Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Bab 41 - Bab 50

หลังจากหายหน้าไปถึงห้าวัน ในที่สุดเจียงเสี่ยวเหวินก็มาเยือนเรือนท้ายหมู่บ้านด้วยสภาพอิดโรย เนื้อหนังที่เคยอวบอิ่มกว่าผู้ใดในหมู่บ้านยามนี้ราวกับว่ามันลดหายไปเกือบครึ่ง!“ข้ารู้ว่าน้ำในหมู่บ้านกำลังหมดไป ข้ามากินข้าวกินน้ำเรือนพี่ใหญ่เหิงทุกวันข้าเกรงใจ” เด็กหนุ่มกล่าวพลางเกาศีรษะด้วยความเขินอาย“รู้จักเกรงใจก็ถูกแล้ว! ตอนนี้ทุกเรือนได้น้ำใช้วันละถังเดียวเท่านั้น เช่นนี้แล้วเจ้ายังจะมาอีก!” เจียงเหยียนค่อนขอด แต่ในใจกลับรู้สึกสงสารเขาไม่น้อย“ข้าหิว..ท่านแม่ให้เรากินข้าวเพียงวันละมื้อเท่านั้น ข้าทนได้ห้าวันก็แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว” เขาตอบตามตรงพลันหันหน้าไปหากู้ชิงเหอ “พี่หญิงกู้ ขอข้ากินเค้กอวี่หูสักครึ่งคำเถิดนะ”“วันละมื้อก็ยังดี บางคนสองวันจึงจะได้กินน้ำข้าวจางๆ สักมื้อหนึ่ง เจ้ายังหนุ่มแน่น แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ” เจียงเหิงดุ “แล้วท่านปู่ท่านย่าเล่า อาสะใภ้ดูแลพวกเขาดีหรือไม่”“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน..ท่านปู่ท่านย่าเอาแต่นอนอย่างเดียวเลย จนท่านแม่ข้าเริ่มบ่นแล้วเนี่ยว่าพวกเขาจะนอนให้เป็นหมูเลยหรือไร” เจียงเหิงหลุบตาลงต่ำ น้องชายไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินผู้อาวุโสแต่อย่างใด เขาได้ยิน

เจียงซืออวี่ขมวดคิ้ว หันมามองภรรยาเต็มตา "เจ้าว่าอะไรนะ? ข้าฟังไม่รู้เรื่อง ใครแจกของ แล้วอาเหิงโกหกเรา?""ถูกแล้วท่านพี่! ข้าเห็นเองมากับตา!" หลี่ซื่อชี้มือไปทางหมู่บ้าน “ข้าเห็นเด็กบ้านหวังนั่งกินอะไรบางอย่างอยู่ใต้ต้นไม้ ข้าสงสัยก็เลยเดินเข้าไปดู เห็นว่าเป็นแป้งแบบเดียวกับที่เจียงเหิงให้ฝากเสี่ยวเหวินมาให้ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่มีผิด”เจียงซืออวี่ค่อยๆ วางฟืนลงบนพื้น พลางเช็ดเหงื่อแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตั้งใจฟัง"พอข้าถามเขาว่าไปซื้อมาจากไหน เขาบอกว่าหูซุนจ่างเอามาแจก! แล้วทำไมบ้านเราถึงไม่ได้!? หรือว่าเขาเห็นว่าพวกเราไม่มีเด็กเล็ก? แต่บ้านเราก็มีคนชราอยู่ถึงสองคนนะเจ้าคะ ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านจึงไม่ยุติธรรมกับครอบครัวเราเล่า!"เจียงซืออวี่ฟังแล้วก็ยังมีสีหน้าลังเล ไม่ได้เออออไปทันที ก่อนจะพูดเสียงเรียบ"แน่ใจหรือว่าเด็กคนนั้นไม่ได้โกหก? เสี่ยวเหวินก็บอกว่าอาเหิงซื้อแป้งนั่นมาจากในเมืองไม่ใช่รึ?""แน่ใจสิ!" หลี่ซื่อยกมือเท้าสะเอว "ข้าถามเด็กบ้านหวังมาแล้ว เขายังบอกอีกว่าสหายของเขาก็มีแป้งแบบเดียวกันเก็บไว้กิน! ถ้าท่านไม่เชื่อเราก็ออกมาถามคนอื่นดูจะได้รู้ว่าทุกคนเขาได้กันหมด แล้วทำไมบ้านเราถึ

เจียงเหิงเดินออกมาทักทายหูซ่างซุน โดยมีเจียงเหยียน กู้ชิงเหอและกู้ชิงฉี ตามมาด้านหลังเขาก็ไม่ได้ตกใจที่เห็นคนมากมายมาเยือนพร้อมกัน เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหันไปทางหูซุนจ่างซึ่งยืนอยู่หน้าสุด“ข้าจำเป็นต้องเปิดเผยว่าแป้งอวี่หูถูกส่งมาจากพวกเจ้า แล้วยังพาคนมาถึงเรือนโดยมิได้ส่งข่าวล่วงหน้า ต้องขอโทษพวกเจ้าด้วย” หูซุนจ่างหลุบตาลงเล็กน้อยด้วยความเกรงใจ“เกรงใจแล้วเจ้าค่ะหูซุนจ่าง เรื่องนี้จะโทษท่านก็ไม่ได้ ข้ารู้ว่าข้อผิดพลาดมันอยู่ที่ข้าเอง” กู้ชิงเหอรีบก้าวออกมารับผิดก่อน นางเชื่อว่าหูซ่างซุนรอบคอบพอ แต่เป็นนางเองที่แบ่งปันแป้งอวี่หูต้มไปให้เรือนใหญ่สกุลเจียง ดูท่านางหลี่ซื่อคงจะพบพิรุธอะไรบางอย่างมากกว่า ไม่เช่นนั้นคงไม่ออกหน้าเดินนำชาวบ้านคนอื่นมาหรอก!“เรื่องเล็กน้อยขอรับ หูซุนจ่างไม่ต้องกังวล นี่..ทุกคนคงรู้กันแล้วสินะว่ามันคืออะไร?” เจียงเหิงถาม“ยังหรอก ข้าอยากให้พวกเขามาเห็นกับตาว่าอะไรเป็นอะไรจะได้ไม่ต้องมาสงสัยกันอีก” กล่าวจบหูซุนจ่างจึงหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชน“ทุกคนที่มาในวันนี้ ย่อมต้องการรู้ความจริงว่าแป้งขาวที่บางครอบครัวได้รับไปนั้นคือสิ่งใด” เขาหันกลับไปมองเจียงเหิงกับ

เช้าวันใหม่ กู้ชิงเหอรีบตื่นขึ้นมาก่อนฟ้าสาง ตั้งใจทำอาหารเช้าให้เร็วกว่าทุกวันนางทำน้ำแกงปลาใส่ผักแว่นป่า กับนึ่งอวี่หูผสมข้าวฟ่างกินแทนข้าว พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยนางก็ดับฟืน แล้วหันไปคว้าจอบค่อยๆ ย่องออกจากเรือนไปเงียบๆ เพียงลำพังวันนี้นางมีเป้าหมาย ต้องไปถึงแอ่งน้ำท้ายหมู่บ้านให้เร็วที่สุด!!ด้านเจียงเหิง เขานอนไม่ค่อยหลับเพราะไม่ชินที่มีกู้ชิงฉีมานอนร่วมเตียงด้วยอีกคน และสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกุกกักที่ดังขึ้นในครัว จึงนอนฟังเสียงนางทำอาหารอยู่ในครัวเงียบๆ แต่พอได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าของนางเดินออกไปนอกเรือนจึงลุกขึ้นมาดู ทีแรกเขาคิดจะถามว่านางจะไปไหน แต่พอเห็นนางเอื้อมมือคว้าจอบก็รีบปิดปาก ด้วยความอยากรู้ เขาก้าวตามหลังนางไปอย่างระมัดระวังโดยไม่ให้นางรู้ตัวหญิงสาวเลือกเดินตามร่องน้ำของลำธารที่บัดนี้แห้งสนิทไปแล้ว มุ่งหน้าสู่แอ่งน้ำใหญ่ท้ายหมู่บ้านที่นางเคยรู้มาว่ามันเป็นจุดสิ้นสุดของธารน้ำสายนี้เมื่อนางไปถึง เบื้องหน้าเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ มองเห็นส่วนที่เว้าลึกต่ำกว่าพื้นดินรอบข้างอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ลึกเพียงพอที่จะกักน้ำเอาไว้ได้นาน เพราะแ

ขณะที่ชาวบ้านยังคงพากันบ่นโทษฟ้าดินอยู่หน้าเรือนหัวหน้าหมู่บ้าน ท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งกลับค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีหม่น เมฆครึ้มแผ่ปกคลุม ลมแรงพัดจนใบไม้ปลิวว่อนเสียงดังไม่นานนัก เสียงฝนโปรยบางเบาก็เริ่มดังขึ้น ก่อนจะกลายเป็นสายฝนที่เทกระหน่ำลงบนพื้นดินแห้งแตก ชาวบ้านทุกคนหยุดโต้เถียง พลันแหงนหน้าขึ้นรับเม็ดฝนด้วยความซาบซึ้งเด็กๆ พากันอ้าปากรองน้ำฝนด้วยเสียงหัวเราะ ส่วนผู้ใหญ่หลายคนก็รีบกลับไปเปิดโอ่งและบ่อน้ำที่ขัดล้างไว้แล้ว เพื่อรองรับน้ำฝนอย่างยินดีแม้ฝนจะตกลงมาไม่กี่ชั่วยาม แต่ก็เพียงพอให้น้ำในลำธารที่แห้งขอดเอ่อสูงขึ้นมาถึงครึ่งหน้าแข้ง หมู่บ้านเกาซานที่แห้งแล้งจนแทบจะสิ้นหวังก็เหมือนได้ฟื้นชีวิตอีกครั้งหลังฝนหยุดลง หูซ่างซุนกับชาวบ้านอีกหลายคนพากันไปที่เรือนสกุลเจียง“แม่นางกู้” หูซ่างซุนโค้งคำนับด้วยความซาบซึ้ง “หากมิใช่คำแนะนำของเจ้าให้เราทำความสะอาดบ่อและโอ่งน้ำไว้ก่อน เกรงว่าตอนนี้พวกเราคงไม่มีน้ำสะอาดไว้ใช้ดื่มกินแล้ว”ชาวบ้านหลายคนพยักหน้าตาม “ใช่แล้ว หากเจ้าไม่เตือนเราไว้ก่อน เราคงลำบากยิ่งนัก”กู้ชิงเหอยิ้มบาง “ทุกท่านอย่าได้เกรงใจ ข้าก็เพียงเห็นว่าน่าจะทำไว้ก่อนเท่านั้