All Chapters of โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Chapter 61 - Chapter 70

ตอนนี้ฉันถูกป้าในชุดเสื้อสำลีสีแดงดึงผมจนหลุดกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อยดูหมดสภาพขนาดนี้ ดันมาถูกจี้อวิ๋นโจวกับเจียงซินหรานเห็นจนได้ฉันไม่สบอารมณ์อย่างมาก และรู้สึกเสียหน้า แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ามีคนท้องกำลังทุรนทุรายอยู่ในห้องผ่าตัด เหลือบมองญาติของคนท้องที่กำลังลับฝีปากกับหัวหน้าพยาบาล ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหนนักหนา ฉันดิ้นออกจากแขนของจี้อวิ๋นโจว เดินเข้าไปตะคอกเสียงดัง “หุบปากให้หมด!” หลังจากเสียงคำรามอย่างโมโหดังขึ้น บรรยากาศเสียงดังโวยวายในตอนแรกพลันเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงร้องอย่างทรมานของหญิงตั้งครรภ์ลาง ๆฉันเดินเข้าไปอีกก้าว มาหยุดตรงหน้าสามีของคนท้อง พูดอย่างมีหลักการและเหตุผล “ไม่ใช้ยาสลบเป็นคำพูดเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนนี้สถานการณ์ของคนท้องกำลังฉุกเฉิน ตามมาตราข้อที่ยี่สิบสามว่าด้วยระเบียบข้อพิพาททางการแพทย์และแนวทางจัดการ ในสถานการณ์ฉุกเฉินสามารถใช้มาตราการทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องได้ในทันที นอกจากนี้รบกวนคุณลองคิดให้ดี ๆ ถ้าเกิดภรรยาและลูกของคุณเป็นอะไรไปเพราะความลังเลชั่วขณะของคุณ ถึงเวลานั้นคุณก็จะทำได้แค่เสียใจในวันที่สายไปแล้ว!”“อย่าไปฟังเธอนะลูก” ป้าท

หลังจากได้ฟังคำพูดเหล่านี้ฉันก็นิ่งอึ้ง ผ่าตัดให้คนท้องก็แล้ว ใช้ยาสลบเพื่อช่วยชีวิตคนท้องกับทารกก็แล้ว สุดท้ายในตอนจบครอบครัวของคนท้องกลับมาบอกให้ฉันชดใช้ให้ ไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย“คุณป้าอย่าเพิ่งใจร้อน มีอะไรก็คุยกันดี ๆ…”“ชื่อเสิ่นเสียนเยว่สินะ ตอนเช้ามืดเธอยังแช่งลูกสะใภ้ฉันอยู่เลย รอไปถึงกรมสาธารณสุขก่อนเถอะ ฉันจะพูดออกมาให้หมดเลย!”ป้าพูดจบก็เดินเอะอะโวยวายออกไป เลี่ยวหน้าดำรีบตามไป แต่ไม่นานก็กลับมาด้วยใบหน้าอึมครึมเขามองมาที่ฉัน แล้วถอนหายใจออกมา “เสี่ยวเสิ่น ฉันไม่ได้จะว่าเธอนะ เวลาเกิดเรื่องแบบนี้แค่เธอขอโทษก็จบแล้ว ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไปทำให้ญาติคนท้องโมโห จนจะไปฟ้องกรมสาธารณสุข อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอล่ะ โทษเบาแค่หักคะแนน ส่วนโทษหนักฉันว่าชีวิตฝึกงานของเธอต้องจบลงแน่ ๆ”ฉันมองเลี่ยวหน้าดำย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนที่สายตาสอดประสานกัน ฉันก็ได้ยินเขาพูด “ฟังฉันนะ ดึก ๆ ซื้อของไปเยี่ยมคนท้องซะ แล้วก็ขอโทษพวกคุณป้าดี ๆ หัดวางท่าทีลงบ้าง…”“หมายความว่าถึงฉันจะช่วยคนท้องกับทารกให้รอดพ้นอันตราย ฉันก็ต้องยอมรับผิดเหรอคะ?” จมูกแสบร้อนไปหมด ฉันรู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหล

ฉันกำลังจะอ้าปาก ก็ได้ยินคุณหลิวพูดออกมาทั้งน้ำหูน้ำตา “เด็กบ้า ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้ ถ้าแกเป็นอะไรไป จะให้พวกฉันอยู่ยังไง?”ฉันขยี้ตาอย่างงัวเงีย ไม่แน่ใจว่านี่คือเรื่องจริงหรือความฝัน จากนั้นก็ได้ยินคุณหลิวพูดพึมพำ “อีกเดี๋ยวก็จะถึงโรงพยาบาลจิงเสียแล้ว ทำไมยังโทรหาลูกเขยจี้ไม่ติดอีกนะ เฮ้อ เยว่เยว่กำลังจะเป็นจะตาย เขาที่เป็นสามีกลับไม่สะทกสะท้าน”ฉันลุกพรวดขึ้นมานั่ง หลังจากมองรอบด้าน ก็แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝันในตอนนี้เองรถฉุกเฉินก็จอดลง ประตูรถถูกเปิดออก บุคคลากรทางการแพทย์เข้ามารุมล้อมเมื่อฉันเห็นเครื่องแบบทำงานที่คุ้นเคย ก็แน่ใจว่าฉันถูกส่งมาที่สถานที่ทำงานของตัวเองฉันรีบโบกมืออธิบาย “ฉันไม่เป็นอะไร…”คุณหลิวเช็ดดวงตาแดงก่ำ พูดอย่างเศร้าเสียใจ “ไม่รู้ว่ากินยานอนหลับไปมากเท่าไร ปลุกยังไงก็ปลุกไม่ตื่น หมอ แบบนี้ต้องล้างท้องหรือเปล่า?”ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองกินยาเมลาโทนินลงไป จึงอธิบาย “เข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่…”“หมอเสิ่นล่ะ? ไม่สิ เสิ่นเสียนเยว่ ชื่อของคนไข้!”เสียงคำรามดังขึ้นตัดบทของฉัน ฉันเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง จึงเห็นเหลียงฮ่าวเหมี่ยวที่กำลังร้อนรนคุณหลิวเองก็สังเกต

เมื่อเห็นสภาพอัตคัดของเหลียงฮ่าวเหมี่ยว ฉันก็พูดอย่างรวดเร็ว “ได้สิ สองวันนี้ฉันจะจัดการให้”สิ้นเสียงพูดไม่ทันไร ฉันก็เห็นแววดีอกดีใจในสายตาของเหลียงฮ่าวเหมี่ยวดู...กินเก่งจริง ๆเมื่อได้คำแนะนำจากเหลียงฮ่าวเหมี่ยว ก้อนหินที่กดทับอยู่ในใจเหมือนไม่ได้หนักอึ้งอีกต่อไป ผ่านพ้นค่ำคืนไปอย่างสงบ ช่วงบ่ายของวัดถัดมา หมอเลี่ยวและพวกหัวหน้าพยาบาลก็มาที่ห้องไกล่เกลี่ยพร้อมกันคิด ๆ ดูแล้วก็น่าขำ นี่เป็นการมาที่สถานที่แห่งนี้ครั้งที่สองในระยะเวลาสั้น ๆ ของชีวิตการเป็นนักศึกษาฝึกงานแม่สามีและสามีของคนท้องก็อยู่ด้วย ข้าง ๆ แม่สามียังมีคนแปลกหน้าอีกสองสามคน ทว่าดูจากการแต่งตัวแล้ว น่าจะเป็นญาติทางฝั่งครอบครัวคนท้องหัวหน้าพยาบาลพูดเตือนเสียงเบา “ดูเหมือนป้าคนนี้จะหมายมั่นมาแล้วว่าจะเรียกร้องค่าเสียหาย ถึงได้เรียกพวกญาติ ๆ มาข่ม วันนี้คงต้องสู้ศึกหนักแล้วล่ะ”เมื่อเห็นท่าทางองอาจผึ่งผายของป้า จิตใจที่ยังสงบนิ่งในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นตุ้ม ๆ ต่อม ๆตอนนี้ การไกล่เกลี่ยเพิ่งเริ่มขึ้น ป้าก็หยิบยกเรื่องในห้องทำงานของเลี่ยวหน้าดำ มาพูดอย่างตัดพ้อน้อยใจ ตอนที่พูดถึงจุดสะเทือนอารมณ์ ก็บีบน้ำตาประกอ

ใช่แล้ว นี่ต่างหากคือจี้อวิ๋นโจวมือมีดอันดับหนึ่งในโรงพยาบาลจิงเสียไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาเลยแม้แต่น้อยหลังจากหน้าแตกกลับมาที่แผนกวิสัญญี หัวหน้าพยาบาลก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญ “ถ้าหมอจี้นัดง่ายขนาดนั้น เขาก็คงไม่ใช่จี้มือมีดหรอก ไม่เป็นไร ไหน ๆ วันนี้ก็ค่ำแล้ว แต่ฉันได้ยินว่าฝีมือทำอาหารของเสี่ยวเสิ่นไม่เลวเลยนี่ ถ้าไม่ได้จริง ๆ พรุ่งนี้ก็จัดเมนูง่าย ๆ มาให้พวกฉันลองชิมดูก็ได้”เสี่ยวอวี๋ยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวเสริม “ใช่ ๆ ร้านอาหารข้างนอกส่วนใหญ่มีแต่อาหารสำเร็จรูป ไม่ดีต่อสุขภาพด้วย”ฉันคิดว่าการเลี้ยงข้าวคนอื่นมีที่ไหนที่ออาอาหารมากินในแผนก แบบนั้นคงรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ แต่ก็ได้ยินหัวหน้าพยาบาลพูดอีก “นี่ คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องสร้างภาพอะไรแบบนั้นหรอก”หัวหน้าพยาบาลตรงไปตรงมา ฉันจึงไม่กระมิดกระเมี้ยนอีกต่อไป “ได้ค่ะ อาหารเย็นพรุ่งนี้ฉันจัดการเอง”แต่มีเรื่องหนึ่งที่หัวหน้าพยาบาลพูดผิดไป จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ทำอาหารเก่งตั้งแต่แรก แต่เพราะจี้อวิ๋นโจว ฝีมือการทำอาหารของฉันถึงได้ค่อย ๆ ดีขึ้นอาหารห้าอย่างซุปหนึ่งอย่าง สุดท้ายยังเพิ่มเมนูซี่โครงผัดเปรี้ยวหวาน