Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Bab 31 - Bab 40

เจียงเสี่ยวเหวินชะงักไป มองดูเจียงเหยียนอย่างลังเล ในแววตานั้นมีความหวาดระแวงปะปน“ไม่เป็นอะไรจริงหรือ?” เจียงเหยียนยกชามขึ้นชูพลางพูดติดสำลัก “ถ้าเป็นผี ข้าก็เป็นก่อนเจ้าแน่ ข้ากินมากกว่าเจ้าอีก!”เสียงหัวเราะดังไปทั่วเรือน เสี่ยวเหวินมองหน้าพี่น้องทั้งสี่คนแล้วถอนหายใจเบา ๆ สีหน้าผ่อนคลายลงในที่สุด“ก็ได้..แต่ถ้าข้าตายขึ้นมา ข้าจะไปหลอกหลอนพวกเจ้าทุกคืนเลย!”ทุกคนหัวเราะกันอีกรอบ ขณะที่เจียงเสี่ยวเหวินก้มหน้ากินอีกก้อนโดยไม่พูดอะไรอีก เด็กหนุ่มกินจนมันบดเกลี้ยงหมอ ก่อนลากขากลับเรือนไปอย่างอ่อนแรงแต่ท้องอิ่มเจียงเหิงมองตามหลังเขาไปจนลับสายตา แล้วกล่าวกับกู้ชิงเหอด้วยเสียงเรียบ “เจ้าไม่กลัวหรือว่าเขาจะเอาความลับของพวกเราไปบอกบ้านรองหรือว่าที่นี่มีอาหาร?”กู้ชิงเหอยิ้มบาง ๆ ดวงตาฉายแววรอบรู้ปนขบขัน “ต่อให้เขาเอาไปบอก ท่านอากับอาสะใภ้ของท่านก็คงไม่ยอมเชื่อหรอก” นางหันไปจัดหม้อชามต่อ คล้ายไม่คิดใส่ใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อยค่ำวันนั้นที่เรือนใหญ่ของสกุลเจียงแสงตะเกียงน้ำมันล้อเงากำแพง ขณะที่ทุกคนในเรือนกำลังล้อมวงกินข้าว หลี่ซื่อยิ้มละไม ยกตะเกียบขึ้นพลางหันไปทางท่านผู้เฒ่าสีหน้าภาคภูม

“เจียงซิ่วไฉใจดีเกินไป แต่การเมตตาโดยไม่ดูให้ดีว่าใครควรได้รับ ก็จะกลายเป็นโซ่ล่ามเท้าเอาไว้ไม่รู้ตัว”นางก้มหน้าลงก่อนจะค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นมองเจียงเหิงอีกครั้ง “ข้าเพียงพูดด้วยความห่วงใยเจ้าค่ะ ท่านอย่ากินมันผีดิบพวกนี้เป็นอันขาด หากจำเป็นจริงๆ ท่านกับเหยียนเอ๋อร์ก็มาหาข้าได้ตลอด ที่เรือนข้ายังพอมีเสบียงอาหารแบ่งปันให้ได้บ้างเจ้าค่ะ”เจียงเหยียนเม้มปากแน่น ดวงหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ“ครั้งก่อนพวกเจ้าคิดจะทุบตีข้า แต่คราวนี้กลับเชิญข้าไปกินข้าวที่เรือน พวกเจ้าสองคนจะเอาอย่างไรกันแน่!”เจียงเหิงหันขวับไปมองน้องสาว ดวงตาดุดันวาววับในทันใด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสตรีน่ารำคาญผู้นี้ เคยรังแกเจียงเหยียน!ร่างสูงก้าวฉับออกมาเพียงครึ่งก้าว ทว่าเท้าอีกคู่กลับเร็วกว่ากู้ชิงเหอก้าวเข้ามาขวางไว้ นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาคมกริบของนางหันกลับไปยังหลินซูหลาน รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่มุมปาก“แม่นางหลินช่างมีน้ำใจนัก แต่เห็นที..ท่านควรเก็บไว้เผื่อใช้กับสามีในอนาคตของท่านจะดีกว่า” นางหันไปมองเถาอวี่หูในตะกร้าของตน “ของบางอย่าง เก็บไว้นานเกินไป..มันก็เริ่มแห้งเฉา เป็นพิษ จนไม่มีใครกล้าหยิ

“ข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว มีอะไรก็ไปทำกันเถิด ข้ายังมีธุระต้องทำอีกเยอะเลยทีเดียว”พอหูซ่างซุนกลับไป กู้ชิงเหอก็หันกลับไปมองคนทั้งห้าด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน“รีบเอาอวี่หูไปเก็บกันก่อนเถอะ” เสียงของนางเรียบสนิท หากแต่เย็นเยียบ “เสร็จแล้วจะได้ขึ้นเขาไปเก็บกลับมาอีกสักรอบ”นางเอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาดำขลับฉายแววหงุดหงิดไม่ปิดบัง จนกู้ชิงฉีกับเสี่ยวเหวินรีบก้มหน้าก้มตาหิ้วตะกร้าไปยังหลุมเก็บมันทันทีแต่คนที่เหงื่อซึมหน้าผากจากรัศมีแปลกๆ ที่แผ่ออกมาจากกู้ชิงเหอนั้นกลับเป็นเจียงเหิง!!ตั้งแต่หูซุนจ่างเดินจากไปสายตาของกู้ชิงเหอกลับจับจ้องมาทางเขาไม่ลดละ ราวกับตาเรียวคู่นั้นกำลังค้นหาพิรุธบางอย่างบนตัวเขาเขามั่นใจว่า ไม่มีใครเห็นนี่นา..แล้วเหตุใดกู้ชิงเหอจึงยังมองมาไม่วางตา? หรือว่านางเห็น?ตอนนั้นเขาทั้งใช้แขนเสื้อปิดบัง และยังแสร้งหันหน้าไปทางอื่น ส่วนปลายนิ้วก็ดีดหินออกไปอย่างแม่นยำเจียงเหิงกลืนน้ำลายเงียบ ๆ มองนางกลับด้วยสีหน้าว่างเปล่าราวกับไม่รู้เรื่องใด ๆแต่กู้ชิงเหอรู้!!ก้อนหินนั้นมาจากทิศทางที่เจียงเหิงยืนอยู่!! มันกระแทกเข้าที่ขาของหวางชุ่นฮวาจนล้มลง ก่อนเด้ง

“เสี่ยวเหวินหายหัวไปไหนสามวันแล้ว..” เจียงเหยียนบ่นอุบขณะที่มือยังช่วยกู้ชิงเหอบดอวี่หูเป็นแป้ง“เขากินเค้กไปมากพอจะอดอาหารได้อีกหลายวันกระมัง” กู้ชิงเหอเอ่ยพลางหัวเราะเบา ๆกู้ชิงฉีหันไปแซวเจียงเหยียนทันที “พอพี่เสี่ยวเหวินมา ท่านก็ทะเลาะกับเขาทุกวัน แต่พอเขาหายหน้าไปจริง ๆ กลับทำหน้าเหมือนคนคิดถึงเขาเสียแล้วหรือ?”เจียงเหยียนเชิดหน้า “ข้าไม่ได้คิดถึง! ข้าแค่สงสัยว่าเขาไปซุ่มทำเรื่องงี่เง่าอะไรอยู่ต่างหากเล่า”เจียงเหิงวางพู่กันลงอย่างเงียบ ๆ แล้วเอ่ยเพียงสั้น ๆ “น้ำที่เก็บไว้ใกล้หมดแล้ว”น้ำที่รองเก็บใส่โอ่งไว้ใช้อย่างประหยัดเวลานี้เหลือติดก้นโอ่งเพียงเล็กน้อย ถึงเวลาที่เขาต้องไปแบกน้ำที่หน้าหมู่บ้านแล้วชายหนุ่มเก็บตำราที่กำลังคัดลอกเข้าที่อย่างระมัดระวังก่อนจะเดินไปหยิบถังน้ำกับคานหามมาถือไว้กู้ชิงฉีรีบหันมา “เจียงเกอเกอ ข้าไปช่วยท่านเอง!”เจียงเหยียนมองกู้ชิงเหอแวบหนึ่งก่อนจะขอติดตามไปด้วย “ข้าด้วย!”กู้ชิงเหอมองคนทั้งสามอยู่เงียบๆ ตัดสินใจจะไม่ตามพวกเขาไปแบกน้ำ ดินเลนในร่องน้ำยามนี้แข็งเป็นหินไปแล้ว กอปรกับพวกเขาไม่มีน้ำไว้ใช้ล้างเนื้อล้างตัวจึงจำต้องหยุดขุดลอกร่องน้ำไปโดยปริยาย

นางอู๋ซื่อชะโงกหน้ามองไปในหม้อดิน เมื่อเห็นว่าในหม้อยังมีอาหารเหลืออยู่อีกก็ยิ่งตกใจหนัก"หลานสาว อย่าหาว่าข้าปากมากสู่รู้เลยนะ แต่เจ้าต้องรู้จักประหยัดบ้าง" นางยกมือขึ้นทาบอกพยายามควบคุมริมฝีปากไม่ให้สั่น " ข้าต้มข้าวต้มเจือจางคราวหนึ่งยังเก็บไว้กินได้สามวันเลยนะ ของนี่เจ้าทำข้นเกินไปน่าจะเติมน้ำให้มากหน่อย"กู้ชิงเหอยิ้มเจื่อน นางกำลังจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไร หูซ่างซุนก็เอ่ยขึ้นบ้าง “ข้าเห็นหลานชายต้องเข้าเมืองหางานหาเงินอยู่บ่อยๆ แม้ตอนนี้ยังใช้จ่ายได้คล่องมือ แต่ข้าก็อยากให้พวกเจ้าคิดถึงวันหน้าด้วย”"ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ายินดีรับฟังคำเตือนของทุกท่าน" นางเว้นจังหวะ แล้วค่อยยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "แต่ว่า..อาหารในหม้อนี้ ไม่ได้ซื้อมาหรอกเจ้าค่ะ"ทั้งสี่คนมองหน้ากันอย่างงุนงง อู๋ซื่อเลิกคิ้ว ขณะที่หูจื้อจิ่นขมวดคิ้วน้อย ๆ ด้วยความสงสัย“มิได้ซื้อ แล้วได้มาอย่างไร?”กู้ชิงเหอเพียงยิ้ม ไม่รีบตอบในทันที “กินให้อิ่มเสียก่อนเถิดเจ้าค่ะ พอพวกท่านอิ่ม ข้าจะเฉลยให้ฟังเอง”เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากเจียงเหยียนและกู้ชิงฉี คนทั้งสี่ไม่รู้ว่าพวกเขามีความลับอะไรอยู่ แต่ทุกคนสัมผั