All Chapters of ไฟแค้นเมียบำเรอ: Chapter 51 - Chapter 60

“เชิญขวัญ...ดารินทร์พึมพำกับตัวเอง สองคิ้วขมวดนิ่วเมื่อพยายามทบทวนความทรงจำ ว่าเคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อนหรือเปล่า แต่ในสมองกลับว่างเปล่า"จำได้ไหมตอนนั้นฉันพาเธอหนียายป้าแขไขแม่เลี้ยงของเธอ แล้ววันนั้นยายป้านั่นตามมาที่ร้านอาหาร แล้วเธอก็วิ่งหนีไปทางหลังร้าน แต่เธอโดนรถชน” วันนั้นเชิญขวัญแยกกับดาริกา อีกฝ่ายวิ่งหลบแม่เลี้ยงไปด้านหลังร้าน ตัวเธอวิ่งมาที่หน้าร้านนำรถขับไปรอเพื่อน แต่ดาริกาโชคร้ายวิ่งมาโดนรถชน เธอเห็นเพื่อนถูกผู้ชายคนหนึ่งอุ้มพาขึ้นรถไปโรงพยาบาล เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย เชิญขวัญขับรถตามไปที่โรงพยาบาล พบว่าดาริกาถูกพาตัวไปยังห้องฉุกเฉิน ตัวเธอไม่สามารถตามไปดูแลเพื่อนได้ จึงกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นทางบ้านมีงานด่วน เมื่อจัดการทุกอย่างแล้วก็ตามไปหาเพื่อนที่โรงพยาบาล พบว่าดาริกาถูกนำตัวไปรักษาที่อื่น ไม่สามารถติดต่อได้อีก “แล้วได้ข่าวว่าเธอถูกพาไปแต่งงานกับคุณอัคคี ฉันจะไปหาเธอที่บ้านของเขา แต่ทางนั้นห้ามไม่ให้ใครเข้าไปในบ้าน จนวันนี้มาเจอเธอโดยบังเอิญ..."ดารินทร์ฟังสิ่งที่เชิญขวัญเล่าก็นิ่งงันไป ความรู้สึกคล้ายมีอะไรบางอย่างสะกิดในใจเบา เม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนหัวใ

โรงพยาบาลในยามบ่ายยังคงมีผู้คนพลุกพล่าน ทว่าภายในห้องพักฟื้นพิเศษสำหรับผู้ป่วยหนักอย่างนายพิพัฒน์กลับเงียบสงบ ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก กลิ่นยาจางๆ ลอยคละคลุ้งในอากาศดารินทร์นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ดวงตาคู่สวยทอดมองใบหน้าซีดเซียวของชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของดาริกา ความคิดว้าวุ่นยังคงวนเวียนไม่หยุดหย่อนในหัวสมองของเธอ โทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าที่เธอค้นพบอยู่ในห้องทำงานของอัคคีถูกกำไว้แน่นในมือ ปลายนิ้วเรียวไล้ผ่านภาพบนหน้าจอที่เคยเป็นภาพพักหน้าจอของเธอ ภาพรอยยิ้มของเธอที่ผาแห่งหนึ่งซึ่งมองเห็นวิวทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาภาพเหล่านั้น ภาพของ นที ชายหนุ่มรูปงามผู้เปี่ยมล้นด้วยความอ่อนโยน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคลิปวิดีโอวันเกิดที่มีคำอวยพรจากชายหญิงสูงวัยผู้ที่เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด พร้อมกับชื่อบนหน้าเค้กที่ระบุชัดเจนว่า 'Happy Birthday. ดารินทร์'ทั้งหมดนี้ได้จุดประกายความสงสัยที่เคยคลุมเครือให้แผ่ขยายออกไปจนครอบงำทุกพื้นที่ในใจเธอ ความสับสนที่เคยมีเริ่มคลี่คลายไปสู่ความตระหนักรู้ บางอย่างที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง หรือว่าเธอไม่ได้ความจำเสื่อมทั้งหมด หรือว่าเธ

ดารินทร์อ่านทวนชื่อ 'ท่านอรรถ' ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ความคุ้นเคยที่ยากจะอธิบายได้แล่นเข้าสู่ประสาทสัมผัสราวกับเป็นเรื่องราวที่ถูกเก็บงำไว้ในส่วนลึกของสมอง เธอเงยหน้าขึ้นมองเชิญขวัญด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ริมฝีปากที่ซีดเผือดเผยอออกเล็กน้อย"ท่านทูตอรรถ ท่านคือพ่อของฉัน"คำพูดนั้นหลุดออกจากปากของดารินทร์อย่างยากลำบาก ราวกับเธอเองก็ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดออกมา สายตาของเธอพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา เมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวเชิญขวัญถึงกับชะงักงัน ร่างโปร่งบางของเธอแข็งทื่อไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ก่อนที่ริมฝีปากจะอ้าออกพร้อมกับอุทานเสียงหลง"คุณ คุณเป็นญาติกับดาวเหรอเนี่ย มิน่าล่ะถึงได้หน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ" ใบหน้าของเชิญขวัญเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ปนกับความตื่นเต้นที่ได้พบญาติของเพื่อนรักป้าแก้วที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ มาตลอดตั้งแต่ต้น ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าของหญิงชราที่เคยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด บัดนี้กลับฉายแววของความหนักใจและความเจ็บปวดที่ต้องเก็บงำความลับอันใหญ่หลวงนี้มานานแสนนาน มือเหี่ยวย่นของเธอสั่นระริก ป้าแก้วก้มหน้าห

สายลมทะเลพัดเอื่อย พากลิ่นไอของน้ำทะเลและกลิ่นหอมละมุนของดอกลีลาวดี ที่ปลูกเรียงรายอยู่ทั่วบริเวณบ้านพักตากอากาศของนที แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอประกายสีทองอ่อนๆ ลงบนผืนทรายขาวละเอียด บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุขและความเงียบสงบที่หาได้ยากในชีวิตประจำวันดาริกานั่งอยู่บนระเบียงห้องพัก มองออกไปเบื้องหน้าเห็นท้องทะเลกว้างใหญ่ที่ทอดยาวจรดเส้นขอบฟ้า หัวใจของเธอพองโตด้วยความสุขที่ยากจะหาใดเปรียบเทียบนทีเดินเข้ามาหาเธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาคู่คมทอประกายแห่งความรักและความคาดหวังที่เต็มเปี่ยม เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ กุมมือเรียวของเธอไว้แน่น"น้องดาวครับ" เสียงของนทีนุ่มนวล"วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับน้องดาว พี่อยากให้น้องดาวมีความสุขที่สุดเลยนะครับ พี่จะจัดเตรียมอาหารเย็นพิเศษให้เราสองคนนะ ขอให้น้องดาวแต่งตัวสวยๆ นะครับ รออยู่ในห้องนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วจะมารับน้องดาวไปทานอาหารเย็นด้วยกัน"ดาริกามองใบหน้าหล่อเหลาของนที แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจในการจัดงานวันเกิดให้เธอ หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวด้วยความซาบซึ้ง สัมผัสได้ถึงความรักและความห่วงใยที่เขามีให้ มันบร

นทีก้มลงจูบหน้าผากมนของดาริกาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล้ริมฝีปากลงมาที่แก้มเนียนนุ่ม และหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ ดาริกาไม่ปฎิเสธ เธอเงยหน้าขึ้นรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มใจ สัมผัสแรกที่แผ่วเบาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความร้อนแรงที่ดูดดื่ม หัวใจของทั้งคู่เต้นระรัวเป็นจังหวะเดียวกัน สองแขนเรียวของดาริกาโอบรอบลำคอแกร่งของนที ตอบรับจูบของเขาอย่างเร่าร้อนและลึกซึ้งจูบนั้นลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะดูดกลืนวิญญาณของกันและกัน แสงจันทร์ทอแสงนวลสาดส่องลงมาบนผืนทรายสะท้อนประกายระยับ เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งแผ่วเบา ราวกับเป็นบทเพลงรักที่ช่วยขับกล่อมค่ำคืนนี้ นทีค่อยๆ ถอนจูบออกช้าๆ ดวงตาคู่คมจ้องมองดาริกาด้วยความรักและความปรารถนาที่เอ่อล้นดาริกาเองก็มองตอบเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนหวาน เธอรู้ดีว่าสิ่งกำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้มีความหมายต่อหัวใจของเธอมากเพียงใดนทีอุ้มดาริกาขึ้นอย่างนุ่มนวล แขนแกร่งช้อนร่างระหงของเธอขึ้นมาแนบชิดอก ร่างเล็กของเธอเบาหวิวราวกับขนนก ดาริกาซบหน้าลงบนไหล่กว้างของเขา สูดดมกลิ่นกายที่คุ้นเคย แขนเรียวโอบรอบลำคอของเขาแน่นขึ้นด้วยความมั่นใจ นทีก้าวเดินอย่างช้าๆ พาเธอออก