All Chapters of คาสโนว่าร้อยรัก: Chapter 1 - Chapter 6

บทที่1.แป้งหอมกำลังเซ็ง!! เธอนั่งก้มหน้าคอตก ปวดหัวแทบระเบิด จู่ๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสปาย!! เธอแค่หลบแขกขี้เมาที่จ้องจะลวนลาม หลบเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง บนชั้นบนสุดของอาคารที่ตัวเองไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาเลยสักครั้ง เธอทำงานอยู่ที่ผับแห่งนี้ร่วมปี แต่ถูกใส่ร้ายว่าเป็น ‘โจร’ ไม่มีสักคนที่คิดจะตรวจสอบ มีผู้ชายวัยฉกรรจ์ยืนคุมเธอเหมือนเป็นนักโทษ สีหน้าขรึมเฉยแต่กลับดุดันจนขนลุก เขาคุกคามเธอด้วยสายตาและความเงียบ แต่เธอกลัวจนฉี่จะราด เธอจะหาข้อแก้ต่างอย่างไรถึงจะหลุดพ้นข้อกล่าวหาร้ายแรงแบบนี้ได้ล่ะเธอพอทราบแหละ ว่าเจ้าของสถานบันเทิงที่เธอทำงานเป็นคนไทย เขาเป็นลูกเสี้ยวและหล่อเหลาเอาการ แต่คนติดดินอย่างแป้งหอม ไม่มีเวลามาชะเง้อมองเจ้านายที่หล่อเหลาหรอก...มันเสียเวลาทำมาหากินของเธอ หญิงสาวจึงเป็นคนเดียวในหมู่ลูกน้องสาวๆ ของเรียว เธอไม่รู้จักเขา เรียว มาสวณิชย์ ไม่รู้ว่าเขามีหน้าตาแบบไหน ด้วยซ้ำ แค่ฟังจากคำชมของเพื่อนร่วมงาน แป้งหอมเลยพอจะเดาได้ เขาคงรูปงามจริง เมื่อสาวๆ ทุกคน...ลงความเห็นแบบนั้นมันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เขาจะรูปหล่อหรือไม่ ที่มันเกี่ยวกับเธอก็เพราะ...คนกักตัวเธอไว้ เขาบอก...เธอแ

บทที่3.เรียวกดจูบแรงๆ บนพื้นที่หอมติดจมูก เขาทิ้งรอยของเขาไว้ที่เนินอกข้างซ้ายของแป้งหอม เป็นรอยจ้ำๆ รูปปาก ก่อนจะดันตัวเองขึ้น ห่างจากหล่อนพอสมควร ดวงตาสีนิลมองสบนัยน์ตาหวานเป็นประกาย แววตาคู่นั้นมีแววตื่นตระหนก เหมือนกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันหล่อนไม่ชิน และอาจไม่เคยรู้จักมาก่อน มุมปากเรียวกระตุก เขากลั้นยิ้มที่นอนตัวสั่นพั่บๆ เป็นลูกนกนี่...หากเดาไม่ผิดหล่อนคงบริสุทธิ์แหงๆ...และเขาก็เริ่มสนุกเสียแล้วสิ สนุกที่จะไล่ต้อนผู้หญิงแบบนี้ ก่อนจะค่อยๆ ละเลียด ‘เจาะไข่แดง’ มันต้องเป็นความน่าสนุกอย่างหาที่สุดไม่ได้ มันคงสนุกจนเขาเลิกเอียนผู้หญิงไปอีกนาน          “อี๋!! คุณทำบ้าอะไรน่ะ”          แป้งหอมเสือกตัวหนี เธอลอดผ่านหว่างขาเขา และรีบก้มสำรวจตัวเอง จนเห็นสิ่งที่เรียวฝากไว้ ผิวหน้าเธอร้อนซู่!! ผิวแก้มแทบจะลุกไหม้ แม้จะอายสุดๆ แต่หญิงแกร่งอย่างแป้งหอมเลือกใช้ความโกรธบังหน้า        

บทที่5.          เรียวกะพริบเปลือกตาปริบๆ รู้สึกทึ่งเป็นครั้งแรก ผู้หญิงตรงหน้าทำงานแทบไม่มีเวลาพัก เมื่อคำนวณดีๆ หล่อนแทบไม่มีเวลานอนเลย ผู้หญิงคนนี้ต้องดิ้นรนหนักขนาดนั้น...เชียวหรือ? เพราะอะไรกันนะ“เริ่มงานกี่โมง?” เขาถามย้ำ แป้งหอมทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ“ฉันหมายถึง เวลาเริ่มงานเธอน่ะกี่โมง เวลาเท่าไร?”หญิงสาวถึงบางอ้อ หล่อนพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนตอบแบบเสียไม่ได้ “หอมต้องไปทำงานตั้งแต่หกโมงเช้าค่ะ นี่สายมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ป่านนี้ลุงนวยบ่นแย่เลย”หกนาฬิกา หล่อนเริ่มตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี ลากยาวถึงสามนาฬิกา แม่เจ้า!! ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่นะ“เธอเดือดร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?” เรียวซักต่อ เขาลืมเรื่องประชุมสำคัญไปเสียฉิบ...“อืม...หอมมีรายจ่ายหลายทางค่ะ...หอมก็ต้องทำงานสิคุณ แปลกตรงไหน”หญิงสาวตอบแบบหน้าซื่อ เป็นเรื่องจริงที่เธอไม่เคยอาย เธอไม่มีความรู้นี่ ก็ต้องเอาแรงกายแลกมา ทุกๆ คนบนโลก ก็เป็นเช่นนี้ เธอ