Lahat ng Kabanata ng คุณหมอโฮสต์ สุดที่รัก: Kabanata 1 - Kabanata 10

“เออ...กูรออยู่ฝั่งตรงข้ามนี่นะ แม่ง...ทำไมถนนแถวนี้มันไม่มีสะพานลอยหรือทางม้าลายกันเลยวะ รถก็วิ่งเหมือนไม่มีเบรกแถมมาเลยงั้นแหละ” ชายหนุ่มตอบเพื่อนแล้วบ่นอุบ เพราะเขาไปอยู่ต่างประเทศมาหลายปี และเพิ่งกลับมาถึงเมื่อเช้านี้แล้วเข้าไปรายตัวที่โรงพยาบาลเลยยังไม่ได้กลับบ้านที่อยู่อีกฝั่งของกรุงเทพ ทำให้วันนี้ต้องอาศัยแท็กซี่มาตามที่เพื่อนนัด และแท็กซี่ก็จอดให้ลงฝั่งตรงข้าม โดยให้เหตุผลว่ากลับรถไกลให้เขาข้ามเองง่ายกว่า‘บ่นฉิบหาย รออยู่ตรงนั้นแหละอีก 15 นาทีกูก็ถึง เดี๋ยวแวะรับ’ เจเดนตอบเพื่อนพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ กับความคุณชายระเบียบของเพื่อน“เออ...ให้เร็ว!” ว่าจบกดตัดสายแล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่างเท่าไหร่นักเป็นคำถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามสาวสวยที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าพลางแอบสำรวจอย่างพิจารณา เธอเอวบางร่างเพรียวสูงเกือบ 170 ได้ รองเท้าที่เธอใส่เป็นผ้าใบพื้นเตี้ยแบรนด์ดังที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน หน้ารูปไข่ ริมฝีปากบาง ๆ ทาด้วยลิปติกสีแดงไวน์ ขนตางอนยาวรับกับตาโต ๆ จมูกรั้น ๆ ดูแล้วน่ารักลงตัว อายุไม่น่าจะเกินเด็กมหาลัย“มีค่ะ

Toy partทันทีที่ก้าวพ้นออกมาจากห้องของงานปาร์ตี้สละโสด ชายหนุ่มมองหน้าพนักงานที่ยืนอยู่หน้าห้องยิ้ม ๆ แล้วเปิดประตูเข้าห้องติดกันทันที“มาแล้วเว้ย พระเอกของงาน ไปทำอะไรมาวะ ไอ้เจมันรอจนงอนจะกลับไปนอนแล้วเนี่ย” คริสว่าพลางลุกขึ้นอ้าแขนกอดเพื่อนรักแล้วตบบ่าทักทายเบา ๆ“ยิ้มมาเลยนะครับไอ้หมอ พวกกูนัดเลี้ยงต้อนรับมึงนะครับ เมื่อกี๊มึงอยู่ในร้านนี้ใช่มั้ย” เจเดนว่าพลางยื่นแก้วให้เพื่อนรัก“เออ...รู้ไงครับ กูถึงได้มานี่ไง” ชายหนุ่มพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวรับแก้วจากเจเดนมาจิบ“ยิ้มมีพิรุธนะไอ้นี่แล้วมึงไปไหนมา” เจเดนถามเพื่อนอย่างรู้ทัน“แถว ๆ นี้แหละ”“แล้วจะไปต่อหรือจะอยู่กับพวกกูต่อ?”“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ” ชายหนุ่มถามเพื่อนแล้วยิ้มจนตาหยีซึ่งอาการนี้เพื่อนรักอย่างเจเดนรู้ดีว่าเพื่อนจะทำอะไรต่อไป“หึ! มึงเชื่อกูหรือยังไอ้คริสว่าหนอนหนังสือในตำนานมันตายห่าไปหลายปีแล้วเว้ย ตอนนี้มันกลายเป็นศิษย์เอกของพี่จาไปเรียบร้อยแล้ว” เจเดนหันไปตอบเพื่อนรักพร้อมกับยกแก้วขึ้นกระดก แล้วยื่นให้สาวสวยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชงใหม่“อย่าพูดแบบนั้นสิวะ นาน ๆ ครั้ง ผ่อนคลายนิด ๆ หน่อย ๆ ตามประสา แล้วนี่พี่จาไม่มาด

2 หนุ่มสาวออกจากผับเป็นเวลาเลยเที่ยงคืน โดยที่ทอยเป็นคนขับรถออกสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวปรือตามองหน้าหล่อคมทางด้านข้างแล้วหันมองไปข้างหน้าก่อนจะหลับตาลง“นายไม่ใช่โฮสต์?” หญิงสาวว่าขึ้นทั้งที่ยังหลับตา“แล้วคุณคิดว่าไง?” ชายหนุ่มถามพลางปรายตามองคนข้าง ๆ เวลาหลับตาแบบนี้ขนตางอน ๆ แก้มป่อง ๆ ปากสีชมพูพีชเหมือนเด็กมหาลัยมากกว่าคนวัยทำงานมาก“แล้วทำไมถึงยอมมากับฉันล่ะ ในเมื่อตัวเองไม่ใช่โฮสต์”“ก็ไม่รู้สิ อาจจะงง ๆ เหมือนคุณล่ะมั้ง” ชายหนุ่มตอบกลับยิ้ม ๆ“เหรอ งั้นคืนนี้นายคิดเท่าไหร่กับความงงของนาย” คนเมาถามพลางหลับตาถอนหายใจ“แล้วคุณเคยจ่ายเท่าไหร่ล่ะ”“จะบ้าเหรอ หน้าอย่างฉันนี่นะจะต้องเปย์ผู้ชาย” หญิงสาวแหวขึ้นเสียงดังหันขวับมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องแล้วพิงเบาะหลับตาลงเหมือนเดิม“เหรอ? แล้วคุณว่าอย่างผมควรจะได้เท่าไหร่” ทอยหันไปถามยิ้ม ๆ“หืม?” ลุกขึ้นนั่งตัวตรงมองหน้าชายหนุ่มอย่างพิจารณา “สามพัน” คำตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับขำกับค่าตัวอาชีพโฮสต์ครั้งแรกของตัวเอง“น่าเกลียดไปหรือเปล่าคุณ จากสี่แสนห้าเหลือสามพันนี่ ค่าห้องคืนนี้ผมยังไม่ได้เลยนะ”“ก็แค่นั่งคุย นั่งดื่ม ฉันไม่ได้ทำอะไรใ

“นี่นาย! อย่าบอกนะว่านายมีคลิปแล้วคิดจะแบล็กเมลชั้นน่ะ” แองจี้อุทานตาโต*เอ้อ ช่างคิดได้แล้วกูจะตัดอนาคตตัวเองทำไมวะ แค่นี้พ่อศิรู้บอกป๊า กูก็เตรียมหูชาแล้วมั้ยกลับไทยวันแรกก็ลากหญิงขึ้นมานอนที่ห้องแล้ว* ชายหนุ่มคิดในใจแต่ปากตอบไปอีกทาง “แล้วคิดว่าไง?” ถามเสียงเนิบพลางไล่อ่านข้อความของเพื่อนรักที่ส่งเข้ามาเมื่อคืนแล้วถ่ายรูปเพดานห้องนอนส่งให้เพื่อนดูเพื่อความสบายใจ แต่หญิงสาวกลับเข้าใจว่าถ่ายรูปเธอกับเขาขณะที่อยู่ด้วยกันบนเตียง“นายจะบ้าเหรอ ถ่ายรูปทำไมเนี่ย ลบเดี๋ยวนี้นะ!” หญิงสาวแหวขึ้นทันทีแล้วลุกขึ้นคว้ามือถือของชายหนุ่มแต่ไม่ไวเท่าเจ้าของเครื่องที่รีบปิดหน้าจอลง หญิงสาวพยายามสแกนใบหน้าของเขาเพื่อปลดล็อคแต่ไม่เป็นผลเพราะเขาตั้งระบบสแกนลายนิ้วมือไว้เท่านั้น“สแกนจนผมอายุ 80 มันก็ไม่เปิดให้คุณหรอกครับ แต่ของคุณนี่สิ” ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือของเธอบนหัวเตียงมาสแกนใบหน้าของเธอ ซึ่งหน้าจอก็ปลดล็อคทันทีจนหญิงสาวอ้าปากค้างรีบคว้ามือถือของตัวเองแต่ก็ได้เพียงอากาศ เพราะชายหนุ่มยืดสุดแขนแล้วรีบลุกขึ้นนั่งยิ้มทะเล้นส่งให้ทันที“อยากได้ก็ลุกขึ้นมาเอาสิ” คนเจ้าเล่ห์ว่าพลางแห

บ.รวิแบรนด์ จก.บริษัทออกแบบและผลิตเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่มีสาขาทั่วประเทศนับร้อยสาขาและขยายออกไปในห้างใหญ่ ๆ ทั่วทุกมุมโลก ด้วยการบริหารของคุณหญิงจันทร์เจ้าขาหรือคุณเจ้าขาภรรยาสุดที่รักของดอกเตอร์รวัช ประธานฝ่ายบริหารบริษัทสิ่งทออันดับต้น ๆ ของไทยคนปัจจุบันรถสปอร์ตคันเล็กสีแดงสดวิ่งเข้ามาจอดในที่จอดรถพนักงานด้านในสุด สาวสวยร่างบางรีบเปิดประตูก้าวลงมาจากรถแล้วคว้ากระเป๋าของตัวเองวิ่งเข้าในออฟฟิศอย่างเร่งด่วน จน รปภ. ที่เปิดประตูให้กล่าวทักทายไม่ทัน“สิทธิ์เข้ามาหาฉันด่วนเลย เอางานมาด้วย” หญิงสาวพูดขึ้นทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดชั้นที่ตัวเองทำงานแล้วเดินผ่านที่นั่งของผู้ช่วยเข้าห้องทำงานตัวเอง“อะ...เอ่อ ค่ะซีส (ว่าพลางเก็บของบนโต๊ะรีบ ๆ) อะไรจะด่วนขนาดนั้นวะ อุตส่าห์ใส่เสื้อใหม่ไม่แกะป้ายมาแม่จะไม่ทักลูกหน่อยเหรอได้ลดราคามาตั้งครึ่งเชียวนะ” สิทธิ์พึมพำก่อนจะเคาะประตูห้องทำงานแล้วเปิดเข้าไปด้านใน“ล็อคห้องเลย” หญิงสาวหันหลังให้พลางทำอะไรขยุกขยิกอยู่ด้านหลังเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของตัวเอง“เอ่อ...ซีสจะให้สิทธิ์ทำอะไรคะ”“มาช่วยกลบรอยพวกนี้ที อีก 20 นาทีแม่กำลังมาเร็ว ๆ” ว่าพลางยื่นคอนซีลเลอร์ให้