บทที่2.

บทที่2.

          แป้งหอมถอนใจแรงๆ ...เธอง่วง เธอเพลีย เธออยากนอน...ยิ่งเมื่อเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือของฝ่ายตรงข้าม เธอยิ่งรู้สึกเซ็ง มันเลยเวลาเลิกงานเธอมามากกว่าสามสิบนาที และช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาพักผ่อนของเธอ...ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอคงแย่...เพราะ6:00 นาฬิกาคือเวลาเริ่มงานชิ้นแรกของเธออีกครั้ง แป้งหอมไม่อยากเผลอหลับในเวลาทำงาน มันเสี่ยงกับการที่เธอจะถูกปลดออก...งานยิ่งหายากในยุคนี้เศรษฐกิจถดถอยมีผลกระทบกับทุกคน โดยเฉพาะคนหาเช้ากินค่ำและมีความรู้น้อย...แบบเธอ

“หอมจะตอบ แต่คุณมีเวลาแค่สิบนาทีนะคะ หอมง่วง” ตอนนี้แป้งหอมหายกลัวเรียวแล้ว เธอง่วงจนตาจะปิด เขาทำให้เธออดนอน เขาล้ำเส้นที่เธอขีดไว้ เวลาของเธอมีค่าทุกนาที ไม่เหมือนเขานี่ คนรวยจนไม่ต้องกระเสือกกระสน ไม่ต้องดิ้นรนทำงาน...มีทั้งเงินในกระเป๋า และเงินในบัญชี

เรียวกลอกตา...หนูน้อยตัวเล็กๆ ตรงหน้า กำลังพองขนใส่พญาราชสีห์อย่างเขา มันดูน่าตลกจนอยากหัวเราะ

รอยยิ้มของเรียวจึงผุดขึ้นที่ริมฝีปากสีสด ริมฝีปากที่แป้งหอมแอบชำเลืองมองบ่อยๆ ปากเขาสวยจนนึกอยาก ‘จูบ’

หญิงสาวจึงเผลอมองจนตาปรอย ลืมไปด้วยซ้ำว่าเมื่อสักครู่เธอกำลังโกรธจัดอยู่

“เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ถามหน่อยเถอะ เธอมีสิทธิ์ต่อรองกับฉัน?”

“ขอโทษค่ะ...หอมลืมตัว แต่นี่มันเลยเวลาทำงานของหอมแล้วค่ะ หากคุณจะรั้งหอมไว้ คุณต้องจ่าย OT ให้หอมด้วย”

ไหนๆ เขาก็คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาเชื่อเหลือเกินว่าเธอเป็น ‘โจร’ เธอก็สมควรได้สิ่งตอบแทน หากสามารถพิสูจน์ได้ว่าตนเองบริสุทธิ์

เรียวเกือบหัวเราะ!! ดีทว่าเขายั้งไว้ทัน ยัยหนูตกท่อที่แปลงโฉมจนสวยสะเด็ด...ทำใจกล้า เรียกร้องค่าตอบแทนเป็น OT หล่อนแสร้งทำเป็นงก หรือเนื้อแท้หล่อนเป็นอย่างนั้นกันแน่

“นั่นมันขึ้นอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ?”

“โห!! คู๊ณณณณ...” แป้งหอมลากเสียงยานคาง “เอาเปรียบคนจนไปหรือเปล่าคะ หอมเสียเวลานอน เสียเวลาทำมาหากิน หอมก็ควรได้คืนมาบ้างสิ แค่นี้เองขนหน้าแข้งคุณไม่ร่วงหรอกค่า” เทพบุตรบนวิมานที่มีทุกสิ่งที่เขาปรารถนา ไม่ว่าจะคฤหาสน์โอ่อ่า รถยนต์หรูหรา เสื้อผ้าราคาแพง และเงินเป็นฟ่อนๆ ในกระเป๋าสตางค์ ต่างกับเธอลิบลับ เธอต้องกระเสือกกระสนทันทีที่ลืมตาดูโลก เธอไม่มีอะไรอย่างที่เขามี แต่เธอก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดต้องขโมยของใคร แป้งหอมมีจิตสำนึกพอ เธอทำงานใช้แรงกายเข้าแลก เธอไม่ได้หวังสบาย แค่ไม่อยากทับถมตัวเอง แค่นี้...คนรอบตัวก็ปรามาส เธอไม่อยากให้พวกเขาสมหวัง หากเธอประพฤติตัวแย่ๆ อย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น

เด็กยากไร้ ไร้ชายคาบ้านคุ้มหัว ไม่ได้เลวทุกคนเสมอไป...

พวกเขาสามารถเป็นคนดีได้ หากสังคมยอมให้โอกาส...เหมือนอย่างที่หล่อหลอมรวมเป็นแป้งหอมนี่ไง...

ความรู้น้อยเพราะไม่มีพ่อ แม่คอยอุปถัมภ์ เธอโตมาจากเศษอาหารในสถานสงเคราะห์เด็ก...ได้ร่ำเรียน เขียนและอ่านตามยถากรรม กระเสือกกระสนสู้ กัดฟันเรียนจนจบชั้นมัธยมปลาย...นั่นก็ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจบชีวิตตัวเอง ด้วยการเป็นผู้หญิงขายบริการในซ่องที่ไหนสักที่ หากวันนั้น...แม่ชีไม่รับเธอเข้าไปอยู่ด้วย จำความได้...แป้งหอมนอนข้างทาง หลบฝนตามใต้สะพาน คุ้ยหาอาหารในถังขยะเพื่อกินประทังชีวิต...ไม่มีพ่อ แม่ ไม่มีพี่น้อง ไม่มีใครเลย

“ถ้าฉันพอใจ...ฉันจะจ่ายให้ แต่มันขึ้นอยู่กับว่า...” เรียวหยุดพูด เขาปล่อยให้อีกฝ่ายลุ้น “เธอตอบคำถามฉัน จนฉันพอใจ”

“เหอะ!!” แป้งหอมพ่นลมหายใจแรงๆ หากอีกฝ่ายพูดแบบนี้เธอคงอด เศรษฐีแต่ละคนเคี้ยวลากดิน จะฉกสตางค์จากกระเป๋าเขาได้ ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอ “ว่ามาเลยค่ะคุณสุดหล่อ...หอมบอกแล้วใช่ไหมว่าหอมง่วง” หญิงสาวอ้าปากหาวประกอบคำพูด เธอไม่ได้แกล้งทำ แป้งหอมง่วงจนตาจะปิด

เรียวเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว จากที่เขาอยากตะเพิดเพราะหล่อนมีกลิ่นสุดทน...เวลานี้เรียวพูดได้เต็มปาก หากเปลี่ยนให้หล่อนมานอนซุกอก เขาก็พอยอมได้...แม้ภาพเน่าๆ ของหล่อนยังติดนัยน์ตา

“บอกมาสิ เธอต้องการอะไร?”

เขาเริ่มด้วยคำถามเดิมๆ และมันน่าเบื่อในความรู้สึกของแป้งหอม หญิงสาวยกมือสอดกอดอกตัวเอง เธอลืมไปว่าชุดที่สวมไว้ไม่ได้แน่นหนาพอจะปิดบังสรีระร่างกายได้ เมื่อเธอกอดอก รอยย่นของผ้าจึงปริแยก เปิดสิ่งที่เธออยากซ่อนจากสายตาทุกคนออกมาให้เรียวได้ชมเต็มๆ แบบสามมิติ

ทรวดทรงที่แป้งหอมคิดว่ามันเล็กไป...แต่ในความคิดของเรียวขนาดมันพอเหมาะมือ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มีเรือนร่างสูงใหญ่ มือของเรียวมีขนาดปกติหากจะกอบกุมเนินถันเท่าดอกบัวตูม!! เรียวอมยิ้ม เขาหลุบเปลือกตาลง รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง พยายามโฟกัสแค่คำถาม กับคำตอบที่ควรได้ยิน หาใช่เนินอกเต่งตึง...ตรงหน้า

“เหอะ!! หอมต้องสาบานด้วยไหมคะ หอมต้องพูดยังไงคุณถึงจะเชื่อ...ให้ตายเถอะ!! หอมแค่เดินเข้าไปในห้องคุณ...ไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ แล้วก็รีบเผ่นออกมายังไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาเลยสักอย่าง!!”

หญิงสาวพยายามอธิบาย คิ้วเธอขมวดแน่น มุมปากอิ่มกดจนลึกบุ๋ม เมื่อดูท่าทางฝ่ายตรงข้าม เขาไม่พยายามทำความเข้าใจ เขาคาดคั้นให้เธอสารภาพในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ...เธอจะมาขโมยอะไรในห้องเขา เมื่อแม้แต่จะคิดยังไม่มีเวลา

เต้าทรวงตรงหน้าดิ้นได้ เมื่อเจ้าของขยับตัวไปมา สายตาของเรียวมองตามหล่อนทุกอิริยาบถ เขามองความงดงามนั่นแกว่งไปแกว่งมา...จนใจสั่น เริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว เขาอยากจะจับหล่อนเหวี่ยงไว้บนโซฟากลางห้อง แล้วก็แทรกลึกเข้าไปภายในร่างกายหล่อน อยากลิ้มรสแม่สาวปากแข็งคนนี้ อยากรู้ว่าหลังเขาปอกเปลือกหล่อน หล่อนยังจะยืนกรานเหมือนเดิมหรือเปล่า?

ความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นในใจ แป้งหอมรู้สึกร้อนวูบ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกำลังโลมลูบร่างกายตัวเอง หญิงสาวชำเลืองมองผู้ชายคนเดียวในห้อง เขาเงียบผิดปกติ และเมื่อแป้งหอมไล่สายตาตามลักษณะการมองของเขา ลำตัวเธอชาวูบ!! สติเกือบหลุด เพราะเขามอง ‘นม’ ของเธอ ให้ตายสิ เธอลืมได้ยังไงว่าตัวเองคว้าเศษผ้ามาสวมไว้ ไอ้เศษผ้าที่สวยจนอยากครอบครองนั่น แต่ราคาแพงหูดับ และไม่สามารถปิดสัดส่วนลี้ลับของตัวเองได้สักอย่าง

‘เขาเลยมองฟรีไปเลย’

มือเรียวบางแต่ไม่ได้นุ่มละมุนเหมือนคนอื่นรีบยกขึ้นกำสาบเสื้อไว้แน่น เธอถลึงตาใส่เรียว แต่ชายหนุ่มกลับไหวไหล่แถมยังยกมือขึ้นแบตรงหน้าเธอ ประหนึ่งบอกแป้งหอมเป็นนัยๆ เขาแค่มอง ไม่ได้แตะต้องเธอสักนิด...

“อย่าพยายามทำให้ฉันไขว้เขว ด้วยการ ‘อ่อย’ ”

แป้งหอมกะพริบแพขนตาปริบๆ ที่เธอได้ยินนั้น เขากำลังต่อว่าเธองั้นสินะ เขาหาว่าเธออ่อยเพื่อให้เขาไขว้เขวจากเรื่องที่เขาต้องการรู้ หญิงสาวตวัดตาใส่ เธออยากตะโกนใส่หน้าเขา...จริงอยู่ว่าเรียวหล่อลากไส้ แต่เธอไม่เคยคิดจะทอดกายให้ใครฟรีๆ หญิงสาวรู้ดี ผู้ชายเป็นเพศที่เห็นแก่ตัวที่สุดในโลก เขาพร้อมที่จะสนองตอบทุกความต้องการที่ใครก็ตามหยิบยื่นให้ แต่กลับไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบผลพวงที่เกิดขึ้นตามมา มันเป็นปัญหาสังคม เป็นปัญหาใหญ่ของผู้หญิงหากผู้หญิงคนไหนพลาด!! นั่นคือหายนะของพวกหล่อน เพราะเพศชายพร้อมที่จะชิ่ง!! เด็กถูกทิ้งแบบเธอจึงเกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก เมื่อพ่อ แม่ไม่สามารถเลี้ยงดูพวกเขาได้ เขาเลือกที่จะเอาตัวเองรอด โดยการทอดทิ้งเศษเสี้ยวหนึ่งของชีวิตตัวเอง

หญิงสาวกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ เธอไม่ได้กลัว แต่กำลังโกรธ!! เธอจน...ใช่...แต่เธอก็ไม่ได้ง่าย...จนยอมให้ผู้ชายชิมฟรี หากเขาคิดจะลิ้มลองเธอ หมายถึงอิสรภาพของเขาต้องสิ้นสุดลงด้วย เพราะเธอจะเกาะ จะเกาะให้แน่น แบบไม่ให้อีกฝ่ายกระดิกตัวได้เลยทีเดียว

“คุณผู้ชายคะ หากสิ่งที่คุณเห็นนั้นทำให้คุณคิดแบบนั้น...งั้นคุณควรคิดเสียใหม่ค่ะ หอมไม่ได้อ่อยคุณค่ะ” หญิงสาวชี้ปากตัวเอง พูดช้าๆ แจกแจงให้เขาเข้าใจ “เสื้อผ้าในตู้นั่น!! คงมีไว้สำหรับคนชอบโชว์ แต่ไม่ใช่หอมค่ะ ที่หอมยอมใส่มา เพราะคุณ!!” แป้งหอมหยุดพูด เธอหมุนตัวไปมองกองเสื้อผ้าเก่าๆ ของตัวเองบนโต๊ะใหญ่กลางห้อง เอียงคอกลับมามองเรียวแล้วก็แยกเขี้ยวให้เขา “นั่นเสื้อของหอม...คุณฉกมา แล้วจะให้หอมหน้าด้านเดินเปลือยออกมางั้นสิคะ...จบไหม? เคลียร์หรือเปล่าคะ”

หญิงสาวจบคำพูดตัวเอง เธอไหวไหล่ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับเรียวตรงๆ

เรียวอึ้ง!! หล่อนเถียงฉอดๆ แถมปากแข็งไม่ยอมรับความผิด ชายหนุ่มลดสายตาลงมองพื้น เขาไม่อยากเห็นสายตาตำหนิจากฝ่ายตรงข้าม หลังจากหล่อนรู้ว่าเขามอง ‘ของหวง’ ของหล่อนแบบแสนสุข

“เธอกำลังจะบอกว่า...เธอไม่ใช่นางนกต่อ ไม่ได้เป็นสายโจรที่แฝงตัวมาอย่างนั้นเหรอ?”

“คุ๊ณ!! ตรวจประวัติหอมหรือยัง หอมทำงานที่ผับคุณมาเกือบปี...หากหอมต้องการเข้ามาเป็นสาย หรือมาเป็นนกต่ออย่างที่คุณว่า นับว่าหอมทำงานห่วยมาก ใช้เวลานานเกินไปสำหรับการล้วงความลับ จริงป่ะคะ”

หญิงสาวตอบฉุนๆ เธอยกมือขึ้นเท้าเอว ก่อนจะรีบลดมือลง เมื่อก้มมองตัวเอง ‘ของรัก’ เธอโผล่ออกมายั่วเขาอีกแล้ว เธอนึกอยากจะถอดชุดบ้าๆ นี้เขวี้ยงทิ้ง แล้วหาชุดที่มันรัดกุมกว่านี้มาใส่ แต่จะหาได้จากไหนล่ะ เมื่อภายในห้องนี้ไม่มีตู้เสื้อผ้าสักหลัง

เธอลืม...แป้งหอมยิ้มหวาน เธอเห็นสูทเก๋ๆ สีหวานแหว๋วแขวนอยู่บนที่แขวนหมวก แม้สีมันจะเด่นเกินไปสักหน่อย แต่มันน่าจะดีกว่าชุดบ้าๆ ที่เธอสวมอยู่ หญิงสาวถอยหลังช้าๆ เธอขยับเข้าใกล้ที่แขวนหมวกมากขึ้น และเรียวก็ขยับตาม แต่คนละต่างกันตรงความคิด เรียวคิดว่าหญิงสาวกำลังจะหนี

และเมื่อแป้งหอมสามารถเอื้อมมือไปหยิบสูทสีเหลืองอ๋อยตัวนั้นได้ เป็นจังหวะเดียวกับที่เรียวกระโจนเข้าใส่พอดี...

คุณพระ!! ผลที่เกิดขึ้นนะเหรอ แป้งหอมก็ล้มคว่ำไม่เป็นท่า มีผู้ชายหล่อสุดๆ ทับอยู่ด้านบนแบบแนบสนิทไปทุกส่วนเสียด้วย ที่สำคัญ...หน้าหล่อๆ ของเขาฝังลงบนตำแหน่งที่ดีที่สุด มีกันกระแทกที่เด้งได้ นิ่มและหอม

“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”

แป้งหอมร้องวี้ด!! เธอทั้งผลักทั้งดัน แต่กำแพงมนุษย์อย่างเรียวไม่ขยับสักนิด เขานอนนิ่งปลายจมูกสูดกลิ่นหอมๆ ของเนินอกอิ่มเพลินๆ แถมยังกดเรียวปาก แอบชิมผิวเนียนละมุนนั่นเสียอีก ไหนๆ ก็มีโอกาสได้พิสูจน์ความนุ่มเนียนนั่นแบบไม่ตั้งใจแล้วนี่

“ลุกไปเส้...อย่ามาเอาเปรียบกันสิคะ ที่คุณทำอยู่คือการละเมิดพื้นที่ส่วนตัวของหอมค่ะ และหอมไม่อนุญาต”

แป้งหอมตะโกนลั่น เมื่อแรงสู้ไม่ได้ เธอก็ใช้ปากสู้ แม้หลังๆ หางเสียงจะสั่นพร่าไปบ้าง เธอไม่ใช่พระอิฐ พระปูนนี่ มีผู้ชายกำลังซุกไซ้เนินอกไม่ยั้ง ไม่ให้แป้งหอมสะท้านยังไงไหว...ไอ้ที่เคยคิดเล่นๆ ยามที่เผลอตัว วันนี้ได้รู้จนแน่แก่ใจ...ผู้ชายมีอำนาจเหนือฝ่ายหญิงจริงๆ เพียงแค่เขาแตะ เธอก็อยากละลาย อยากยอมศิโรราบ แต่เพราะความกลัว...แป้งหอมเลยพยายามฝืนทำใจแข็ง