All Chapters of ไฟแค้นเมียบำเรอ: Chapter 31 - Chapter 40

ดารินทร์นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานสิบวัน ระหว่างนั้นอัคคีก็พาลูกชายมาเยี่ยมเธอทุกวัน น้องพีมาอยู่กับเธอในตอนเช้าจนถึงตอนเย็นเขาจึงพาลูกชายกลับบ้าน เขาจ้างพยาบาลให้ดูแลเธอในตอนกลางคืน วันหนึ่งหลังจากอัคคีพาลูกชายกลับบ้านไปแล้ว นางแก้วก็แวะมาหาหญิงสาว “ป้าแก้ว คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ” ดารินทร์เอ่ยถาม หลังจากวันนั้นที่นางแก้วพาเธอไปหาบิดา อัคคีก็ไม่ยอมปล่อยให้ดารินทร์คลาดสายตา หญิงสาวจึงไม่สามารถแอบไปหาท่านได้ “คุณผู้ชายอาการยังทรงตัวค่ะยังไมฟื้นขึ้นมาเลย” นางแก้วยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง มองดูคุณหนูของนางด้วยแววตาห่วงใย วันก่อนอัคคีไปหานางและขอให้นางทำอะไรบางอย่างเพื่อแลกกับการช่วยเหลือและจ่ายค่ารักษาให้นายพิพัฒน์ เขาบอกนางว่า “คุณดาวของป้าเป็นภรรยาผมแล้ว ตอนนี้เธอมีปัญหาเรื่องความจำจากอุบัติเหตุรถชน ทำให้จำอะไรไม่ค่อยได้ ผมอยากให้ป้าพูดให้เธอยอมรับการเป็นภรรยาของผม เธอจะได้ไม่สับสนและจะได้ใช้ชีวิตครอบครัวกับผมอย่างมีความสุข ผมสัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดี และจะช่วยดูแลคุณพ่อของเธอรวมถึงช่วยเรื่อ

“เมื่อครู่ฉันเจอป้าแก้วแกบอกว่าเป็นคนในครอบครัวของฉัน แกเล่าเรื่องของฉันให้ฟัง พาฉันไปดูคุณพ่อที่กำลังรักษาตัวอยู่ ฉันสับสน ฉันจำอะไรไม่ได้เลย อะไรคือเรื่องจริงกันแน่” ดารินทร์เล่าเรื่องที่เจอกับนางแก้วใหอัคคีฟังแล้วร้องไห้ออกมา เมื่อพยายามนึกถึงความทรงจำแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เธอเชื่อนางแก้วแต่เมื่อเจอน้องพีเธอก็สับสนขึ้นมา เมื่อพบว่าตัวเองรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กชาย “ใจเย็นๆ ก่อน อย่าเพิ่งคิดอะไร ตอนนี้เธอต้องตั้งสติให้ดี ไม่ใช่ไปฟังอะไรมาก็เชื่อไปหมด” อัคคีเพิ่งเข้าใจสาเหตุที่ดารินทร์ต่อต้านเขาแล้ว หญิงสาวไปเจอคนในครอบครัวมานี่เอง แต่โชคดีที่เธอยังจำอะไรไม่ได้ จึงยังสับสนเขาต้องทำให้เธอเชื่อเขาเสียก่อน “แต่ป้าแก้วเขารู้จักฉันนะคะ เขาบอกว่าฉันชื่อดาริกา เป็นลูกสาวของคุณพ่อพิพัฒน์ ตอนนี้ท่านอาการโคม่ากลายเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ คุณอัคคีฉันต้องช่วยคุณพ่อ” ดารินทร์ฟูมฟาย เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่นางแก้วเล่า อะไรคือความจริง ศีรษะปวดตุบๆ ขึ้นมาเมื่อพยายามคิดแต่ก็คิดอะไรไม่ออก เหมือนตัว

ดารินทร์นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานสิบวัน ระหว่างนั้นอัคคีก็พาลูกชายมาเยี่ยมเธอทุกวัน น้องพีมาอยู่กับเธอในตอนเช้าจนถึงตอนเย็นเขาจึงพาลูกชายกลับบ้าน เขาจ้างพยาบาลให้ดูแลเธอในตอนกลางคืน วันหนึ่งหลังจากอัคคีพาลูกชายกลับบ้านไปแล้ว นางแก้วก็แวะมาหาหญิงสาว “ป้าแก้ว คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ” ดารินทร์เอ่ยถาม หลังจากวันนั้นที่นางแก้วพาเธอไปหาบิดา อัคคีก็ไม่ยอมปล่อยให้ดารินทร์คลาดสายตา หญิงสาวจึงไม่สามารถแอบไปหาท่านได้ “คุณผู้ชายอาการยังทรงตัวค่ะยังไมฟื้นขึ้นมาเลย” นางแก้วยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง มองดูคุณหนูของนางด้วยแววตาห่วงใย วันก่อนอัคคีไปหานางและขอให้นางทำอะไรบางอย่างเพื่อแลกกับการช่วยเหลือและจ่ายค่ารักษาให้นายพิพัฒน์ เขาบอกนางว่า “คุณดาวของป้าเป็นภรรยาผมแล้ว ตอนนี้เธอมีปัญหาเรื่องความจำจากอุบัติเหตุรถชน ทำให้จำอะไรไม่ค่อยได้ ผมอยากให้ป้าพูดให้เธอยอมรับการเป็นภรรยาของผม เธอจะได้ไม่สับสนและจะได้ใช้ชีวิตครอบครัวกับผมอย่างมีความสุข ผมสัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดี และจะช่วยดูแลคุณพ่อของเธอรวมถึงช่วยเรื่อ

“น้องพี ระวังหน่อยสิลูก ตัวอ้วนเป็นขนุนแบบนี้แม่เขาจะรับไหวได้ยังไง” อัคคีดุลูกชาย น้องพีทำหน้ามุ่ยหันไปอ้อนดารินทร์ว่า “แม่จ๋า ก็น้องพีคิดถึงแม่จ๋านี่ครับ” “แม่ก็คิดถึงน้องพี ไม่เห็นหน้าลูกชายสุดหล่อของแม่ตั้งสองวัน คิดถึงที่สุด ฟอด” ดารินทร์กดจมูกหอมแก้มเด็กชายแรงๆ ทั้งซ้ายขวา ก่อนจะเอียงแก้มให้เขาหอมคืน สองคนกอดกันกลมราวกับพลัดพรากกันมาแสนนาน คนเป็นพ่อเหล่ตามองเริ่มรู้สึกอิจฉาลูกตัวเอง กับเขาเหมือนเธอระวังตัวเขาต้องเป็ฯฝ่ายไปกอดไปหอมเธอเอง กับลูกชายเธอทั้งกอดทั้งหอมฟัดเจ้าตัวน้อยไม่ยอมปล่อย ดวงตาคู่คมเปล่งประกายวาววับเมื่อคิดว่าเขาจะต้องทำให้แม่ของลูกชายหันมาสนใจเขาให้ได้ “คุณปู่คุณย่าอยู่ที่ไหน” เขาเอ่ยถามลูกชาย “คุณปู่คุณย่าขึ้นฝั่งไปแล้วครับ บอกว่าจะไปทัวร์ยุโรปกับเพื่อนสักเดือน” น้องพีบอกผู้เป็นพ่อ อัคคีพยักหน้ารับรู้ พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยชอบใจเรื่องที่ดาริกาหนีงานแต่ง ครั้นจะขัดขวางไม่ให้เขารับหญิงสาวมาเป็นภรรยาก็ทำไม่ไดแล้ว เมื่ออัคคีทำให้เธอตกเป็ฯของเ

ฉลามตัวใหญ่จับเงือกสาวแสนสวยไว้ในอ้อมแขน ยื่นหน้าเข้าไปหา ดวงตาคู่คมจ้องมองเธอด้วยสายตาหิวกระหาย ริมฝีปากกระตุกยิ้มร้าย ขณะก้มลงไปหาช้าๆ "อย่านะ เดี๋ยวมีคนเห็น" ดารินทร์ร้องห้าม ยกมือยันแผงอกหนาไว้ มองไปรอบๆ ด้วยสายตาหวาดระแวง สระว่ายน้ำเป็นที่โล่งแจ้ง คงไม่ดีหากทำอะไรประเจิดประเจ้านัก ครั้งก่อนที่อัคคีจัดการเธอในห้องน้ำของโรงพยาบาล เธอก็แทบไม่กล้าสบตาพยาบาลที่มาดูแล เกรงว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเธอกับเขาแอบทำอะไรกันในนั้น "ไม่มีคนมาหรอก ฉันสั่งไว้แล้ว" อัคคีสั่งพี่เลี้ยงของน้้งพี ให้พาน้องพีออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาออกคำสั่งตั้งเต่ก่อนลงสระ และก้ามใครมารบกวนเขากับดารินทร์ ตอนนี้พี่เลี้ยงคงล็อกประตูทางเข้าสระแล้ว จึงไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาขัดจังหวะ "อีกเดี๋ยวน้องพีจะร้องหาฉัน ลูกติดฉันมากนะคะ" ดารินทร์ยกลูกชายมาอ้าง แต่อัคคีไม่ได้สนใจเลย เขาก้มลงมากดจมูกบนแก้มนวล พึมพำชิดใบหูเธอว่า "หลังจากเล่นน้ำเสร็จ น้องพี่จะหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมงถึงจะตื่น เรามีเวลา"