All Chapters of ไฟแค้นเมียบำเรอ: Chapter 81 - Chapter 90

"แกกล้าดียังไงถึงพูดแบบนี้กับฉัน" เจนจรัสตะคอก "แกมันสารเลว บรรเจิด แกมันเป็นคนชั่ว""คนชั่วอย่างผม... เคยทำให้คุณร้องครางใต้ร่างผมมาแล้ว ไม่ใช่หรือครับ"บรรเจิดเยาะเย้ย น้ำเสียงของเขาจงใจยั่วโมโหเธอเพื่อต้องการจะเห็นปฏิกิริยาของเธอ"หรือคุณลืมไปแล้ว... คืนนั้นที่ผมกับคุณ "เขาหยุดเว้นวรรคเล็กน้อย ดวงตาจับจ้องใบหน้าของเธอที่กำลังซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด"หรือคุณอยากจะให้ผมทบทวนความจำให้คุณอีกครั้ง..."คำพูดของบรรเจิดทำให้เจนจรัสถึงกับตัวสั่นเทาด้วยความโกรธและอับอาย เธอนึกถึงภาพเหตุการณ์ในคืนนั้น คืนที่เธอต้องตกเป็นของเขาอย่างไม่อาจขัดขืน มันคือฝันร้ายที่เธอพยายามลืมมาตลอด"ไม่นะ แกอย่าคิดจะทำอะไรฉันนะ"เจนจรัสพยายามถอยหลัง แต่ก็ถูกบรรเจิดก้าวเข้ามาประชิดตัวจนติดผนัง เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเขาที่แผ่ออกมา"ทำไมล่ะครับ" บรรเจิดกระซิบเสียงต่ำข้างหูเธอ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความยั่วยวน"คุณดูเหมือนจะชอบมันไม่ใช่หรือไง คืนนั้นคุณครางชื่อผมไม่หยุดเลยนี่""แก ไอ้สารเลว" เจนจรัสกรีดร้อง พยายามใช้มือดันแผงอกของเขาออกไปสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผลอารมณ์ที่เก็บกักไว้ของบรรเจิดปะทุขึ้นถึงขีดส

อัคคีวางแก้วกาแฟลง เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วมองดารินทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งรักและหวงแหน"ฉันจะปล่อยเมียของฉัน ไปได้อย่างไร ดารินทร์ เธอเป็นเมียฉันนะ""ใครเต็มใจเป็นเมียของคุณกัน ฉันจำได้ว่าคุณปล้ำฉันนะ แล้วก็หลอกฉันที่ความจำเสื่อมให้เชื่อว่าเป็นเมียคุณ"ดารินทร์ท้วงขึ้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาด้วยความโมโห นึกถึงความร้ายกาจของอัคคีที่ปล้ำเธอแล้วก็หลอกลวงเธอซ้ำๆ"ฉันขอโทษ ฉันมันเลวเองที่ทำกับเธอแบบนั้น"อัคคีเอ่ยขอโทษ จับมือของดารินทร์ที่วางอยู่บนโต๊ะมากุมไว้“แต่เรื่องราวมันก็ผ่านมาแล้ว ฉันคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ นอกจากขอโทษเธอกับการะทำเลวๆ ของฉัน ยกโทษให้ฉันเถอะนะดารินทร์”“ตอนทำไม่คิด ตอนนี้มาขอโทษ ฉันควรให้อภัยคนเลวอย่างคุณง่ายๆ เหรอ”ดารินทร์ดึงมือออก เมินหน้าหนีคนใจร้าย ทำให้อัคคีใจแป้วลง เขาพยายามขอโทษเธออีกครั้งด้วยการคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ“ดารินทร์ ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉันมันก็สมควรแล้ว ฉันขอโทษนะ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ฉันทำเลวกับเธอไว้”ร่างหนาของอัคคีก้มตัวลง ใช้ศีรษะโขกลงบนพื้นจนเกิดเสียงดังโป้กๆ ดารินทร์หันมามองก็ตกใจ รีบลุกขึ้นไปห้ามเขาไว้“คนบ้า มาคุกเข่าโขกหัวแบบหนัง

ช่วงเช้าของวันถัดมา แขไขก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งอย่างเงียบเชียบ ซุ่มดูความเคลื่อนไหวจากมุมมืดของสวนหย่อมที่เชื่อมต่อกับรั้วคฤหาสน์ของอัคคี ภายในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความแค้นเคืองและความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นและหาทางรวยทางลัดนายเพิกยืนอยู่เคียงข้างแขไข ทั้งสองวางแผนการลักพาตัวน้องพีอย่างรอบคอบ โดยอาศัยจังหวะที่การรักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์ดูจะหย่อนยานลงไปบ้าง ตระกูลสิทธิไกวัลย์เป็นตระกูลใหญ่และมีอิทธิพลมานานในแถบนี้ จึงชะล่าใจคิดว่าไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย ด้านหน้ามีเพียงยามรักษาความปลอดภัยเพียงคนเดียว ในบ้านก็มีคนรับใช้ซึ่งล้วนเป็นผู้หญิง ด้านหลังคฤหาสน์ที่พวกเขาซุ่มสังเกตการณ์อยู่ไม่มีคนมาดูแล“ผมรู้จักคนขับรถส่งของ มันเล่าว่าช่วงนี้คุณอัคคีไม่อยู่บ้าน น้องพีลูกชายก็เพิ่งหายป่วยยังไม่ได้ไปโรงเรียน ช่วงเช้าพวกคนดูแลจะวุ่นวายอยู่ในครัวบ้าง ทำความสะอาดบ้าง เราต้องใช้โอกาสนี้ลอบเข้าไปครับ”“พวกมันคงคิดว่าไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย การรักษาความปลอดภัยถึงไม่เข้มงวด ถ้าอย่างนั้น เรารีบเข้าไปเถอะ”แขไขพยักหน้าให้นายเพิก ก่อนจะเล็ดลอดผ่านช่องรั้วที่ซ่อนอยู่เข้าไปในบริเวณบ้านอย่างชำนาญ กล้องวงจรปิดที่ติดตั้

ภายในห้องพักกว้างขวางของโรงแรมที่ดาริกาพักอยู่ บรรยากาศยังคงตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ท่านทูตอรรถ คุณภัทรและนที ต่างมานั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องพัก ร่วมกับดาริกา คุณหญิงแม้นเดือน คุณนุชนารถ และ เชิญขวัญ ทุกคนต่างนั่งอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลและครุ่นคิดหาทางออกให้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาไม่นานนัก บรรเจิด ก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าจริงจัง เขาโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะเริ่มรายงานความคืบหน้า"เรียนท่านทูตอรรถ คุณภัทร คุณนทีครับ ผมมีเรื่องจะรายงานสองเรื่องครับ"“ว่ามาได้เลยบรรเจิด” คุณภัทรโบกมือให้บรรเจิด เขาจึงรายงานทันที"เรื่องแรก เราได้ข้อมูลมาว่า คุณอัคคีพาคุณดารินทร์กลับมาที่คฤหาสน์ของนายอนันต์แล้วครับ"คำพูดของบรรเจิดทำให้ทุกคนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเล็กน้อย ดาริกายกมือขึ้นทาบอกด้วยความโล่งใจ แววตาที่เคยหม่นหมองดูสดใสขึ้นมา"ดีมาก! ในที่สุดหนูดาวก็กลับมาเสียที"คุณหญิงแม้นเดือนอุทานด้วยความยินดี หันไปยิ้มให้ท่านทูตอรรถสามีที่ยื่นมือมากุมมือเธอไว้แต่ความโล่งใจนั้นอยู่ได้ไม่นาน เมื่อบรรเจิดเอ่ยถึงข่าวร้ายถัดมา"แต่...มีอีกเรื่องครับ น้องพี ลูกชายของคุณอัคคี ถู

น้องพี เด็กชายตัวน้อยยังคงถูกกักขังอยู่ในสวนปาล์มรกร้าง ร่างกายเล็กๆ ของเด็กชายนั่งอยู่ใต้ต้นปาล์ม เขาไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้หวาดกลัวอย่างที่แขไขและนายเพิกคาดคิด น้องพีกำลังพยายามคลายเชือกที่มัดมืออย่างเงียบๆ โดยไม่ให้ทั้ง แขไข และ นายเพิก ที่กำลังสาละวนกับการหารือแผนการอยู่ไม่ไกลรู้ตัวแขไขและนายเพิกยังคงก้มหน้าก้มตาวางแผนการหลบหนี และเตรียมตัวรับมือจากฝ่ายนายอนันต์และอัคคี ที่พวกเขาคาดว่าจะตามมาไม่ช้าก็เร็ว แววตาของแขไขยังคงฉายแววโลภ แต่ก็มีความกังวลฉายชัดขึ้นเรื่อยๆ ส่วนนายเพิกดูเคร่งเครียดกว่าเดิมหลายเท่าในขณะที่ทั้งสองกำลังใช้ความคิดกันอย่างหนัก น้องพีก็ใช้ความพยายามและความฉลาดของเขา เขาค่อยๆ ขยับนิ้วเล็กๆ คลายปมเชือกออกทีละน้อย โดยไม่ส่งเสียงหรือขยับตัวแรงจนผิดสังเกต ในที่สุดเชือกที่มัดมือก็หลุดออกได้บางส่วน เด็กชายมองซ้ายมองขวาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่เล็กกวาดมองหาโอกาสที่จะหลบหนีจากเงื้อมมือของคนร้ายเด็กชายค่อยๆ ขยับตัวออกจากจุดที่ถูกมัดอย่างช้าๆ ใช้โอกาสที่แขไขและนายเพิกกำลังถกเถียงกันอย่างดุเดือดเกี่ยวกับเส้นทางหลบหนีที่ปลอดภัยที่สุด เมื่อหลุดพ้นจากเชือกและห่างจากคนร้ายได้ไม่กี่ก