Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Kabanata 1 - Kabanata 10

“เอาเงินของข้าคืนมา ข้าจะไม่เอานางตัวซวยนี่ไปเหยียบเรือนข้าเป็นอันขาด!!” “เอ้า!! ตาเฒ่า! เหตุใดเจ้าถึงได้ปลิ้นปล้อนเช่นนี้เล่า!! เสียแรงที่ข้าให้เกียรติมาตลอดเพราะเห็นว่าเป็นผู้อาวุโส ถุย!!” กู้ชิงเหอได้ยินเสียงคนทะเลาะกันมาพักใหญ่แล้ว แต่นางรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ แต่หลังจากที่ทนฟังเรื่องราวของผู้อื่นที่นางไม่เข้าใจมาเนิ่นนาน นางก็พยายามฝืนลืมตาขึ้นมามองดวงตาของหญิงสาวพร่าเลือนก่อนจะค่อยๆ ปรับสายตาได้ในที่สุดภาพตรงหน้าเป็นกลุ่มคนที่สวมใส่เสื้อผ้าแปลกตา บางคนก็ชี้มือมาที่นาง บางคนก้มหน้า บางคนกำลังช่วยกันดึงร่างของสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเอาไว้“ใครว่าข้าปลิ้นปล้อน! เจ้าดูเสียก่อนว่าคนของเจ้าทำสิ่งใดเอาไว้!” ชายชราผมสีดอกเลาอายุราว 60-70 ปี ชี้หน้าสตรีวัยกลางคนน้ำเสียงโกรธจัด ก่อนจะหันมากล่าวกับกลุ่มชาวบ้านหมู่บ้านเกาซานที่มามุงดู“ทุกท่านเป็นพยานให้ข้าผู้นี้ด้วยเถิด ข้ามอบสินสอดให้นางหวางซื่อเมื่อเดือนก่อนไปแล้ว และตกลงมารับหลานสาวของพวกเขาไปเป็นภรรยาไว้ดูแลยามป่วยไข้ แต่พอมาถึงเจ้าสาวของข้ากลับมาชิงคิดสั้นไม่ยอมไปแต่โดยดี เช่นนี้ตาแก่อย่างข้าคือคนปลิ้นปล้อนเช่นนั้นหรื

แม่สื่อถือเงินหกร้อยอีแปะกลับมาพร้อมกับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับอีกสี่ร้อยอีแปะที่เหลือในวันที่เจ้าบ่าวมารับตัวเจ้าสาว คราวแรกกู้ต้าซุนก็ลังเลใจอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากที่ภรรยากล่าวว่าผู้เฒ่าหลู่อายุมากแล้ว หลานสาวอดทนอีกไม่กี่ปีก็จะได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดมาครอบครอง เมื่อเห็นว่าหลานสาวก็ไม่ได้เสียเปรียบเท่าใดนักเขาจึงยอมรับจำได้ว่าหลังจากที่แม่สื่อกลับออกไปแล้ว เขาก็พาภรรยาและบุตรชายเข้าเมืองหวังจะใช้เงินหกร้อยอีแปะซื้อข้าวของกลับมาให้เต็มเรือน แต่ที่ไหนได้เงินนั่นซื้อมาได้เพียงข้าวสารยี่สิบชั่งเท่านั้น และเป็นไปได้ว่าราคาข้าวจะสูงขึ้นอีกในภายหน้าด้วย“เจียงซิ่วไฉ ท่านก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาแล้วนี่ นางรับเงินจากข้าไปจริงๆ เช่นนั้นข้าก็มีสิทธิ์จะขายหรือมอบนางให้กับผู้ใดก็ได้ใช่หรือไม่” ผู้เฒ่าหลู่หันมากล่าวกับเจียงเหอ “ท่านลุงช่วยพูดกับป้าสะใภ้ให้ข้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ข้ารับรองว่าข้าจะทำงานหาเงินมาชดใช้ให้ครบให้ได้” กู้ชิงเหอหันมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้ากู้ต้าซุนแทน“ชิงเหอ ข้าเอ่ยปากไปแล้วว่าเรื่องของเจ้าข้าจะมอบให้ป้าสะใภ้เจ้าจัดการ เจ้าคุยกับนางเอาเองเถิด” กู้ต้าซุนหนีเอาตัวรอดจากสถานการ

“เหยียนเอ๋อร์..เรากลับบ้านกันเถิด” เจียงเหิงพยักหน้าให้น้องสาว“ข้า..ข้า” กู้ชิงเหอไม่รู้จะทำเช่นไรดี นางควรตามเจียงเหิงกลับไปในตอนนี้ หรือจะพยายามหาทางรั้งอยู่กับท่านลุงให้ได้อีกสักวันสองวัน“ท่านลุง ข้าขอกลับไป..” “ไม่ได้!!” นางยังกล่าวไม่จบประโยค หวางชุ่นฮวาก็ส่งเสียงปฏิเสธออกมาทันควัน“เรือนสกุลกู้มิใช่โรงทาน เจียงซิ่วไฉรับตัวเจ้าไปแล้วเจ้าก็ต้องไปกับเขา จะกลับมาเรือนเดิมให้ชาวบ้านเขานินทาข้าได้หรือ?” น้ำเสียงของนางคล้ายห่วงเกียรติบ้าน แต่ใครก็รู้ว่า นางห่วงแค่ข้าวในหม้อของตนเท่านั้น!กู้ชิงเหอเม้มริมฝีปากแน่น ก้มมองดูร่างกายตัวเอง“ข้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ข้าขอกลับไปที่เรือนสักรอบได้หรือไม่เจ้าคะ"กู้ต้าซุนที่ยืนฟังอยู่คัดค้านขึ้นมาทันที“เจ้าอย่าถ่วงเวลาอีกเลยชิงเหอ เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะเอาของๆ เจ้าไปส่งให้ที่เรือนสกุลเจียงก็แล้วกัน” สีหน้าของเจียงเหิงที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิดกู้ชิงเหอมีน้องชายอยู่อีกคน ที่นางไม่อยากออกเรือนไปอยู่ที่อื่นก็คงเพราะเป็นห่วงน้องชายเขาแก้ปัญหาให้นางได้อยู่ในหมู่บ้านเดิมก็ยังมีโอกาสได้พบหน้าน้อ

"แยกบ้าน!! มีที่ไหนเขาทำกัน! บรรพบุรุษสร้างเรือนนี้ไว้ก็เพื่อให้ลูกหลานได้อาศัยร่วมชายคาเดียวกัน เจ้าอย่าคิดอ่านจะแยกบ้านด้วยเรื่องเงินเรื่องข้าวเลย...มันจะเสียมงคล” ผู้เฒ่าเจียงหรี่ตาพลางชำเลืองมองดูหลานชาย“พ่อเจ้าเป็นบุตรคนโตตามธรรมเนียมเจ้าย่อมมีสิทธิ์ในเรือนใหญ่ แต่ท่านอาซืออวี่ของเจ้าก็เกิดในเรือนนี้ เขากับครอบครัวอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนที่พวกเจ้าจะย้ายกลับมาหมู่บ้านเกาซานเสียอีก..”“ใช่! เจ้ามันตัวล้างผลาญอย่างที่ผู้อื่นเขากล่าวกันจริงๆ!! ตอนนี้ใช้เงินในบ้านจนหมดก็คิดจะตัดพวกเราทิ้ง แล้วรับเอาผู้อื่นเข้ามาอยู่แทน ท่านพ่อสามีอย่าได้หลงกลเขาเชียวเจ้าค่ะ อีกหน่อยก็คงขายเรือนกินจนหมดตัวเป็นแน่!!" เจียงเหิงลอบกำหมัดแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อ ไม่ใช่ท่านอาเจียงซืออวี่หรอกหรือที่ติดหนี้พนันก้อนโตจนท่านย่าต้องแอบเอาเงินในบ้านไปชดใช้หนี้ให้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบตัวเขาเองในวันที่ต้องไปสมัครสอบจวี่เหรินที่เรือนยังไม่มีเงินพอสำหรับค่าเดินทางด้วยซ้ำ!! ที่ผ่านมาตนต้องแสร้งทำตัวเป็นคนไร้ค่าไร้อนาคตไม่ยอมทำงานก็เพราะรู้ว่า ต่อให้พยายามมากเท่าใดเงินทั้งหมดก็ต้องถูกท่านปู่ท่านย่ายึดเอาไปช่วยเหลือครอบคร

“ข้าอิจฉาเจ้าจริงๆ เลยเหยียนเอ๋อร์ ชีวิตข้าอาภัพนัก..ท่านลุงและป้าสะใภ้ของข้าคิดแต่จะขายข้าแลกเงินสินสอด ส่วนผู้อาวุโสในสกุลเจียงของเจ้า ต่างพากันแย่งเป็นธุระหาสินเดิมเตรียมไว้ให้เจ้าออกเรือน”“พี่สาวกู้ สินสอดสินเดิมอันใดกัน ข้าเพิ่งสิบสามเองนะเจ้าคะ” เจียงเหยียนตอบเสียงเบานางหลี่ซื่อยกมือขึ้นทาบอกดวงตาเบิกโพลงจ้องมองกู้ชิงเหอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร! กู้ชิงเหอคิดตรงกับใจนางเรื่องที่นางอยากได้สินสอด!!! แต่นังเด็กนี่จะพูดเรื่องสินเดิมขึ้นมาเพื่ออะไร! ฝันไปเถิดว่าบ้านใหญ่ต้องมาจัดการเรื่องสินเดิมให้เจียงเหยียน นางไม่ใช่แม่ของสองพี่น้องคู่นั้นนะ!“สินดงสินเดิมอันใดกัน..ปู่กับย่าเจ้าอายุมากถึงเพียงนี้แล้วจะให้เตรียมสินเดิมมากมายมาจากไหน” ปู่เจียงเสียงอ่อนลง“แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้หรอก ให้พี่ชายจัดการเรื่องออกเรือนของน้องสาวทั้งที่ผู้อาวุโสในสกุลยังมีชีวิตอยู่ ใครรู้เข้าคงว่าคนสกุลกู้ไม่รู้จักธรรมเนียม เรื่องออกเรือนของเหยียนเอ๋อร์ในภายหน้าเอาไว้ข้าจะจัดการให้เอง”คิ้วเรียวของเจียงเหิงยังคงสงบ แต่ริมฝีปากเม้มแน่นเฉียบขาด“ข้ามิมีเจตนาจะให้ท่านปู่ท่านย่าต้องลำบากใจแต่อย่างใดขอร