All Chapters of โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Chapter 11 - Chapter 20

จี้อวิ๋นโจวเป็นคนโทรหาคุณหลิวเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาบอกว่าไปเลือกชุดสัมภาษณ์ให้ฉันจากดีไซเนอร์ระดับสูง แต่ตัวเขาติดธุระกะทันหันที่โรงพยาบาลเลยออกมาไม่ได้ จึงติดต่อแม่ของฉัน ซึ่งก็คือแม่ยายของเขา หนึ่งในคนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์การแต่งงานครั้งนี้จี้อวิ๋นโจวเล่นบทสามีแสนดีที่ห่วงใยภรรยาอีกแล้วตรรกะก็ฟังดูเข้าท่าดีแต่มีเพียงฉันคนเดียวที่รู้ดีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับจี้อวิ๋นโจว ยังห่างไกลจากการที่เราจะมอบของขวัญให้กันได้“ลูกเขยตามใจแกได้ แต่แกก็ต้องรู้ขอบเขตบ้าง” คุณหลิวยังคงพูดด้วยท่าทีไม่เปลี่ยนแปลง “กลับไปแล้วก็ไปสำนึกผิดกับเขาซะ ถ้าคนตระกูลจี้ถามขึ้นมา ก็บอกว่าอยากลองสัมผัสชีวิตทำงานดูบ้าง บอกว่าจะตั้งใจเตรียมตัวมีลูก จะพยายามให้ตระกูลจี้ได้หลานชายตัวอ้วน ๆ สักคน เข้าใจไหม?”นี่แม่ฉันอยากให้ฉันฝากฝังชีวิตไว้กับตระกูลจี้เต็มตัวเลยสินะกลวิธีแบบนี้ของคุณหลิวน่ะ อาจใช้ได้ผลกับผู้ชายทั่วไป แต่ถ้าตกไปถึงหูของจี้อวิ๋นโจว ก็มีแต่จะได้ผลตรงกันข้ามเมื่อเห็นเวลาค่อย ๆ ล่วงเลยไป ฉันจึงพูดรวบรัดว่า “ในเมื่อจะสร้างภาพลักษณ์ภรรยาแสนดี งั้นก็เอาให้สุดไปเลยแล้วกัน”เมื่อเทียบก

หลังจากได้ยินฉันไล่บี้ถามออกไป สีหน้าของจี้อวิ๋นโจวก็พลันเคร่งขรึมขึ้นทันทีดวงตาล้ำลึกของเขาจ้องมาที่ใบหน้าฉัน ในนั้นมีเพียงความมืดหม่นที่ยากจะสลายฉันสบตาเขาตรง ๆ ไม่ยอมถอยแม้แต่นิดเดียวหลังจากแข็งข้อกันอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน แล้วเอ่ยเย้ยหยันว่า “แล้วคุณเสิ่นคิดว่า ทำไมผมถึงทำแบบนั้นล่ะ?”เขาเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูดของฉันคำคาดเดาของฉันติดอยู่ที่ลำคอ ยังไม่ทันได้เอ่ยออกมา ก็ได้ยินจี้อวิ๋นโจวถามขึ้นอีกว่า “คุณเสิ่นคงไม่ได้คิดว่า หมอที่ดีต้องอยู่แต่ในห้องแล็บกับอุปกรณ์ทดลองเย็นเฉียบพวกนั้นใช่ไหม?”“หมอจี้อยากพูดอะไร?”จี้อวิ๋นโจวพูดพลางหยิบกุญแจรถ “ถ้าหมอคนหนึ่งยังจัดการเรื่องความสัมพันธ์ทางสังคมรอบตัวไม่ได้ แล้วจะรับผิดชอบสุขภาพของคนไข้ได้ยังไง?”เขากำลังพูดเสียดสีว่าฉันจัดการความสัมพันธ์กับคุณหลิวได้ไม่ดี จึงทำให้การสอบสัมภาษณ์เช้าวันนี้ล้มเหลวคำพูดนั้นแม้จะไม่น่าฟัง แต่กลับทำให้ฉันยากจะเถียงได้และยังเป็นการตอบการคาดเดาของฉันทางอ้อมด้วยส่วนเรื่องชุดสำหรับสอบสัมภาษณ์ ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่จี้อวิ๋นโจวบอก ก็แค่ทำตามมารยาทพื้นฐานในฐานะที่เป็น ‘คุณนา

จี้อวิ๋นโจวรับสายโทรศัพท์ต่อหน้าฉันเสียงนุ่มนวลหวาน ๆ ดังผ่านโทรศัพท์ เป็นเสียงของสาวน้อยที่ตื่นเต้นพูดว่า “พี่อวิ๋นโจว เพื่อนฉันบอกว่าเห็นพี่ที่ลานจอดรถ จริงเหรอคะ?”นิ้วมือของเขาที่จับพวงมาลัยแตะลงเบา ๆ สองครั้ง ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “อืม ฉันเอง”“จริงเหรอ? เซอร์ไพรส์กะทันหันเกินไปหรือเปล่า?”เมื่อได้ยินเสียงนั้น จี้อวิ๋นโจวยื่นหน้าเข้าใกล้โทรศัพท์ ราวกับกลัวว่าจะพลาดคำพูดสักคำจากปลายสายไป มุมปากของเขายังแฝงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แทบสังเกตไม่เห็น“โธ่ ฉันพูดผิดไปหรือเปล่าเนี่ย” เจิ้งซินหรานถามเองตอบเอง น้ำเสียงแฝงความกล้า ๆ กลัว ๆ “พี่อวิ๋นโจวอาจจะมาทำธุระที่มหาวิทยาลัยก็ได้”สาวน้อยก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ความในใจนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เก็บไม่มิด แม้แต่ลองเชิงยังทำกันอย่างเปิดเผยขนาดนี้จี้อวิ๋นโจวดูเหมือนไม่รู้สึกโกรธเคืองแม้แต่น้อย กลับเปลี่ยนเรื่องถามว่า “กินข้าวหรือยัง?”ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ดวงตาเรียวยาวดุจนกฟีนิกซ์ก็วาดผ่านแก้มฉัน ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเล็กน้อยและเอนตัวไปทางประตูรถฉันคาดว่าเขาคงลืมไปแล้วว่ามีฉันนั่งอยู่ในรถด้วยหลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันสั้น ๆ อีกสองสามประโยค จี้

เป็นจี้อวิ๋นโจวจริง ๆ ฉันไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ไปชั่วขณะฉันเข้าใจนิสัยสามีคนนี้ของฉันดีมาก เขาชอบความสงบ และถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ จะไม่ไปร่วมงานสังสรรค์ใด ๆ เลย ฉันแต่งงานเข้าตระกูลจี้มาได้สามปีแล้ว สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแค่หนึ่งหรือสองครั้งเท่านั้น แต่ในเวลาแค่ครึ่งเดือนที่ผ่านมา จี้อวิ๋นโจวก็ได้แหกกฎนี้ไปถึงสองครั้งแล้วเพื่อสาวน้อยที่สดใสไร้เดียงสาที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ฉลอง? เลี้ยง? แล้วฉันล่ะ? ฉันเหมาะแค่เป็นคนคอยเสิร์ฟน้ำชาให้เขาอย่างเดียวเหรอ?ใจฉันถูกฉีกออกเป็นสองส่วนโดยไม่รู้ตัว ครึ่งหนึ่งคือความผิดหวัง อีกครึ่งหนึ่งคือความอิจฉา“ไม่ละ” น้ำเสียงฉันแผ่วเบา “ฉันมีนัดแล้ว”ได้ยินดังนั้น เจิ้งซินหรานก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “งั้นถ้ามีโอกาส เราค่อยนัดกันใหม่นะคะรุ่นพี่”มองผมหางม้าที่กระดิกไปมาอย่างขี้เล่นจนลับตาไป ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูตารางเวรบนหน้าจอล็อกฉันไม่ได้จำผิด คืนนี้จี้อวิ๋นโจวน่าจะเป็นเข้าเวรดังนั้น ผู้ชายคนนี้ทำการเปลี่ยนเวรกับเพื่อนร่วมงาน เพื่อที่จะได้ฉลองให้กับเจิ้งซินหรานเหรอ?ความรู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัวผสมปนเปกันจนล้นออกมาจากอก

ฉันกับคุณหลิวนั่งตรงข้ามกับแม่สามีเพิ่งนั่งลง ฉันก็ส่งสายตาถามทันทีคุณหลิวดื่มแก้เมาค้างพลางตอบว่า “ไม่ใช่ว่าแกถูกโรงพยาบาลจิงเสียจ้างแล้วเหรอ? ข่าวดีขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องมาแบ่งปันกับแม่สามีด้วยสิ”เธอพูดจบก็หันไปมองแม่สามีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความภูมิใจและดีใจอย่างเปิดเผยฉันน่าจะเดาได้ ว่าด้วยนิสัยของคุณหลิวแล้ว จะยอมให้ฉันนิ่งดูดายได้อย่างไรเพียงแต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะนัดแม่สามีฉันออกมาพบโดยตรงแบบนี้แม่สามีผ่านโลกมาเยอะ จึงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ก็แค่เด็กฝึกงานในแผนกวิสัญญี มีอะไรให้ชมนักหนา?”ดูท่าแม่สามีก็รู้ข่าวแล้ว“อย่าพูดแบบนี้สิคะคุณสวี” คุณหลิวเปิดโหมดพูดไม่หยุด พูดพร่ำเพรื่อว่า “เยว่เยว่ของเราน่ะ เรียนควบสองปริญญานะ แผนกวิสัญญีเห็นว่าเธอมีความสามารถไม่ธรรมดา จึงรับเธอเป็นกรณีพิเศษ”แม่สามีหนังตากระตุกเล็กน้อย บนใบหน้าฉายแววไม่พอใจเล็ก ๆ “แล้วไง? เรียกฉันมาตั้งไกลเพื่อแค่นี้เองเหรอ? เธออย่าลืมสิ อาโจวของเราน่ะเป็นหน้าตาของโรงพยาบาลจิงเสียเลยนะ”น้ำเสียงถือตัวทำให้คุณหลิวพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แต่ไม่นานเธอจัดการอารมณ์ได้ พูดพลางยิ้มตาหยีว่า “คุณสวี ดูที่คุณพูดส