Semua Bab โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Bab 21 - Bab 30

สามทุ่ม ฉันลากสังขารที่เหนื่อยล้ากลับมายังที่พัก แต่กลับเจอคุณหลิวที่ทางเข้าตึกในตอนนี้ เครื่องสำอางบนหน้าของเธอเลอะไปหมดแล้ว ราวกับไก่ชนที่พ่ายแพ้ นั่งยอง ๆ อยู่ที่มุมอย่างอ่อนระโหยโรยแรงพอเห็นฉัน เธอก็ลุกขึ้นทันที ก้าวฉับ ๆ มาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “เสิ่นเสียนเยว่ แกนี่มันเก่งจริง ๆ เลยนะ คิดจะแทงข้างหลังแม่แกใช่ไหม?”ฉันพูดอย่างจนใจ “ขึ้นไปข้างบนก่อนเถอะค่ะ”“ฉันจะมีหน้าขึ้นตึกเหรอ?” คุณหลิวจ้องมองฉันด้วยดวงตาที่ผ่านการร้องไห้จนขอบตาเลอะ “ตอนนี้เป็นไงล่ะ สวีอวี้หลานปักใจเชื่อไปแล้วว่าแกจะให้เรื่องงานมากระทบกับการเตรียมตัวมีลูก หาว่าแกไม่เห็นหัวคนบ้านตระกูลจี้เลย แกบอกมาสิว่าจะทำยังไง?”ฉันรู้สึกเหมือนกลืนยาขม พูดความทุกข์ออกมาไม่ได้“ฉันคิดดูแล้ว แกไปบ้านตระกูลจี้กับฉันเดี๋ยวนี้” คุณหลิวเห็นฉันเงียบไป จึงจัดผมที่ปรกหน้าผากให้เข้าที่ แล้วฝืนทำใจดีสู้เสือพูดว่า “แกไปขอโทษแม่สามีของแกเดี๋ยวนี้ ไปอธิบายกับเธอว่าเรื่องเข้าทำงานเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ”ฉันมองคุณหลิวอย่างประหลาดใจ แล้วถามว่า “แล้วยังไงต่อคะ?”“ก็เตรียมตัวตั้งท้อง แล้วก็มีลูก” คุณหลิวมีแผนในหัวชัดเจน

คนทั้งสี่กลับมายืนอยู่ด้วยกันอีกครั้งเจิ้งซินหรานจ้องมองป้ายชื่อพนักงานที่หน้าอกฉันอย่างสงสัย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้รุ่นพี่ก็อยู่แผนกวิสัญญีนี่เอง ดูท่าต่อไปเราคงได้เจอกันบ่อย ๆ แล้วสินะคะ”แผนกวิสัญญีกับแผนกศัลยกรรมระบบประสาทอยู่ชั้นห้าเหมือนกัน เพียงแต่ที่หนึ่งอยู่โซนตะวันตก อีกที่หนึ่งอยู่โซนตะวันออก ประกอบกับทั้งสองแผนกติดต่อกันอย่างใกล้ชิดในวันปกติ โอกาสที่จะเจอกันย่อมมากกว่าแผนกอื่นจริง ๆถึงแม้ว่าในใจจริงแล้ว ฉันไม่ได้อยากให้มีการเจอกันแบบนี้เลยก็ตาม“ทำงานวันแรก รุ่นพี่ชินหรือยังคะ?” เจิ้งซินหรานเห็นฉันพูดน้อยจึงเป็นฝ่ายชวนคุย “รุ่นพี่ไม่รู้หรอกค่ะ แค่ตำแหน่งของแผนก ฉันยังวิ่งไปผิดที่ตั้งสองครั้งแน่ะ โชคดีที่มีพี่อวิ๋นโจวอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันต้องขายหน้าแน่ ๆ”เธอพูดจบก็แลบลิ้นอย่างขี้เล่น แล้วมองจี้อวิ๋นโจวด้วยสายตาชื่นชม ออดอ้อนอย่างออกนอกหน้าฉันกำหมัดแน่น เพิ่งจะเตรียมหาข้ออ้างเพื่อปลีกตัวออกไป ก็ได้ยินเหลียงฮ่าวเหมี่ยวที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “หมอเสิ่นไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอก ครับ เซนส์เรื่องทิศทางของเธอน่ะ... ต้องเรียกว่าดีจนน่าตกใจเลยล่ะ”คำพูดนี้ทำเอาทั

น้ำเสียงของจี้อวิ๋นโจวไม่ได้ดุดัน แต่คงเพราะด้วยตำแหน่งและสถานะของเขา เพียงแค่คำว่า “ต้องรักษาหน่อย” ที่เอ่ยออกมา ก็กลับแฝงไปด้วยอำนาจที่น่าเกรงขามโดยไม่ต้องขึ้นเสียงเลยและก็เป็นประโยคนี้เอง ที่ทำให้บรรยากาศที่ผ่อนคลายลงแล้วกลับเย็นเยียบลงถึงจุดเยือกแข็งในทันทีโรคผัดวันประกันพรุ่ง?จี้อวิ๋นโจวช่างชอบยัดเยียดข้อหาให้ฉันเสียจริง เขารู้ดีว่าไม่ว่าจะเป็นแผนกศัลยกรรมระบบประสาทหรือแผนกวิสัญญี สิ่งสำคัญคือการทำงานแข่งกับเวลา ตอนนี้กลับมาสวมหมวกใบใหญ่ให้ฉันขนาดนี้ ชื่อเสียงของนักศึกษาแพทย์อย่างฉันคงพังพินาศหมดแล้วต้องรู้ไว้ว่าในช่วงที่เราฝึกงานมีระบบการให้คะแนน อาจารย์หมอให้กี่คะแนน หัวหน้าพยาบาลประเมินเท่าไร ล้วนมีเกณฑ์มาตรฐานทั้งสิ้น ส่วนคำพูดของจี้อวิ๋นโจวนี้ พูดออกมาง่ายดาย แต่หลังจากนี้เกรงว่าฉันคงต้องใช้ความพยายามอย่างสุดกำลังถึงจะกู้คะแนนความประทับใจกลับคืนมาได้ฉันรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย จึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “การไปสัมภาษณ์สายเป็นความผิดของฉันเองค่ะ แต่คืนนี้มีเหตุสุดวิสัยจริง ๆ”จี้อวิ๋นโจวแค่นเสียงเย็นชา แล้วพูดเสียงเข้ม “สายก็คือสาย หรือว่าตอนที่ผู้ป่วยกำลังรอการรักษา พวกเ

แสดงละคร? ละครอะไร?ฉันหันกลับไปอย่างสงสัย เห็นเพียงชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา สายตาของเขาดูหยั่งเชิงและแฝงไปด้วยความดูแคลนเหมือนกับสายตาที่บังเอิญจับจ้องได้ในงานเลี้ยงต้อนรับไม่มีผิดเพี้ยนแต่ในห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่าในตอนนี้ไม่มีคนนอกอยู่ ดังนั้นสายตาที่จี้อวิ๋นโจวส่งมาจึงเป็นไปอย่างโจ่งแจ้ง และยังแฝงไปด้วยความก้าวร้าวเล็กน้อยเขากำลังถากถางฉันอยู่เหรอ?ฉันงุนงงไปหมด จึงถามออกไป “ไม่ทราบว่าหมอจี้หมายถึงละครเรื่องอะไรเหรอคะ?”เมื่อได้ยินดังนั้น จี้อวิ๋นโจวก็แค่นเสียงเย็นชา แววตาดูแคลนยิ่งกว่าเดิม “ถ้าไม่ใช่เพราะที่บ้านมีทะเบียนสมรสวางอยู่ ฉันคงเกือบจะคิดไปแล้วว่า หมอเสิ่นกำลังสร้าง ‘ภาพลักษณ์คนโสด’ อยู่”จี้อวิ๋นโจวจงใจเน้นเสียงคำพูดท้าย ๆ เป็นพิเศษแต่เรื่องการปกปิดการแต่งงานนี้ เป็นสิ่งที่จี้อวิ๋นโจวเขียนลงในสัญญาก่อนสมรสด้วยตัวเอง แล้วตอนนี้เขาจะไม่พอใจอะไรอีก?ฉันข่มอารมณ์แล้วพูดออกไป “ฉันก็แค่ทำตามสัญญาค่ะ”“ในสัญญาเขียนว่าให้ปกปิดความจริงเรื่องการแต่งงาน” จู่ ๆ จี้อวิ๋นโจวก็ขึ้นเสียงสูง น้ำเสียงของเขาราวกับเคลือบไปด้วยน้ำแข็ง “ไม่ใช่ให้เธอไปสร้างความสัมพันธ์กับเพ

เหลียงฮ่าวเหมี่ยวพาฉันมาที่ห้องฝึกปฏิบัติการของแผนกวิสัญญีเมื่อมองดูเครื่องมือวางยาสลบที่วางเรียงรายจนละลานตา ความรู้สึกเจ็บแปลบปนจุกเสียดในอกของฉันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อคิดว่าเมื่อครึ่งเดือนก่อน ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาคลุกคลีอยู่กับเครื่องมือเหล่านี้ไปวันแล้ววันเล่าแถมยังถูกอาจารย์หมอของตัวเองตำหนิต่อหน้าคนอื่น ๆ อีกนี่มันยากยิ่งกว่าการให้ฉันลงมือผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะโดยตรงเสียอีกฉันจะสามารถทำหน้าที่หมอวิสัญญีได้จริง ๆ เหรอ?ฉันตกอยู่ในภวังค์ของความสงสัยในตัวเอง“ถ้างั้น วันนี้หมอเสิ่นจะฝึกเรื่องการวางยาสลบหัวข้อไหนเหรอครับ”น้ำเสียงนุ่มนวลขัดจังหวะความคิดของฉัน ฉันเหลือบตาขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบเสียงเบา “การใส่ท่อช่วยหายใจในภาวะทางเดินหายใจลำบากค่ะ”สิ้นเสียงฉัน เหลียงฮ่าวเหมี่ยวก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อแล้วอุทานว่า “เดี๋ยวนะ คุณเพิ่งมาอยู่แผนกวิสัญญีได้ไม่กี่วันเองไม่ใช่เหรอ ถึงหัวหน้าเย่จะให้ความสำคัญกับคุณแค่ไหน ก็ไม่น่าจะเพิ่มระดับความยากให้ขนาดนี้”“หมอเหลียงเข้าใจดีเลยเหรอคะ?” ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่เหมือนมีคนเข้าใจ“เขาก็ว่ากันว่า แผนก