All Chapters of ไฟแค้นเมียบำเรอ: Chapter 1 - Chapter 10

ครอบครัวพัทธนันท์กุล เป็นเจ้าของโรงงานกลั่นน้ำมันปาล์มและสวนปาล์ม รวมถึงผู้รับซื้อปาล์มรายใหญ่ของจังหวัดในภาคใต้ นายพิพัฒน์รับช่วงต่อธุรกิจจากครอบครัว เมื่อเขาแต่งงานครั้งแรก ภรรยาของเขาก็เสียชีวิตขณะคลอด ทิ้งลูกสาวคือดาริกาหรือหนูดาว ไว้ให้นายพิพัฒน์เลี้ยงดู หลังจากผ่านมาสิบห้าปี นายพิพัฒน์ได้พบรักกับแม่ม่ายสาวชื่อว่าแขไข อดีตลูกสาวของเจ้าของเหมืองแร่ที่ปิดกิจการไปแล้ว แขไขมีลูกติดสองคนชื่อเจนจรัสกับนลินรัตน์ ทั้งสองมีอายุมากกว่าดาริกาสามและสองปีตามลำดับ หลังจากแต่งงานสามแม่ลูกก็ย้ายมาอยู่ร่วมบ้าน ในช่วงปีแรกๆ แขไขกับลูกๆ ไม่ได้สร้างปัญหาให้ดาริกาและนายพิพัฒน์ทว่า... ในเวลาต่อมา หลังจากนายพิพัฒน์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง แขไขได้เข้าไปดูแลกิจการแทนสามี พร้อมกับยึดอำนาจทุกอย่างในบ้าน ลูกเลี้ยงอย่างดาริกาถูกกดข่มไม่ให้เงยหน้าออกจากครัว ดาริกาเรียนจบมัธยมปลายก็ไม่ได้เรียนต่อ โดยแม่เลี้ยงอย่างแขไขให้เหตุผลว่านายพิพัฒน์ต้องการคนดูแลอย่างใกล้ชิด ในขณะที่ลูกสาวทั้งสองของนางกลับได้ร่ำเรียนจนจบมหาวิทยาลัยดาริกาถูกแม่เลี้ยงขู่ไม่ให้บอกเรื่องนี้กับนายพิพัฒน์ โดยบอก

แขไขยิ้มเยาะลูกเลี้ยง เธอเกลียดนักกับท่าเชิดคอราวกับนางหงส์ แม้จะยอมลงให้เธอแต่ไม่เคยเคารพยกย่องเธอในฐานะภรรยาของพ่อ แม้ว่าเธอกับลูกจะกดข่มบังคับให้อีกฝ่ายทำงานบ้านราวกับทาสในเรือนเบี้ย ไม่ให้เรียนต่อเพื่อจะได้ดูด้อยกว่าลูกทั้งสองของเธอ แต่ดาริกาก็ไม่ลดท่าทีงามสง่านั้นลง ลูกๆของเธอเสียอีกราศีเทียบกับลูกเลี้ยงไม่ติด พาไปงานสังคมมาหลายครั้ง ก็ไม่เคยมีใครมาทาบทามสักที การหาสามีดีๆ ให้ลูกสาวเป็นความตั้งใจของแขไข เธอจะไม่ยอมให้ลูกทั้งสองต้องตกที่นั่งเดียวกับเธอ ผู้ชายที่มีแต่ความรักแล้วจน เทียบไม่ได้กับผู้ชายที่รวยๆ สามารถดูแลภรรยาได้ ถึงไม่ได้รักก็อยู่อย่างสุขสบายกว่าต้องทนกัดก้อนเกลือกินหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว นายพิพัฒน์ก็หันมาพูดกับลูกสาวด้วยท่าทางวิตกกังวล“หนูดาว พ่อไม่ยอมให้หนูแต่งงานใช้หนี้หรอกนะลูก นังแขไขรับปากเขา ก็ให้ลูกสาวมันแต่งไปสิ”“น้าแขเขาคงไม่ยอมปล่อยหนูดาวแน่ๆ เลยค่ะ เขาเลี้ยงนักเลงไว้คนหนึ่ง เขาเคยใช้นักเลงคนนั้นมาขู่ยายแก้วกับตาชม ไม่ให้ขัดขวางเขา ตอนที่เอารถของบ้านเราไปขาย พวกผู้จัดการโรงงานก็ถูกขู่ ถ้าใครไม่ยอมก็จะไล่ออก ไม่ก็ถูกซ้อม”ดาริกาตัดสินใจเล่าถึงความเลว

“มีสระว่ายน้ำด้วย แถมยังตกแต่งอย่างสวย แต่ทำไมถึงติดป้ายห้ามเข้า สงสัยยังไม่เปิดให้ใช้บริการ”ดารินทร์เดินเมียงมองไปมาจนรู้สึกพอใจแล้ว ก็เดินกลับไปทางเดิม แต่ไม่ทันจะกลับไปยังเขตของที่พักนักท่องเที่ยว ก็สะดุดกับก้อนหินที่วางไว้ หญิงสาวเสียหลักเกือบล้มแต่ถูกใครคนหนึ่งคว้าเอวคอดเอาไว้ทัน“อ๊ะ ขอโทษค่ะ”ดารินทร์เอ่ยขอโทษออกมา ก่อนจะรีบผลักร่างหนาออกห่าง เมื่อเห็นหน้าตาราวกับมหาโจรของอีกฝ่าย จำได้ลางๆ ว่าเคยเห็นเขาที่ท่าเรือ อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ กลับรัดร่างงามไว้แน่น กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ลอยออกมาจากลมหายใจของเขา บ่งบอกว่าเขาดื่มมา ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้างามด้วยแววตาพราวระยับ“ปล่อยฉันนะ” ดารินทร์ร้องขึ้น“ทำไมต้องปล่อย เธอกระโดดเข้ามาในอ้อมกอดของฉันเองนะคนสวย”อัคคีแค่ดื่มนิดหน่อยไม่ถึงกับเมา เขายินดีกับความสำเร็จจึงฉลองกับเลขาคนสนิท ใครจะคิดว่าพอเดินกลับห้องพัก ก็ได้เจอกับว่าที่เจ้าสาวเรื่องบังเอิญมีในโลกด้วยหรือ... เขาไม่เคยเชื่อ“บ้า! ใครไปกระโดดกอดคุณกัน ฉันแค่ล้มสะดุดแค่นั้นเอง”ดารินทร์แหวเข้าใส่ ผลักไสเขาพัลวัน แต่อีกฝ่ายกลับรัดอ้อมกอดแน่นขึ้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก“วางแผนมาดีนี่

“ใช่ หนูดาวหนีไปแล้ว ฉันเป็นคนบอกให้ลูกของฉันหนีไปเอง อย่าหวังว่าฉันจะบอกเธอว่าหนูดาวหนีไปไหน เพราะฉันเองไม่มีทางบอกเธอ”นายพิพัฒน์ปัดมือของแขไขออก เขาใช้แรงที่มีทั้งหมด ผลักร่างของผู้หญิงใจร้ายคนนี้จนเซล้ม นั่นทำให้แขไขโกรธยิ่งกว่าเดิม ลุกขึ้นได้ก็เข้ามาทุบตีนายพิพัฒน์ คนป่วยได้แต่ปัดป้องตัวเอง แต่ก็หนีไม่พ้นถูกตีไปหลายตุบ นางแก้วกับนายชมที่ได้ยินเสียงรีบเข้ามาห้าม แต่แขไขกลับเรียกลูกสาวให้มาช่วยกันคนแก่ทั้งสองออกไป“ยายเจน ลูกบัว มาช่วยแม่ด้วย มันรุมแม่!”เจนจรัสกับนลินรัตน์รีบเข้ามายื้อยุดฉุดนายชมกับนายแก้วเอาไว้ แขไขได้โอกาสเข้าไปทุบตีนายพิพัฒน์อีก“โอ๊ย! นังสารเลว นังยักษ์ใจมาร”นายพิพัฒน์ด่าทอภรรยาด้วยความเจ็บแค้น เขาปกป้องตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำร้ายข้างเดียว ด่าทอกลับบ้าง มือทั้งสองปัดป้องการตบตีของแขไขอย่างอ่อนแรง ร่างกายถูกทุบตีจนแดงช้ำหลายแห่ง“ฉันจะไม่ให้คุณกินข้าว จนกว่าคุณจะยอมบอกว่า ยายดาวอยู่ที่ไหน ยายแก้วกับนายชม พวกแกสองคนห้ามเอาข้าวให้คุณพิพัฒน์กิน ถ้าฉันรู้ว่าใครขัดคำสั่ง ฉันจะไล่พวกแกออกจากบ้าน ลูกบัวไปเอากุญแจมาล็อกห้องไว้ ไม่มีคำสั่งจากแม่ อย่าให้ใคร

หลังจากออกมาจากธนาคาร เชิญขวัญก็พาดาริกามาไหว้พระขอพรเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต“ทำบุญไหว้พระแล้ว ต่อไปชีวิตของเธอก็จะเจริญรุ่งเรือง พ้นทุกข์ พ้นเคราะห์เสียทีนะยายดาว”“ฉันก็หวังว่าต่อไป ชีวิตของฉันจะได้พบสิ่งดีๆ บ้าง อย่างน้อยก็ขอให้ได้พบหนทางแก้ปัญหา”ดาริกาพนมมือกราบพระประทานในโบสถ์ ใบหน้ามีร่องรอยแจ่มใสไม่อมทุกข์เหมือนที่ผ่านมา ภาวนาให้ชีวิตข้างหน้าได้พบเจอสิ่งดีๆ หลุดพ้นจากคนชั่วร้ายอย่างแขไข“อีกชั่วโมงกว่าเรือเที่ยวต่อไปจะออก ฉันว่าเราไปเดินเล่นแถวๆ นี้กันดีไหม”เชิญขวัญเห็นว่ามีเวลาเหลือ จึงชวนเพื่อนเดินเล่น ก่อนที่จะพาไปกันไปยังท่าเรือ สองสาวเดินชมเมืองเก่าและแวะเดินดูของที่ระลึก ดาริกาไปติดใจกระเป๋าถัก“ป้าคะ ใบนี้ราคาเท่าไหร่คะ” ดาริกาถามแม่ค้า“ใบละสองร้อยค่ะ เอ... เหมือนเมื่อกี้คุณเพิ่งซื้อไปไม่ใช่หรือคะ”แม่ค้าบอก ก่อนจะทักขึ้นอย่างกังขา ว่าลูกค้าคนนี้เพิ่งซื้อกระเป๋าถักไปเมื่อครู่นี้เอง“เราเพิ่งมาค่ะป้า ป้าจำคนผิดแล้วค่ะ”เชิญขวัญท้วงขึ้น ยิ้มขำเมื่อนึกว่า ป้าแม่ค้าคงจำคนผิด“อ้อ สงสัยป้าจำคนผิดจริงๆ เอาใบนี้นะคะเดี๋ยวป้าใส่ถุงให้นะคะ”แม่ค้ายิ้มเก้อๆ เสไปหยิบถุงมาใส่กร