Semua Bab โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Bab 51 - Bab 60

ฉันไม่คิดว่าหัวหน้าพยาบาลจะเล่าเรื่องลุงของฉันให้เหลียงฮ่าวเหมี่ยวฟัง เลยเงียบไปชั่วครู่เหลียงฮ่าวเหมี่ยวอาจจะรู้สึกถึงความกระอักกระอ่วนของฉัน จึงรีบอธิบาย “ผมได้ยินตอนอาจารย์หวงคุยกับเสี่ยวอวี๋ เรื่องนี้คุณควรจะมาหาผมกับอาโจวโดยตรงนะ”พอพูดถึงจี้อวิ๋นโจว ฉันก็เผลอขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้จะว่าอย่างไรดี ถ้าให้เลือกระหว่างไปหาจี้อวิ๋นโจวกับหาพวกขายคิว ฉันคงเลือกอย่างหลัง“โอ๊ย ผมพูดอะไรไปเนี่ย” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวพูดกับตัวเอง “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงคุณพาคนไข้มาที่แผนกศัลยกรรมประสาท ช่วงนั้นเป็นอาจารย์จางที่เคยสอนผมเข้าเวร ถึงตอนนั้นผมจะไปบอกเขา ให้เพิ่มคิวให้”ฉันลังเลเล็กน้อย “จะผิดกฎไหมคะ?”“ไม่หรอก แค่เพิ่มคิวท้ายสุดเอง” เหลียงฮ่าวเหมี่ยวตอบอย่างมั่นใจ “อย่าลืมบอกคนไข้ว่าไม่ต้องมาเช้าเกินไปล่ะ”ฉันไม่คิดว่าเรื่องยุ่งยากแบบนี้จะถูกเหลียงฮ่าวเหมี่ยวจัดการได้ง่ายดาย พอรู้สึกซาบซึ้ง ก็รีบขอบคุณเขาทันทีเหลียงฮ่าวเหมี่ยวกลับเกาหัวเขิน ๆ “เพื่อนกันทั้งนั้น จะเกรงใจกันทำไม”ฉันกำลังจะพูดต่อ เสียงดังเป็นเอกลักษณ์ของจวงเฉียงก็ดังแทรกขึ้นมา “อ้าว นั่นไม่ใช่หมอเสิ่นกับหมอเหล

ฉันไม่คิดว่าจี้อวิ๋นโจวจะอยู่บ้านตอนนี้เพิ่งจะหนึ่งทุ่ม มองย้อนกลับไปตลอดสามปีที่ผ่านมา วันที่เขาอยู่บ้านตอนเวลานี้นับด้วยนิ้วมือก็ยังเหลือ ฉับพลันนี้เอง ฉันรู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาด ยืนอึ้งอยู่ที่เดิมฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจี้อวิ๋นโจวยืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน และได้ยินบทสนทนาระหว่างฉันกับคุณหลิวไปมากเท่าไหร่แล้วริมฝีปากขยับ ฉันคิดจะอธิบายอะไรสักอย่าง แต่เสียงกลับติดอยู่ที่ลำคอทางฝั่งปลายสาย คุณหลิวยังคงหงุดหงิด “แกก็อย่าไปหาข้ออ้างให้เขาเลย พูดตามตรง พวกเขาตระกูลจี้ก็แค่กลัวพวกเราตระกูลเสิ่นจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงมือมีดอันดับหนึ่งของโรงพยาบาลจิงเสีย พวกเขาไม่เคยนึกเลย ถ้าคราวนั้นพ่อแกไม่ออกตัวรับมีดแทนลูกเขยจี้ ตัวเขาจี้อวิ๋นโจวจะมีวันนี้เหรอ?”“พอเถอะค่ะ”ฉันพูดห้ามพลางเดินไปทางโต๊ะน้ำชา มือยังไม่ทันกดวางสาย ก็ได้ยินคุณหลิวบ่นต่อ “แต่เย่วเยว่ อยากเอาชนะใจลูกเขยจี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอก อย่างชุดนั้นที่ซื้อครั้งก่อน...”ไม่รอให้เธอพูดจบ ฉันรีบกดวางสายทันทีเพราะประหม่าเกินไป ฉันรู้สึกได้เลยว่านิ้วทั้งสิบที่กำโทรศัพท์อยู่สั่นเล็กน้อยฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อย้อน

สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดเกิดขึ้นจนได้เมื่อเห็นจี้อวิ๋นโจวยืนอยู่ข้างเจิ้งซินหรานในระยะไม่ไกล ใจฉันก็เต้นแรงจนแทบขึ้นมาติดอยู่ตรงลำคอฉันจำได้ชัดว่าในตารางตรวจเช้านี้ไม่มีชื่อจี้อวิ๋นโจวเจอเขาก็ว่าแย่แล้ว ดันมาเจอเจิ้งซินหรานอีกฉันไม่รู้ว่าจี้อวิ๋นโจวได้ยินที่คุณลุงพูดก่อนหน้าหรือเปล่า แต่สิ่งที่ฉันกังวลมากกว่าคือ คุณหลิวจะจับพิรุธได้เป็นไปดังคาด วินาทีต่อมา คุณหลิวก็พูดด้วยความดีใจ “นี่มันสาวน้อยใจดีที่พวกเราเจอเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ?”เจิ้งซินหรานไม่ได้เก้อเขิน ตอบอย่างเปิดเผย “ใช่ค่ะคุณป้า ฉันชื่อเจิ้งซินหราน เป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่เสิ่นที่คณะแพทย์ ตอนนี้ฝึกงานอยู่ที่แผนกศัลยกรรมประสาทค่ะ”ตอนที่เจิ้งซินหรานพูดครึ่งแรกคุณหลิวยังยิ้มอยู่ แต่พอพูดถึงท่อนหลัง ดวงตาทรงหงส์เรียวสวยคู่นั้นของเธอจับจ้องไปที่ป้ายชื่อของเด็กสาวทันที และพูดขณะที่มอง “เป็นรุ่นน้องของเยว่เยว่นี่เอง แถมฝึกงานที่แผนกนี้ แสดงว่าเธอต้องเก่งมากแน่ ๆ”เธอพูดจบสายตาก็วาดผ่านจี้อวิ๋นโจวแวบหนึ่ง แต่จี้อวิ๋นโจวท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง ไม่สนใจการหยั่งเชิงของคุณหลิวแม้แต่นิดเดียวเขามีบรรยากาศที่ทำให้คนมองในแง่ดีอยู่แล้ว

เจิ้งซินหรานพูดออกมาแบบนั้น ทุกคนถึงกับอึ้งกันหมด คุณหลิวรีบพูดแก้ต่าง “พบญาติผู้ใหญ่อะไรกัน เยว่เยว่กับเสี่ยวเหลียงเป็นเพื่อนกัน เสี่ยวเหลียงช่วยเป็นธุระเรื่องคุณลุง พวกเราเลยเชิญเขามากินข้าว เป็นงานเลี้ยงตอบแทน ขอบคุณความใจดี และมีคุณธรรมของหมอเหลียง”ถ้าคุณหลิวพูดแบบนี้ในเวลาปกติคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าหมอเจ้าของไข้ของคุณลุงอย่างจี้อวิ๋นโจวกับหมอจาง ก็ฟังดูไม่เหมาะนักยิ่งไปกว่านั้น จี้อวิ๋นโจวยังเป็นสามีในนามของฉันด้วยไม่ชมลูกเขยแท้ ๆ กลับไปชมเพื่อนธรรมดาของลูกสาว ตามเหตุผลแล้วฟังไม่ขึ้นเลยนี่ไง สีหน้าของจี้อวิ๋นโจวเริ่มมืดมนลงหลายส่วนอย่างเห็นได้ชัดในสายตาเขา อาจจะคิดว่าพวกเรามีเจตนาแอบแฝงสินะ?ฉันสูดหายใจลึก กำลังจะหาทางถนอมน้ำใจ ก็ได้ยินเหลียงฮ่าวเหมี่ยวพูดขึ้น “ผมแค่ช่วยเป็นธุระให้เท่านั้น คนที่ห่วงเรื่องคุณลุงจริง ๆ คือหมอสองท่านตรงหน้าต่างหากครับ ถ้าถามผมนะ ในเมื่อเจอกันแล้ว ไม่สู้ไปกินข้าวด้วยกันเลยจะดีกว่า คุณป้าคิดว่ายังไงครับ?”เหลียงฮ่าวเหมี่ยวกำลังพูดช่วยคุณหลิว ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงขอบคุณ แน่นอนว่าพวกเราก็ไม่ควรขอบคุณแค่เขาคนเดียว

“รีบล้างก่อนเถอะ”ฉันที่ตั้งสติได้ดึงเหลียงฮ่าวเหมี่ยวรีบไปที่ห้องน้ำ หัวใจเต้นแรงจนแทบมาอยู่ที่ลำคอถ้าฉันดูไม่ผิด บริเวณที่ถูกซุปไก่ลวกน่าจะเป็นแขนท่อนล่างและข้อมือ ด้านหลังมือก็โดนอยู่บ้างแต่นั่นคือมือของศัลยแพทย์เรียนคณะแพทยศาสตร์อย่างหนักมาหลายปีขนาดนี้ฉันจึงรู้ความสำคัญของมือคู่นี้ดียิ่งได้ยินเสียงโต้เถียงกันของคุณหลิวกับคุณลุง ฉันก็รู้สึกเพียงว่าแสบจมูกขึ้นมา ทั้งร่างจมลงไปในความรู้สึกผิดอย่างไร้ที่สิ้นสุดเหลียงฮ่าวเหมี่ยวเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของฉัน จึงพูดเสียงอ่อนโยน “หมอเสิ่นคงตกใจแย่ ไม่เป็นไรนะ แค่แผลเล็ก ๆ ไม่เจ็บเลย”ฉันเห็นรอยแดงเข้มที่แขนช่วงล่างของเขาแล้ว ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ “ต้องรีบไปโรงพยาบาลแล้ว”“ฉันขับรถเอง” น้ำเสียงเย็นชาดังแทรกขึ้นมา จี้อวิ๋นโจวไม่รู้มายืนอยู่หน้าห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไร เขามองแผลที่แขนของเหลียงฮ่าวเหมี่ยวครู่หนึ่งและพูด “อีกห้านาทีเจอกันที่ประตูใหญ่ของร้านอาหาร”เขาเด็ดขาดเสมอ หลังพูดประโยคนี้จบก็หันหลังเดินจากไปฉันนึกวิธีปฐมพยาบาลฉุกเฉินของแผลน้ำร้อนลวก แล้วหันไปสั่งพนักงานทันที “เตรียมถุงน้ำแข็งให้พวกเราสองถุง ยิ่งเร