All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 61 - Chapter 70

      “เออ...จะว่าอย่างไรดีล่ะ หากข้าเป็นบรรพบุรุษแล้วมีโอกาสได้มองย้อนกลับมา และได้มาเห็นว่าลูกหลานของข้าทนเลือกเส้นทางเดินชีวิตที่ข้าเป็นผู้วางรูปแบบเอาไว้แล้วไม่มีความสุข ข้าก็คงจะรู้สึกเสียใจมากกว่าที่จะรู้สึกภูมิใจ แต่เอาเข้าจริงนะ...ข้าคิดว่ายามนี้บรรพบุรุษของพวกเราส่วนใหญ่ก็คงจะพากันแยกย้ายไปเกิดยังภพภูมิใหม่กันบ้างแล้วล่ะ” ท้ายประโยคจินเฟยเทียนได้ลดเสียงพูดของตนเองลง ด้วยกลัวว่าจะมีดวงวิญญาณของบรรพบุรุษผ่านมาได้ยินสิ่งที่เขาพูด เพราะที่จริงแล้วจินเฟยเทียนเองก็มีความเชื่อเรื่องของดวงวิญญาณและมีอาการกลัวผีอยู่หน่อย ๆ เช่นกัน จากนั้นเขาจึงยืดตัวขึ้นแล้วเข้าไปตบบ่าของน้องชาย ก่อนจะเอ่ยปากอย่างเต็มเสียงเพื่อบอกสิ่งที่ตัวเองคิดอีกครั้ง     “ดังนั้น...เฟยหลง เจ้าจงเลือกเส้นทางที่ทำให้ตัวเองมีความสุขเถิด น้องชายของข้า!”      แล้วเมื่อเห็นผู้เป็นน้องชายเริ่มมีรอยยิ้ม จินเฟยเทียนจึงอดที่จะเอ่ยเย้าอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ได้     “แต่ข้าว่า ตัวเจ้าเองก็น่าจะเลือกเส้นทางชีวิตเดินของตนเอง

      หลังจากที่จินเฟยหลงเล่าจบ หยางหมิงเซียนก็ได้เดินเข้ามาตบบ่าเขาไม่หนักไม่เบาสามครั้ง ซึ่งหากมองจากภายนอกก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวคงจะกำลังรู้สึกเห็นใจเขาอยู่ แต่ในความรู้สึกของเขากลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะเขารู้ว่ายามนี้พี่เขยของเขาน่าจะกำลังรู้สึกสาแก่ใจในเรื่องความรักของเขาเสียมากกว่า...       แล้วหลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันจบ ทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายกลับไปยังห้องพักของตนเอง ยามนี้ภายในห้องพักจึงเหลือเพียงแค่จินเฟยหลงเท่านั้น     ‘เหยียนชิง จากนี้ก็คงเหลือเพียงกำแพงความรู้สึกของเจ้าเท่านั้น ที่ข้าต้องฝ่ามันไปให้ได้ และในครั้งนี้ข้าก็จะไม่มีวันถอย และจะไม่ยอมปล่อยมือไปจากเจ้าอีกครั้งเป็นแน่!’         รุ่งเช้า วันนี้เป็นวันที่คนตระกูลเยว่รวมไปถึงผู้ที่ร่วมกระทำผิดทั้งหมดจะถูกคุมตัวไปทำงานชดใช้ความผิดในเหมืองแร่... ซึ่งจินเฟยหลงได้รับหน้าที่เป็นผู้นำขบวนนักโทษระหว่างเส้นทางจากศาลไปจนถึงหน้าประตูเมืองหลวง  &

      เหรินเหยียนชิงเดินกลับไปยังเรือนพักรับรอง ด้วยสภาพที่มือข้างขวายังคงวางอยู่ที่อกข้างซ้ายของตนเอง ยามนี้เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้รู้สึกเจ็บ!      แล้วเมื่อเหรินเหยียนชิงเดินกลับมาถึงหน้าเรือนพักรับรอง เขาก็เจอกับมารดาและน้องต่างบิดาทั้งสองของเขา ที่ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังจะออกมาตามเขา คงด้วยเพราะยามนี้ใกล้ถึงเวลาที่พวกเขาต้องออกไปรับสำรับเย็นพร้อมกับเจ้าของจวนที่เรือนใหญ่     จากนั้นเหรินเหยียนชิงก็ถูกคนในครอบครัวทักเรื่องที่ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูซีดลง เขาจึงถือโอกาสเอ่ยปากขอตัวกลับเข้าไปพักยังห้องของตนเองทันที ด้วยเพราะยามนี้เขารู้ตัวว่า...ตนเองคงยังไม่พร้อมที่จะไปเผชิญหน้ากับจินเฟยหลง เขาจึงได้ฝากให้ผู้เป็นมารดาบอกกล่าวเรื่องที่พวกเขาจะเดินทางกลับจวนตระกูลเหรินในเช้าวันถัดไปกับเจ้าของจวนอีกครั้งด้วยเลย       เหรินเหยียนชิงเมื่อกลับเข้ามาในห้อง เขาก็เดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน ยามนี้แม้เขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองกำลังเป็นอยู่และกำลังรู้สึกอยู

      เหรินเหยียนชิงแม้จะยังตกใจกับการกระทำของจินเฟยหลงเมื่อครู่ แต่เขาก็อดแปลกใจกับตัวเองขึ้นมาไม่ได้ เพราะเพียงแค่คำพูดของจินเฟยหลงไม่กี่ประโยค มันได้ทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดใจตั้งแต่ช่วงเย็นของเขา...หายไป อย่างกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ                  เช้าวันรุ่งขึ้น เหรินเหยียนชิงและครอบครัวได้ถือโอกาสกล่าวลาจินเฟยหมิงหลังจากที่พวกเขาร่วมรับสำรับเช้าด้วยกันเสร็จ และเหรินเหยียนชิงก็ได้รู้จากมารดาของตนเองว่าเมื่อวานจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนได้ขอร่วมเดินทางออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกเขาด้วย เนื่องจากคนทั้งสองก็คิดจะเดินทางกลับโรงหมอที่หมู่บ้านหยางเซินในวันนี้เช่นกัน     แต่ก็ด้วยเพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะถึงวันคล้ายวันเกิดของบุตรชายท่านราชครูหลงจิ้นสิง ซึ่งในยามนี้หลงจิ้นเปียวก็ได้เดินทางมาเอ่ยรั้งจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนถึงหน้าจวนแม่ทัพใหญ่แล้ว       จินเฟยเท

      เหรินเหยียนชิงเมื่อได้เห็นแววตาที่สั่นไหวและสีหน้าที่แสดงออกให้เห็นถึงความรู้สึกผิดของเยว่ซือซือ ทั้ง ๆ ที่นางเป็นผู้เอ่ยปากไล่สหายของเขาไป เขาจึงลองเอ่ยถามเพื่อหยั่งเชิงผู้เป็นน้องสาว     “ซือซือเจ้าอึดอัดหรือ...ที่อาเจี้ยนคอยตามเกี้ยวเจ้าเช่นนี้”      “ข้า ข้าไม่...ข้าไม่รู้เจ้าค่ะพี่เหยียนชิง” เยว่ซือซือตอบสิ่งที่นางคิดออกมาตามตรง ด้วยเพราะยามนี้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้เลยว่า ตนเองรู้สึกเช่นไรกับจิงเสี่ยวเจี้ยน แล้วเมื่อนางมองไปที่ผู้เป็นพี่ชาย อีกฝ่ายก็ทำเพียงมองกลับมาที่นาง โดยไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย ตอนนี้นางจึงคิดว่าหากนางถาม...อีกฝ่ายก็น่าจะพอช่วยบอกกับนางได้...     “พี่เหยียนชิงเจ้าคะ คือเมื่อก่อนท่านพ่อ เออ...คือเมื่อก่อนจะมีคนคอยบอกกับว่าข้าว่า...ข้าควรจะต้องปฏิบัติตัวต่อบุรุษที่เข้ามาหาข้าแต่ละคนอย่างไร ข้าควรมองใคร และข้าควรจะชอบบุรุษคนไหนเจ้าค่ะ ซึ่งตัวข้าเองก็เชื่อแบบนั้นและทำตามที่คนผู้นั้นบอกมาโดยตลอด และที่สำคัญทุกครั้งก็มักจะเป็นข้าที่ต้องเข้าไปพู