All Chapters of โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Chapter 71 - Chapter 80

จี้อวิ๋นโจวชอบรสเปี้ยวหวาน ฉันสังเกตเอาจากการไปร่วมงานเลี้ยงที่ตระกูลจี้ทุกครั้ง โดยเฉพาะเมนูซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน ถึงวัตถุดิบจะเรียบง่าย แต่ถ้าอยากทำให้รสหวานเปรี้ยวพอดี ไม่ให้สูญเสียความกลมกล่อมของซีโครงไป จริง ๆ แล้วก็ค่อนข้างยากเคล็ดลับของเมนูนี้อยู่ที่น้ำตากรวดที่โรยบนซี่โครง เวลาตุ๋นห้ามเปิดไฟแรง และห้ามเบาเกินไป เก้าลูกพอดีเป๊ะ เป็นรสชาติที่ดีที่สุดที่จี้อวิ๋นโจวชอบและเคยเป็นเมนูที่ถนัดน่าภาคภูมิใจของฉันแต่ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าเบื่อแล้ว ฉันก็ไม่มีความคิดจะเข้าครัวอีก ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เหลียงฮ่าวเหมี่ยวขอมา เมนูนี้ก็คงไม่มาโผล่อยู่บนโต๊ะอาหารในตอนนี้ด้วยซ้ำเจิ้งซินหรานไม่รู้เรื่องนี้ จึงเอ่ยถึง แต่ฉัน จี้อวิ๋นโจวรวมถึงเหลียงฮ่าวเหมี่ยวต่างรู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจฉันไม่กลัวว่าจี้อวิ๋นโจวจะเปิดเผยออกไป กลับเหลือบมองเหลียงฮ่าวเหมี่ยวอย่างละอายใจไม่คิดว่าจะเห็นสายตาที่เขากำลังมองมาวินาทีต่อมา สายตาของเขาก็เบนไปทางจี้อวิ๋นโจว พูดอย่างเรียบนิ่ง “อาหารขึ้นชื่อในเมืองจิงกั่งมีเหรอที่หมอจี้จะไม่เคยกิน ไม่แน่อาจจะกินจนเบื่อแล้วก็ได้”คิดไปเองหรือเปล่านะ? ทำไมตอนที่คำว่า “เบื่อ” อ

ฉันไม่รู้ว่าเจิ้งซินหรานเห็นฉันได้อย่างไรระยะห่างของพวกฉัน จะว่าไกลก็ไม่ไกล จะว่าใกล้ก็ไม่ไกล้ตอนฉันหันกลับไป สาวน้อยก็กระโดดโลดเต้นมาหยุดตรงหน้าฉันเธอปรายตามองกระเป๋าลากของฉัน แววตามีความดีใจปนประหลาดใจ แฝงไปด้วยความสงสัยข้างหลังของเธอ มีจี้อวิ๋นโจวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนต้นไผ่ มีกระเป๋าเดินทางสีดำสีชมวางอยู่ข้าง ๆ เหมือนแฟนที่มีหน้าที่ถือกระเป๋าเวลาออกไปเที่ยวกับแฟนข้างนอก“ไปดูงานน่ะ” ฉันละสายตากลับมา พูดอย่างเปิดเผย “ที่เมืองอวิ๋น”ดวงตาทั้งสองข้างของสาวน้อยเบิกกว้าง พูดอย่างเข้าใจในทันที “รุ่นพี่เองก็ไปเข้าร่วมงานสัมมนาเหมือนกันเหรอ?!”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับไป แต่วินาทีต่อมา เจิ้งซินหรานก็พุ่งพรวดเข้ามาใกล้ จับมือฉันไว้ แล้วพูดอย่างดีใจ “ว้าว แบบนั้นก็ดีเลย ฉันยังกังวลอยู่เลยว่าจะเบื่อตอนนั่งเครื่องบิน มีรุ่นพี่ไปด้วยแบบนี้ เราก็ยังคุยกันได้”ฉันสะดุ้งตกใจกับความกระตือรือร้นของเจิ้งซินหรานที่จู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน แต่พอคิดว่าขั้นตอนการขึ้นเครื่องหลังจากนี้ต้องไปพร้อมกันสามคน ฉันก็รู้สึกอึดอัดในใจอย่างมาก จึงหาข้ออ้าง “ฉันต้องไปซื้อกาแฟ”ค่อยดื่มหลังผ่า

เธอคงไม่คิดว่าฉันจะปฏิเสธ ใบหน้าของเจิ้งซินหรานพลันมีแววกระอักกระอ่วนพาดผ่าน พูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ขอโทษนะคะรุ่นพี่ ฉันคิดน้อยไป งั้น…นั้นพี่พักผ่อนก่อนได้เลยค่ะ”ไม่รอให้ฉันตอบ สาวน้อยก็หอบเอกสารเดินจากไปอย่างเร่งรีบฉันละสายตากลับมาเงียบ ๆ ความรู้สึกขมขื่นแผ่ซ่านทั่วหัวใจ รู้สึกเหมือนมีก้างติดคอเบื้องหน้า เหมือนเจิ้งซินหรานมาขอให้ฉันช่วย แต่เธอก็เป็นแค่นักศึกษาฝึกงานคนหนึ่ง เจอหน้าฉันยังต้องเรียกว่า “รุ่นพี่” ถ้าไม่ใช่เพราะมีจี้อวิ๋นโจวหนุนหลัง เธอจะกล้าโยนงานมาให้ฉันได้อย่างไร?ถ้าเป็นตอนปกติ ฉันก็คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขา แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สบายจริง ๆ น้ำเสียงจึงไม่ค่อยน่าฟังเป็นธรรมดาสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดียิ่งกว่านั้นคือ ถึงอย่างไรก็เป็นสามีภรรยากัน ต่อให้จี้อวิ๋นโจวจะปกป้องเจิ้งซินหรานมากแค่ไหน ก็ไม่ควรให้คุณนายจี้ในนามอย่างฉันทำงานแทนเธอใช่ไหม?พูดไม่น่าฟังหน่อย หากยึดตามลำดับสถานะในตระกูลใหญ่แบบโบราณ อย่างน้อยฉันก็เป็นภรรยาเอกในนามของเขา ตลอดสามปีที่ผ่านมา ถึงจะไม่มีผลงานอะไรแต่ก็พยายามอยู่บ้าง จำเป็นต้องรีบร้อนให้เจิ้งซินหรานเหยียบฉันเพื่อขึ้นตำแหน่งขนาดนี้เลยเห

ฉันถือข้อมูลเดินเข้าไปหาจี้อวิ๋นโจวอย่างโมโหแต่พอขึ้นลิฟต์ ถึงได้รู้ว่าฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหนจะว่าไปก็ตลกดี ในทะเบียนสมรส ชื่อของพวกฉันอยู่ใกล้กันมากที่สุด แต่พอพักโรงแรมเดียวกัน ฉันกลับไม่รู้ข้อมูลดอะไรเกี่ยวกับสามีของตัวเองเลยฉันทำได้เพียงเดินเข้าไปถามที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์“ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณจี้คะ?” พนักงานเคาน์เตอร์มองฉันเงียบ ๆ ถามอย่างจริงจังฉันนิ่งไปเล็กน้อย เกือบจะหลุดคำว่าสามีภรรยาออกไป ลังเลอยู่ชั่วครู่ก็เอ่ย “เพื่อนร่วมงานค่ะ”“ในเมื่อเป็นเพื่อนร่วมงาน คุณโทรหาคุณจี้ไม่ดีกว่าเหรอคะ?”สมกับเป็นโรงแรมห้าแดว พนักงานระมัดระวังมากจริง ๆฉันล้วงโทรศัพท์ออกมา ชี้หน้าจอพลางพูด “ก็เพราะว่าโทรไม่ติดนี่แหละค่ะ ฉันถึงมาถาม”พนักงานมองฉันอย่างลังเล แล้วเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้ตอบกลับในทันทีเดิมทีฉันก็เหมือนมีไฟสุมอก ยังถามหาเลขห้องของสามีตัวเองไม่ได้เพราะนโยบายความเป็นส่วนตัวของลูกค้าอีก รู้สึกว่าตำแหน่งคุณนายจี้หลายปีที่ผ่านมาช่างเสียเปล่าจริง ๆขบคิดอยู่ชั่วครู่ ฉันก็พูดอย่างจนใจ “เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าฉันบอกหมายเลขบัตรประชาชนของหมอจี้ได้ถ

ฉันบอกเรื่องเรียบเรียงข้อมูลให้เขาต่อหน้าทุกคนหัวหน้าเย่ที่อ่านเนื้อหาคร่าว ๆ พลันเผยแววตาประหลาดใจออกมา ส่วนจี้อวิ๋นโจวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขากลับขมวดคิ้วเล็กน้อยเจิ้งซินหรานที่ตัวติดกับเขาตลอด ใบหน้าเล็ก ๆ พลันเผยความกระอักกระอ่วนออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ไม่สำคัญจี้อวิ๋นโจวบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันชอบเห็นเขาเป็นบันได? งั้นฉันก็จะให้เขาเป็นฉันจะไม่ยอมทำงานให้เงียบ ๆ อีกแล้ว“ดีมาก แนวคิดชัดเจนดี” หัวหน้าเย่ปิดเอกสารข้อมูลลง พูดอย่างชื่นชม “ประสิทธิภาพในการทำงานของเสี่ยวเสิ่นนี่น่าชื่นชมจริง ๆ”ฉันเตรียมจะตอบกลับ พลันได้ยินเสียงฮือฮาที่หน้าประตู เมื่อเงยหน้าไปมอง ก็เห็นกลุ่มผู้ชายห้าคนในชุดเป็นทางการเดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง คนที่เดินนำหน้าเป็นผู้อาวุโสที่มีผมหงอกแต่ยังมีชีวิตชีวา ก้าวเดินมั่นคง เต็มเปี่ยมด้วยออร่า เห็นแวบแรกก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดาหัวหน้าเย่ส่งสายตาให้พวกฉัน จากนั้นก็เข้าไปต้อนรับ “ศาสตราจารย์หลัว ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”ฉันถึงได้รู้ว่าบุคคลนี้คือศาสตราจารย์หลัวหงจวิ้นผู้เชี่ยวชาญด้านวิสัญญีในประเทศ และเป็นตัวแทนจากโรงพยาบาลซินหย่า รับหน้าที่เป็นตัวหลักของงานสัมมนาคร