บทที่5.

บทที่5.

          เรียวกะพริบเปลือกตาปริบๆ รู้สึกทึ่งเป็นครั้งแรก ผู้หญิงตรงหน้าทำงานแทบไม่มีเวลาพัก เมื่อคำนวณดีๆ หล่อนแทบไม่มีเวลานอนเลย ผู้หญิงคนนี้ต้องดิ้นรนหนักขนาดนั้น...เชียวหรือ? เพราะอะไรกันนะ

“เริ่มงานกี่โมง?” เขาถามย้ำ แป้งหอมทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ

“ฉันหมายถึง เวลาเริ่มงานเธอน่ะกี่โมง เวลาเท่าไร?”

หญิงสาวถึงบางอ้อ หล่อนพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนตอบแบบเสียไม่ได้ “หอมต้องไปทำงานตั้งแต่หกโมงเช้าค่ะ นี่สายมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ป่านนี้ลุงนวยบ่นแย่เลย”

หกนาฬิกา หล่อนเริ่มตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี ลากยาวถึงสามนาฬิกา แม่เจ้า!! ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่นะ

“เธอเดือดร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?” เรียวซักต่อ เขาลืมเรื่องประชุมสำคัญไปเสียฉิบ...

“อืม...หอมมีรายจ่ายหลายทางค่ะ...หอมก็ต้องทำงานสิคุณ แปลกตรงไหน”

หญิงสาวตอบแบบหน้าซื่อ เป็นเรื่องจริงที่เธอไม่เคยอาย เธอไม่มีความรู้นี่ ก็ต้องเอาแรงกายแลกมา ทุกๆ คนบนโลก ก็เป็นเช่นนี้ เธอจึงพยายามเรียนให้มากขึ้น ในอนาคตเธอจะได้สบายเหมือนกับคนอื่นบ้าง

“พ่อ-แม่ หรือพี่ น้องเธอล่ะ”

ชายหนุ่มไม่เข้าใจ...หากมีครอบครัว ก็ต้องแบ่งเบาภาระหนักๆ นี่ได้บ้างสิ เธอทำงานหนักเกินตัวเกินไป จนหัวใจแข็งๆ ของเรียวเริ่มอ่อนลง

ความรู้สึกตื้อๆ ในอก ทุกครั้งที่มีคนถามหาคนในครอบครัว แป้งหอมกลั้นน้ำตาไว้ เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำร้อนๆ ในหน่วยตาไหลกลับเข้าไปในอก “หอมไม่มีใคร!! ไม่มี พ่อ แม่ ไม่มีพี่ น้อง” หางเสียงเธอสั่นพร่าแม้จะพยายามเก็บกดไว้

“หมายความว่าไง?” เรียวยังไม่เก็ต...หล่อนพูดเหมือน...

“หอมเป็นเด็กกำพร้า...โตมาจากสถานสงเคราะห์”

คำตอบของหล่อนดังก้องในหัว เรียวเริ่มพิจารณาผู้หญิงตรงหน้าใหม่ หล่อนดูซื่อๆ ไม่มีมารยา หล่อนคงพูดจริง

“เอ่อ...”

“ปล่อยหอมได้ยังคะ”

เสียงหล่อนถามซ้ำ เขาเห็นหล่อนยกมือขึ้นปาดบนใบหน้าเร็วๆ หล่อนคงร้องไห้แหละ เรียวคิดแบบอึ้งๆ

“ไปทำงานตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ...เอาเป็นว่า ฉันจะจ้างเธอเป็นเลขาฯ ส่วนตัว...ตั้งแต่วันนี้แทนแล้วกัน”

“อะไรนะคะ” แป้งหอมถามเสียงหลง ผู้ชายตรงหน้าพูดอะไร เธอไม่คิดว่าเขาพูดจริง เธอน่าจะหูฝาดไปมากกว่า

“งานที่เธอทำมันกินเวลาเธอทั้งวัน และฉันอยากขอแก้ตัวที่เข้าใจเธอผิดไป”

เรียวอธิบายช้าๆ “ไม่ล่ะ คุณจะจ้างคนไม่มีความรู้แบบหอมไปเป็นเลขาฯ ไม่คุ้มหรอกค่ะ หอมทำงานแบบเดิมดีกว่า”

เป็นอีกครั้งที่เรียวต้องอึ้ง หล่อนไม่ได้กระโจนใส่ กลับปฏิเสธเสียนี่

“เรียกเงินเดือนมาสิ ฉันจะลองทบทวนดู ว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม” เรียบตอบกลับทันควัน เขาหยุดฟังคำตอบของหล่อน ไม่รู้เป็นอะไรสิ ยิ่งมองดวงตาซื่อๆ นั่นยิ่งสงสาร บอกตรงๆ เรียวอยากเห็นหล่อนยิ้มสักครั้ง

แป้งหอมยืนนิ่ง...ไม่ใช่ไม่อยากคว้าไว้ แต่เธอไม่มีความรู้ รังแต่จะทำให้เขาวุ่นวายเปล่าๆ ...และมันคงจบไม่สวย หากเธอต้องเสียทั้งสองทาง งานใหม่ก็เหลว งานเก่าก็ชวด

“ไม่ล่ะคะ เสียเวลาคุณเปล่าๆ”

เธอปฏิเสธซ้ำ...ไม่อยากให้เขาเสียเวลา...แม้จะรู้ว่า เขาอยากแก้ตัว...

“เวลาฉันมีเยอะแยะ...และนี่เป็นโอกาสของเธอนะ แป้งหอม...”

ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้ว...เขาโบกมือให้การ์ดตัวเอง ที่โผล่หน้าเข้ามาเตือน...คงถึงเวลาประชุมใหญ่ของเขาแล้ว...

หญิงสาวละล้าละลัง...เธอควรตัดสินใจแบบไหนถึงดี “สองหมื่น...สำหรับการเริ่มงานใหม่ของเธอ...”

เสียงเรียวพูดเสียงดัง แป้งหอมตัวแข็งทื่อ เงินเดือนเยอะขนาดนั้น เธอทำงานสามที่ ยังได้ไม่ถึงครึ่ง...

หลังคิดวนอยู่หลายตลบ... “สัญญาสองปีนะคุณ ห้ามไล่หอมออกก่อนเด็ดขาด”

หญิงสาวตอบกลับเสียงสั่น หากเขาเปลี่ยนใจตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ หากเขาเบื่อหน้าเธอ จะจับโยนไปอยู่ตรงไหนก็ได้...แต่เธอจะได้เงินเดือนในอัตราเท่านั้นสองปี แม่เจ้า!!...เธอจะมีเงินเก็บเป็นแสนเชียวนะ...

เรียวแอบขำ!! ปฏิเสธแหยงๆ บทจะตอบรับกลับมีข้อต่อรองเสียอย่างนั้นอีก หล่อนคงกลัวความไม่มั่นคง เอาเถอะน่า เงินแค่นั้น ขนหน้าแข็งเขาไม่ร่วงหรอก จ้างหล่อนตลอดชีวิตเลยยังได้...

“ตามนั้น”

“จริงอะ...คุณไม่คิดก่อนเหรอคะ หอมผูกมัดคุณนะสองปีเชียวนะคุณ” แป้งหอมกลับเป็นฝ่ายท้วง เมื่อชายหนุ่มตอบรับง่ายๆ

“คิดทำไม...ฉันเป็นคนเสนอนะ แสดงว่าฉันต้องคิดมาดีแล้วสิ...เอาล่ะ ทีนี้ เธอเริ่มงานได้...ก่อนอื่น เธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า...เธอไปประชุมกับฉัน ทั้งๆ ที่สารรูปเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก!!”

เรียวชี้นิ้วไปที่ตัวแป้งหอม หล่อนดูไม่ได้จริงๆ หัวหูยุ่ง สวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวเมื่อวานของเขาไว้อีก รองเท้าแตะนั่นก็เกะกะตา...แบบนี้จะเป็นเลขานุการส่วนตัวเขาได้ยังไง…เสียชื่อตายเลย

“เปรียวๆ” เรียวตะโกนเรียกการ์ดด้านนอก การ์ดหนุ่มเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับน้อมรับคำสั่ง

“นายมีเวลาหนึ่งชั่วโมง จับหล่อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำยังไงก็ได้ให้หล่อนดูดีขึ้น แล้วพาไปหาฉันที่ห้องประชุม”

สายตาคมซึ้งเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือครั้งสุดท้าย เขากะเวลาในใจคร่าวๆ แล้วจึงสั่งช้าๆ

“ครับ...” การ์ดหนุ่มชำเลืองมองแป้งหอม แล้วจึงก้มหน้ารับคำสั่ง

“อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ” เรียวหันมาพูดกับแป้งหอม ก่อนเขาจะเดินออกไปจากห้อง...ปล่อยให้แป้งหอมยืนงง

เขาหวังอะไรจากเธอ? มึนวุ้ย!! จากผู้ต้องสงสัย...ตอนนี้เธอกลายมาเป็นว่าที่เลขาฯ ของนักธุรกิจสุดหล่อ ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เธออาจถูกเขาไล่ตะเพิดก็ได้...แต่...เธอมีสัญญาผูกมัดนี่...

“เอ๋!! ยังไม่เซ็นสัญญาเลย เชื่อได้เปล่าก็ไม่รู้” แป้งหอมเปรยลอยๆ

เปรียวไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าตกลงอะไรไว้กับเจ้านายหนุ่ม แต่เรียวไม่ใช่คนเหลวไหล เขาพูดคำไหน คำนั้น “เจ้านายผม ไม่เคยโกหก หากเขาพูดไว้...มันจะเป็นสัญญาแบบอัตโนมัติ”

“เหรอ...ก็ดีค่ะ”

แป้งหอมเดินตามการ์ดหน้าดุไปเงียบๆ เขาพาเธอลงลิฟต์ จนมาถึงชั้นที่ตัวเองไม่เคยเห็นอีกเช่นกัน ถึงจะทำงานในผับแห่งนี้เกือบปี แต่ที่ที่แป้งหอมอยู่ประจำจริงๆ ก็แค่ห้องครัว...ไม่เคยรู้เลยว่าทั้งตึก มีร้านค้าหรูๆ มีห้องพัก มีฟิตเน็ต มีแม้แต่ร้านทำผม เธอนี่มันโง่จริงๆ