All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 41 - Chapter 50

      แต่ก็เพราะคำให้การของเยว่ซือเสียนและหลักฐานที่พวกชิงหลวนคุนมีอยู่ในมือ รองแม่ทัพหนิงจึงตัดสินใจพาคนไปจับกุมตัวชิงซูเฉิน เพราะก่อนที่รองแม่ทัพหนิงกับบุตรชายจะนำกำลังเสริมลงมาช่วยพวกเขา ฮ่องเต้ได้ถ่ายทอดคำสั่งลงมาว่า...หากตรวจพบความผิดของกลุ่มนี้ก็ให้พวกเขาจับกุมตัวคนทั้งหมดกลับไปขึ้นศาลที่เมืองหลวงทันที     และดีที่รองแม่ทัพหนิงรีบพาคนเข้าไปจับกุมตัวชิงซูเฉิน เพราะในระหว่างทางพวกรองแม่ทัพหนิงได้ไปเจอกลุ่มคนที่เขาสั่งให้ไปซุ่มดูยังสถานที่นัดหมายแรกกำลังปะทะอยู่กับพวกของไป่จือที่ได้ลอบกลับเข้ามาช่วยชิงซูเฉิน พวกรองแม่ทัพหนิงจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือคนของเขาทันที และก็ด้วยเพราะจำนวนคนของรองแม่ทัพหนิงที่มีมากกว่าจึงสามารถชิงตัวชิงซูเฉินกลับมาได้ แต่พวกของไป่จือก็ยังคงหลบหนีจากการจับกุมไปได้อีกครั้ง      ซึ่งในยามนี้รองแม่ทัพหนิงกับบุตรชายได้พาผู้ที่ถูกจับกุมตัวมาได้ทั้งหมดเดินทางล่วงหน้ากลับเมืองหลวงไปก่อนแล้ว ส่วนพวกชิงหลวนคุนได้ขอรั้งอยู่ที่นี่เพื่อช่วยออกตามหาตัวเขากับเหรินเหยียนชิง พร้อมกับคอยส่ง

      จินเฟยหลงรู้สึกดีใจไม่น้อย เพราะเมื่อครู่เขาได้เห็นความสั่นไหวในแววตาของเหรินเหยียนชิงอีกครั้ง แต่ในยามนี้...เขาคงต้องเริ่มพูดเรื่องมารดาของคนตัวเล็กเสียที เพราะผลจากการกระทำของเยว่ซือจงกับเยว่ซือเสียน อย่างไรก็คงต้องส่งผลต่อเฉิงเจียวจินและบุตรทั้งสองของนาง ถึงแม้ว่าเขากับชิงหลวนคุนจะช่วยกันคนทั้งสามไว้เป็นพยานแล้วก็ตาม     แต่เมื่อจินเฟยหลงนึกไปถึงน้ำตาของคนตรงหน้าในคืนนั้น... เขาจึงตัดสินใจลองเอ่ยคำถามหยั่งเชิงอีกฝ่ายดูก่อน      “เหยียนชิง ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่หลับ...ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้ตอบรับหรือเอ่ยปฏิเสธอะไร จินเฟยหลงจึงตัดสินใจพูดต่อ     “หากคนที่รักเจ้า...เลือกที่จะทำร้ายจิตใจเจ้า เพียงเพราะต้องการที่จะปกป้องเจ้า และเพราะต้องทำตามหน้าที่ที่คนผู้นั้นไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ซึ่งคนผู้นั้นก็รู้สึกผิดต่อเจ้าและรู้สึกเจ็บปวดใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกมาโดยตลอด แล้วถ้าวันหนึ่งเจ้าได้รู้ถึงเหตุผลของคนผู้นั้น เจ้าจะให้อภัยในสิ่งที่คนผู้นั้นทำได้หรือ

      ดังนั้นเรื่องราวความรักระหว่างอาลู่กับจินเอ๋อร์จะเริ่มต้นอย่างไรและเมื่อใดนั้น ตาจึงไม่อาจรับรู้ได้ แต่เท่าที่ตารู้ก็คือในยามนั้นจินเอ๋อร์มีคู่หมั้นอยู่แล้ว และคู่หมั้นของนางก็คือ...เยว่ซือจงสามีของนางในยามนี้     แล้วหลังจากที่ตาออกมาจากจวนรองแม่ทัพได้ไม่นาน ตาก็เริ่มออกเดินทางใช้ชีวิตโดยการหาบเร่ขายสินค้าไปตามหัวเมืองต่าง ๆ และไม่ได้กลับเข้าไปในเมืองหลวงอีกเลย ดังนั้นตาจึงไม่ได้พบเจอผู้ใดในจวนรองแม่ทัพอีกเลยนับจากนั้น      ซึ่งในช่วงสองสามปีนั้น ข่าวการสู้รบที่ชายแดนก็มีแต่จะทวีความรุนแรงมากขึ้นในทุก ๆ วัน จนผ่านล่วงเลยไปถึงสามปี ตาก็ได้ยินข่าวการจากไปของอาเฉิง ตาจึงรีบเดินทางกลับเข้าไปในเมืองหลวงทันที แล้วในระหว่างทางตาก็ได้พบกับจินเอ๋อร์...     จากดารุณีน้อยที่ตาเคยเห็นว่านางช่างดูงดงามและสดใส แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่ปีจินเอ๋อร์ก็ได้กลายเป็นสตรีที่มีเพียงความอิดโรย อ่อนแรงและสิ้นหวัง      ในยามนั้นตาไม่รู้เลยว่า...ที่ผ่านมาจินเอ๋อร์ต

      หลังจากที่จินเอ๋อร์เล่าแผนการทั้งหมดของนางจบ นางก็นำสินเดิมที่พกติดตัวมาห่อหนึ่งมอบให้กับตา จากนั้นนางก็ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วก้มลงคำนับให้ตา ก่อนจะเอ่ยฝากฝังชีวิตของเจ้าและชีวิตของอาลู่ไว้ในมือของตา โดยขอให้ตาสัญญาว่าจะเก็บเรื่องทั้งหมดนี้ไว้เป็นความลับ และขอให้ตาโปรดรับเจ้าเข้าตระกูลเหริน พร้อมกับขอให้ตาช่วยตั้งชื่อของเจ้าแทนอาเฉิงด้วย เพราะนางกับอาลู่ได้ตั้งใจเอาไว้ว่าเมื่ออาเฉิงกลับมาจะให้อาเฉิงเป็นผู้ตั้งชื่อให้กับเจ้า แต่มัน...      จากนั้นจินเอ๋อร์ก็หันไปคำนับให้กับสหายของนาง ก่อนจะหันกลับมาพูดกับตาอีกหนึ่งเรื่องคือ นางต้องการจะให้ตาช่วยเขียนจดหมายบอกเล่าความเป็นอยู่ของพวกเจ้าให้นางได้รับรู้เพียงปีละหนึ่งครั้งหรือสองครั้งก็พอ โดยให้ตาเขียนระบุหน้าจดหมายด้วยนามสามีของสตรีนางนั้น แล้วสามีของสตรีนางนั้นจะช่วยเป็นสะพานส่งต่อจดหมายไปให้นางอีกทีหนึ่ง และถ้าหากพวกเราต้องการความช่วยเหลือก็ให้ตาส่งจดหมายถึงนางผ่านทางนั้นเช่นกัน      แล้วเมื่อถึงวันงานมงคลสมรสของจินเอ๋อร์ ตากับ

      “เหยียนชิง เดี๋ยวข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่เรือนพัก อาเจี้ยนห้องพักของข้าอยู่ทางซ้ายมือ หากเจ้าง่วงเจ้าก็เข้าไปนอนก่อนได้เลย” จิงเสี่ยวจางกล่าวจบก็เดินตามไปส่งเหรินเหยียนชิงที่เรือน        “ขอบใจเจ้ามากนะอาจาง” เหรินเหยียนชิงหันมากล่าวกับสหาย เมื่อเดินมาถึงหน้าเรือนพักของเขาแล้ว     “เจ้าอยากให้ข้าอยู่ด้วยก่อนหรือไม่?” จิงเสี่ยวจางเอ่ยถามคนตรงหน้า เพราะตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักกับอีกฝ่ายมา ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นน้ำตาของเจ้าตัว     แล้วเมื่อเห็นว่าเหรินเหยียนชิงยืนจ้องหน้าเขาด้วยดวงตากลมโตที่เริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง เขาจึงเอื้อมมือไปดึงอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นเขาจึงใช้มืออีกข้างหนึ่งลูบหลังปลอบประโลมคนตรงหน้าเบา ๆ              “เฮ้อ...ไม่สมกับเป็นเจ้าเลยเหยียนชิง เรื่องนี้คงทำให้เจ้ารู้สึกเจ็บปวดใจมาโดยตลอดสินะ”   &nbs