บทที่3.

บทที่3.

เรียวกดจูบแรงๆ บนพื้นที่หอมติดจมูก เขาทิ้งรอยของเขาไว้ที่เนินอกข้างซ้ายของแป้งหอม เป็นรอยจ้ำๆ รูปปาก ก่อนจะดันตัวเองขึ้น ห่างจากหล่อนพอสมควร ดวงตาสีนิลมองสบนัยน์ตาหวานเป็นประกาย แววตาคู่นั้นมีแววตื่นตระหนก เหมือนกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างกันหล่อนไม่ชิน และอาจไม่เคยรู้จักมาก่อน มุมปากเรียวกระตุก เขากลั้นยิ้มที่นอนตัวสั่นพั่บๆ เป็นลูกนกนี่...หากเดาไม่ผิดหล่อนคงบริสุทธิ์แหงๆ...และเขาก็เริ่มสนุกเสียแล้วสิ สนุกที่จะไล่ต้อนผู้หญิงแบบนี้ ก่อนจะค่อยๆ ละเลียด ‘เจาะไข่แดง’ มันต้องเป็นความน่าสนุกอย่างหาที่สุดไม่ได้ มันคงสนุกจนเขาเลิกเอียนผู้หญิงไปอีกนาน

          “อี๋!! คุณทำบ้าอะไรน่ะ”

          แป้งหอมเสือกตัวหนี เธอลอดผ่านหว่างขาเขา และรีบก้มสำรวจตัวเอง จนเห็นสิ่งที่เรียวฝากไว้ ผิวหน้าเธอร้อนซู่!! ผิวแก้มแทบจะลุกไหม้ แม้จะอายสุดๆ แต่หญิงแกร่งอย่างแป้งหอมเลือกใช้ความโกรธบังหน้า

          เรียวทิ้งตัวลง เขาพลิกลำตัวหงายขึ้น เอียงตัวลงมานอนในท่านอนตะแคงข้าง มือแข็งแรงดันด้านข้างของศีรษะไว้ หลิ่วตาให้หญิงสาวยิกๆ

          “จูบ” เรียวตอบหน้าตาย พร้อมกับยิ้มกริ่ม

          เล่นเอาแป้งหอมอ้าปากหวอ “หรืออีกนัยหนึ่ง...เรียกว่า ‘ดูด’ ก็ได้นะ” คำตอบช็อกโลก แป้งหอมสตั้นไปชั่วอึดใจ ก่อนจะร้องกรี๊ด!!

          “บ้าๆ คุณไม่มีสิทธิทำแบบนี้กับหอมนะ”

          หญิงสาวตวัดค้อนขวับๆ เธอกำสาปเสื้อแน่นขึ้นอีก อาการง่วงตาจะปิดหายเป็นปลิดทิ้ง ที่รู้สึกตอนนี้คือหัวใจจะวายร่างกายจะระเบิด

          “ฉันไม่ได้ตั้งใจ...มันเป็นเรื่องบังเอิญ...แต่ก็รู้สึกดีนะ หอมดี”

          อัยย๊ะ!! คำพูดของเรียวแต่ละคำ หากเธอมีไม้หน้าสามอยู่ในมือ แป้งหอมมั่นใจ เธอคงกระหน่ำซัดเขาไม่ยั้งแน่ ปากสีสดนั่นน่าจับเอาสก็อตไบร์ทถูๆ ขัดความหยาบของเขาออกมาเสียบ้าง เสียดายความหล่อ ทำไมเป็นคนหื่นจัด แบบนี้ไปได้

          “คุณ!!”

          “พอๆ อย่ามาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง....ฉันกำลังสอบสวนเธออยู่นะหอม...เห็นพูดจังหอม หอมอะไร? เธอชื่อหอมอย่างนั้นเหรอ?” เรียวสะดุด แม่นั่นแทนตัวเองว่าหอม หล่อนชื่ออะไร แต่ ‘หอม’ ก็เหมาะสมดี หอมชื่นใจจนอยากจะดมทั้งวัน

          แป้งหอมเลือกที่จะเงียบ เธอไม่สบอารมณ์ตอบ หลังพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่เขาไม่ได้ฟังนี่นา

          “จะตอบดีๆ หรือต้อง ลงมือเค้นอีกรอบหะ รับรองได้นะหอม...บนตัวเธอ จะมีรอยของฉัน มากกว่า หนึ่งรอยแน่”

          เรียวยันกายขึ้นจากพื้น เขายืนขึ้นกางขาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสีแสบตา ก้มมองแป้งหอมที่กระถดตัวหนีไปแอบอยู่หลังที่แขวนหมวก เหมือนกับว่าไม้ซีกแบบนั้นจะช่วยอะไรหล่อนได้

          “แป้งหอม หอมชื่อแป้งหอม แล้วหอมก็ไม่ได้หยิบอะไรออกไปจากห้องคุณสักชิ้น แถมไม่ได้เป็นนกต่อด้วย หอมเป็นหอมนี่แหละค่ะ”

          หญิงสาวพูดรอบเดียวจบ เธอชี้แจงให้เขาเข้าใจ นึกเคืองที่ชายหนุ่มใช้วิธีน่ารังเกียจข่มขู่เธอ นึกว่ากลัวเหรอไง ไม่ได้กลัวขอบอก...แต่กลัวเขาใช้แล้วทิ้งนี่สิ...หากไม่ได้เป็นที่หนึ่ง ชั่วชีวิตนี้แป้งหอมปฏิญาณตนเองไว้...หากเห็นเธอเป็นแค่ทางผ่าน เป็นตัวสำรอง หรือเป็นแค่ของเล่น แป้งหอมขออยู่คนเดียวจนตาย...

          แววตาของหล่อนไม่ไหวว่อกแว่ก ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมองสบสายตาเขาแบบไม่กริ่งเกรง มันอาจจะเป็นเรื่องจริงอย่างที่หล่อนพูดก็ได้ เขาไม่มีความลับอะไรซุกไว้ ไม่มีเรื่องที่ต้องปิดบัง หากศัตรูคิดจะเจาะๆ คงต้องส่งมือดีกว่านี้มา ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ดูแล้วไม่น่ามีพิษสงอะไรเลย

          “เอาเป็นว่าฉันจะลองเชื่อเธอดู”

          “จริงนะ งั้นหอมกลับได้แล้วสิคะ” แป้งหอมยิ้มแฉ่ง เธอค่อยๆ ทรงยืนขึ้น เตรียมตัวจะกลับที่พัก

          “เดี๋ยว!!” เรียวรั้งไว้

          “อะไรอีกล่ะคะ ไหนบอกว่าเชื่อหอมแล้วไง...รู้ไหมคะ กี่โมงกี่ยามแล้ว พรุ่งนี้หอมต้องทำงานแต่เช้า” หญิงสาวตวาดแว๊ด เธอมองเวลา สลับกับตวัดตาค้อนชายหนุ่ม มันจวนจะเช้าแล้วนะ หากมัวโอ้เอ้อยู่แบบนี้ คืนนี้เธอคงไม่ต้องนอนกันพอดี...

          “ตอนนี้...ฉันให้เธอกลับไม่ได้หรอก หากเธอเป็นสายลับจริง เธอก็คงคาบข่าวไปบอกเจ้านายของเธอสิ”

          เรียวเปรย เขาเชื่อหล่อน แต่กันไว้ก็ดีกว่าตามแก้ล่ะ

          “อะไรคุณ!! หอมไม่ได้ทำงานให้ใคร หอมเป็นแค่เด็กล้างจาน”

          หญิงสาวฉุนจัด เขาจะเอาไงกับเธอกันแน่ เดี๋ยวบอกว่าเชื่อ แล้วก็กลับคำไม่ปล่อยเธอเสียอย่างนั้นเอง

          เรียวถึงบางอ้อ...มิน่า กลิ่นหล่อนถึงได้ฉุนกึกได้ขนาดนั้น หล่อนเป็นเด็กล้างจานในผับเขา ที่เรียวสงสัย หล่อนเตลิดมาไกลถึงห้องเขาได้ยังไง มันอยู่ห่างกันหลายชั้นเลยนะ

          เขามีเวลาค้นน่า แต่ตอนนี้คงต้องกักตัวหล่อนไว้ก่อน...

          “ไม่ไง เธอนอนที่ห้องนี้แหละ หลังฉากนั้นมีเตียง” ชายหนุ่มบุ้ยปากไปทางฉากกั้น ตรงนั้นมีเตียงเล็กๆ พอให้คนหนึ่งคนนอนได้สบายๆ เขามีไว้เวลาที่เพลียจัด และไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้คลานขึ้นไปนอนบนนั้นแน่ แป้งหอมเป็นคนแรก...

          “ไรง่ะ!! หอมต้องรีบไปทำงานตอนเช้า คุณจะปล่อยหอมตอนนั้นเหรอคะ”

          หญิงสาวพยายามทำความเข้าใจ คนร่ำรวยแบบเขาคงต้องระวังตัว เอาน่า เธอบริสุทธิ์ใจ เขาจะกักไว้ก็ช่าง เพราะไม่ว่ายังไงเขาไม่มีทางเจออะไรแน่ๆ

          เรียวไม่ได้ตอบ และความง่วงย่างกรายเข้ามาเยือนแป้งหอมอีกครั้ง หญิงสาวจึงจำใจเดินคอตกไปทางทิศที่ชายหนุ่มบอก เธอซุกตัวนอนบนเตียงเงียบๆ สะบัดผ้าห่มคลุมไว้ทั้งตัว จนเหมือนหนอนดักแด้ที่ม้วนตัวจำศีล เมื่อเรียวเยี่ยมหน้าเข้าไปมอง เขาจึงอดจะหัวเราะไม่ได้ มันน่าขำจนกลั้นไว้ไม่ไหว เพราะที่ขดเป็นก้อนอยู่บนเตียงนั่น คือผู้หญิงที่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ

          เก้าอี้ตัวเตี้ยๆ ถูกลากมาวางข้างเตียง เป็นครั้งแรกที่หนุ่มมากพลัง เลือกที่จะนั่งนิ่งๆ และใช้แค่การมอง...แทนที่จะขึ้นไปนอนเบียดอยู่บนเตียงนั้น และลงมือทำกิจกรรมที่เขาโปรดปรานเป็นพิเศษ

          มันอาจจะเป็นความเข้าใจผิดของการ์ด หล่อนไม่น่าใช่คนแบบที่เขาระแวง แววตาของหล่อนไม่มีอะไรซุกซ่อนไว้เลย นอกจากความบริสุทธิ์ใจ

          มันเหมือนหน้าต่างบานหนึ่ง ที่เป็นแค่บานหน้าต่าง หาใช้ประตูเซฟที่สามารถเก็บงำของสำคัญอย่างอื่นไว้ได้