All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Chapter 1 - Chapter 10

“เอาเงินของข้าคืนมา ข้าจะไม่เอานางตัวซวยนี่ไปเหยียบเรือนข้าเป็นอันขาด!!” “เอ้า!! ตาเฒ่า! เหตุใดเจ้าถึงได้ปลิ้นปล้อนเช่นนี้เล่า!! เสียแรงที่ข้าให้เกียรติมาตลอดเพราะเห็นว่าเป็นผู้อาวุโส ถุย!!” กู้ชิงเหอได้ยินเสียงคนทะเลาะกันมาพักใหญ่แล้ว แต่นางรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ แต่หลังจากที่ทนฟังเรื่องราวของผู้อื่นที่นางไม่เข้าใจมาเนิ่นนาน นางก็พยายามฝืนลืมตาขึ้นมามองดวงตาของหญิงสาวพร่าเลือนก่อนจะค่อยๆ ปรับสายตาได้ในที่สุดภาพตรงหน้าเป็นกลุ่มคนที่สวมใส่เสื้อผ้าแปลกตาเนื้อตัวมอมแมมราวกับไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน บางคนก็ชี้มือมาที่นาง บางคนก้มหน้า บางคนกำลังช่วยกันดึงร่างของสตรีวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งเอาไว้“ใครว่าข้าปลิ้นปล้อน! เจ้าดูเสียก่อนว่าคนของเจ้าทำสิ่งใดเอาไว้!” ชายชราผมสีดอกเลาอายุราว 60-70 ปี ชี้หน้าสตรีวัยกลางคนน้ำเสียงโกรธจัด ก่อนจะหันมากล่าวกับกลุ่มชาวบ้านหมู่บ้านเกาซานที่มามุงดู“ทุกท่านเป็นพยานให้ข้าผู้นี้ด้วยเถิด ข้ามอบสินสอดให้นางหวางซื่อเมื่อเดือนก่อนไปแล้ว และตกลงมารับหลานสาวของพวกเขาไปเป็นภรรยาไว้ดูแลยามป่วยไข้ แต่พอมาถึงเจ้าสาวของข้ากลับมาชิงคิดสั้นไม่ยอมไปแ

กู้ต้าซุนก็เริ่มใจสั่น เขาโมโหไม่น้อยอยู่แล้วที่เฒ่าหลู่คิดจะขายหลานสาวให้กับหอนางโลม เมื่อเห็นหลานสาวคลานเข้ามากอดขาภรรยาเอาไว้แน่นก็ส่งสายตาวิงวอนไปยังหวางชุ่นฮวา“ใช่ว่าข้าไม่สงสารเจ้านะชิงเหอ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัวเลยสักอีแปะเจ้าจะให้ข้าเอาที่ไหนมาคืนให้เขา” หวางซื่อกลอกตา เสแสร้งตีหน้าเศร้า“เงินล่วงหน้าหกร้อยอีแปะที่ได้มาเมื่อเดือนก่อนเจ้าจำได้หรือไม่ว่าข้าเอาไปซื้อข้าวสารมายี่สิบชั่ง ถ้าไม่มีข้าวพวกเราจะใช้ชีวิตต่อกันมาได้อย่างไร ข้ายอมขายข้าวออกมาใช้หนี้ก็ได้..อย่างมากพวกเราก็อดตายไปพร้อมกัน แต่มันก็ไม่พอใช้หนี้อยู่ดี”กู้ต้าซุนหลุบตาต่ำ ภรรยากล่าวไม่ผิด พอพวกเขารู้ข่าวว่าผู้เฒ่าหลู่จากหมู่บ้านข้างๆ ต้องการแต่งภรรยาเพื่อแลกกับเงิน 1 ตำลึงก็ไหว้วานแม่สื่อที่เทียวมาจับคู่ให้หลานสาวอยู่บ่อยครั้งไปสืบข่าวให้ ยามนั้นบ้านสกุลกู้กำลังเดือดร้อนเรื่องเงินสำหรับซื้อเสบียงอาหารอย่างหนัก หนทางใดที่จะได้เงินมาพวกเขาย่อมสนใจอยู่แล้วผู้เฒ่าหลู่เคยมีภรรยาและลูกมาก่อน แต่หลังจากภรรยาจากไป บุตรชายหญิงของเขาก็เดินทางไปตั้งหลักปักฐานหาที่ทำกินกันที่เมืองอื่นตาเฒ่าจึงอาศัยอยู่เพียงลำพัง ชาย

ยามนี้กู้ต้าซุนถึงได้กล้าหาญ ก้าวออกมายืนเบื้องหน้าภรรยา “เจียงซิ่วไฉ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เรื่องนี้เจ้าเอ่ยปากเปล่าไม่ได้ จะรับตัวหลานสาวข้าไปเจ้าก็ต้องมีเงินหกร้อยอีแปะไปคืนตาเฒ่าหลู่ เจ้ามีหรือไม่เล่า?”ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับล้วงเอาถุงเงินออกมานับแล้วยื่นส่งให้ผู้เฒ่าหลู่โดยตรง“ขออภัยผู้อาวุโสที่ข้าล่วงเกิน”ชายชราดีใจจนเนื้อเต้น เขาคิดว่าจะต้องเสียเงินไปเปล่าเสียแล้ว “เจ้าเกรงใจไปแล้ว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ แต่หากทำผิดแล้วไม่รับผิดชอบนี่สิถึงจะไม่ควรอภัย” ผู้เฒ่าหลู่รับเงินกลับไปเก็บโดยที่ไม่เสียเวลานับ“แต่ข้าเตือนเจ้าไว้อย่างนะบัณฑิตเจียง สตรีผู้นี้ไร้กตัญญู ลุงกับป้าสะใภ้เลี้ยงดูนางมาหลายปีแต่นางกลับไม่คิดทดแทนคุณ! ซ้ำยังก่อเรื่องให้ผู้คนต้องวุ่นวาย เจ้าก็ดูนางให้ดีๆ หน่อยเล่า” ชายชราตบบ่าเจียงเหิงเบาๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับคนของเขากู้ชิงเหอเหม่อมองพื้นดินอย่างเลื่อนลอย นางผิดอะไร? กู้ชิงเหอผู้นี้ทำผิดอะไร นางต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำมาตลอด!!หวางชุ่นฮวาเบิกตามองถุงเงินในมือของเจียงเหิงด้วยแววตาลุกวาว นางเห็นอยู่ว่าในถุงเงินนั้นยังมีเงินเหลืออยู่อีก!“ช้าก่อนตาเฒ่า”

เจียงเหิงผลักประตูเข้ามาในเรือนเขาก็ได้เห็นท่านปู่กับท่านย่านั่งอยู่บนเสื่อรอเขาอยู่ก่อนแล้ว กู้ชิงเหอแอบทอดสายตาไปยังคนทั้งสอง ท่านปู่เจียงเป็นชายชราร่างบาง ใบหน้าปรากฏรอยย่นลึกจากกาลเวลา แม้ในขณะนี้ดวงตาจะเปล่งประกายความโกรธอย่างชัดเจน ทว่าก็ยังแฝงไว้ด้วยเมตตาในแววตาคู่นั้น แตกต่างจากเจียงเหิงซึ่งมีคิ้วตาเรียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย ทว่าดูดุดันแม้เพียงทำหน้านิ่งเฉยส่วนท่านย่าซึ่งนั่งอยู่เคียงข้าง แม้เวลาจะผ่านหลายปี กู้ชิงเหอก็ยังเห็นเค้าโครงความงามในร่องรอยแห่งวัยนั้น เจียงเหิงกับเจียงเหยียนคงได้ความงามนี้จากท่านย่าโดยแท้ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ทักทายผู้อาวุโส อาสะใภ้หลี่ซื่อที่หายไปเมื่อครู่ก็พาท่านอาเล็กเจียงซืออวี่เดินตามหลังเขามา ทั้งสองทรุดตัวลงนั่งล้อมโต๊ะเตี้ยตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางเรือนดูเหมือนว่าข่าวที่เขารับตัวกู้ชิงเหอกลับมาคงจะมาถึงหูท่านปู่ท่านย่าแล้วสินะ ก็ดี..จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายให้มากความ เจียงเหิงยิ้มเย็นพลางนั่งลงตรงข้ามกับผู้อาวุโสทั้งสามปู่เจียงตบฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดัง ตะเบ็งเสียงด้วยความไม่พอใจ "อาเหิง! ข้าอยากถามเจ้า! เจ้าเอาเงินจากที่ใดไปซื้อตัวหญิงนั่นกลับมา!"

“ที่ดินนั่น..แม้จะใกล้น้ำ แต่น้ำในลำธารก็แห้งไปแล้ว อีกทั้งยังมีหินเต็มไปหมดเพาะปลูกอะไรก็ไม่ได้ผลดี เจ้าไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ผู้เฒ่าเจียงถามย้ำเสียงเข้ม“จริงอย่างที่ท่านพ่อสามีว่า อาเหิงไม่เคยทำนา หากใช้ที่ดินทำประโยชน์อะไรไม่ได้ก็จะขายที่กินสิไม่ว่า! ใช่ว่าพอหมดตัวแล้วก็จะพากันหอบกลับมาอาศัยที่เรือนใหญ่อีกครั้งเล่า?” นางหลี่ซื่อแย้ง“หากอาสะใภ้กังวลก็เชิญหูซุนจ่าง (หัวหน้าหมู่บ้านแซ่หู) มาทำบันทึกข้อตกลงเรื่องแยกเรือนเอาไว้ก็ได้นะขอรับ” เจียงเหิงเสนอ“ดี! เช่นนั้นก็ให้เสี่ยวเหวินไปตามหูซ่างซุนมาเลย ทำเรื่องแยกบ้านเสียให้จบวันนี้ ไม่เช่นนั้นก็ต้องมาเสียเวลาคิดค่าข้าวค่าน้ำกันอีกให้วุ่นวาย” หลี่ซื่อรีบสนับสนุนเพราะเกรงว่าเจียงเหิงจะเปลี่ยนใจผ่านไปครู่ใหญ่ หูซ่างซุนก็เดินทางมาถึงเรือนสกุลเจียงพร้อมกับเจียงเสี่ยวเหวินบุตรชายวัยสิบสี่ปีของเจียงซืออวี่หูซ่างซุนเองก็รู้เรื่องที่บัณฑิตเจียงรับเอาหลานสาวบ้านกู้มาไว้ในเรือนแล้วเช่นกัน“ข้าคิดอยู่ว่าวันนี้สกุลเจียงต้องเกิดปัญหาแน่ พวกเจ้าไตร่ตรองกันดีแล้วหรือ?” หูซ่างซุนหันมองหน้าคนสกุลเจียงทีละคน“อาเหิงก็โตแล้วแยกเรือนไปก็ดีจะได้รู้จักรับผิด