บทที่4.

บทที่4.

          ตี้ดๆ ...

เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กส่งสัญญาณเตือน มันสั่นไม่หยุด เมื่อตัวเจ้าของไม่มีทีท่าว่าจะตื่น...

แป้งหอมบิดกายด้วยความเกียจคร้าน เธอหลับสนิทเป็นครั้งแรก เมื่อมีที่นอนอุ่น อากาศเย็นสบาย...และไร้เสียงรบกวน เธอขยี้เปลือกตาแรงๆ หมุนมองรวบตัวด้วยความกังวล เธอลืมไปได้ยังไง เธอยังไม่ได้กลับบ้าน ที่ที่เธอใช้ซุกหัวนอนอยู่นี่ ถึงมันจะไม่ค่อยปลอดภัยแต่เธอก็ไม่ได้ถูกกักกัน

ห้องเช่าราคาถูก มีห้องแถวเรียงติดกันเป็นตับ...ผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ไม่ได้ต่างอะไรกับเธอ คนชนชั้นล่างใช้แรงกายทำงานแลกเงินตรา เพราะฉะนั้น มันจึงไม่แปลกหรอก สังคมรอบตัวเธอมันเลยดิบ เถื่อน ไร้มารยาท เมื่อพวกเขาหย่อนการอบรม แต่แป้งหอมก็ต้องทน เธอไม่มีที่ไป ราคาห้องเช่าพอจ่ายได้ เธอต้องเก็บเงินไว้ใช้จ่ายหลายอย่าง แค่ค่าตำราเรียนของเธอ เงินที่หามาได้ก็แทบจะหมดแล้ว...ไหนจะค่าอาหาร ค่ารถมีรายจ่ายจิปาถะที่แป้งหอมต้องเตรียมหาสำรองไว้

ใช่...แป้งหอมกำลังศึกษาต่อ เธอรู้ดีว่าการศึกษาทำให้คนมีโอกาสมากขึ้น...หากไร้ซึ่งใบประกาศนียบัตร...โอกาสดีๆ ที่ตามมาก็ย่อมไม่มี...

หญิงสาวรีบลงจากเตียง เธอสำรวจตัวเองก่อนเบ้ปาก...

เมื่อคืนจำใจใส่ เพราะไม่มีทั้งเวลา และเสื้อผ้าชุดที่ดีกว่านี้ แต่นี่...เธอมองชุดที่สวมแล้วก็เบ้ปาก มันเปิดมากกว่าปิด ไม่ต้องเดาเลยว่าใต้ผืนผ้าบางๆ นี่มีอะไรซ่อนอยู่ เวลานี้สว่างโร่...ไอ้ชุดเศษผ้านี่แทบจะไร้ประโยชน์...มันไม่สมควรเรียกว่าเสื้อผ้าหรอก...เพราะแม้แต่ปิด ชุดห่วยๆ นี่ยังไม่สามารถทำได้ เพราะฉะนั้น เธอจึงต้องหาอะไรมาคลุมทับไว้อีกชั้น ตอนนี้แป้งหอมยังไม่อยากเป็นนางโชว์ แป้งหอมรู้ตัวดี...คงไม่มีใครมองเธอแน่...ทรวดทรงเธอมันเล็กเสียจนเจ้าตัวยังอาย

เสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งกองอยู่บนพื้น สีสันของมันเด่นเกิน!! คงไม่มีผู้ชายคนไหนบ้าใส่เสื้อสีเหลืองอ๋อย เหลืองเด่นขนาดนี้หรอก คงมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ เธอก้มลงเก็บ ยกขึ้นมาดมกลิ่นที่โชยออกมานิดๆ ใกล้ๆ ความทรงจำบางอย่างย้อนกลับเข้ามาในหัว มีบุรุษคนหนึ่งเขาสวมเสื้อตัวนี้ แต่...เวลานี้ไม่เห็นเขาแม้แต่เงา...แป้งหอมตัดสินใจสวมเสื้อตัวใหญ่คลุมทับชุดเศษผ้าที่เธอค่อนว่า พลางเป่าปากด้วยความโล่งใจ เนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ตหนามากพอ ทำให้ปกปิดความอุจาดของตัวเองไว้ได้...

“ไปไหนของเขานะ...หอมจวนจะสายแล้วนะคะ จะให้ใส่ชุดนี้ไปทำงานเหรอ คงแตกตื่นกันทั้งร้าน”

หลังมองนาฬิการาคาถูกบนข้อมือตัวเอง เวลาที่ขยับเคลื่อนที่ไวจนแป้งหอมเริ่มร้อนใจ หากเธอยังไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้...วันนี้เธอคงชวดรายได้ส่วนหนึ่ง และมีสิทธิ์ถูกปลดออกจากงานที่ทำ เมื่อยังมีคนอีกหลายคนที่ตกงานและรอที่จะเสียบตำแหน่งงานที่เธอครอบครองอยู่

“ถ้าหอมตกงาน...คุณเจ็บตัวแน่” หญิงสาวเดินวนไป เวียนมา เธอพยายามหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดประตู...แต่...มันทำได้แค่หมุน แต่ไม่สามารถเปิดออกไปได้ เธอถูกขัง...เหมือนเดิม...ผู้ชายคนนั้นกำลังทำให้เธอเดือดร้อน!!

“โว้ย!! ไม่น่าเลยหอมเอ๋ย...ดันทะลึ่งกดลิฟต์ขึ้นมาบนนี้ทำไมวะ”

แป้งหอมบ่นพึม เดินพล่านจนเหนื่อย แต่ก็เหมือนเดิม...ทุกอย่างรอบตัวเงียบกริบ...ไม่มีสิ่งมีชีวิต ไม่มีช่องทางพอให้เล็ดลอดหนีไปได้เลย

ครั้นเมื่อเหนื่อย คนทำงานใช้แรงก็ต้องหาอะไรใส่ท้อง ไหนๆ ก็ไม่มีทางหนีออกไปได้แล้วนี่

แป้งหอมจึงเริ่มสำรวจห้องนี้อีกครั้ง...ห้องทำงานของเขา เธอเดินรอบห้อง จนกระทั่งเจอตู้เย็นหลังเล็กตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ชงกาแฟ หญิงสาวเปิดประตูก้มมองหาของกินใกล้ๆ เธอค้นได้ขนมปังกับไส้กรอก ของที่พอกินรองท้องได้

“เอาวะ ดีกว่าหิวจนตาลาย กินเอาแรงก่อน ไม่รู้ว่าตาบ้านั่นจะขังไว้ถึงตอนไหน เห้อ!! ซวยอภิมหาซวยเลยหอมเอ๋ย”

แป้งหอมบ่น สลับกับกัดขนมปังแกล้มไส้กรอกที่อุ่นด้วยไมโครเวฟ กำลังเพลินๆ กับมื้ออาหารสุดง่าย ใจจริงแป้งหอมอยากได้ข้าวสวยร้อนๆ มากกว่า...แต่เมื่อไม่มีสิ่งที่ต้องการ เพราะฉะนั้นอะไรก็ได้ที่พอให้ท้องหายหิว...

“เธอทำอะไรน่ะ?”

เสียงทุ้มๆ สุดคุ้นเคย แป้งหอมเหลียวมามอง ก่อนจะอ้าปากค้าง

คนบ้าอะไรไม่รู้ เจอกี่ทีก็หล่อจนใจละลาย ยิ่งเขาอยู่ในสูทพอดีตัว สีน้ำตาลไหม้แบบนี้ ให้ตายเถอะ!! เหมือนพระเอกซีรี่ย์เกาหลีที่สาวๆ พากันคลั่งไคล้ทั้งบ้านทั้งเมืองเสียจริงๆ

“แมลงวันบินเข้าปากแล้วมั้งนั่น”

แป้งหอมรีบหุบปากฉับ!! เธอแอบแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มเจ้าของห้อง เพราะหมั่นไส้สุดๆ

“ฉันมีประชุมและเธอควรไปกับฉันด้วย” เรียวยกมือขึ้น เขาถลกแขนเสื้อมองเวลาบนแผงหน้าปัดนาฬิกา

“ได้ไงคะ ไหนคุณบอกจะปล่อยหอมไง?” หญิงสาวประท้วง...เธอขมวดคิ้ว ส่ายหน้าไปมา เกิดความไม่พอใจอย่างแรง เขาจะหนีบเธอไปด้วยทำไม ทำไมไม่ปล่อยเธอเหมือนที่สัญญาไว้

“เอาไว้ให้แน่ใจ...แล้วฉันจะปล่อยเธอเอง” ชายหนุ่มตัดบท เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว

“ไม่!! หอมจะไปทำงาน ไปสายยังดีกว่าขาด หอมต้องใช้เงินนะคุณ คุณจะมากักตัวหอมแบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”

เธอโวย อยากจะคลั่ง ถูกกักตัว ถูกหิ้วไปนั่นมานี่ เธอขาดรายได้ ที่สำคัญ เธอต้องจ่ายทั้งค่าเช่าบ้าน และต้องหาเงินค่าเทอมด้วย

“เธอเลือกได้เหรอไง เธอลืมไปแล้วเหรอ เธอกำลังเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่นะ”

“คุ๊ณ!! แค่ผู้ต้องสงสัย ไม่ใช่ผู้ต้องหา ตำรวจยังปล่อยตัวเลยหากกักตัวไว้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณไม่ใช่ตำรวจเสียหน่อย สมควรปล่อยหอมได้แล้วค่ะ หอมไม่หนีหรอก...ไปหาหอมที่ครัว ยังไงก็เจอ”

หญิงสาวตอบเสียงขุ่น เธอไม่มีสิทธิ์เลือก แต่สิทธิ์ความเป็นคนของเธอล่ะ เธอไม่ผิด เรียวไม่ใช่ตำรวจ เขาไม่ควรกักกันเธอไว้

“รู้มาก” เรียวบ่น “แต่ฉันไม่ปล่อย” เขายืนกราน

“อะไรง่ะ!! ไม่ได้ยินเหรอคะ หอมต้องใช้เงิน ถ้าหอมถูกไล่ออก หอมจะเดือดร้อน”

แป้งหอมโวย

“เธอทำงานอะไร?” เรียวไม่ได้อยากรู้ เขาแค่รำคาญเสียงโวยวาย

“ร้านขายขนมหน้าโรงเรียนตอนเช้า บ่ายถึงเย็นร้านขายผักในตลาด ค่ำถึงตีสามล้างจานในผับคุณ”

แป้งหอมตอบ เธอเงยหน้ามองเขา ไม่เคยอายที่ทำงานต่ำๆ เพราะงานที่เธอทำสุจริต ไม่ได้ลักขโมยใคร