All Chapters of ไฟแค้นเมียบำเรอ: Chapter 71 - Chapter 80

"ตอนนั้นเอง... ฉันเห็นยายแขไขตามมาดักรอเธอหน้าร้านอาหาร"เชิญขวัญกำมือดาริกาแน่น แววตาของดาริกาโกรธแค้นเมื่อได้ยินชื่อแขไข"ฉันเลยต้องหนีออกไปทางหลังร้าน"ดาริกาเล่าต่อ เสียงของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความหวาดกลัวในตอนนั้น"แล้วฉันก็ถูกรถชน พอฟื้นขึ้นมา ฉันก็ถูกคุณนทีพาตัวไป เขาคิดว่าฉันคือดารินทร์คู่หมั้นของเขา เขาเลยพาฉันกลับไปที่บ้านของท่านทูตอรรถที่กรุงเทพฯ""อะไรนะ! คุณนทีพาไปผิดตัวอย่างนั้นเหรอ "เชิญขวัญเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย"ใช่ คุณนทีเขาเข้าใจผิด เขาดูแลฉันอย่างดี เพราะคิดว่าฉันคือคู่หมั้นของเขา"ดาริกาพยักหน้า แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องสวมรอยเป็นอีกคน"ที่ผ่านมาฉันจำอะไรไม่ได้เลย จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ฉันฟื้นความทรงจำกลับมา แล้วก็ได้บอกกับคุณพ่อคุณแม่ของดารินทร์แล้วว่าฉันไม่ใช่เธอ""ดาว ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันรู้ว่าเธอคงสับสนแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก ยังดีที่เธอนึกถึงฉัน”เชิญขวัญรับฟังด้วยสีหน้าเข้าใจกับเรื่องราวที่ดาริกาเล่า เธอจับมือเพื่อนรักไว้แน่น พลางเอ่ยปลอบโยน“ขวัญ หลังจากฉันหายไป มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง คุณพ่อของฉันเป็นยัง

แสงสุดท้ายของวันกำลังทอประกายเป็นสีทองอ่อนโยน สาดส่องผ่านช่องหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในห้องรับแขกของบ้านพักหรูหราที่ตั้งอยู่ริมทะเลบนเกาะมรกต ผืนทะเลกว้างใหญ่ทอดยาวจรดเส้นขอบฟ้าสีครามเข้ม เบื้องล่างคือชายหาดทรายขาวละเอียดที่ถูกโอบล้อมด้วยแนวปะการังน้ำตื้นเบื้องหน้า บ้านพักหลังนี้ตกแต่งอย่างทันสมัยและพิถีพิถัน ทุกรายละเอียดบ่งบอกถึงรสนิยมอันเลิศหรูของเจ้าของ เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะเนิบนาบ คลอไปกับเสียงลมทะเลที่พัดเอื่อยๆ ให้ความรู้สึกเงียบสงบจนแทบจะกลายเป็นความเงียบงันดารินทร์ ยืนอยู่ริมระเบียงกระจกใส เหม่อมองออกไปยังผืนน้ำที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ใบหน้าสวยหวานฉายแววสับสนและครุ่นคิด เธอถูกพามาที่เกาะแห่งนี้ตั้งแต่ช่วงบ่ายโดย อัคคี โดยที่เขาไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริง และนับตั้งแต่มาถึง เขาก็ดูแลเธอเป็นอย่างดีตลอดเวลาที่ผ่านมา ดารินทร์พยายามจัดเรียงความทรงจำที่ยังคงเลือนรางในหัวของเธอ ความรู้สึกผูกพันกับอัคคีและ น้องพี นั้นลึกซึ้งและชัดเจน เธอเชื่อมาตลอดว่าเธอคือ ดาริกา ภรรยาของอัคคีและแม่ของน้องพี ตามที่อัคคีบอกและหลอกเธอมาตลอดตั้งแต่เธอความจำเสื่อมขณะที่ดารินทร์กำลังจมอยู่ในภวั

ช่วงค่ำของวันเดียวกันนั้น บรรยากาศภายในห้องพักของโรงแรมที่ดาริกาพักอยู่เต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกระวนกระวายใจ ดาริกา คุณหญิงแม้นเดือน และ คุณนุชนารถ นั่งรอคอยการกลับมาของ ท่านทูตอรรถ คุณภัทร และ นที ด้วยใจจดใจจ่อ ทุกคนต่างเป็นกังวลถึงผลการเจรจาที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก ร่างของท่านทูตอรรถ คุณภัทร และนที ก็ปรากฏขึ้น ทว่าใบหน้าของทั้งสามกลับไม่ได้บ่งบอกถึงข่าวดีเลยแม้แต่น้อย พวกเขากลับมาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความโมโหฉุนเฉียว"คุณภัทรคะ เป็นยังไงบ้างคะ" คุณนุชนารถรีบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนคุณภัทรส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย "ล้มเหลวโดยสิ้นเชิงคุณ"นที เดินเข้ามาทรุดตัวนั่งลงข้างดาริกา เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทุกคนฟังด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ถึงคำพูดของ อัคคี ที่ประกาศกร้าวไม่ยอมปล่อย ดารินทร์ และอ้างว่าดารินทร์เป็นภรรยาของเขา"มันไม่ยอมคืนดารินทร์ให้เราครับ!" นทีเอ่ยเสียงขุ่น "มันบอกว่าดารินทร์เป็นเมียของมันแล้ว มันจะไม่ยอมคืนให้ใครทั้งนั้น"คำพูดของนทีทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้นกว่าเดิม ทุกคนเครียดกันมากเป็นห่วงดารินทร์ โดยเฉพาะ ด

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ห้องผู้ป่วยพิเศษดูเงียบสงบ แตกต่างจากความวุ่นวายภายนอก แต่บรรยากาศภายในห้องกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหม่นหมองและหนักอึ้ง ดาริกานั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย เธอจับมือของนายพิพัฒน์บิดาที่นอนอยู่บนเตียง นายพิพัฒน์ลืมตาขึ้นมองลูกสาวด้วยแววตาอ่อนโยน แต่กลับพูดอะไรไม่ได้เพราะมีท่อช่วยหายใจที่เจาะคออยู่ เขาได้แต่พยักหน้าและบีบมือลูกสาวเบาๆ เพื่อตอบรับ ดวงตาของเขายังคงอ่อนแรงจากการเจ็บป่วยหนัก แต่ก็ฉายแววรักและคิดถึงลูกสาวอย่างสุดซึ้งนทีก้าวเข้ามาในห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นสภาพของนายพิพัฒน์ เขาก้าวเข้ามาปลอบโยนดาริกาอย่างอ่อนโยน มือหนาของเขาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางของเธอเบาๆ"น้องดาว ไม่เป็นไรนะครับ"นทีกระซิบปลอบโยนข้างหูเธอ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเห็นใจ"พี่น้ำ หมอบอกว่าคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ"ดาริกาเงยหน้าขึ้นมองนที ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความเจ็บปวดที่ผสมปนเปกันไปหมด"พี่ไปคุยกับหมอแล้ว หมอบอกว่าคุณพ่ออาการดีขึ้นมาก ร่างกายเริ่มฟื้นตัวจึงตื่นขึ้นมา รอให้แข็งแรงกว่านี้จะเริ่มกินข้าวได้เองก็จะดีขึ้น"นทีบีบมือเธอเบาๆ พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้เธออย่าง

"หึ ปากแข็งนักนะ" บรรเจิดหัวเราะในลำคอด้วยความสมเพช"คิดว่าผมจะเชื่อคนอย่างพวกคุณอย่างนั้นหรือ"เขาเดินเข้าไปใกล้เจนจรัสมากขึ้น โน้มตัวลงมาเล็กน้อยจนใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมาก"พวกคุณกำลังโกหก และผมไม่ชอบคนโกหกที่สุด""ฉันไม่ได้โกหก แกต่างหากที่โกหกและใส่ร้ายพวกฉัน" เจนจรัสตอบโต้ ดวงตาจ้องตอบบรรเจิดอย่างไม่เกรงกลัว"คุณคงอยากรู้ใช่ไหมว่าผมจะทำอะไรกับพวกคุณ" บรรเจิดยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว "ผมจะบอกให้ว่าการโกหกและไม่ยอมให้ความร่วมมือมันมีผลลัพธ์ยังไง"นลินรัตน์เห็นท่าทีของบรรเจิดก็ถึงกับตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกเจนจรัสขัดจังหวะเสียก่อน"อย่ามายุ่งกับน้องสาวฉันนะ" เจนจรัสตะโกนขู่ "ถ้าแกกล้าแตะต้องน้องสาวฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะฆ่าแก"บรรเจิดหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความขบขันระคนสมเพช"โอ้โห่ คุณเจนจรัสจะฆ่าผมอย่างนั้นหรือครับ ผมอยากจะรู้จริงๆ ว่าคุณจะทำยังไงในสภาพแบบนี้""แก" เจนจรัสกัดฟันกรอด ความโกรธทำให้เธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้บรรเจิดเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังในพริบตา แววตาของเขาเย็นชาไร้ความรู้สึก"ผมไม่มีเวลามาเล่นเกมกับพวกคุณหรอกน