Semua Bab โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Bab 81 - Bab 90

ในใจอัดแน่นไปด้วยความอึดอัด ฉันถอนหายใจแล้วพูดออกไป “ที่โทรมาเพราะแค่อยากพูดเรื่องนี้?”“ทั้งใช่แล้วก็ไม่...” คุณหลิวพูดจาอึก ๆ อัก ๆ อย่างหาได้ยาก “นี่เป็นครั้งแรกที่แกไปดูงานนี่นา แม่จะเป็นห่วงแกบ้างไม่ได้เหรอ?”เท่าที่เธอรู้จักกับคุณหลิวมา เกรงว่าการโทรเข้ามาครั้งนี้มันจะไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น“ทางหนูกำลังยุ่ง ๆ อยู่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรหนูขอวางสายก่อน...”“เดี๋ยวสิเยว่เยว่” คุณหลิวพูดแทรกขึ้นมา แล้วพูดหลังจากที่ลังเลอยู่นานหลายวินาที “คือแบบนี้ สัญญาที่สถานพักฟื้นของพ่อแกใกล้ถึงกำหนดแล้ว ฉันก็ลองคิดดูแล้วด้วยว่าช่วงนี้สภาพแวดล้อมของที่นี่ในช่วงนี้ก็ออกจะธรรมดาไปมาก เลยคิดว่าพอจะปรึกษากับลูกเขยจี้สักหน่อยได้ไหม ให้เปลี่ยนไปสถานพักฟื้นที่สภาพแวดล้อมสะดวกสบายกว่านี้?”ที่สะดวกสบายกว่าฉันทวนคำนี้อยู่ในใจเงียบ ๆ แล้วเกิดอาการร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออกขึ้นมาในทันทีการที่ตระกูลจี้รับปากว่าจะออกค่าพักฟื้นให้พ่อฉันนั้นนับว่าเป็นความเมตตาอย่างถึงที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าคุณหลิวจะยังไม่พอใจ ยังคิดพยายามหาวิธียกระดับสภาพแวดล้อมให้ดียิ่งขึ้น นี่ไม่ใช่ว่าเธอเห็นจี้อวิ๋นโจวเป็นกระเป๋าเงิน

ศาสตราจารย์หลัวเห็นพวกเราเดินมา ก็พูดอย่างร่าเริงว่า “หัวหน้าเย่ยังคอแข็งเหมือนเคยเลยนะ”หัวหน้าเย่โบกมือเล็กน้อย “เทียบกับเมื่อสิบกว่าปีก่อนไม่ได้แล้วละ นี่มันยุคของหนุ่ม ๆ สาว ๆ เขา”“จี้ไป๋ ได้ยินไหม” ศาสตราจารย์หลิวมองไปยังชายหนุ่มข้างกาย พลางพูดเตือน “หัวหน้าเย่พูดขนาดนี้แล้ว คุณก็ต้องยกแก้วดื่มให้เขาสักแก้วแล้วนะ”เซี่ยจี้ไป๋ที่ไม่พูดไม่จามาตลอดมองหัวหน้าเย่ด้วยสายตาราบเรียบ ตอนนี้เองถึงได้กดแก้วไวน์ต่ำลง ทว่ากลับถูกหัวหน้าเย่ห้าไว้เสียก่อน“ไม่ต้องยกแก้วดื่มให้อะไรหรอก ทางฉันมีเรื่องไม่สะดวกใจอยากจะขอความรบกวนสักหน่อย”ศาสตราจารย์หลัวเกิดสนใจขึ้นมา “โอ๊ะ? หัวหน้าเย่คนดังก็มีช่วงเวลาที่มาขอร้องคนอื่นกับเขาด้วยเหมือนกัน?”“เสี่ยวเสิ่น” ทันใดนั้นหัวหน้าก็เรียกฉัน แล้วเอ่ยปากแนะนำ “สาวน้อยในแผนกของพวกเราคนนี้ เกิดนับถือหมอเซี่ยเข้าหลังได้ฟังการบรรยายของคุณ แต่ท้ายที่สุดแล้วเป็นเพราะอายุยังน้อย ทั้งหน้าก็บาง เลยไม่กล้าเข้าไปขอคำชี้แนะจากหมอเซี่ย”ว่ากันว่าการพูดนั้นเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง วันนี้หลังจากได้ยินคำพูดนี้ของหัวหน้าเย่ ฉันก็นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว เห็นไหม เขาเพิ่งพูดจบ

ถ้าว่ากันโดยเมินนิสัยเสีย ๆ ของจี้อวิ๋นโจวไปละก็ ใบหน้านี้ของเขานั้นถือได้ว่าดูดีโดดเด่นในหมู่มวลผู้ชายทั่วทั้งเมืองจิงกั่งเลยทีเดียว เป็นต้นว่าจมูกโด่งเป็นสันนี้ ไหนยังจะดวงตาล้ำลึกนี้อีก... เดี๋ยวนะ สัมผัสนี้มัน ทำไมมันเหมือนจริงได้ขนาดนี้ล่ะ?ฉันชักมือกลับทันทีราวกับไปแตะสายไฟเข้า ดึงสติตัวเองออกมาจากอาการมึนเมาสะลึมสะลือได้เป็นปลิดทิ้งตอนที่มองไปที่จี้อวิ๋นโจวอีกครั้ง ก็เห็นแค่ว่าชายหนุ่มจ้องฉันไม่ละสายตาไปไหน พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอพอมองดูให้ดีแล้ว ก็เห็นว่าเบื้องหน้าฉันมีจี้อวิ๋นโจวที่กำลังวางมือขนาบข้างซ้ายขวาของฉันไว้เหมือนกำลังโอบกอด ฉันกับเขาอยู่ใกล้กันมาก ใกล้เสียจนได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของเนื้อไม้จากกายเขาพร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนหัวใจของฉันเต้นโครมคราวราวกับกวางน้อยกระโดดอย่างห้ามไม่อยู่กระทั่งลมหายใจเองก็หอบกระชั้นขึ้นมาด้วย“ฉัน... ฉันดื่มเยอะไป...”“แล้ว?” น้ำเสียงทุ้มต่ำปนแหบพร่าวนเวียนอยู่ข้างหู จี้อวิ๋นโจวจับจ้องฉันอย่างใจจดใจจ่อ “ฝันถึงฉัน?”เหมือนหัวใจจะเต้นสะดุดไปหนึ่งจังหวะ ฉันมองผู้ชายตรงหน้านี้ด้วยใจไม่เป็นสุข ทว่ากลับเห็นไฟปรารถนาลุกโชนอยู่ในดวงตาดำขลับของ

ฉันเก็บสายตากลับมาอย่างเงียบเชียบ หลังจากเห็นว่าหัวหน้าเย่กับศาสตราจารย์หลัวนั่งอยู่ตรงไหนแล้ว ฉันจึงขยับตัวตามไปยังที่หนังแถวหลังของพวกเขา ทว่าวินาทีถัดมากลับได้ยินเจิ้งซินหรานเตือนว่า “รุ่นพี่ ตรงนี้ยังว่างอยู่นะคะ”ฉันมองตามสายตาของเธอไป แล้วก็เห็นว่าเป็นที่นั่งข้าง ๆ เซี่ยจี้ไป๋ฉันคิดว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก เลยเขยิบตัวไปด้านหลังต่อ จากนั้นก็ได้ยินเจิ้งซินหรานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อมว่า “หมอเซี่ย ข้าง ๆ หมอมีคนนั่งหรือยังคะ?”เซี่ยจี้ไป๋ที่กำลังถือหนังสือพิมพ์อยู่เหลือบตาขึ้นมองเล็กน้อย ดวงตาเรียวยาวกวาดตามองใบหน้าของฉัน แล้วพูดอย่างสุภาพว่า “ไม่มีคน เชิญหมอเสิ่น”คำว่าเชิญของเขาทำเอาฉันชะงักค้างถ้าตอนนี้ฉันยังดึงดันจะไปนั่งที่นั่งแถวหลังอีก คงถูกมองว่าเป็นคนไม่รู้จักกาลเทศะ อย่างที่จี้อวิ๋นโจวว่าไว้คือ ครั้งนี้พวกเรามาเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงพยาบาลจิงเสีย ฉันจึงทำเรื่องที่กระทบต่อส่วนรวมหรือเรื่องที่ทำให้กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านไม่ได้แล้วอีกอย่างคือตอนนี้ข้าง ๆ จี้อวิ๋นโจวเองก็มีเจิ้งซินหรานนั่งอยู่ น่าจะไม่มีเวลามาจับผิดฉันเพราะเรื่องนี้อีกแน่เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันจึงแย

“ส่งไปให้แล้ว” เซี่ยจี้ไป๋มีสีหน้าสบาย ๆ “ถ้ามีส่วนไหนที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องขอรบกวนหมอเสิ่นช่วยให้คำแนะนำด้วยนะ”ฉันเปิดไลน์ดูด้วยความอยากรู้อย่างเห็น แล้วก็เห็นว่าเซี่ยจี้ไป๋ส่งพาวเวอร์พอยท์ที่สมบูรณ์แล้วมาให้จริงทว่าหัวหน้าเย่เคยบอกไว้แล้ว ว่านี่เป็นข้อมูลภายในของโรงพยาบาลซินหย่า ปกติแล้วเจ้าหน้าที่จะไม่แบ่งปันให้คนภายนอกง่าย ๆ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อวานนี้เซี่ยจี้ไป๋ก็ตกลงว่าจะส่งข้อมูลทางการแพทย์ชุดนั้นมาให้ฉันแล้วด้วย เมื่อครู่นี้ฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้น แต่เขากลับส่งมาให้จริง ๆยิ่งอ่านฉันก็ยิ่งรู้สึกเหลือเชื่อ พอทอดสายตามองไปข้างกาย ก็เห็นเซี่ยจี้ไป๋นั่งพิงเบาะรถอย่างเกียจคร้าน เขาหลับตาลงทั้งสองข้าง แตกต่างกับภาพลักษณ์เคร่งขรึมจริงจังอย่างในงานสัมมนาราวกับเป็นคนละคนเขามีผิวหน้าขาว ทว่าเครื่องหน้าทั้งห้ากลับงดงาม ราวกับฝืนสาดหยาดหมึกลงบนกระดาษสีขาวและแท่นฝนหมึก แค่ได้มองเพียงครั้งเดียวก็ยากจะถอนสายตาออกมาสมแล้วที่เป็นหน้าตาของโรงพยาบาลซินหย่าฉันปลงอนิจจังอยู่ในใจอย่างเงียบเชียบ แล้วดึงสายตากลับมา เพ่งความสนใจอยู่กับพาวเวอร์พอยท์ที่เพิ่งได้รับมายี่สิบนาทีต่อมา ฉันกับเซี่ยจี