Semua Bab โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Bab 31 - Bab 40

ในที่สุดแววตาที่เคยสงบนิ่งไม่ไหวติงของชายหนุ่มก็ปรากฏระลอกคลื่นขึ้นมาเพราะคำว่า “ค่าผิดสัญญา” แต่เขาก็ยังคงจ้องมองฉันโดยไม่พูดอะไรฉันรู้ว่าเขากำลังรอให้ฉันอธิบายอันที่จริง เรื่องค่าผิดสัญญานี้ คำพูดของจี้อวิ๋นโจวเมื่อคืนต่างหากที่เป็นฝ่ายเตือนสติฉันในสัญญาก่อนแต่งงานเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นการแต่งงานแบบไม่เปิดเผย และไม่อนุญาตให้ไปสร้างความสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามคนที่ลงนามในสัญญาคือเราสองคน นั่นหมายความว่าคนที่ถูกผูกมัดด้วยข้อตกลงก็คือเราสองคนเช่นกัน ในเมื่อจี้อวิ๋นโจวถือดีว่าตัวเองสามารถจ่ายค่าผิดสัญญานี้ได้ ฉันก็จะสนองให้เขาฉันต้องทำให้เขารู้ว่า ถึงฉันจะเป็นแค่คุณนายจี้ภรรยาในนาม แต่ก็ไม่อาจยอมให้สามีของตัวเองควงเจ้าเด็กดื้อของเขามาแสดงความรักต่อหน้าฉันทุกวันได้สามีคนอื่นนอกใจภรรยายังต้องจ่ายค่าชดเชยทางใจเลย ฉันขอแค่ค่าผิดสัญญา คงไม่มากเกินไปใช่ไหม?เพราะอย่างไรเสีย ตอนนี้ก็ยังอยู่ในระยะเวลาของสัญญา ทุกอย่างสมเหตุสมผลและถูกกฎหมายเมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา “สัญญาก่อนแต่งงานข้อที่สาม หมอจี้เพิ่งจะพูดถึงไปเมื่อคืนนี้เอง ลืมเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ”จี้อวิ๋น

“มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ” เลี่ยวหน้าดำไม่ได้ตอบคำถามฉันตรง ๆ แต่กลับพูดขึ้นว่า “การผ่าตัดเคสหนึ่ง มันเป็นผลจากความร่วมมือของสองแผนกอยู่แล้ว ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลจิงเสีย การที่เธอได้ไปพูดคุยกับญาติคนไข้ ถือว่าเป็นเกียรติด้วยซ้ำ”เป็นเกียรติเหรอ?สมัยนี้ การต้องมารับหน้าเสื่อแทนคนอื่นมันกลายเป็นเรื่องน่าภาคภูมิใจไปแล้วเหรอ?สัญชาตญาณของฉันบอกว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแน่พอเลี่ยวหน้าดำเห็นฉันยังลังเล ก็พูดต่อ “อีกอย่าง ไอ้ที่ญาติคนไข้เขาเรียกว่าภาวะแทรกซ้อนน่ะ จริง ๆ แล้วมันเป็นแค่อาการปกติหลังการวางยาสลบ มันต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว สิ่งที่เธอต้องทำก็แค่อธิบายเรื่องระยะเวลาพักฟื้นนี้ให้ญาติเขาเข้าใจก็พอ”ฉันมองเลี่ยวหน้าดำอย่างไม่เข้าใจ ถามออกไปว่า “แค่ไปอธิบายให้ญาติเขาฟังเหรอคะ?”“ใช่ พูดง่าย ๆ ก็คือไปให้ความรู้กับญาติคนไข้นั่นแหละ” เลี่ยวหน้าดำตอบอย่างรวดเร็ว “ความขัดแย้งแบบนี้ในแผนกเราเจอบ่อยจะตายไป เธอเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน ได้เข้ามาเรียนรู้เรื่องพวกนี้เร็วเท่าไร ก็ยิ่งได้สะสมประสบการณ์เร็วเท่านั้น ในเกณฑ์การประเมินก็มีเรื่องความสามารถในการรับมือสถานการณ์เฉพาะหน้าไม่ใ

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฉันก็กลับไปที่ห้องไกล่เกลี่ยอีกครั้งจี้อวิ๋นโจวไปแล้ว เหลือเพียงเลี่ยวหน้าดำกับเจ้าหน้าที่อีกสองสามคน“วันนี้ต้องขอบคุณจี้มือมีดที่มาช่วยไว้ได้ทันเวลาจริง ๆ” เลี่ยวหน้าดำพูดด้วยความโล่งอกเหมือนรอดตายมาได้หวุดหวิด ดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขาเหลือบมามองฉันแวบหนึ่ง “วันหลังถ้าเจอกัน เสี่ยวเสิ่นอย่าลืมขอบคุณเขาล่ะ”ขอบคุณเหรอฉันครุ่นคิดถึงคำคำนี้ พลางนึกถึงบทสนทนาของเจิ้งซินหรานในห้องน้ำเมื่อครู่ ก็ได้แต่แค่นเสียงในใจจี้อวิ๋นโจวมาช่วยก็เพื่อปกป้องเจิ้งซินหราน ส่วนคนอื่น ๆ ที่อยู่ตรงนั้นก็เห็นได้ชัดว่าอยากจะโยนความผิดมาให้ฉันให้ไปขอบคุณน่ะเหรอ ฉันทำไม่ได้หรอก“วันนี้ถือว่าเสี่ยวเสิ่นทำความดีความชอบให้แผนกเรานะ” เลี่ยวหน้าดำเห็นฉันเงียบไป ท่าทีของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย “อาจารย์รู้ว่าเธอรู้สึกไม่เป็นธรรม แต่นี่เป็นเส้นทางที่หมอวิสัญญีทุกคนต้องเจอ ถือซะว่าเป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก็แล้วกัน”น้ำเสียงของเขาดูจริงจังและห่วงใย เหมือนกับว่าเขาเป็นห่วงฉันจริง ๆหรือว่า ฉันจะคิดมากไปเอง?“สาวน้อยคงจะตกใจน่าดู” เพื่อนร่วมงานอีกคนช่วยพูดเสริม “นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแ

หลักฐานเหรอ?ฉันชะงักไปเล็กน้อย สายตาจับจ้องไปที่หลอดยาในมือของจี้อวิ๋นโจวอีกครั้ง และในที่สุดก็เข้าใจในทันทีนี่เขากำลังเตือนฉันอยู่ฉันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาหน่อย ๆ และได้ยินเสียงเย้ยหยันของตัวเอง “น่าเสียดายนะคะ ตอนที่เจอพวกเราในลานจอดรถ หมอจี้ควรจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเป็นหลักฐานไว้นะคะ”ประโยคสุดท้ายฉันพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนนัยน์ตาของจี้อวิ๋นโจวสั่นไหว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คาดคิดว่าฉันจะย้อนเขาอย่างประชดประชันได้ขนาดนี้ สีหน้าของเขาถึงกับแข็งทื่อไปชั่วขณะฉันอาศัยจังหวะที่เขากำลังเผลอ ยื่นมือออกไปอีกครั้งและคว้าหลอดยากลับมา ก่อนจะเปิดฝาต่อหน้าเขาแผลลวกนี่เป็นของจริง ฉันจะปล่อยปละละเลยตัวเองเพียงเพราะเขาไม่พอใจไม่ได้ใช่ไหม?ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฉันยอมเขามามากเกินไปแล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้จะรู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ฉันต้องเห็นแก่ตัวเองก่อนเมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงบีบยาออกมาแล้วค่อย ๆ ทาลงบนแผลอย่างระมัดระวังแต่ด้านหลังลำคอถือเป็นจุดอับสายตา ฉันทาไปสองครั้งโดยดูจากกระจก แต่ก็ยังทาได้ไม่ทั่วถึงขณะที่ฉันกำลังทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ถึงวงแขนที่รั

ชุดสูทเข้ารูปปกแหลมสีน้ำเงินเข้มกับเสื้อไหมพรมถักสีดำ จี้อวิ๋นโจวในตอนนี้ดูทั้งสูงศักดิ์และเคร่งขรึม แต่ก็ไม่ขาดความสดใสของคนหนุ่มสาวแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับภาพที่มักจะเห็นเขาในชุดสูทเต็มยศเป็นทางการแต่เมื่อเขายืนอยู่ข้าง ๆ เจิ้งซินหราน กลับให้ความรู้สึกที่เข้ากันได้อย่างน่าประหลาดฉันรู้ดีว่า เขากำลังปรับลดระดับตัวเองลงมาเพื่อให้เข้ากับเธอห้องที่เมื่อครู่ยังเสียงดังครึกครื้นพลันเงียบกริบลงทันทีที่จี้อวิ๋นโจวมาถึง นักศึกษาฝึกงานบางคนถึงกับมีท่าทีลุกลี้ลุกลน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงนี่แหละคือจี้อวิ๋นโจว ไม่ว่าจะไปที่ไหน รัศมีของเขาก็ไม่เคยเป็นที่น่าดูแคลนแต่ท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียดเช่นนี้ เจิ้งซินหรานกลับยืนอยู่ข้าง ๆ จี้อวิ๋นโจวอย่างเป็นธรรมชาติและสง่างาม ใบหน้าของเธอยังมีร่องรอยความเขินอายของสาวน้อย “พี่อวิ๋นโจวคะ นี่คือเพื่อนใหม่ที่ฉันเจอที่โรงพยาบาลจิงเสียค่ะ”จี้อวิ๋นโจวพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ทุกคนเชิญนั่งก่อน”พูดน้อยคำและกระชับ บนใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่สีหน้าอื่นใดที่เกินความจำเป็นสาวน้อยก็ยังไม่ลืมฉัน เธอมองมาด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายแล้วพูดว