All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 81 - Chapter 90

      เช้าวันรุ่งขึ้น จินเฟยหลงตื่นมาก็พบว่าคนที่มานอนเฝ้าเขาได้กลับออกไปแล้ว และวันนี้ทั้งวันก็มีคนในจวนตระกูลเหรินแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมเยียนเขา ไม่เว้นแม้แต่คนในครอบครัวของเหรินเหยียนชิง จะยกเว้นก็เพียงแค่...คนตัวเล็กของเขาเท่านั้น     จินเฟยหลงเฝ้ารอที่จะเจอกับเหรินเหยียนชิง จนผ่านล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันถัดมา เขาก็ได้รู้แต่เพียงว่า...เมื่อคืนเหรินเหยียนชิงได้พาเยว่ซือเค่อมานอนเฝ้าเขาที่นี่ แล้วพอเช้าอีกฝ่ายก็รีบพาน้องชายของตนเองกลับออกไปทันที       แล้วทุกอย่างก็ได้ผ่านเลยไปแบบนี้จนเข้าสู่วันที่สี่ จินเฟยหลงแม้จะรู้สึกว้าวุ่นใจมากแค่ไหน แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ารอ เพราะด้วยสภาพร่างกายของเขา      ซึ่งตัวเหรินเหยียนชิงเองก็ไม่คิดจะเปิดโอกาสให้จินเฟยหลงได้พูดคุย เพราะถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะมานอนเฝ้าเขาที่นี่ทุกคืน แต่เจ้าตัวก็จะเข้ามาในตอนที่เขาหลับไปแล้วทุกครั้ง หรือถ้าเหรินเหยียนชิงเข้ามาเยี่ยมเขาในช่วงกลางวัน อีกฝ่ายก็จะมาพร้อมกับคนในครอบครัวของตัวเองหรือไม่ก็จะ

      เช้าวันถัดมาจินเฟยเทียนก็ได้เข้าไปตรวจร่างกายของจินเฟยหลงอีกครั้ง ก่อนออกเดินทาง...แล้วเมื่อเขาได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เขาจึงขอให้หยางหมิงเซียนกับชิงหลวนคุนออกไปลาเจ้าของจวน และรอเขาอยู่ที่รถม้า...     และเมื่อเห็นว่าคนทั้งสองเดินออกจากห้องไปแล้ว จินเฟยเทียนจึงเริ่มเล่าเรื่องบิดากับน้องสาวให้จินเฟยหลงฟัง เนื่องจากคนทั้งคู่ต้องการมาเยี่ยมดูอาการของอีกฝ่ายที่นี่ แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องอาการบาดเจ็บรวมไปถึงสถานการณ์ระหว่างผู้เป็นน้องชายกับเหรินเหยียนชิงจากจดหมายที่เขาส่งไปแล้ว คนทั้งคู่จึงยอมยกเลิกการเดินทางและได้ส่งสารฝากมาบอกกับจินเฟยหลงว่าจะรอฟังข่าวอยู่ที่จวน     จากนั้นจินเฟยเทียนจึงเริ่มเอ่ยถามผู้เป็นน้องชาย      “เมื่อคืน...เจ้าได้พูดกับเหยียนชิงหรือไม่?”     “ขอรับ ข้าได้บอกความรู้สึก ข้าได้ขออภัย และข้าก็ได้ขอโอกาสแล้วขอรับ แต่เหยียนชิงดูเหมือนจะยังสับสน ข้าก็เลยบอกกับเหยียนชิงว่าข้าพร้อมจะรอขอรับ”        “ดี

      “ท่านแม่...” เหรินเหยียนชิงแม้จะตกใจในสิ่งที่มารดาพูด แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแม้แต่น้องสาวต่างบิดาของเขาก็ยังสังเกตเห็น แล้วเหตุใดผู้เป็นมารดาถึงจะดูพวกเขาไม่ออก     “แต่ข้ากับเฟยหลงเป็นบุรุษทั้งคู่นะขอรับ ท่านแม่ไม่ เออ...”     “บุรุษทั้งคู่แล้วอย่างไร? ไม่ว่าลูกของแม่จะเป็นเช่นไร...หรือรักใคร อย่างไรแม่ก็ยังรักเจ้าและยินดีกับการตัดสินใจของเจ้าเสมอ เหยียนชิง”     “ขอบคุณขอรับท่านแม่”      เหรินเหยียนชิงมองสีหน้าของผู้เป็นมารดาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องที่กำลังกวนใจเขาอยู่ในยามนี้ออกมา     “ท่านแม่ขอรับ เมื่อไม่กี่วันมานี้เฟยหลงได้บอกรักข้า ซึ่งเป็นรักในรูปแบบของ ‘คนรัก’ แล้วได้สารภาพกับข้าว่า คิดกับข้าเกินกว่าคำว่า ‘สหาย’ ตั้งแต่ตอนที่ข้าใช้ชีวิตร่วมกับเฟยหลงอยู่ในสำนักศึกษาแล้วขอรับ และเฟยหลงก็ยังได้เล่าถึงเหตุผลที่ต้องเลือกปล่อยมือไปจากข้าในอดีตให้ข้าฟังด้วย     ซึ่งหลังจากที

      เหรินเหยียนชิงเมื่อได้รับคำตอบและได้เห็นสีหน้าของหยงหมิน ดูท่าอีกฝ่ายคงหมดหนทางแล้วจริง ๆ จึงได้ออกไปตามเขา แล้วก็คงจะเป็นเพราะตัวเขาเองที่ห่วงจินเฟยหลงมากจนเกินไป เลยไม่คิดที่จะหยุดฟังอีกฝ่ายพูดให้จบเสียก่อน แล้วก็อาจจะเป็นเพราะเมื่อครู่เขาเพิ่งนึกไปถึงคำพูดของผู้เป็นมารดาที่ว่า ‘ชีวิตของคนเรามันสั้น’ จึงทำให้เขาพุ่งตัวมาที่นี่โดยไม่ทันได้ยั้งคิดแบบนี้     แต่ในเมื่อทุกอย่างมันทำให้เขาเข้ามาถึงที่นี่แล้ว สิ่งที่มันยังคงค้างคาใจระหว่างเขากับจินเฟยหลง เขาก็ควรจะพูดมันเสียให้จบในคืนนี้เลย      เมื่อคิดได้ดังนั้น เหรินเหยียนชิงจึงหันกลับไปพูดกับหยงหมิน     “อาหมินเดี๋ยวข้าจัดการที่นี่ต่อให้เอง ข้าฝากเจ้าไปบอกกับอาเค่อด้วยว่าคืนนี้ให้นอนที่เรือนกับท่านแม่ได้เลย”     “ได้ขอรับ ขอบคุณขอรับคุณชายเหริน”       จินเฟยหลงเห็นเหรินเหยียนชิงหันไปสั่งการคนของเขา แล้วเมื่อหยงหมินเดินออกจากห้องพักของเขาไป

      หลังจากที่พวกเขาได้พูดคุยกันในวันนั้น การวางตัวของเหรินเหยียนชิงกับจินเฟยหลงก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก ซึ่งจินเฟยหลงก็ดูออกว่ายามนี้คนตัวเล็กยังไม่ได้บอกเรื่องสถานะที่เปลี่ยนไปของพวกเขากับคนอื่น ๆ ในจวน      จนเวลาผ่านล่วงเลยเข้าสู่วันที่สิบห้า ที่จินเฟยหลงได้เข้ามาพักรักษาตัวอยู่ในจวนตระกูลเหริน ยามนี้บาดแผลตามร่างกายของเขาดีขึ้นมาก โดยตัวจินเฟยหลงเองก็สามารถลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปไหนมาไหนได้เกือบจะเป็นปกติแล้ว ซึ่งชิงหลวนคุนก็ได้เริ่มส่งงานด่วนเข้ามาให้เขาตรวจสอบและตัดสินใจถึงที่นี่บ้างแล้วด้วย     ดังนั้นสิ่งใดที่จินเฟยหลงตั้งใจจะทำ เขาคงต้องเร่งลงมือทำมันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ก่อนที่เขาจะต้องเดินทางกลับไปรายงานตัวกับฮ่องเต้ที่เมืองหลวง ซึ่งยามนี้ตัวเขาเองก็เหลือเวลาสำหรับการหยุดพักรักษาตัวอีกเพียงแค่ห้าวันเท่านั้น      เมื่อคิดได้ดังนั้น จินเฟยหลงก็เริ่มต้นทำให้คนรอบข้างและทุกคนในจวนตระกูลเหรินต้องคอยตั้งคำถามกันไปต่าง ๆ นานา กับความใกล้ชิดท