All Chapters of พ่ายรักแฟนเก่า: Chapter 11 - Chapter 20

อคิน...หลังจากส่งผ้าแพรเสร็จผมก็มาที่คอนโดไอ้เก้าเพื่อนสนิทของผมซึ่งตอนนี้ห้องมันกลายเป็นผับขนาดย่อมๆไปแล้วเพราะพวกมันจัดงานวันเกิดของผมที่นี่ อันที่จริงพวกก็อยากไปดื่มกันที่ผับนะแต่อายุพวกผมยังไม่ถึงกันก็เลยจัดที่คอนโดแทนซึ่งก็จัดกันแบบนี้มาตลอดทุกปีไม่ว่าวันเกิดใคร ซึ่งในห้องตอนนี้มีพวกเพื่อนๆของผมที่สนิทกันมาตั้งแต่มอต้นซึ่งแต่ละคนตอนนี้น่าจะเมากันบ้างแล้วเพราะเล่นดื่มกันตั้งแต่สอบเสร็จ"มึงทำไมมาเอาป่านนี้วะมึงเป็นเจ้าของวันเกิดนะเว้ยไอ้คิน" พอผมเดินเข้ามาไอ้เจ๋งเพื่อนสนิทอีกคนของผมก็เอ่ยทักเสียงยานคาง"กูไปส่งผ้าแพรมา" ผมตอบก่อนจะโยนกระเป๋าหนังสือไว้ที่โซฟาก่อนจะหย่อนตัวนั่ง"ผ้าแพร?? ยัยแม่ชีประจำห้องอ่ะนะ " ไอ้เจ๋งถามพร้อมทำท่าขมวดคิ้ว"เออ" ผมตอบไปสั้นๆก่อนจะเทเหล้าใส่แก้ว"กูก็ว่าจะถามมึงอยู่พอดี มึงคิดจะจีบยัยผ้าแพรหรอวะ" ไอ้เก้าครับที่ถาม"ทำไมมึงคิดว่ากูจะจีบยัยนั่น" ไอ้เก้าเดินถือแก้วเหล้ามานั่งข้างๆ "ก็เมื่อตอนพักเที่ยงมีคนพูดเรื่องที่มึงพายัยนั่นออกไปข้างนอกแล้วก็กลับมาพร้อมกันไหนมึงจะหิ้วกรงแมวเข้าห้องมาอีก กูกะจะถามมึงตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแต่ก็ไม่ทันได้ถามเพราะต้อง

ผ้าแพร...หลังจากที่บอกกับคินไปว่าฉันจะให้คำตอบเขาวันจันทร์ฉันก็มานั่งเครียดวิตกกังวลใจอยู่ที่สวนหลังบ้าน ใจหนึ่งฉันก็ดีใจที่เขามาสารภาพว่าเขารู้สึกยังไงกับฉัน เขาชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบเขามันเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมากๆแต่มันก็เป็นไปแล้วมันคือความจริงแล้ววันนี้เขาก็ทำให้ฉันหวั่นไหวใจเต้นแรง ฉันไม่เคยไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองเลยสักครั้งไม่เคยไปห้องผู้ชายไม่เคยถูกกอดไม่เคยถูกหอมแก้มไม่เคยถูกสารภาพรักแม้จะมีความหวาดระแวงอยู่บ้างตอนที่เขาพาไปที่คอนโด กลัวว่าเขาจะทำอะไรฉันมากกว่าการกอดหรือหอมแก้มเพราะทั้งห้องไม่มีใครเลยนอกจากเราสองคนแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจและรู้สึกไว้ใจเขามานิดนึงแต่อีกใจนึงฉันก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนเขาฉันมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยว่าจะไปต่อกับเขายังไงถ้าเราเป็นแฟนกันก็อย่างที่รู้ๆว่าพ่อกับแม่ของฉันท่านคงไม่ยอมให้ฉันมีแฟนอย่างแน่นอนฉันต้องอยู่ดูแลท่านไปจนแก่เฒ่า"เรียนจบแค่มอหกก็พอนะยัยแพรเพราะสมองอย่างแกน่ะไปสอบเข้าที่ไหนก็คงไม่ติดหรอกแกไม่ได้ฉลาดหรือเรียนเก่งเหมือนยัยพลอย ฉันวางอนาคตแกไว้แล้วว่าพอแกเรียนจบแกก็อยู่บ้านช่วยดูแลบ้านด

ผ้าแพร...."ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ คิดอะไรอยู่ หืมมม" ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อคินยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนใบหน้าเราใกล้กันไม่ถึงคืบ"เอ่อเราคิดถึงพ่อกับแม่น่ะ""น้อยใจพ่อกับแม่เหรอที่ไม่พาไปเที่ยว""ก็ อื้มมม" ฉันตอบเสียงสั่นฉันพูดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้เพราะถ้าพูดออกไปน้ำตาฉันคงจะไหลออกมาแน่ๆ"อยากไปเที่ยวไหมจะพาไป""เที่ยวเหรอ""อื้มมม อยากไปไหนล่ะบอกมาจะพาไป""แต่เราไปไม่...""ไปไมไ่ด้ จะพูดคำนี้ใช่ไหม""คินก็รู้ว่าพ่อแม่เราไม่ให้ไปไหน""แต่ตอนนี้พ่อแม่เธอไม่อยู่นี่นา""แต่...""โทรไปบอกคนที่บ้านดิว่าขอมานอนบ้านเพื่อนสักสองสามคืนถ้าขอได้ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเชียงใหม่ช่วงนี้อากาศกำลังดีเลยนะ""เชียงใหม่เหรอ" ถามว่าเคยไปไหมไม่เคยไปหรอกแต่ก็พอรู้ว่าช่วงหน้าหนาวเชียงใหม่จะเป็นจังหวัดที่น่าเที่ยวมากที่สุดเวลาต่อมา..."เอ่อ ป้าผ่องคะคือถ้าแพรจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนสักสองสามวันจะได้ไหมคะ" ฉันตัดสินใจโทรไปขอป้าผ่องป้าแม่บ้านที่ฉันสนิทมากที่สุดเพราะตั้งแต่เด็กจนโตก็มีแต่ป้าผ่องที่คอยปลอบโยนฉันเวลาที่ฉันถูกแม่ทำโทษถูกดุถูกด่า ป้าผ่องจะรู้ทุกอย่างว่าฉันเจออะไรมาบ้าง แกคือคนที่เข้าใจฉัน

อคิน..."ลินอยู่ไหน" ผมถามกับแม่บ้านเพราะผมเข้าบ้านมาไม่เจอพี่สาวตัวเองปกติถ้าผมเข้าบ้านมาอลินต้องนั่งรอแล้วแต่นี่เธอไม่โทรหาผมตั้งแต่เมื่อวานผมก็คิดว่าเธอคงยุ่งกับร้านคาเฟ่แมว"คุณลินเอ่อ คุณลินไป ไป ไปโรงพยาบาลค่ะ" แม่บ้านบอกผมเสียงรนๆแล้วรีบก้มหน้าลงเหมือนกลัวความผิด"ไปโรงพยาบาล?? ไปทำไมลินเป็นอะไร" ผมถามกลับทันที"เอ่อ คุณลินเธอเป็นลมค่ะ" "เป็นลม??แล้วเป็นตั้งแต่ตอนไหนทำไมไม่มีใครโทรบอกผมห๊ะ" ผมตะคอกถามอย่างหัวเสียพี่สาวผมเข้าโรงพยาบาลทั้งคนทำไมไม่มีใครโทรบอกแม่บ้านมีตั้งกี่คน แบบนี้น่าจะไล่ออกยกบ้านแม่งเอ้ย"คะ คุณ คุณ คุณพีทเธอสั่งห้ามไม่ให้บอกค่ะ" แม่บ้านบอกเสียงตะกุกตะกัก แค่ได้ยินชื่อไอ้เหี้ยนี่ผมก็หัวร้อนขึ้นมาทันที"พีท ไอ้เหี้ยพีทงั้นเหรอ แล้วมันมาเกี่ยวอะไร หรือมันมาที่นี่ตอนผมไม่อยู่""ค่ะคุณพีทเธอมาหาคุณลินที่บ้านค่ะไม่รู้คุยอะไรกันพอคุณพีทจะกลับคุณลินก็วิ่งตามคุณลินเธอร้องไห้อย่างหนักแล้วก็เป็นลมล้มฟุบไปคุณพีทก็รีบอุ้มพาไปส่งโรงพยาบาลพอป้าจะโทรบอกคุณคินคุณพีทก็บอกว่าไม่ต้องโทรรบกวนคุณคินเปล่าๆเพราะคุณลินแค่เป็นลมเท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก""ไม่เป็นอะไรมาก เหี้ยเอ้ยพี่

กลับมาที่ปัจจุบัน....ฉันยืนนิ่งเหมือนไม่หายใจเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ใช่เขาจริงๆด้วยรักแรกของฉันแฟนคนแรกของฉันเป็นเขาจริงๆสินะทำไมโลกถึงกลมขนาดนี้ "นี่หนูแพรลูกสาวคนโตใช่มั้ยคะ ไม่เจอกันเลยตั้งแต่คราวที่มาเยี่ยมคุณน้องตอนคลอดหนูพลอยใส สวัสดีจ้ะหนูแพรจำป้าได้มั้ยจ๊ะ" หญิงวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานบ่งบอกถึงฐานะท่านมีใบหน้าอ่อนกว่าวัยมากซึ่งน่าจะเป็นแม่ของคินเอ่ยทักฉัน ท่านพูดเหมือนกับว่าท่านเคยมาที่บ้านแต่ฉันจำไม่ได้จริงๆ"คงจำไมได้หรอกค่ะคุณพี่ยัยแพรน่ะสมองช้าจำอะไรไม่ค่อยได้เรียนก็ไม่เก่งน้องก็เลยให้เรียนจบแค่มอหกแล้วให้มาช่วยดูแลบ้านแทน ยัยแพรน่ะไม่เก่งไม่ฉลาดเหมือนยัยพลอย รายนี้น่ะทั้งเก่งทั้งฉลาดสอบเข้ามหาลัยที่ดีที่สุดได้แถมทางมหาลัยก็ขอให้เป็นตัวแทนไปประกวดอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะจนรางวัลเต็มบ้านน้องนะคะภูมิใจในตัวยัยพลอยยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยัยแพรน่ะเก่งได้ไม่เสี้ยวของยัยพลอยเลยค่ะคุณพี่" แม่ตอบพร้อมกับชื่นชมยัยพลอยต่อหน้าแม่ของคินรวมถึงคินด้วยที่ฉันลอบมองเห็นเขาเอาแต่มองหน้ายัยพลอยส่วนยัยพลอยก็ยิ้มหวานส่งไปให้ราวกับว่าทั้งสองคนมีใจให้กัน ทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บด้วยนะ ทั้งที่เราก็