Lahat ng Kabanata ng ชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทน: Kabanata 41 - Kabanata 50

"ฮูหยินเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ"ทันทีที่ได้ยินคำของเจียงซิน ในใจของเสวี่ยชิงเยี่ยนก็พลันสั่นระรัว ในหัวเต็มไปด้วยความคิดหลากหลายที่ล้วนแต่เป็นเรื่องย่ำแย่ หากแต่กลับคาดไม่ถึงว่าเรื่องร้ายที่เจียงซินเอ่ยถึงนั้นจะเป็น..."นายท่านรองกู้ดื่มสุราจนเมาขาดสติ ตอนนี้พาสาวใช้นางหนึ่งไปที่เรือนรับรองด้านหลังแล้วเจ้าค่ะ"พาสาวใช้นางหนึ่งไปที่เรือนรับรอง เสวี่ยชิงเยี่ยนไม่ใช่สตรีในห้องหอที่ไร้เดียงสา แน่นอนว่าย่อมรู้ดีถึงการที่บุรุษผู้หนึ่งพาสตรีเข้าเรือนนอน ทว่าตั้งแต่แรกระหว่างนางกับกู้อิงโม่ก็ตกลงแต่งงานกันด้วยข้อตกลง ดังนั้นเรื่องเหล่านี้ของเขานางก็ไม่ควรยุ่งเกี่ยว ยิ่งไม่มีสิทธิหึงหวงและตำหนิเขา ทว่าแม้จะเข้าใจเหตุผลเหล่านี้ดี แต่ความรู้สึกคล้ายถูกเข็มไร้ที่มาปักลงตรงกลางอกเช่นนี้ก็ยากจะควบคุมได้ "ข้ารู้แล้วจะออกไปก่อนเถอะ"แม่จะเป็นห่วงนายหญิงแต่อย่างใดตัวนางก็เป็นเพียงสาวใช้ผู้หนึ่ง คำสั่งของผู้เป็นนายถือเป็นที่สุดไม่อาจโต้แย้ง จึงทำได้เพียงถอยหลังออกจากห้องไปแล้วปิดประตูให้อีกฝ่ายเสวี่ยชิงเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกช้าๆ อยู่หลายหน ตอกย้ำถึงสถานะของตนเองกับกู้อิงโม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลาย

“เมิ่งหว่านชิง แม้ว่าเจ้าจะเป็นบุตรสาวแม่ทัพเมิ่ง เป็นคนที่มีบารมีของรุ่ยอ๋องให้พักพิง แต่ตอนนี้มารดาของเจ้าแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านรองของจวนกู้แล้วก็ต้องเคารพกฎเกณฑ์ ทำร้ายคนในจวนโทษโบยเสมอกัน คนมาจับนางให้ข้า!!”“ท่านแม่ จะอย่างไรน้องสาวก็เพิ่งเข้าจวนมาพร้อมท่านอาสะใภ้ อีกทั้งนางยังเป็นสตรีที่เติบโตอยู่ชายแดน ไร้ระเบียบ ขาดวินัย ไม่เข้าใจเรื่องราว ท่านก็อย่าได้ถือโทษนางเลยนะเจ้าคะ”เมิ่งหว่านชิงได้ยินกู้ฮวาหลัน เอ่ยออกหน้าให้ตนก็ยกมุมปากขึ้นเย้ยหยัน ช่างสมกับเป็นแม่ลูกยิ่งนัก คนหนึ่งร้องคนหนึ่งรับได้อย่างเขาขารู้ใจ นึกแล้วก็ได้แต่เวทนาตนเองในอดีต ที่โง่เขลาตีความคำพูดทั้งหมดของกู้ฮวาหลันได้ไม่ชัดเจน ยังหลงซาบซึ้งคิดว่านางมีไมตรีที่จริงใจ“เห็นแก่ที่หลันเอ๋อร์ของข้าช่วยออกหน้าให้ เช่นนั้นโทษนี้ของเจ้าก็เปลี่ยนเป็น...”“กฎของตระกูลกู้ข้อที่ 180 ว่าด้วยหัวข้อการพิพาทระหว่างเจ้านาย หากมีการทำร้ายกันภายในจวน ผู้กระทำและผู้ถูกกระทำมีความเสมอชั้นกัน ให้ลงโทษตอบกลับโดยเท่าเทียมกัน หากผู้ถูกกระทำสูงชั้นกว่าให้ลงทัณฑ์ผู้กระทำเป็นสองเท่า แต่หากผู้ถูกกระทำต่ำชั้นกว่าให้ไม่ถือเอาความผู้กระทำ เป็นก

มือหนาของหยางอี้เทียนกำเข้าหากันแน่น หลังจากได้รับรายงานว่ากู้ฮวาหลันและมารดาของนางร่วมมือกันทำร้ายเมิ่งหว่านชิงจนนางได้รับบาดเจ็บ"ทูลท่านอ๋อง ความจริงแล้วใบหน้าของคุณหนูเมิ่งโดนเพียงปลายนิ้วของคุณหนูกู้เท่านั้น แต่เพื่อสร้างสถานการณ์คุณหนูเมิ่งจึงแสร้งล้มลงบนพื้น""กู้ฮวาหลันและมารดาของนางกล้าลงมือรุมทำร้ายชิงชิงจนล้มลงบนพื้น เห็นข้ารุ่ยอ๋องเป็นเพียงเสือกระดาษหรือไร!!"องครักษ์ติดตามที่คอยคุ้มกันเมิ่งหว่านชิงและมารดาอย่างลับๆ พากันเหงื่อตกเมื่อเห็นท่าทีขุ่นเคืองใจของท่านอ๋อง เห็นๆ กันอยู่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบคนที่เสียเปรียบคือแม่ลูกตระกูลกู้ เพียงแต่ยามที่เรื่องราวออกจากปากรุ่ยอ๋องกลับกลายเป็นว่าพวกนางทั้งสองรุมรังแกคุณหนูเมิ่งเสียอย่างนั้น"ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้อื่นรังแกคนของข้าได้ ส่งคนไปจัดการพวกนางให้หมด"เมื่อได้ยินว่าท่านอ๋องคิดจัดการสองแม่ลูกตระกูลกู้ ซางชุนก็รีบทรุดตัวลงกล่าวรายงาน"ขอท่านอ๋องทบทวนด้วย ตอนนี้เหลียงฮุ่ยฮวาแต่งเป็นพระสนมของต้วนอ๋องแล้ว หากเราลงมือกับฮูหยินกู้เกรงว่าต้วนอ๋องจะใช้เรื่องนี้สร้างความลำบากให้พระองค์และฝ่าบาทได้นะพ่ะย่ะค่ะ"ต๋วนอ๋อง หรือ หยางเทียงซาน เป

สองชั่วยามต่อมาที่เรือนรองจวนกู้ก็มีสาวใช้ และบ่าวชายชุดใหม่เดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ เมิ่งหว่านชิงขมวดคิ้วเรียวจ้องมองคนด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดเสียงหนักแน่น"ข้าจะไม่ถามว่าพวกเจ้าได้รับคำสั่งว่าอย่างไร แต่ข้าไม่นิยมเรียกข้าสองเจ้า บ่าวสองนาย"พวกเขาแต่ละคน แม้จะบอกว่าเป็นเพียงหญิงชาวบ้าน ชายสามัญ แต่ยามเดินไร้เสียงฝีเท้า ยามขยับรู้จักมารยาท ท่าทีรู้ความและมั่นคง แน่นอนว่าต้องเป็นคนที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี จะเป็นเพียงคนเดินผ่านทางเดิน แล้วบังเอิญเข้ามาสมัครเป็นสาวใช้บ่าวชายได้อย่างไรสิ้นคำของเมิ่งหว่านชิงบรรดาสาวใช้และบ่าวชายที่เพิ่งเดินเข้าเรือนมาก็ก้มหน้า ยืนนิ่งด้วยท่าทีสงบ หากแต่ในใจกลับรู้สึกสับสนและกังวล หากวันนี้พวกเขาเดินออกไปจากจวนกู้ย่อมต้องถูกลงโทษจากท่านอ๋อง แต่หากไม่ยอมจากไปและดึงดันโกหกหญิงสาวตรงหน้า ด้วยความเฉลียวฉลาดของอีกฝ่ายไม่เกินสามวันก็คงถูกจับได้ ถึงตอนนั้นไม่เพียงทำให้คุณหนูผู้นี้โกรธเคือง รุ่ยอ๋องก็คงลงอาญาพวกตนด้วยเช่นกันเสวี่ยชิงเยี่ยนเห็นบรรดาสาวใช้และบ่าวชายที่มาใหม่มีสีหน้าไม่สู้ดี ก็เอื้อมมือไปหมายจะห้ามปรามความดุดัน เข้

"คุณหนูคนกำลังมาแล้ว"สาวใช้ที่เมิ่งหว่านชิงให้ไปดูต้นทางนอกเรือนเข้ามารายงาน หญิงสาวซึ่งรอคอยการมาของอีกฝ่ายพลันยิ้มกว้างก่อนจะหันไปทางกู้อิงโม่ ชายหนุ่มรับรู้ความต้องการของนางในทันทีโดยที่ไม่ต้องเอ่ยปาก ร่างสูงพลันหมุนตัวไปอุ้มเสวี่ยนชิงเยี่ยนซึ่งยังสลบอยู่มาแนบอก แล้วเดินกลับมานั่งหน้ากองเพลิง"เยี่ยนเอ๋อร์ เยี่ยนเอ๋อร์!"เสียงเข้มร้องด้วยความตกใจ ใบหน้าแสดงความตื่นตระหนกห่วงใยอย่างชัดเจน จนเมิ่งหว่านชิงมองดูแล้วยังหลงเชื่อคิดว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริงไปชั่วขณะ แต่เมื่อเห็นเงาร่างของกู้เฉินโม่เดินเข้ามาก็รีบทิ้งตัวลงบนพื้น บีบเคล้นน้ำตาออกมาสายหนึ่งแล้วร้องไห้คร่ำครวญเสียงดัง"ท่านแม่ ท่านอารองกู้... บ้านของพวกเราไม่มีแล้ว"กู้เฉินโม่เห็นหญิงที่ตนพึงพอใจมาหลายปีอยู่ในอ้อมแขนของน้องชายเศษสวะก็ขบกรามแน่น ก่อนจะเก็บสีหน้าซ่อนอารมณ์แล้วแสร้งทำเป็นห่วงใย เข้ามาช่วยอีกฝ่ายประคองคนหมดสติ ทว่ากลับถูกน้องชายน่าโมโหขยับตัวเบี่ยงหลบเลี่ยงไปต่อหน้าต่อตา"น้องรอง เยี่ยนเอ๋อร์เป็นอะไรไป ให้ข้าช่วยอุ้มนางไหม""ขอบคุณพี่ใหญ่ แต่ข้าไม่รบกวนท่านจะดีกว่า""ท่านลุงกู้ บ้านของพวกเราถูกไฟไหม้ไปหมดแล้ว ข้าก