All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 71 - Chapter 80

      เข้าสู่ต้นยามอิ๋น (ยามอิ๋น เวลา 03:00 – 04:59 น.) ตอนนี้พวกจินเฟยหลงเดินทางมาถึงช่องแคบระหว่างภูเขา ซึ่งเป็นปากทางเข้าแหล่งกบดานของพวกไป่จือ จินเฟยหลงจึงสั่งการให้ผู้ที่ติดตามมาด้วยทั้งหมดลงจากหลังม้า เพราะหลังจากนี้พวกเขาจะต้องใช้วิชาตัวเบาในการเดินทางกันต่อแล้ว     เนื่องจากข้อมูลที่พวกเขาได้รับมา...ผู้ที่อาศัยอยู่ในแหล่งกบดานนี้ทั้งหมดเป็นชายฉกรรจ์ และเกินกว่าครึ่งก็เป็นผู้ที่มีวรยุทธที่ถูกซื้อตัวมา ซึ่งในยามนี้สายข่าวของชิงหลวนคุนก็ได้ขาดการติดต่อกับพวกเขามาเกินกว่าสองชั่วยามแล้ว รวมไปถึงรองแม่ทัพหนิงก็ไม่สามารถติดต่อกับทหารที่ถูกส่งตัวมาจับตาดูความเคลื่อนไหวที่นี่ได้เช่นกัน      แล้วเมื่อพวกเขาเดินทางผ่านช่องแคบเข้ามาได้ พวกเขาก็เห็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ  ที่มีลักษณะไม่ต่างไปจากหมู่บ้านตามเชิงเขาแห่งอื่น แต่ที่มันดูแปลก...ก็เห็นจะเป็นที่ตั้งของหมู่บ้าน เพราะหมู่บ้านแห่งนี้ได้ตั้งอยู่บนพื้นที่ป่าซึ่งถูกโอบรอบไปด้วยภูเขาถึงสามลูก และทางเข้าหมู่บ้านหากพวกเขาไม่รู้ถึงจุดที่ตั้งที่ชั

      ‘ยาพิษอย่างนั้นหรือ?’ จินเฟยหลงที่รู้สึกว่าเมื่อครู่ลมปราณภายในกายของเขาเริ่มปั่นป่วน จนเขาต้องถอยออกมาตั้งหลัก ซึ่งในยามนี้เขาก็รู้ตัวแล้วว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็น่าจะโดนวางยาพิษจากอีกฝ่ายแล้ว     ‘แต่...พวกเขาโดนวางยาได้อย่างไร? แล้วโดนตอนไหนล่ะ?’ จินเฟยหลงหันกลับไปมองยังคนที่ทรุดตัวลงไปกระอักเลือดก่อนหน้านี้ และสิ่งที่ทุกคนมีไม่ต่างกันก็คือบาดแผล ซึ่งเป็นบาดแผลที่เพิ่งได้รับมาจากอาวุธของฝั่งตรงข้าม!      “อาวุธของศัตรูมียาพิษเคลือบอยู่ ระวังอย่าให้โดนตัว!” จินเฟยหลงตะโกนบอกคนของเขาที่เหลืออยู่ ก่อนจะหันกลับมากล่าวกับคนตรงหน้า     “ข้าไม่คิดเลยว่าท่านอาไป่จะใช้วิธีสกปรกเช่นนี้”      “วันคืนยังรู้จักหมุนเวียนเปลี่ยนแปลง แล้วเหตุใดข้ายังจะต้องยึดติดกับวิธีเดิม ๆ เล่าท่านแม่ทัพใหญ่ ยามนี้ยาพิษที่อยู่ในกายของท่านก็คงจะเริ่มกระจายตัวไม่ต่างไปจากคนพวกนั้นแล้ว แต่ข้าจะใจดีให้โอกาสท่านและคนของท่าน ข

      “เหยียนชิง! อย่าหันกลับไปมอง...” จิงเสี่ยวจางเอ่ยทักสหายเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังจะหันกลับไปมองทางด้านหลัง     “เจ้าก็รู้สึกเหมือนกันใช่หรือไม่? ว่ามีคนกำลังจับตามองพวกเราอยู่” เหรินเหยียนชิงกดเสียงถามจิงเสี่ยวจาง ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างอีกฝ่าย แล้ววักน้ำในลำธารขึ้นมาล้างหน้าล้างตา     “อืม...ตั้งแต่ที่พวกเราหยุดรับเสบียงกันแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าจุดประสงค์หรือเป้าหมายของพวกมันคืออะไร ข้าก็เลยชวนเจ้าแยกออกมาล้างหน้าที่ลำธาร” จิงเสี่ยวจางกดเสียงตอบสหาย ยามนี้เขาได้ให้จิงเสี่ยวเจี้ยนกับเพ่ยฉีและคนของเจ้าตัวคอยอยู่ดูแลมารดากับน้อง ๆ ของเหรินเหยียนชิง ส่วนคนของจินเฟยหลงที่แอบสะกดรอยตามพวกเขามาด้วยนั้น ยามนี้ก็ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวแล้วเช่นกัน เพราะอีกฝ่ายก็ได้แบ่งคนและแยกตัวออกมาคอยติดตามคุ้มกันพวกเขาอยู่อีกชั้นหนึ่งแล้วด้วย      แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาทั้งคู่จะได้พูดคุยอะไรกันต่อ เหรินเหยียนชิงก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นมาจากบริเวณที่มารดากับน้อง ๆ ของเขากำลังนั่งพักกันอยู่ เขา

      เมื่อขบวนรถม้าเดินทางกลับมาถึงจวน เหรินเหยียนชิงก็เห็นท่านตาและพวกมารดาออกมายืนรอพวกเขาอยู่ที่หน้าจวน พวกเขาจึงอยู่พูดคุยถามไถ่กันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะช่วยกันพาคนที่ได้รับบาดเจ็บ รวมไปถึงคนที่ติดตามมาด้วยทั้งหมดเข้าไปพักยังเรือนพักรับรองที่เหรินเหยียนเป่าได้ให้คนไปจัดเตรียมไว้ให้     โดยเหรินเหยียนเป่าได้ให้จินเฟยหลง ชิงหลวนคุน ซงหยวน หยงหมินและสหายแฝดของเหรินเหยียนชิงเข้าพักที่เรือนพักรับรองหลังเดิม ส่วนผู้ที่ติดตามมากับจินเฟยหลงทั้งหมด เหรินเหยียนเป่าได้ให้ไปพักอยู่ที่เรือนไม้สองหลังซึ่งอยู่ถัดจากเรือนพักรับรองของพวกจินเฟยหลงไปไม่ไกล     แล้วเมื่อจัดการเรื่องห้องพักของทุกคนเสร็จ เหรินเหยียนเป่าจึงให้คนออกไปตามท่านหมอที่เตรียมไว้รอ...แยกเข้าไปรักษาคนที่ได้รับบาดเจ็บตามห้องพักทันที และในยามนี้เหรินเหยียนชิงจึงเพิ่งรู้ว่าทุกคนที่มาพร้อมกับจินเฟยหลงต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันทั่วหน้า ไม่เว้นแม้แต่ชิงหลวนคุน แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บหนักที่สุดก็ยังคงเป็นจินเฟยหลง        

      ชิงหลวนคุนเมื่อได้ยินเรื่องยาพิษ เขาจึงเอ่ยถามเรื่องที่คาใจกับจินเฟยเทียน     “พูดถึงเรื่องยาพิษ เฟยเทียนเจ้ารู้หรือไม่...หากไม่ได้ยาต้านพิษสามชุดที่เจ้าบังคับให้พวกข้ากิน ยามนี้เฟยหลงหรือแม้แต่ตัวข้าเองก็อาจจะไม่ได้กลับมาหาพวกเจ้าแล้วก็ได้ ว่าแต่...เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท่านไป่จือจะใช้ยาพิษเล่นงานพวกข้า แล้วยาต้านพิษที่พวกข้ากินก็ยังสามารถต้านยาพิษที่ท่านไป่จือใช้กับพวกข้าได้ด้วย”      “หลวนคุน เจ้าลืมเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนไปแล้วหรือว่าท่านพ่อของข้าก็ถูกวางยาด้วยคนของแคว้นฉิน และเจ้าก็เป็นคนมาเล่าให้พวกข้าฟังเองว่า...พ่อลูกตระกูลเยว่มีติดต่อซื้อขายอาวุธกับพวกแคว้นฉิน แล้วอย่างที่รู้กันคนแคว้นฉินโดดเด่นเรื่องการค้าขายสมุนไพร และชำนาญเรื่องการปรุงยาพิษ     ดังนั้นข้าจึงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหมือนคราวท่านพ่อขึ้นมาอีก ข้าก็เลยไปขอยาต้านพิษร้อยแปดชนิดของฮูหยินรองที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเม็ดจากเฟยฮวามาให้หมิงเซียนศึกษา ตั้งแต่ที่เจ้าเล่าเรื่องของท่านไป่จือให้พวกข้าฟัง แต่ก็เ