All Chapters of พ่ายรักแฟนเก่า: Chapter 51 - Chapter 60

"ฉันขอโทษ ฉันมันโง่เอง""นายไม่ได้โง่หรอกนายแค่ไม่เชื่อใจเราก็แค่นั้น ถ้านายยังไม่รู้ความจริงนายจะมาตามเรากลับหรือเปล่าล่ะก็คงไม่หรอกใช่ไหมเพราะนายคิดอยู่ตลอดว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของนาย เพราะฉะนั้นเราอยากให้นายคิดแบบนั้นไปตลอดนะ แล้วก็ออกไปจากชีวิตของเราซะ""ใครมันจะทำได้วะ กว่าจะตามหาเธอเจอรู้ไหมฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ดูปากฉันนี่ยังมีรอยแตกอยู่เลย ไอ้เหี้นพีทแม่งมือโคตรหนัก""ว่าไงนะ นายไปหาพี่พีทมาเหรอ แปลว่าคนที่บอกที่อยู่เราคือพี่พีทเหรอ""อย่าไปโทษมันเลยฉันไปขอร้องมันเอง มันไม่อยากให้เธอกับลูกลำบากมันก็เลยยอมบอก""ใครบอกว่าเราลำบากเรามีความสุขดีต่างหากเพราะเราได้ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการไม่ต้องเป็นภาระให้ใครไม่ต้องไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครต้องการ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าเราอยู่อย่างลำบาก เรามีความสุขที่สุดแล้วที่ได้อยู่แบบนี้เพราะตลอดชีวิตของเราตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน...แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะ มันมีช่วงนึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตามเรายอมรับว่ามีความสุขมากๆ นายรู้มั้ยว่าช่วงไหน ช่วงที่เราเป็นแฟนกันช่วงแรกๆไงตอนนั้นเรามีความสุขที่สุดนายดีกับเราทุกอย่างจนเราคิดว่ามั

"แล้วตาคินล่ะได้ช่วยอะไรหนูบ้างหรือแค่มาทำความเดือดร้อนรำคาญใจให้หนู""ก็..เค้าก็มาช่วยแพรหลายอย่างค่ะ คือถ้าไม่มีเค้าแพรก็คงเหนื่อยมากกว่านี้" ถึงฉันจะไม่อยากให้เขาอยู่แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตั้งแต่เขามาอยู่ด้วยฉันเบาแรงไปได้เยอะ จนบางครั้งรู้สึกเคยตัวที่มีคนมาทำอะไรให้"ตอนแรกป้าว่าจะไล่ให้ตาคินกลับกรุงเทพแต่ดูท่าเจ้าตัวจะไม่ยอม ยังไงหนูก็ให้ตาคินอยู่ช่วยไปก่อนนะลูกป้าจะได้สบายใจว่ามีคนคอยช่วยดูแลช่วยแบ่งเบาภาระ แต่ถึงยังไงป้าก็ขอยืนยันคำเดิมนะลูกว่าป้าจะไม่บังคับหรือขอร้องให้หนูเห็นใจลูกชายป้า เรื่องแบบนี้ป้าให้หนูตัดสินใจเอง ในเมื่อลูกชายป้ามันไม่ดีป้าก็ไม่อยากให้หนูต้องอยู่ด้วยกันด้วยความลำบากใจ"เมื่อคุณป้ากับคุณลุงกลับไปแล้วเขาก็เดินมาหาฉันมานั่งจ้องหน้าเหมือนจะมาหาเรื่อง ฉันก็จ้องหน้าเขากลับ"ที่เธอพูดกับแม่เธอพูดจริงใช่ไหม""พูดเรื่องอะไรเราพูดตั้งหลายเรื่อง""ก็เรื่องที่เธอจะไม่ยอมกลับไป""เราบอกนายไปแล้วว่าเราไม่กลับเราจะอยู่ที่นี่กับลูก""โอเคถ้าเธอจะอยู่ที่นี่ฉันก็จะมาอยู่ด้วย""ไม่ต้อง นายกลับไปอยู่ในที่ของนายเถอะที่นี่ไม่ใช่ที่ของนายคนอย่างนายจะมาทนลำบากที่นี่ทำไม กล

อคิน...หลังจากนั้นผมก็นั่งอยู่เป็นเพื่อนผ้าแพรจนรถที่บ้านของผมมารับแต่ผ้าแพรยังไม่มีใครมารับผมก็เลยบอกลุงคนขับรถให้อยู่รอก่อนจนกว่าที่บ้านของผ้าแพรจะมารับ จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนเริ่มมืดก็ไม่มีใครมารับ แล้วตอนนี้ผ้าแพรก็หลับไปแล้วเธอคงจะร้องไห้จนเพลียแล้วก็หลับไป มองลอบมองหน้าผ้าแพรที่หลับไปทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกแปลกๆมันเหมือนกับว่าผมคุ้นเคยเหมือนเคยเจอเธอทีไ่หนมาก่อนแต่ผมก็จำไมไ่ด้ ผมนั่งรออยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ารถของที่บ้านผ้าแพรจะมารับผมก็เลยวิ่งไปบอกครูเวรว่าให้โทรตามผู้ปกครองของผ้าแพรให้ทีเพราะนี่มันจะทุ่มนึงแล้วเธอยังไม่กลับบ้านเลย จนกระทั่งเวลาต่อมาได้มีหญิงวัยกลางคนลงมาจากรถหรูด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วเดินมาตรงที่ผมกับผ้าแพรนั่งอยู่ "ยัยแพรตื่น" ผู้หญิงคนนั้นเขย่าแขนผ้าแพรแรงมากจนเธอตื่น"แม่""แกนี่นะมันตัวสร้างปัญหาซะจริงๆ ค่ำมืดป่านนี้ทำไมไม่กลับเองถ้ารู้ว่าไม่มีรถมารับ ทำไมต้องไปฟ้องอาจารย์ให้เค้าโทรมาตำหนิฉันที่ปล่อยปะละเลยแก" เพี๊ยะ เพี๊ยะ ผ่าแพรโดนแม่ของเธอตีแขนไปหลายทีจนร้องไห้หนักกว่าเดิม"ฮึก ฮึก แพรขอโทษค่ะ" ผ้าแพรกราบขอโทษแม่ของเธอน้ำตานองหน้าผมมองแล้วโคตรรู้สึกสงส

ผ้าแพร...."เอ๊ะนั่นพี่คินที่เรียนอยู่มอเรานี่นา""ไหนวะแก""นั่นไงพี่คินยืนอยู่ตรงนั้นอ่ะ""เออใช่จริงๆด้วยแก""โอ๊ยไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่เค้าที่นี่ว่าแต่พี่เขามาทำอะไรที่โรงพยาบาลน่านวะแก""ฉันมาพร้อมแกจะรู้มั้ยล่ะ สงสัยมาเยี่ยมคนรู้จักมั้งเพราะดูพี่คินแกก็ไม่ได้ป่วยอะไรนี่นา""โอ๊ยผู้ชายอะไรจะหล่ออร่ามาแต่ไกลขนาดนี้ ฉันอยากได้เค้าอ่ะแก""แกหมดสิทธิ์ย่ะเพราะเค้ารู้กันทั้งมอว่าพี่คินเค้าคั่วอยู่กับยัยโฟร์""ยัยโฟร์หลานสาวอธิการบดีอ่ะนะ""เออดิ""เห้ออ นั่นสินะคนหล่อก็ต้องคู่กับคนสวย ยัยโฟร์อ่ะทั้งสวยทั้งรวยคู่ควรกับที่หล่อและรวยอย่างพี่คิน ฉันกับแกคงหมดสิทธิ์ เฮ้ยแกพี่เค้าเดินมาโน่นแล้วเดินมาทางเราด้วยแก""จริงด้วยอ่ะ โอ๊ยใจฉันสั่นไปหมดแล้ว" แล้วบทสนทนาของคนข้างหลังก็เงียบลงเมื่อคินเดินมานั่งข้างๆฉัน"หิวมั้ยอยากกินอะไรมั้ยจะไปซื้อมาให้" เขาถามฉัน"ไม่หิวเพิ่งกินก่อนออกจากบ้านเมื่อกี้นายก็เห็น""ถ้างั้นเธอนั่งรออยู่นี่นะฉันไปซื้อกาแฟแป๊บ ลูกจ๋าเดี๋ยวพ่อมานะครับห้ามดื้อกับแม่นะ" เขาเอามือมาลูบท้องฉันแล้วก้มหน้าพูดกับลูกในท้อง"ไปได้แล้ว" ฉันไล่เขาเพราะอายคนอื่น และพอเขาลุกไปเสียงคนข้างห

ผ้าแพร...."แพรฉันเริ่มท้อแล้วนะเว้ย ฉันพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นแต่เธอกลับไล่ให้ฉันไปตลอดจะเกลียดกันไปถึงไหนวะ แม่ง เธอคิดว่าความอดทนฉันมีมากหรือไงวะ" จู่ๆเขาก็ตะคอกใส่ฉันแรงมากจนฉันตกใจฉันเงยหน้ามองเขาที่ตอนนี้เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดคำพูดของฉันมันทำให้เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆเหรอ ฉันแค่ห่วงเขากลัวว่าเขาจะเหนื่อยเกินไปถ้าต้องไปๆมาๆแบบนี้ไม่ได้พัก แต่ถ้าเขาคิดจะอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้จะอธิบายอะไร เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรชอบใช้อารมณ์ไม่ฟังใครแต่ก็ช่างเถอะเขาจะคิดยังไงก็เรื่องของเข าอีกอย่างตอนนี้เราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันถ้าลูกคลอดเขาก็ทำหน้าที่ของพ่อส่วนฉันก็ทำหน้าที่ของแม่ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีความอดทนมากน้อยแค่ไหนที่ต้องดูแลเด็กคนนึงเด็กที่เขาเคยพูดว่าไม่ต้องการ เพราะตอนนี้เขาก็แสดงออกมาแล้วว่าเขาเริ่มท้อ แต่ฉันก็ภาวนาว่าถ้าลูกคลอดแล้วเขาได้เห็นหน้าลูกฉันขอให้เขารักลูกไม่ทำให้ลูกเสียใจไม่ทอดทิ้งไม่ทำให้ลูกรู้สึกเหมือนที่ฉันเคยรู้สึก"ถ้าคำพูดของเรามันทำให้นายคิดแบบนั้นก็เป็นเรื่องของนายละกัน ถ้านายหมดความอดทนก็ไม่ต้องกลับมาก็ได้เราอยู่ของเราเองได้" ฉันบอกเขาขณ