บทที่1.

บทที่1.

แป้งหอมกำลังเซ็ง!! เธอนั่งก้มหน้าคอตก ปวดหัวแทบระเบิด จู่ๆ ก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นสปาย!! เธอแค่หลบแขกขี้เมาที่จ้องจะลวนลาม หลบเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง บนชั้นบนสุดของอาคารที่ตัวเองไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาเลยสักครั้ง เธอทำงานอยู่ที่ผับแห่งนี้ร่วมปี แต่ถูกใส่ร้ายว่าเป็น ‘โจร’ ไม่มีสักคนที่คิดจะตรวจสอบ มีผู้ชายวัยฉกรรจ์ยืนคุมเธอเหมือนเป็นนักโทษ สีหน้าขรึมเฉยแต่กลับดุดันจนขนลุก เขาคุกคามเธอด้วยสายตาและความเงียบ แต่เธอกลัวจนฉี่จะราด เธอจะหาข้อแก้ต่างอย่างไรถึงจะหลุดพ้นข้อกล่าวหาร้ายแรงแบบนี้ได้ล่ะ

เธอพอทราบแหละ ว่าเจ้าของสถานบันเทิงที่เธอทำงานเป็นคนไทย เขาเป็นลูกเสี้ยวและหล่อเหลาเอาการ แต่คนติดดินอย่างแป้งหอม ไม่มีเวลามาชะเง้อมองเจ้านายที่หล่อเหลาหรอก...มันเสียเวลาทำมาหากินของเธอ หญิงสาวจึงเป็นคนเดียวในหมู่ลูกน้องสาวๆ ของเรียว เธอไม่รู้จักเขา เรียว มาสวณิชย์ ไม่รู้ว่าเขามีหน้าตาแบบไหน ด้วยซ้ำ แค่ฟังจากคำชมของเพื่อนร่วมงาน แป้งหอมเลยพอจะเดาได้ เขาคงรูปงามจริง เมื่อสาวๆ ทุกคน...ลงความเห็นแบบนั้น

มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เขาจะรูปหล่อหรือไม่ ที่มันเกี่ยวกับเธอก็เพราะ...คนกักตัวเธอไว้ เขาบอก...เธอแอบย่องเข้าไปในห้องทำงานของชายผู้นั้น เพื่อล้วงความลับบางอย่าง

‘บ้าไปแล้ว!!’ แป้งหอมพึมพำบ่น เธออยากเถียง เธออยากแก้ต่างให้ตัวเอง แต่คนพวกนั้นไม่เปิดโอกาสให้เธอเลยสักนิด เขาข่มขู่จนเธอหวาดกลัว เธอจึงได้แต่ปลง...และรอเวลาพบคนมีอำนาจสูงสุดคนนั้นเลยก็แล้วกัน เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอธิบายหลายรอบ

ปัง!!

เรียวเปิดประตูแรงๆ เขาจำใจกลับมาที่ร้าน ทั้งๆ ที่กำลังสนุกอยู่แท้ๆ ชายหนุ่มเลยระบายอารมณ์ด้วยการกระแทกประตูหนักๆ แทนการกระแทกหน้าลูกน้องสักคน

เขากอดอก ยืนกางขา มองจ้องใครบางคนตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน

‘ไอ้หมอนั่น’ ซอมซ่อ สวมชุดฟอร์มพนักงาน ถ้าจำไม่ผิด การแต่งกายแบบนี้คือคนทำความสะอาด จำพวกล้างจานอะไรจำพวกเนี้ยะ

“เรื่องเป็นไงวะ” เรียวถาม เสียงเขาขุ่นขวางจนการ์ดหน้าดุเริ่มขยาด

เห็นหน้าเรียวหล่ออินเตอร์แบบนี้ก็เถอะ...ชายหนุ่มคว่ำลูกน้องตัวโตกว่าสองเท่าแบบสบายๆ

“หล่อน” เรียวขมวดคิ้ว เขามองคนตรงหน้าซ้ำ ตกลงเขาเข้าใจผิด คิดว่า ‘หล่อน’ เป็น ผู้ชาย สรุปคือหล่อน...เป็นผู้หญิง และอาจจะเป็นนางนกต่อ ที่เขามาล้วงความลับของเขาไปขายให้ฝ่ายตรงข้าม “ผมเห็นหล่อนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่โถงห้อง ก่อนจะผลุบหายไปในห้องบอสครับ” มันตอบพร้อมกับก้มหน้าสำรวม ไม่อยากกวนอารมณ์ของเรียวให้ขุ่นคลั่ก

“แค่เนี้ยะ!! มีหลักฐานอีกอื่นไหม” เรียวปรายตามองการ์ดตัวเอง เขาถามซ้ำเสียงเคร่ง

“ไม่มีครับ ตอนผมเจอเธอกำลังจะออกไปจากห้องบอสพอดี ยังไม่ได้ค้นตัวหรือสำรวจอะไรข้างในห้องเลย รอให้บอสกลับมาจัดการเองครับ”

เรียวพยักหน้า เขาทำความเข้าใจกับคำบอกเล่า ช่วงเวลาสั้นๆ หล่อนอาจจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาจะจัดการ ‘ค้น’ เอง

“ออกไปเถอะ...ฉันจัดการได้”

เขาโบกมือไล่คนสนิท ยืนปักหลักมองแป้งหอมเงียบๆ จนประตูห้องทำงานของเขาปิดงับลง “เอาล่ะ จะสารภาพหรือจะให้ฉันค้นตัวเธอ แม่โจรสาว เธอได้อะไรไปบ้าง”

แป้งหอมตัวกระตุก!! เธอฟังคำพูดตอบโต้ระหว่างคนคุมหน้าเข้ม กับคนเข้ามาใหม่อยู่พักใหญ่ พอสรุปได้ว่าผู้ชายที่เหลืออยู่นี่มีอำนาจสูงสุด เขาสามารถบงการความเป็น ความตายให้กับเธอเพียงผู้เดียว

“คุณ!!” หญิงสาวอ้าปากค้าง หลังคำพูดของเธอหลุดออกไปคำแรก และได้เห็นคนร่วมห้องแบบเต็มตา

“อปป้า!!” หญิงสาวคราง เธอไม่ได้บ้าดาราเกาหลี แต่คนตรงหน้าเธอหล่อเหลาเทรนนี้จริงๆ เขาเหมือนหลุดออกมาจากแมกาซีนแฟชั่นของแดนกิมจิ หล่ออินเตอร์เสียจนลมหายใจแป้งหอมสะดุด

หน้าขาวปานไข่ขาว ริมฝีปากบางเฉียบแดงดั่งผิวลูกเชอร์รี่ จมูกโด่งเป็นสัน

เรียวทำปากจิ๊จ๊ะ!! เขาได้ยินเสียงแผ่วๆ ของหล่อน ‘อปป้า’ เขาเกลียดคำคำนี้ฉิบหาย!! มันเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ เขาไม่ใช่อปป้าของใครเลย เขามันเป็นตัวร้าย และนี่เป็นครั้งแรกที่เรียวคิดถึงการศัลยกรรม เขาเบื่อหน้าหวานๆ ของตัวเองจนสุดทน

“พูดมายัยตัวแสบ เธอนึกยังไงถึงเป็นโจร!!”

แป้งหอมถอนใจแรงๆ คอเธอตกลงหนักกว่าเก่า อารมณ์สะเทิ้นสะท้านหายแว๊บเหมือนปลิดทิ้ง คนบ้าอะไรดุฉิบหาย น่าเสียดายความหล่อชะมัด

“หอมไม่ได้เป็นโจรค่ะ ไม่ได้ขโมยอะไรของคุณมาเลย หอมแค่หลบตาแก่ชีกอนั่น เลยหลงมาบนชั้นนี้”

เธอกดลิฟต์มั่วๆ เพราะกำลังอกสั่นขวัญหาย เธอถูกลูกค้าขี้เมาลวนลาม เลยกระโจนเข้าลิฟต์ กระแทกประตูปิด และกดปุ่มแบบสติไม่อยู่กับตัว จนมาโผล่ที่ชั้นนี้ ชั้นที่เธอไม่เคยเยี่ยมกรายขึ้นมาสักครั้งเดียว หลังเดินหันรีหันขวางอยู่หลายนาที ก็เผลอไปชนประตูห้องห้องหนึ่งและคลำเจอลูกบิด เลยเปิดผั๊วะเข้ามา แต่เมื่อเห็นความอลังการภายในห้อง เธอกำลังจะเดินย้อนออกไป พอดีกับคนของเขา ผลักประตูเปิดเข้ามาพอดี เธอเลยตกเป็นจำเลย...และกำลังหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองอยู่นี่ไง

เรียวเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง คำแก้ตัวของหล่อนเหมือนกับการเตี๊ยมมา เขาเชื่อไม่ลง

ชายหนุ่มเดินวนรอบตัวแป้งหอม หล่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง มีเชือกเส้นเล็กๆ มัดมือไว้ เพื่อกันการหนี ชายหนุ่มโน้มหน้าลงไปใกล้ แป้งหอมผงะ!! เธอเบี่ยงหน้าหลบ แต่ก็ทันเห็นความเนียนละเอียดของผิวเรียวเข้าพอดี ‘ผู้ชายอะไรหน้าเกลี้ยงกว่าเธออีก’ เธอค่อนว่าเรียวในใจ แอบอิจฉาผิวสวยๆ ของเขา เมื่อตัวเองนั้น ผิวหยาบกว่าผิวแม่ม้าเสียอีก

“เธอนี่กลิ่นเหมือนขยะเปียก!!”

ชายหนุ่มยืดตัวตรงๆ เขาปรายตามองแป้งหอมอีกครั้ง พร้อมกับพูดเหยียดๆ เขาได้กลิ่นคาวๆ จากคนตรงหน้า มันฉุนกึกจนต้องรีบเดินออกห่างๆ ก่อนที่เขาจะอาเจียนออกมาเสียก่อน

“เชอะ!!” หญิงสาวพ่นลมหายใจแรงๆ จะให้เธอหอมฉุยเหมือนสาวๆ คนอื่นได้ยังไง เธอยืนล้างจานจนขาแข็ง อยู่กับคราบสกปรกเกือบทั้งคืน

“เธอต้องการอะไรในห้องนี้ สารภาพมาอย่าให้ฉันลงมือเอง”

ความลับของเรียวไม่มี เขาแค่อยากรู้ ไอ้คนพวกนั้นส่งนกต่อมาล้วงอะไรจากเขา

“ไม่ค่ะ หอมไม่ได้อยากได้ หอมไม่ได้เอาอะไรไปเลย”

หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา และบังเอิญเหลือเกินที่เรียวกำลังมองเธออยู่เช่นกัน

เปรี๊ยะ!! หนุ่มหล่อหัวใจเหงารู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต!! มันวิ่งพล่านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเล็บเท้า รู้สึกวูบวาบและเบลอๆ เขามองสบตาหล่อน ดวงตาสีนิลที่เป็นมันวับ กระแสไฟมาจากดวงตาหล่อนนั่นเอง ให้ตายเถอะ!! หล่อนเป็นสาวพลังจิตหรือไงวะ...

“โกหก!!” เรียวหมุนตัวกลับ เขากระโชกเสียงเคร่ง นี่ไอ้พวกคู่แข่งนั่น...ส่งหล่อนมาหลอนเขาหรือไง

“หอมไม่รู้จะพูดยังไงคุณถึงจะเชื่อค่ะ หอมไม่ได้ทำอะไรเลย”

หญิงสาวแก้ตัวเสียงอ่อนใจ เธอจะทำอย่างไรเขาถึงจะเชื่อล่ะ

“ถอดเสื้อ...ถอดกางเกงออกสิ เธอคงไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ใช่ไหมล่ะ”

“คุณจะบ้าเหรอคะ?!! หอมไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ ต่อให้คุณค้นทั้งตัวก็ไม่เจอ”

แป้งหอมตอบโต้เสียงสั่น เขาจะบ้าเหรอไง ให้เธอแก้ผ้า ใต้ชุดเก่าๆ นี่ มีแต่เนื้อตัวเธอนั่นแหละ

ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง เขาสอดมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง กระตุกยิ้มหมิ่นๆ มุมปาก เลิกคิ้วมองผู้หญิงในชุดซอมซ่อตาเป็นมัน ก่อนจะพูดเสียงยานคาง “เธอไม่กล้าถอดสินะ...แสดงว่าเธอโกหก”

แป้งหอมกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ มันฝืดคอและกลืนยากเหลือเกินเมื่อมันจับตัวเป็นก้อน และคอเธอแห้งผาก หญิงสาวตาเหลือก เพราะจู่ๆ เรียวก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ เขาเกลี่ยปลายนิ้วกับสาบเสื้อของเธอ เหมือนต้องการจะจับเธอถอดเสื้อจริงๆ!!

“อย่าทำบ้าๆ นะคุณ หอมร้องจริงๆ นะ!!”

เธอตะโกนลั่น กระดกก้นจนขาเก้าอี้ลอยจากพื้น ใช้เท้ายันพื้นแรงๆ จนขาเก้าอี้ที่นั่งอยู่ครูดพื้นเสียงดังเอี๊ยด!!

“จะกลัวทำไมล่ะ หรือว่าเธอเอาอะไรซ่อนไว้ตรงนั้นจริงๆ”

หญิงสาวก้มมองตามมือของชายหนุ่ม ตัวเธอร้อนวาบ!! ขนอ่อนบนแขนลุกตั้ง...เพราะจุดที่เขาชี้ นั่นมันคือหน้าอกแบนๆ ของเธอ ไม่ได้มีดูมๆ ตูมตามเหมือนคนอื่น แต่เธอก็หวง ไม่อยากให้ใครเห็นหรอกนะ...

“มะ...มะ มีไร” เธอแก้ต่างเสียงสั่น ใช้เท้ายันพื้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงเป็นคราวซวยของแป้งหอม เมื่อพื้นที่โล่งๆ สิ้นสุดลงพอดี ขาเก้าอี้จึงสะดุดเข้ากับขอบพรมหนาๆ เต็มรัก!! ผลก็คือ........

โครม!!

แป้งหอมล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แต่ร่างกายของเธอก็ยังถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่ดี...มันน่าอนาถจนไม่อยากลืมตามอง

หญิงสาวหลับตาปี๋ นอนฟังเสียงหัวเราะดังๆ ของคนข่มขู่ แบบเพลียๆ

“ฮ่าๆ” เรียวเงยหน้าขึ้น เขาหัวเราะลั่น ยัยนี่คิดจริงๆ เหรอว่าเขาจะ...ลดตัว...ไปแตะต้องหล่อน กลิ่นตัวหล่อน...ฉุนกึก!! เขาไม่คิดจะเข้าใกล้หล่อนจริงๆ หรอก ที่พูดไปก็แค่ขู่ หากต้องลงมือทำจริงๆ เขาขยะแขยงแทน

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับเจ้านาย”

มีเสียงจากด้านในดังตึงตัง โครมคราม การ์ดด้านนอกจึงฝืนคำสั่งห้าม เขาเปิดประตูเยี่ยมหน้าเข้ามาร้องถาม

“ยกหล่อนขึ้นมาทีสิเปรียว ทางที่ดีนะ พาหล่อนไปกำจัดกลิ่นให้หน่อย ไม่ไหวจะอ้วก”

ชายหนุ่มชี้มือไปที่แป้งหอม เขาทนกลิ่นคาวๆ บนตัวหล่อนไม่ไหวแล้ว กว่าจะพูดจากันรู้เรื่อง เขาคงอาเจียนออกมาเสียก่อน

แป้งหอมจึงถูกผู้ชายวัยฉกรรจ์สองคนฉุดขึ้นมาจากพื้น เขายกเก้าอี้จนลอย และพาหล่อนออกมาพ้นสายตาของเรียว

“อาบน้ำซะ เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย กลิ่นเธอนี่...สุดทนจริงๆ”

เสียงแข็งๆ บ่นพึม คงเพราะเหตุการณ์เกิดขึ้นปุบปับ...เปรียวไม่ทันคิดเรื่องนี้ แต่เมื่อเจ้านายชี้ให้เห็นจึงเพิ่งสังเกต เด็กสาวคนนี้มอมแมมไม่พอ หล่อนตัวเหม็นมาก!! เหมือนขยะเปียกๆ ในถังเหมือนที่เรียวเจ้านายว่ากระทบจริงๆ

เชือกมัดมือถูกคลายปม หลังจากพาแป้งหอมเข้ามาในห้องมืดๆ ห้องหนึ่ง การ์ดหน้าดุเดินออกไปจากห้อง “10 นาที” เขาชะโงกหน้าผ่านประตูมาตะโกนบอก ตอนที่แป้งหอมกำลังปีนหน้าต่าง เขายืนมองนิ่งๆ ไม่คิดจะร้องห้าม...แต่เป็นแป้งหอมเองที่หล่นตุ๊บลงไปกองที่พื้น... หล่อนขาอ่อนยวบ เมื่อเห็นความสูง กับวิวรอบตัว...ตายโหง!! นี่หล่อนขึ้นมาอยู่บนชั้นสูงสุดเลยเหรอ? ชั้นที่แป้งหอมค่อนว่าทุกวัน มันเหมือนหอคอยแม่มด ที่มีอสุรกายซ่อนตัวอยู่

“ตกไปเธอคงเละเหมือนกล้วยปิ้ง!!”

เขาคนนั้นพูดเสียงเย็น ก่อนจะถอยหลังและปิดงับประตูลงเหมือนเดิม

แป้งหอมคลานหนีหน้าต่างบานนั้น หล่อนกระถดตัวให้ไกลหน้าต่างที่สุด หากเวลานั้นเธอตัดสินใจกระโดดโดยไม่มองรอบตัวก่อน เวลานี้เธอคงไม่ต่างอะไรกับกล้วยปิ้งเละๆ เหมือนที่เขาว่า...

“ทำไงดีๆ” เธอผุดลุกขึ้นยืน เดินวนไปวนมา มีเวลาส่วนตัวแค่สิบนาที ก่อนจะถูกจับกลับไปตัดสินความ แม้จะไม่ผิด แต่เธอก็ไม่มีอะไรมาแก้ต่าง นี่เธอหนีเสือปะจระเข้หรือไงกัน?

เธอด้อมๆ มองๆ จนทั่วห้อง แล้วก็วกกลับมาที่ห้องน้ำขนาดใหญ่ ตกตะลึงกับอ่างน้ำสุดหรูที่เกิดมาไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง “อาบก็อาบวะ เหม็นตัวเองเหมือนกัน เหอะ!! ได้อาบน้ำในอ่างกุชชี่ วาสนาเอ็งแล้วหอมเอ๋ย!!”

แป้งหอมตัดสินใจอาบน้ำ เธอมองนาฬิกาเรือนเก่าบนข้อมือเรียว เธอเหลือเวลาอีก เก้านาที สำหรับล้างคราบสกปรกบนตัว

และมันเป็นการอาบน้ำที่มีความสุขสุดๆ สำหรับแป้งหอม แต่จะสุขสันต์มากกว่านี้ถ้าเธอไม่ถูกกำหนดด้วยเวลา หญิงสาวอาบน้ำโดยใช้เวลาห้านาที ไวไปสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่หากมัวโอ้เอ้...แป้งหอมกลัวว่าคนหน้ามึนพวกนั้นจะจับเธอไปทั้งๆ ที่ยังเปลือย

“หู...แม่เจ้า!!” กลีบปากสีระเรื่อห่อเป็นรูปตัวโอ เมื่อเปิดประตูตู้เสื้อผ้า แล้วมองเห็นชุดสวยๆ อัดแน่นอยู่ในนั้นเต็มไปหมด มันเหมือนราวแขวนเสื้อผ้าผู้หญิงตามร้านขายบนห้างสรรพสินค้าที่แป้งหอมเคยได้แต่ชำเลืองมอง เธอไม่กล้าแม้จะเสนอหน้าเข้าไปชมใกล้ๆ ...เธอไม่มีเวลา และที่สำคัญไม่มีเงิน... “โป้ไปนิดนะ นี่กะจะไม่ลุ้นเลยเหรอ...ใจคอจะมองฟรี โดยไม่ต้องปลดออกสักชิ้นเลยสินะ!!”

แต่...ไอ้ชุดสวยๆ ที่แขวนเป็นพืด!! ไม่มีชุดไหนที่เธอกล้ำกลืนฝืนใส่ได้เลย สักชุด เนื้อผ้ามันบาง... มันเปิดมากกว่าปิด ของของ เธอยิ่งไม่ค่อยมีอวด หากสวมลงบนตัวคงเดินไม่ออก

“เสร็จหรือยัง!! หมดเวลาแล้วนะ”

เสียงห้าวๆ ยังไม่น่ากลัวเท่า โผล่เข้ามาตัวเป็นๆ แป้งหอมกระโจนหลบตรงซอกตู้เธอโผล่หน้าออกมาก่อนตอบ “แปบจ้า ขออีกห้านาที”

“สองนาที ไม่อย่างนั้นไปทั้งอย่างนี้แหละ”

คำตอบชัดเจนจนแป้งหอมไม่กล้าอิดออด เธอคว้าชุดตรงหน้ามาสวมลวกๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไม่กล้าแม้จะมองตัวเองผ่านกระจกเงา...

แป้งหอมคิดว่าตัวเองคงโทรมจนดูไม่ได้ แต่ที่หญิงสาวไม่รู้ เธอเหมือนนางกินรีจนการ์ดที่เห็นตาค้าง ได้แต่กะพริบตาปริบๆ

“ปะ... ปะไปได้แล้ว” เสียงสั่งที่ดุดันกลายเป็นคำสั่งติดๆ ขัดๆ

“รองเท้าหอมล่ะคะ” เธอกวาดตามองหารองเท้าผ้าใบสุดโทรมของตัวเอง ชุดเก่าๆ ไม่ต้องถามถึง มันอันตรธานหายไปตั้งแต่เธอถอดออกไปจากร่างกายแล้ว รองเท้าคู่โปรดแม้มันเปื่อย เก่าและสกปรก แต่ก็ยังใช้ได้ดี

“ทะ... ทิ้งแล้ว สะ... ใส่ คะ... คู่นั้นแทน”

คำพูดข่มขู่กระโชกหายไป เวลานี้ตรงหน้าเธอคือผู้ชายคนเดิม...แต่กลับพูดติดๆ ขัดๆ แถมก้มหน้าหลบสายตาเธอตลอด...อะไรง่ะ!!

หญิงสาวแอบเบ้ปาก...เธอเอียงคอมองรองเท้าเป็นตับตรงหน้า...สวยไม่เถียง!! แต่ไม่ใช่รสนิยมของเธอ ไอ้ส้นสูงแหลมปรี๊ด!! พวกนี้ใส่ไปเธอคงเดินไม่เป็น หญิงสาวพยายามมองหารองเท้าคู่ที่ตัวเองใส่และเดินได้สะดวกที่สุด มาจบตรงรองเท้าใส่อยู่บ้าน มันถูกซุกไว้ข้างชั้น และพอดีกับเท้าของแป้งหอมที่สุด

“คู่นี้เหรอครับ?”

เธอไม่ได้เข้าใจไปเอง แป้งหอมรู้สึกว่าการ์ดคนนี้พูดจาสุภาพขึ้น

“อืม...พวกนั้น หอมใส่แล้วเดินไม่ได้หรอกค่ะ กลัวล้ม”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มแหยๆ ให้ฝ่ายตรงข้าม เขาผงะ!! ยกมือกุมอก แล้วก็พึมพำอะไรไม่รู้? เธอไม่ทันฟังเมื่อออกเดินนำหน้าเขา...นี่มันตีสามแล้วนะ ใกล้เวลาที่เธอเลิกงาน เธออยากกลับบ้าน ง่วงจนตาจะปิด เพราะฉะนั้นจะซักจะอะไรเธอ ก็รีบๆ ทำมา เธอไม่ได้ขโมยอะไร ไม่มีเรื่องต้องกลัว

ประตูห้องเดิม ห้องที่เธอเคยถูกจับมัดติดกับเก้าอี้เปิดผั๊วะ!! ด้วยมือของการ์ดหน้าดุ ที่เวลานี้ยืนอ้าปากเหวอ?

เรียวหันมามอง เขาตาค้าง!! ไม่ต่างอะไรกับลูกสมุน... ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางประตู มีทรวดทรงทรมานใจใช่เล่น แสงไฟจากภายนอกแยงลอดผ้าโปร่งๆ นั่น จนเห็นส่วนเว้า ส่วนโค้งของหล่อน บวกกับกลิ่นหอมๆ ของสบู่ จนคนจิตแข็งอย่างเรียวยังใจแกว่ง!!

แป้งหอมเหลือบมองกลางโต๊ะ เสื้อผ้าชุดเก่ารวมทั้งสมบัติของเธอทุกชิ้น ถูกวางอยู่บนนั้น เขาคงค้นอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุมแล้วนั่นล่ะ ป่านนี้คงรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ฉกอะไรของเขาติดมือมาสักชิ้นเดียว...

“ปล่อยหอมกลับได้แล้วใช่ไหมคะ? หอมไม่ได้ลักอะไรคุณมาเลย”

เธอพูดเสียงอ่อย เริ่มอึดอัดแปลกๆ ผู้ชายตรงหน้าหล่อแบบสามารถละลายหัวใจผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งได้ และแป้งหอมเองก็ไม่รับการยกเว้น เขามองเธอนิ่งๆ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก จนแป้งหอมเริ่มระแวง

“เวลาเลิกงานของหอมตอนตีสามค่ะ อีกสิบนาทีหอมกลับได้แล้วใช่มั้ยคะ?” แป้งหอมถามรวดเดียว

แม้จะกลัวจนหัวใจแกว่ง แต่ให้ยืนประจันหน้ากับผู้ชายหน้าตาดีอย่างนี้ทั้งคืน แป้งหอมกลัวใจตัวเอง กลัวจะกระโจนฟัดเขานะสิ!! คนอะไร!! หล่อไม่บันยะบันยัง...

“ยังคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อีกเหรอ?” เป็นครั้งแรกที่เรียวเปิดปากพูดหลังจากนิ่งๆ อยู่นาน เสียงของเซ็กซี่บรรลัยไส้!! แป้งหอมฟังจนเริ่มเคลิ้ม

“ทำไมถึงออกไปไม่ได้ล่ะคะ ก็หอมไม่ได้เป็นโจร หอมแค่หลงทาง”

กว่าจะควานหาคำพูดตัวเองเจอ เมื่อดันหลงเสน่ห์เรียวเข้าแบบจังเบอร์ หัวสมองเธอหมุนเหมือนลูกข่าง ว่างเปล่าและขาวโพลน กว่าจะรวบรวมสติได้ใช้เวลานานหลายนาที

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นสิ”

เรียวเปรยลอยๆ เขาเดินไปหยุดตรงหน้าแป้งหอม โน้มตัวลงมองหล่อนใกล้ๆ เพราะเขาสูงกว่าเธอเกือบสิบเซน...

“หอมไม่ได้โกหก...หอมสาบาน” หญิงสาวยกมือขึ้นชู เธอทำเหมือนกำลังสาบานตน แต่หารู้ไม่ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินจากร่างกายของเธอ เล่นเอาเรียวหลงทางไปเหมือนกัน

“เอามือลง!!” เสียงชายหนุ่มฟังแข็งๆ แต่หากฟังดีๆ จะรู้ หางเสียงเรียวสั่นยังไงพิกล เหมือนเวลานี้เรียวไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“เอาลงก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องรับปากก่อน...คุณจะปล่อยหอมไป” หญิงสาวถามย้ำ เธอขอคำสัญญาจากเขา เธอไม่มีความผิด เขาก็ไม่ควรกักตัวเธอไว้ที่นี่

“หอม...” ชายหนุ่มพูดเหมือนละเมอ “เออ...เธอชื่อหอมเหรอ หอมอะไร?” เขารีบเปลี่ยนคำพูด นึกอยากตบปากตัวเองสักสิบครั้ง เขาเป็นคนจิตแข็ง ไม่น่าเชื่อ...แค่หญิงตรงหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ แต่งตัวใหม่ หล่อนจะทำให้เขาเผลอตัวได้อย่างง่ายดาย...