All Chapters of พ่ายรักแฟนเก่า: Chapter 21 - Chapter 30

อคิน..."คินหมั้นกับคนที่แม่เลือกได้ไหมครับทำเพื่อแม่สักครั้ง""แม่ไม่ได้อำผมเล่นใช่ป่ะ""อำที่ไหนแม่พูดจริงที่แม่ชวนเราไปบ้านเพื่อนแม่วันก่อนก็เพราะว่าแม่อยากให้เราเจอหน้าว่าที่ภรรยาในอนาคต""แม่หมายถึงคนไหนล่ะครับบ้านโน้นมาลูกสาวตั้งสองคน" ซึ่งคนนึงก็เคยเป็นแฟนเก่าของผมที่แม่คงไม่น่ารู้"แล้วลูกคิดว่าใคร"พลอยใส??" ผมเดาเอาเพราะพลอยใสน่ารักสดใสและสวยกว่าผ้าแพรมากความต่างของสองคนนี้เปรียบเสมือนฟ้ากับเหวทั้งที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆและแม่ก็คงต้องหาผู้หญิงสวยๆให้ผมเพราะมันจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูล ถามว่าผมสนใจพลอยใสไหมก็น่าสนใจอยู่นะพลอยใสดูสดใสน่ารักตามวัยของเธอต่างกับอีกคนที่มองทีไรก็ไม่จรรโลงใจเท่าไหร่มองทีไรก็เหมือนมองคนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา ซึ่งตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผ้าแพรกับไอ้เหี้ยพีทถึงไหนต่อไหนกันแล้วหลังจากที่เธอกันกับผม คือไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีผ้าแพรก็ยังเป็นผู้หญิงแต่งตัวเชยๆเหมือนเดิมต่างจากน้องสาว พูดง่ายๆคือไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเลยถ้าถามว่าผมรู้จักพลอยใสมั้ยผมไม่รู้จักหรอกถึงจะเรียนมหาลัยเดียวกันก็เถอะเพราะมหาลัยที่ผมเรียนมันใหญ่มากคนเป็นพันตึกเรียนก็เยอะจะข้ามไปเร

ผ้าแพร....แล้ววันที่ฉันกลัวว่าจะมาถึงมันก็มาจนได้ตอนนี้ทุกคนรวมถึงตัวฉันนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเว้นแต่พลอยใสที่ไม่ยอมลง อยากจะบอกว่าตั้งแต่วันนั้นไม่มีใครพูดกับฉันเลยสักคนทั้งพ่อแม่และน้องสาวต่างทำราวกับฉันเป็นธาตุอากาศ"หนูแพรมานั่งข้างๆป้ามาลูก" คุณป้าแม่ของคินเรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆท่านเพราะตอนนี้ฉันนั่งอยู่มุมห้องไม่กล้าจะไปนั่งรวมกับทุกคน นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ฉันกับคินต้องนั่งใกล้กันเพราะคุณป้าขยับตัวออกมาแล้วให้ฉันนั่งตรงกลางแขนของเราแตะสัมผัสกันโดยความไม่ตั้งใจพอเขารู้ตัวเขาก็ขยับแขนออกทันทีราวกับรังเกียจฉัน การกระทำของเขาต่างกับตอนที่เขาวิ่งเข้าไปอุ้มพลอยใสที่เป็นลมมานอนบนโซฟา ถ้าให้ฉันเดาเขาคงจะชอบพลอยใสฉันคิดแบบนั้นเพราะพลอยใสน่ะสวยกว่าฉันมากถ้าไปเดินข้างนอกคนอื่นคงไม่รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกันพวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นแม่บ้านเป็นคนติดตามรับใช้มากกว่า "ตกลงว่ายังไงคะข้อเสนอของพี่" คุณป้าเปิดประเด็นเมือ่เห็นว่าพ่อกับแม่ของฉันเงียบ"จะให้ตกลงว่ายังไงได้ล่ะคะในเมื่อคุณพี่มัดมือชกดิฉันขนาดนี้ยังไงก็คงต้องยอมอยู่แล้วค่ะ" แม่พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันจนฉันสังเกตุได้ส่วนสายตาของท่านก็มองมาที

ผ้าแพร...ฉันอยู่ที่บ้านคุณป้าได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วถามว่ารู้สึกยังไงบ้างบอกตามตรงว่าฉันไม่ชินกับการอยู่ที่นี่เพราะฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ห้องนอนที่มีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้เสื้อผ้าก็นำไปซักให้แม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันทำเองได้แต่พี่ๆแม่บ้านก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นหน้าที่ๆต้องทำ คือปกติแล้วตอนอยู่ที่บ้านฉันต้องทำเองหมดทุกอย่างไม่ว่าจะซักผ้าเก็บกวาดห้องนอนทั้งของตัวเองแล้วก็ของพลอยใสเพราะเธอไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่งกับของในห้องมันก็เลยต้องเป็นฉันที่เข้าไปทำเองหรือแม้แต่เสื้อผ้าราคาแพงๆฉันก็ต้องเอาไปซักให้เพราะพลอยใสกลัวว่าลงเครื่องแล้วมันจะเสียพูดง่ายๆก็คือเหมือนฉันเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของน้องสาวตัวเองแต่ฉันก็ทำนะไม่เคยบ่นเพราะถึงยังไงพลอยใสก็เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของฉันถึงแม้ว่าที่ผ่านมาพลอยใสจะไม่เคยมองฉันเป็นพี่เลยก็ตามอยากจะบอกว่าคุณป้าใจดีกับฉันมากคุณลุงก็เช่นกัน ส่วนอคิน...ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยคุณป้าบอกว่าช่วงนี้คินคงจะยุ่งๆเรื่องสอบพอพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็อยากกลับไปเรียนต่อเหมือนกันแต่ฉันคงไม่กล้าไปขอคุณลุงคุณป้าเพราะเท่านี้ฉันก็ตอบแทนบุญคุณท่านไม่หมดแล้ว อีกอย่างฉันอยู

ผ้าแพร...ระหว่างเรากำลังนั่งทานมาม่ากันอยู่ในครัวซึ่งเขากับฉันนั่งตรงข้ามกัน บอกตามตรงว่าฉันไม่กล้าเงยหน้ามองเขาเลยคือฉันรู้สึกประหม่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่ตอนนั้นเราเป็นแฟนกันแต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่ ฉันมาอาศัยบ้านเขาอยู่ มาอยู่แบบไม่ทันตั้งตัวไม่ทันเตรียมใจเลยด้วยซ้ำ"ถามไรหน่อยดิ" เป็นเขาที่ทำลายความเงียบ"อื้มจะถามอะไรล่ะ" ฉันตอบกลับแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองตาของฉันยังโฟกัสอยู่ที่ถ้วยมาม่าตรงหน้า"เธอจะอยู่ที่บ้านฉันอีกนานแค่ไหนหรือจะอยู่ตลอดไปเพราะดูเหมือนแม่ของฉันจะรักและเอ็นดูเธอมาก" คำถามของเขาเหมือนไล่ฉันทางอ้อมเขาคงไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่สินะซึ่งมันก็แน่อยู่แล้วคงไม่มีใครอยากเจอหน้าคนที่ตัวเองไม่ชอบหรอกซ้ำยังเป็นแฟนเก่าอีก เขาอาจจะรู้สึกอึดอัดเหมือนฉันตอนนี้ ถามว่าอยู่ที่นี่สุขสบายดีไหมมันก็อย่างที่เห็นฉันแทบไม่ต้องทำอะไรเลยอยู่บ้านเฉยๆไปวันๆคุณลุงคุณป้าบอกว่าไม่อยากให้ฉันเหนื่อย แต่ถึงจะสบายกายแต่ฉันไม่สบายใจเลยสักนิดฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองมาเป็นภาระ ภาระที่ไม่ก่อเกิดประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียวบอกตามตรงว่าฉันไม่ชินกับการที่ต้องอยู่

ผ้าแพร..."คงจะภูมิใจน่าดูเลยล่ะสีที่ในที่สุดก็มีผู้ชายมาสนใจ" ในขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังชั้นสามเสียงของใครบางคนก็เอ่ยขึ้นมาไล่หลังไม่ต้องเดาว่าใครและไม่ต้องเดาว่าเขาพูดกับใครเพราะทั้งชั้นมีแค่ฉันกับเขาเท่านั้น"คินหมายถึงอะไรเหรอ" ฉันแกล้งถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแล่ะพอทำตัวสวยปุ๊บก็มีผู้ชายมาสนใจปั๊บแถมยังเป็นเป็นผู้ชายที่มีฐานะดีซะด้วย แต่ระวังนะระวังว่าจะโดนมันหลอกให้รักแล้วก็ทิ้ง""เหมือนที่เราเคยโดนคินหลอกใช่ไหม" พอฉันพูดคำนี้เขาถึงกับอึ้งไปเขาคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะย้อนคำพูดกับเขา"แต่คินไม่ต้องห่วงหรอกเรามีประสบการณ์มาแล้วเรารู้ว่าเราควรทำยังไง""ใครบอกว่าฉันห่วงเธอ ฉันแค่เตือนก็เท่านั้นเพราะเธอคงไม่รู้ว่าไอ้วิชมันร้ายมันเจ้าชู้ขนาดไหน""ดคเ่จะร้ายจะเจ้าชู้มันก็เป็นเรื่องของเขา""อ่อแปลว่าไม่แคร์สินะที่ว่าที่ผัวในอนาคตของเธอมันจะเลวจะชั่วยังไง""เรากับพี่วิชไม่ได้เป็นอะไรกัน เรากับพี่เค้าเพิ่งรู้จักกันวันแรกเราไม่รู้หรอกพี่เค้านิสัยเป็นยังไงแต่ที่ได้คุยกับเค้าพี่วิชเป็นคนน่ารักนะดูแลเอาใจใส่เราดีมากๆ""แพ้ผู้ชาย