All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 51 - Chapter 60

      จินเฟยหลงเดินไปยังเรือนพักรับรอง เพื่อตามเหรินเหยียนชิงมาร่วมสำรับเย็นพร้อมกับคนในครอบครัวของเขา โดยเพ่ยฉีและคนของเจ้าตัวได้แยกไปรับสำรับเย็นพร้อมกับหยงหมิน      หลังจากที่ผู้เป็นพี่ชายได้เข้ามาตรวจและทำการรักษาบาดแผลตามร่างกายให้กับเขาเสร็จแล้ว เพราะในระหว่างที่พวกเขาเดินทางออกมาจากเมืองซือโฉว พวกเขาก็ถูกคนของไป่จือดักซุ่มโจมตี โดยจินเฟยหลงได้ฝืนเข้าไปรับมือกับคนกลุ่มนี้จึงทำให้บาดแผลฉกรรจ์ที่ยังไม่หายดีของเขาเกิดการฉีกขาด และตัวเขาเองก็ยังได้รับ...     แต่ก็ยังดีที่พวกเขาได้เตรียมการรับมือกับคนกลุ่มนี้เอาไว้บ้างแล้ว จึงทำให้พวกเขาเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย และในระหว่างที่คนของไป่จือทำการหลบหนี ชิงหลวนคุนก็ได้ส่งคนของเจ้าตัวแอบสะกดรอยตามคนกลุ่มนี้ไปด้วย เพราะพวกเขายังไม่รู้แหล่งกบดาน และสถานที่ลับที่คนกลุ่มนี้ใช้ในการรวบรวมกำลังคน เก็บอาวุธ และเก็บเสบียงที่รวบรวมมาได้เลย     และตัวจินเฟยหลงเองก็ได้ให้หยงหมินไปบอกคนของเพ่ยฉี ที่เหรินเหยียนชิงส่งมาสะกดรอยต

      “ก็ที่ผ่านมา เจ้าไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของเจ้าให้ข้าฟังเลยสักครั้ง ข้า...ข้าขอโทษเจ้า” จินเฟยหลงรู้สึกเหมือนยิ่งเขาพยายามอธิบาย ก็ยิ่งเหมือนกับเขาพยายามหาข้อแก้ตัว เขาจึงตัดสินใจยอมรับผิดกับเหรินเหยียนชิงตามตรง     “อืม...ช่างเถอะ แต่ถ้าให้ข้าเดา เจ้าก็คงอยากรู้ว่า...เหตุใดข้าถึงแยกไปพักอยู่ที่เรือนพักท้ายจวนใช่หรือไม่?”     “ใช่!”      “อย่างนั้น ยามนี้เจ้าก็คงจะได้รับคำตอบมาแล้ว?” เหรินเหยียนชิงเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าตอบกลับมา เขาจึงเริ่มเอ่ยเล่าเหตุผลในอดีต ให้คนตรงหน้าฟัง...      “ในวันที่ข้าเดินทางกลับจวนครั้งแรก หลังจากที่ตัวข้าย้ายเข้าไปพักอยู่ในสำนักศึกษาหลวง...     วันนั้นเมื่อข้าก้าวเท้าเข้าไปในเรือนใหญ่ ข้าก็ได้เห็นบิดาของข้ากำลังโอบกอดบ่าวสตรีสองนางเดินเข้าไปในห้องพัก แล้วหลังจากวันนั้นข้าก็ได้รู้มาอีกว่านอกจากบ่าวสตรีสองนางนั้น ก็ยังมีบ่าวสตรีในจวนอีกสามนางที่เป็นบ่าวอุ่นเตียงของท่านพ่อ&

      จินเฟยหลงเมื่อเห็นว่าเหรินเหยียนชิงพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมารดาของเจ้าตัวแล้ว เขาจึงดึงมือของตนเองกลับมา ยามนี้เขาคงทำได้เพียงนั่งอยู่กับที่เงียบ ๆ เพื่อคอยอยู่เคียงข้างและคอยให้กำลังใจคนตัวเล็กอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น       เฉิงเจียวจินเมื่อได้ยินประโยคแนะนำตัว และได้เห็นใบหน้าของบุรุษที่มาพร้อมกับจินเฟยหลง นางก็ถึงกับตัวชา และเมื่อนางสามารถดึงสติของตัวเองกลับมาได้ นางก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันหลังให้กับเหรินเหยียนชิงและจินเฟยหลง จากนั้นนางจึงเอ่ยปากพูด...     “เฟยหลง วันนี้น้าคงไม่สะดวกต้อนรับพวกเจ้าแล้ว น้าขอโทษ...น้ากับพวกเด็ก ๆ จะต้องรีบเก็บของเพื่อเตรียมตัวออกจากที่นี่”      เหรินเหยียนชิงเมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็รีบลุก แล้วเดินออกไปยืนอยู่ด้านหลังของเฉิงเจียวจินทันที     “ฮูหยินรองเยว่ ยามนี้ข้า...ข้าสามารถเรียกท่านว่า ‘ท่านแม่’ ได้หรือไม่ขอรับ?”      “คุณชายท่านนี้ ข้าว่าคุ

      หลังจากวันที่จินเฟยหลงพาคนในครอบครัวของของเหรินเหยียนชิงเข้ามาพักอยู่ที่จวนของเขา ทุกคนในจวนต่างก็คอยดูแลคนในครอบครัวของคนตัวเล็กเป็นอย่างดี แล้วตัวของเขาเองก็ยังคงทำทุกอย่างเหมือนเดิม คือ หลังจากที่เขาเลิกงานก็รีบเดินทางกลับจวน จากนั้นเขาก็จะตรงไปรายงานการออกไปทำงานในแต่ละวันของเขาให้เหรินเหยียนชิงฟัง แล้วดูเหมือนว่ายามนี้อีกฝ่ายก็คงจะเริ่มชิน เพราะเจ้าตัวได้ออกมานั่งรอเขาอยู่ในศาลาหน้าเรือนพักรับรองที่พวกเขามักจะใช้นั่งพูดคุยกันในทุก ๆ เย็น     แล้วหลังจากวันที่คนในครอบครัวของเหรินเหยียนชิงเข้ามาพักอยู่ในจวนแม่ทัพ จินเฟยหลงก็มักจะเห็นจิงเสี่ยวเจี้ยนแวะเข้ามาเที่ยวหาพวกเขาที่นี่ในช่วงเย็นของทุกวัน ซึ่งในช่วงแรก ๆ ที่มีเพียงเหรินเหยียนชิงมาพักอยู่ที่จวนของเขา ก็จะมีเพียงแค่จิงเสี่ยวจางที่คอยหาเรื่องแวะเวียนมาหาคนตัวเล็กของเขาเท่านั้น แต่กับจิงเสี่ยวเจี้ยนนาน ๆ ครั้งเจ้าตัวถึงจะตามแฝดผู้น้องของตนเองเข้ามาหาพวกเขาที่นี่ด้วย      และในระยะหลังที่จิงเสี่ยวเจี้ยนมาหาพวกเขาที่จวน จินเฟยหลงก็มักจะเ

      “ขอรับ” จินเฟยหลงตอบคำถามของจินเฟยเทียนตามตรง จากนั้นเขาจึงเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายต่อ     “พี่ใหญ่ขอรับ หากในวันข้างหน้าข้าไม่ได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูล หรือถ้าหากว่าข้า...ได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลแล้ว แต่ไม่สามารถมีทายาทให้กับตระกูลจินได้ ท่านจะผิดหวังในตัวข้าหรือไม่ขอรับ?”     “ข้าไม่มีวันผิดหวังในตัวน้องชายของข้า แต่เหตุใดการขึ้นเป็นผู้นำตระกูลกับการมีทายาทให้กับตระกูลถึงได้กลายเป็นเรื่องเดียวกันไปได้ล่ะ?”     “ก็หนึ่งในหน้าที่ของผู้นำตระกูลก็คือการต้องมีทายาทไว้สืบสกุล ไม่ใช่หรือขอรับพี่ใหญ่?”      จินเฟยเทียนเมื่อได้ยินคำถามของจินเฟยหลง ยามนี้เขาจึงเริ่มเข้าใจในปัญหาของผู้เป็นน้องชายแล้ว     “สำหรับตระกูลอื่นข้าไม่รู้หรอกนะ แต่ตระกูลจินของพวกเราข้าคิดว่ามันไม่จำเป็น” กล่าวจบ เขาก็เห็นใบหน้าของจินเฟยหลงที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า ยามนี้เจ้าตัวกำลังแปลกใจในสิ่งที่เขาตอบ จินเฟยเทียนจึงเริ่มอธิบายต่อ     “เฟยหลงท