บททั้งหมดของ กับดักร้าย... พ่ายรักเสน่หา​(NC25+)​: บทที่ 71 - บทที่ 80

ทำไมสายป่านจะไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร เธอยืนมองชายหนุ่มที่กำลังเดินมา เจ้าสมุทร​ ภาริพงษ์​ ทายาทคนโตของคุณแพรพิชชา​ และคุณคริส​โต​เฟอร์​ที่ดูแลธุรกิจในเครือภาริพงษ์​ในตอนนี้​ ไม่ว่าจะเป็นศูยน์การค้าขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศ​ โรงแรม​ ร้านอาหาร​ ทุกสิ่งอย่างในประเทศนี้ย่อมมีชื่อเขาที่เป็นหุ้นส่วนอยู่ในนั้น​ รูปร่างสูงแต่ดูดีทุกระเบียบนิ้วแม้กระทั่งการเดิน​ ดูน่าเกรงขาม​ด้วยมาดนักธุรกิจที่มีความฉลาดมากกว่าลูกหลานนักธุรกิจในรุ่นเดียวกัน ​ไม่รู้สึกแปลกที่เขาจะประสบความสำเร็จในตอนที่อายุยังน้อยแบบนี้​ แต่ที่เธอแปลกใจแล้วลูกสาวเธอรู้จักคนระดับนี้ได้ยังไง​ มันต่างกันเกินไป แต่ก่อนเจ้าสัวสัณห์​ เคยเอ่ยปากชมเจ้าสมุทรให้เธอได้ยินอยู่บ่อยๆ บอกว่าเป็นทายาทของมหาเศรษฐี​​ที่ไม่ได้มีดีแค่อาศัยนามสกุลของพ่อและแม่ หลังจากเรียนจบระดับปริญญาตรี​ ก็เข้ามาช่วยงานคนเป็นพ่ออย่างเต็มตัว พร้อมทั้งเรียนปริญญาโทไปด้วย แต่ระหว่างลูกสาวของเธอกับเขานั้นมันไกลเกินเอื้อมห่างกันเกินไป คนระดับเจ้าสมุทรสามารถหาคนรักหรือแฟนได้เพรียบพร้อ​มมากกว่าลูกสาวเธอ ไม่ใช่ว่าธนัชชานั้นไม่ดี แต่ว่าอะไร

“ผมไม่เข้าใจที่พ่อบอกผม ขอรายละเอียดเพิ่มเติมได้ไหมครับ” ธาวินท์​อายุเลยสามสิบมาจะ 2-3 ปีเข้าให้แล้ว การที่ได้รู้ว่าตัวเองมีน้องสาวโผล่เข้ามาในชีวิต ออกจะทำให้เขาตกใจแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่า​ เขาจะถูกลดความสำคัญลง ออกจะดีเสียอีกที่เขาจะได้มีคนในครอบครัวเพิ่มเข้ามาอีกคน ตอนนี้สมาชิกของพิสุทธิ์​ภักดีนั้นมีแค่ไม่กี่คน หลังจากนั้นธนินท์​ก็เล่ารายละเอียดที่มาของธนัชชาให้ธาวินท์​ฟัง และมีบางช่วงที่ธนัคภาคนั้นกล่าวเสริมเพิ่มเติมในจุดที่สำคัญลงไป ว่าสาเหตุใด ทำไม เพราะอะไร น้องสาวต่างมารดาของเขาถึงต้องระหกระเหิน​อยู่ข้างนอกอย่างยากลำบาก พอเอ่ยถึงแม่ของธนัชชา เหมือนธาวินท์​จะจำได้รางๆ ว่าตอนนั้นอายุประมาณ​ 8-9 ขวบ พ่อของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ปู่ของเขาบอกเขาว่าผู้หญิงคนนั้น นิสัยไม่ดีจะมาปลอกลอกพ่อของเขา ยังบอกให้เขาเกลียดเธอด้วย น่าจะเป็นแม่ของธนัชชา “แล้วพ่อกับอาภาคจะทำยังไงต่อไป” ธาวินท์​ตกใจ​ ที่อยู่ดีๆก็มีน้องสาวเพิ่มเข้ามาอีกคน​ แถมยังเป็นคนใกล้ตัวที่เขารู้จักดีอีกต่างหาก​ ตลอดเวลาอาริตาจะเป็นห่วงธนัชชามากเขาก็ไม่เคยปฎิ

ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตอ่อนหล้าเธออยากพักผ่อนเต็มที เธอมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีได้แต่ส่ายหน้าไปมา ใบหน้าสวยถอดหายใจเบาๆก่อนที่เธอจะยิ้มหวานปรับอารมณ์​ให้สถานการณ์​มันผ่อนคลาย “ขอทางด้วยค่ะ แทนไม่มีเวลามามีปัญหากับใครทั้งนั้น อาจารย์​เรียกแทนเข้าพบ ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วร่างเล็กก็ก้มลงเก็บสมุดเลคเชอร์​ พร้อมกระเป๋า​สะพาย​หลังใบ สีพาสเทล​ใบขนาดพอดี ที่เธอพกทุกอย่างยัดมาในนั้น มีทั้งของใช้ส่วนตัว ยาดม ยาลม ยาหม่อง เธอมักสะพาย​ไปทุกที่แม้กระทั้งไปถ่ายละคร ร่างเล็กในชุดนักศึกษาเปิดประตูเข้ามาในรถ พอเธอปิดประตูรถเสร็จ เจ้าสมุทรก็ออกตัวอย่างรวดเร็ว​ ทำให้หน้าผากเล็กที่ยังนั่งไม่เรียบร้อยดีชนเข้าที่คอนโทรล​หน้ารถ แต่ถึงจะเจ็บอย่างไร​ เด็กรักเรียนก็ไม่ปริปากออกมา มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองปรอยๆ แต่อาการชาไปทั้งหน้าผากมนนั้นมันก็เจ็บพอตัว แต่ปากเล็กยังคงไม่พูดอะไร ธนัชชาไม่รู้ว่าเขาอารมณ์​ไม่ดีมาจากที่ไหน แต่พอเห็นร่างเล็กไม่พูดอารมณ์​ที่ค้างมาจึงเริ่มทุเลาลง เจ้าสมุทรจึงหันไปหยิบเสื้อคลุม​ แล้งโยนไปที่เข่าของแม่นักศึกษาตัวน้อย กระโปรงนักศึกษาตัวนี้กลับไปเขาจะไปเผามั

ด้วยค่าตัวที่สูงมาก เจ้าตัวจึงไม่ปฎิเส​ธที่จะรับงานนี้ เพราะถ้าไม่มีครั้งนี้เธอก็จะทำงานตามห้างแบบนี้ตลอด​ แล้วเมื่อไหร่จะสามารถช่วยค่าบ้าน กับส่งตัวเองเรียนได้ ทั้งคู่รู้สึกแบบพี่น้องแต่ เจ้าสมุทร​ยกแขนหนาโอบไหล่เล็ก แล้วรั้งให้ร่างเล็กมาใกล้เขา ธนัชชาเริ่มรู้ตัวแล้วว่างานกำลังจะเข้าเธออีกแล้ว หรือที่เขาพาลเธอเพราะข่าวซุบซิบ​ดารา ที่มีภาพเธอและคริสเตียนอยู่ในเฟลมเดียวกัน แต่วันนั้นเธอบังเอิญเจอคุณคริสเตียนที่คอนโดโดยบังเอิญ​ แล้วคุณคริสเตียนก็ชวนเธอไปนั่งเป็นเพื่อนที่คาเฟ่​เขาพึ่งกลับจากอเมริกา​ เป็นร้านกาแฟที่อยู่ใกล้คอนโดเธอพอดี คุณคริสเตียนไม่ค่อยจะรู้จักร้านอาหาร​ หรือของกินร้านอร่อยเท่าไหร่​ แถมผู้ช่วยยังขอพักธนัชชาจึงยิ่งสงสาร พี่ปลายเคยบอกว่าต้องปั่นกระแสบ้างเพื่องานของเธอ และพื้นที่สื่อเธอจะเพิ่มมากขึ้น​ แต่เธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์​ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก​แบบนี้ “คุณคริสมาทำอะไรที่นี่ค่ะ” เมื่อความเงียบปกคลุม​ร่างเล็กจึงเอ่ยปากถามขึ้นมา “คุณคริสมาคนเดียวหรอคะ” เธอรู้ว่าถึงเจ้าสมุทรจะอารมณ์​ไม่ดีที่เจอคริสเตียน เป

ร่างเล็กตื่นนอนมาในตอนเช้า เธอหิวจนนอนต่อไม่ไหว ถึงเธอจะทานเนื้อหมดไปชิ้นใหญ่แค่ไหน แต่การที่เธอโดนขู่เข็ญ​บนรถ จนปวดเมื่อยไปทั้งตัวแทบไม่มีแรงขยับ ช่วงขาเรียวนั้นปวดเมื่อยจนขาสั่น “อืม.. คนใจร้าย รังแกกันได้ยังไง” ร่างเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง แขนเรียวพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น “แต่หิวมากเลย ... ตัวเองแรงเยอะ ยังจะทำแรงๆอีก อื้ออ” แขนเรียวก็พยุงตัวเองขึ้นก็บ่นไม่หยุด “เด็กขี้เซา​ แอบด่าอะไรฉัน อืม” เจ้าสมุทรได้ยินเสียงบ่นของร่างเล็กแล้ว หลังจากไปคุยกับดีแลนด์​ที่เอาเอกสารสำคัญมาให้เซ็น​ ธนัชชาตัวแข็งค้างนิ่งงัน หลบสายตาเขาอย่างหวั่นๆ เจ้าสมุทรเข้ามาดูว่าเธอตื่นหรือยัง ข้าวต้มหมูสับที่พ่อบ้านพึ่งนำมาให้ จากห้องอาหารมันกำลังอุ่นกำลังดี “ห.. หนูเดินเองได้ คุณไม่ต้องอุ้ม” ร่างเล็กกำลังนั่งบนเตียงทำใจ ก็ถูกคนตัวสูงเดินมาอุ้มไม่หังเสียงเธอปฎิเส​ธ​ ขายาวก้าวเดินลงบันไดมาไปที่ห้องอาหาร ชุดเครื่องครัวใหม่เอี่ยม​ “ค.. คอคุณเป็นแผล!.. แต่เหมือนรอยฟันคนกัดเลย...” มือเล็กยกมือปิดปากอย่างรวดเร็ว เมื่อความทรงจำเลื่อนมาในหัว “หนูขอโทษนะคะ” ใบหน้าเล็กก้มมองชามข้