Semua Bab โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Bab 91 - Bab 100

เซี้ยจี้ไป๋เน้นย้ำว่าผู้ป่วยมีประวัติโรคลมชักการผ่าตัดสมองที่เหมือนแบบนี้ ฉันในฐานะนักศึกษาแพทย์ฝึกงานตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งต้องไม่เคยมีส่วนร่วมอยู่แล้ว แต่กรณีตัวอย่างแบบนี้ ฉันเพิ่งจะเคยเจอ“เตรียมฟีโนโทอิน โซเดียมก่อนค่ะ” ฉันฝืนทนต่อความรู้สึกไม่สบาย ตอบกลับอย่างนุ่มนวล “สามชั่วโมงก่อนผ่าตัด ใช้ร่วมกับยาระงับประสาทแดกซ์เมเดโทมิดีน”เดิมทีคิดว่าหลังจากตอบแล้วจี้อวิ๋นโจวก็จะลดธงลง ใครจะรู้ว่าวินาทีต่อมา เขาจะเอ่ยปากถามอีกว่า “ช่วงที่รู้สึกตัวล่ะ?”เห็นได้ชัดว่าต้องการเพิ่มความยากลำบากให้ฉันแต่ทำไม? เป็นคนของโรงพยาบาลจิงเสียเหมือนกัน ทำไมจี้อวิ๋นโจวต้องไม่ยอมรามือจากฉันแบบนี้ด้วย?หรือว่าต้องการทำให้ฉันเสียหน้า เขาถึงจะพอใจงั้นเหรอ?ฉันบีบฝ่ามือ บังคับให้ตัวเองสงบลง พลางกล่าวเลียนแบบว่า “ระหว่างที่รู้สึกตัวสามารถใช้รีมิเฟนทานิลควบคุมการตื่นนอนได้”เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทุกคนในที่นี้ต่างก็เผยสีหน้าประหลาดใจ หนึ่งในนั่นรวมถึงจี้อวิ๋นโจวด้วยก็จริง ปริมาณยาสลบสามารถเอาสูตรที่อยู่ในหนังสือมาใช้ได้ แต่ว่าการร่วมมือก่อนและหลังการผ่าตัดกลับต้องการหมอวิสัญญีที่พึ่งพาทักษะทางการแพทย์ของตนเอ

เพื่อนสนิท? เรียนรู้?ทั้ง ๆ ที่คำพวกนี้เป็นคำพูดเชิงบวก แต่ทำไมในวินาทีที่ได้ฟัง เหมือนกับแฝงไปด้วยความหึงหวงโดยไม่มีเหตุผลล่ะ?เจิ้งซินหราน ดูเหมือนกำลังยุแหย่?แต่ทำไมกันล่ะ? พวกเราไม่ได้อยู่แผนกเดียวกัน เธอก็ไม่ได้รู้ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับจี้อวิ๋นโจว เพียงเพราะว่าฉันแย่งซีนตอนอยู่ในห้องประชุมอย่างนั้นเหรอ?ปกติสาวน้อยก็มีมารยาทน่าเอ็นดูนี่นา คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง?ในตอนที่ฉันกำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงใสชัดของเจิ้งซินหรานกล่าวว่า “ความกระตือรือร้นและมิตรภาพเป็นลักษณะอันสูงส่งของคนโรงพยาบาลจิงเสีย พี่ว่าหัวหน้าเย่ กับศาสตราจารย์หลัวเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนกัน ดังนั้นฉันก็จะเรียนรู้จากรุ่นพี่เหมือนกันค่ะ เปิดโลกทัศน์ จะขุ่นเคืองใครเพียงเพราะไม่ได้ทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันไม่ได้ พี่อวิ๋นโจวว่าอย่างนั้นไหมคะ?”ที่แท้เจิ้งซินหรานก็กังวลเรื่องนี้“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว การรักษาหน้าตาคนของโรงพยาบาลจิงเสียต้องมาเป็นอันดับแรก”เสียงของสาวน้อยค่อย ๆ ไกลออกไป ฉันได้ยินเสียงที่มีความสุขนั่น เดาว่าเป็นไปได้สูงที่จี้อวิ๋นโจวจะเกลี้ยกล่อมเธอได้แล้วเขาปฏิบัติต่อเธอ มักจะมีควา

ท่าทางหันกลับมาอย่างเขินอายของเจิ้งซินหรานทำฉันกับเซี่ยจี้ไป๋ต่างสับสนไปหมดเขาเหลือบมองฉันอย่างไม่มีทางเลือก กล่าวอธิบายว่า “หมอเจิ้งเข้าใจผิดแล้ว ผมกับหมอเสิ่นกำลังคุยเรื่องงาน”เมื่อสาวน้อยได้ยินก็หันหน้ามา สายตามองไปยังเซี่ยจี้ไป๋ที่พยุงข้อมือฉันอยู่ กล่าวอย่างขี้เล่นว่า “งั้นเหรอคะ?”ฉันชักมือกลับอย่างไม่แสดงอารมณ์ หลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว ก็กล่าวอย่างจริงจังว่า “ข้อเสนอของหมอเซี่ยฉันจะพิจารณาอย่างจริงจังค่ะ”เจิ้งซินหรานเบิกตากว้าง กล่าวอย่างอยากรู้ “ข้อเสนออะไรเหรอคะ? ฉันกับพี่อวิ๋นโจวฟังได้ไหม?”เธอนิสัยร่าเริง ทั้งยังเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในหมู่พวกเรา หากเปลี่ยนเป็นปกติ ฉันคงไม่ไปสนใจอะไรกับเธอ แต่ว่าตอนนี้ ในใจของฉันกลับเกิดความรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว“ลมแรงเกินไป ฉันกลับก่อนละ”เซี่ยจี้ไป๋เดินตามทันที “ได้ ไปด้วยกัน”ก่อนเข้าห้องโดยสาร ฉันได้ยินเสียงสาวน้อยตำหนิตัวเองอย่างเลือนลาง “ฉันถามคำถามที่ไม่ควรถามหรือเปล่าคะ?”น่าจะเป็นการพูดให้จี้อวิ๋นโจวฟังแต่เหตุผลที่ฉันกลับห้องโดยสารไม่ใช่เพราะหาข้อแก้ตัว วันนี้ทั้งวันฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ตอนนี้ความรู

จี้อวิ๋นโจวเสียอาการต่อหน้าคนหมู่มากบรรดาคนรับใช้รีบร้อนจัดการ แม่สามียื่นทิชชูให้อย่างร้อนรน ผู้ชายที่พิถีพิถันเรื่องความสะอาดมาแต่ไหนแต่ไรกำลังมองดูซุปไก่หยดสีทองไม่กี่หยดที่ปลายแขนเสื้อ แล้วไปห้องน้ำอย่างไม่พอใจแม่สามีไม่ได้พูดหัวข้อนี้อีกแล้วจริง ๆจะพูดยังไงล่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจพุ่งเป้าไปที่จี้อวิ๋นโจวเสียหน่อย แต่ถึงยังไงวิวแม่น้ำนี้เขาก็ไปดูกับเจิ้งซินหราน ว่ากันตาจริงฉันเป็นแพะรับบาปแทนเขา คนปกติควรแสดงออกสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?แต่จี้อวิ๋นโจวไม่ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ทำได้แค่บอกเขาเท่านั้น ครั้งนี้ฉันรับแทนเขาได้หนึ่งครั้ง แต่ไม่สามารถรับแทนทุกครั้งไป ห้านาทีต่อมา จี้อวิ๋นโจวที่เปลี่ยนเสื้อเชิ้ตใหม่ก็กลับมาที่ห้องโถงใหญ่อีกครั้ง เหลือบมองฉันพลางกล่าวว่า “เวลาจำกัด พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”ฉันอยากได้ใจจะขาด ตอนกำลังแอบโชคดี สายตากวาดมองไปที่ดวงตาของชายคนนั้น อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น ดูท่าหมอจี้จะโกรธอีกแล้วฉันนั่งตรงที่นั่งคนขับออกมาจากบ้านเดิม ไม่กี่อึดใจ หลังจากเครื่องยนต์ส่งเสียงคำราม เบนซ์จีห้าร้อยที่มีพลังก็พุ่งทะยานราวกับสัตว์ร้ายร่างกายเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างไม่สา

ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตกอยู่ในศูนย์กลางความคิดเห็นของสาธารณชนอีกครั้ง และยังด้วยวิธีการแบบนี้ด้วยและเจิ้งซินหรานที่ทำให้ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า นอกจากจะพูดขอโทษฉันในกลุ่มแล้ว ภายในสี่ชั่วโมงหลังจากเกิดเรื่อง ก็ไม่ได้ติดต่อฉันอีกเลยถ้าไม่ได้บังเอิญเจอเหลียงฮ่าวเหมี่ยว ถึงตอนนี้ฉันก็คงยังไม่รู้อะไรเลยสิ่งที่ทำให้ฉันเป็นทุกข์มากกว่าเดิมก็คือ จี้อวิ๋นโจวสามีของฉัน หัวหน้าใหญ่จี้ผู้ร่วมเดินทางไปงานสัมมนาในครั้งนี้ หลังจากมองเห็นการกระทำโดยไม่ได้ตั้งใจของเจิ้งซินหราน ไม่เพียงแต่ไม่พูดแทนคุณนายจี้ที่ถูกลากเข้าไปในศูนย์กลางความคิดเห็นอย่างฉัน แต่กลับไปปกป้องเจิ้งซินหรานในทันทีอีกด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่สาวน้อยจนถึงตอนนี้ แม้แต่ข้อความขอโทษสักประโยคก็ไม่ส่งมาให้ฉันเพราะคิดว่านี่มันเรื่องเล็กมากหรือไง ทั้งยังมีการสนับสนุนของจี้อวิ๋นโจว เลยไม่ได้ใส่ใจสินะ?งั้นฉันล่ะ?ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่รู้ตัวอย่างสิ้นเชิง ถูกถ่ายภาพที่เรียกว่าภาพถ่ายโชคชะตา ทั้งยังถูกแบ่งปันในกลุ่มอย่างไม่มีเหตุผล หรือว่าฉันไม่ได้ถูกใส่ร้ายงั้นเหรอ?หากลงลึกจริง ๆ ถ้าฉันบอกว่าละเมิดสิทธิในการถ่ายภาพของ