All Chapters of พ่ายรักแฟนเก่า: Chapter 61 - Chapter 70

อคิน...."ทำไมมึงไม่อยากมีลูกเหรอวะ""ตอนแรกก็ไม่อยากมีแต่ตอนนี้กูดีใจที่ผ้าแพรไม่ทำร้ายลูก มึงรู้มั้ยว่าลูกกูแข็งแรงมากเลยนะเว้ยถีบเก่งชิบหายแถมยังตัวโตจนหมอบอกว่าคลอดธรรมชาติไมไ่ด้ต้องผ่าคลอดเพราะลูกกูตัวโตมาก หึ จะไม่ให้โตได้ไงวะผ้าแพรกินเก่งมากๆกินทั้งวัน นึกแล้วก็คิดถึงว่ะป่านนี้คงหลับแล้ว พวกมึงรู้ป่ะทุกคืนกูจะแอบไปนอนกอดเมียกูกับลูกทุกคืนวันไหนไม่ได้กอดกูนอนไม่หลับเลยว่ะ แต่ผ้าแพรไม่รู้หรอกนะว่ากูแอบขึ้นไปนอนกอดบนเตียงอ่ะ เห้ออ แล้ววันนี้กูต้องนอนคนเดียวกูจะนอนหลับมั้ยวะ" ผมคิดถึงผ้าแพรจริงๆนะ ตอนนี้ไม่รู้เธอจะคิดถึงผมมั้ยแต่คงไม่หรอกมั้งเพราะเมื่อกลางวันผมกับเธอทะเลาะกัน ผมรู้สึกผิดนะที่พูดจาแรงๆกับเธอไปแต่ผมก็พูดด้วยอารมณ์ไมไ่ด้คิดแบบนั้นจริงๆ ถึงผมจะท้อแต่ผมก็ไม่ถอยหรอกผมจะทำให้ผ้าแพรใจอ่อนในสักวัน ผมจะอดทนให้ถึงวันนั้น"กูไม่คิดว่ามึงจะคลั่งรักเมียมึงขนาดนี้เลยนะเว้ยไอ้คิน""มึงก็ลองมีเมียมีลูกดูดิ""โอ๊ยยังอีกไกลกูอ่ะ""พี่คิน!!!" เสียงคุันหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง"โฟร์" ผมไม่รู้ว่าเธอมาได้ไงแล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่เพราะตรงที่ผมนั่งมันเป็นโซนวีไอพี"พี่คินหายไปไหนมาคะโฟร

ผ้าแพร....ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วโดยมีคินอุ้มฉันเข้าบ้านทั้งที่ฉันบอกว่าฉันเดินไหวแต่เขาก็ไม่ฟัง เขาวางฉันลงที่ปลายเตียงก่อนจะเดินออกไปปอกผลไม้ใส่จานมาให้ฉัน ฉันมองเข้าจากทางด้านหลังเห็นเขาก้มหน้าก้มตาปลอกแอปเปิ้ลอย่างตั้งใจจนเผลอยิ้มออกมาแต่แค่แวบเดียวเท่านั้นภาพที่เห็นเมื่อคืนที่เขานั่งกอดกับผู้หญิงอยู่ในผับซึ่งฉันก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใครเพราะฉันเคยเจอที่บ้านของเขาวันที่ฉันบอกกับเขาเรื่องลูก พอคิดถึงตอนนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ ยิ่งตอนนี้เขามาทำดีกับฉันแบบนี้มันเจ็บยิ่งกว่าตอนที่เขาใจร้ายกับฉันอีก เขาทำดีกับฉันก็เพราะลูกเท่านั้น ฉันไม่มีสิทธิ์ไปถามหรือหึงหวงเขาหรือถามว่าเมื่อคืนเขาไปทำอะไรกับใครมาเพราะฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เมื่อคืนหลังจากที่พ่อกกับแม่กลับไปฉันก็นั่งคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นพ่อกับแม่ให้เวลาฉันสามเดือนให้ฉันจัดการเรื่องเงินที่ท่านไปกู้ยืมมาแต่ไม่มีเงินคืนถ้าฉันไม่จัดการท่านจะพาฉันกลับไปอยู่บ้านแล้วก็จะขังฉันไม่ให้เจอกับใครอีกส่วนลูกท่านก็จะเอาไปต่อรองกับครอบครัวของคินเอง ฉันได้ฟังแล้วนึกสะท้อนใจว่าฉันเป็นลูกของพ่อกับแม่จริงๆใช่ไหมหรือท่านเก็บฉันมาเ

ผ้าแพร...."แพร เมื่อไหร่จะยอมกลับไปหาไอ้คิน" "พี่พีทพูดแบบนี้แปลว่าไม่อยากให้แพรอยู่ด้วยแล้วใช่มั้ยคะ""เห้ย เปล่าพี่จะคิดแบบนั้นได้ยังไงแต่ที่พี่พูดเพราะพี่เห็นว่ามันก็นานหลายปีแล้วที่แพรหนีมันมา""แพรเปล่าหนีนะคะ แพรแค่คิดว่าตัวเองไม่ควรจะอยู่เป็นภาระของเค้า พี่จะให้แพรอยู่กับคนที่เค้าไม่ได้รักแพรเหรอคะ""จนถึงขนาดนี้แล้วแพรยังคิดว่ามันไม่รักแพรอยู่เหรอ" ฉันพูดไม่ออกเลยพอพี่พีทพูดแบบนี้ ตลอดสามปีที่ผ่านมาฉันรับรู้มาโดยตลอดว่าคินเค้าทำอะไรบ้าง"เค้าอาจจะแค่รู้สึกผิดก็ได้ค่ะ""เห้อออ แพรนี่นะเหมือนจะหัวอ่อนแต่จริงๆแล้วดื้อมาก""แพรแค่อยากเซฟความรู้สึกตัวเองแพรไม่อยากกลับไปหาเค้าแล้วต้องเจ็บอีก ตอนนี้แพรก็มีความสุขได้อยู่กับลูกได้ดูแลลูก""แพรแน่ใจจริงๆเหรอว่าตอนนี้ตัวเองมีความสุข""..........." ฉันยอมรับว่าบางครั้งก็แอบคิดถึงเขาฉันไม่อาจลืมเขาได้ยิ่งมองหน้าลูกก็ยิ่งทำให้คิดถึงนึกถึง แต่ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้วฉันกลัว"แพร..ชีวิตคนเรามันสั้นนะ อย่าปล่อยให้อดีตมันมาทำลายความสุขของอนาคตเลย พี่ไม่รู้หรอกนะว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่พี่เชื่อว่าไอ้คินมันรักแพรมากและมันจะไม่มีวันทำให้แพรเสียใจหรือ

อคิน..."ลูกใครวะ เข้ามาได้ไง" นั่นคือคำถามที่ผมพูดออกไปอย่างลืมตัวแล้วเด็กน้อยก็ได้ยิน"ปะป๊าทำไมพูดไม่เพราะค๊าบบบบ" เด็กชายนั่งหน้าบึ้งกอดอกมองผมอย่างไม่พอใจอยู่บนเก้าอี้"ปะป๊า??""ใช่ไงค๊าบ ปะป๊า""เอ่อหนูเข้าใจผิดแล้วลุงไม่ใช่ปะ..." ผมพูดไม่ทันจบประโยคเด็กชายตัวน้อยก็ร้องไห้ลั่นห้องทันทีจนผมตกใจ"แง๊ แง๊ แง๊ แง๊""หนูอย่าร้อง ลุงยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แล้วลุงก็ไม่ใช่ปะป๊าของหนูด้วย""แง๊ ๆ ๆ ๆ ปะป๊าไม่ช่ายลุง แง๊ ๆ ๆ ๆ" ในขณะที่ผมกำลังคิดหาทางให้เด็กคนนี้เงียบจูๆก็มีคนวิ่งเข้ามาในห้องทำงานผมอย่างรวดเร็ว"อลันร้องไห้ทำไมลูก" ปรากฏว่าเป็นพี่สาวของผมเองอลิน แต่เดี๋ยวนะเมืื่อกี๊ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมพี่สาวผมเรียกเด็กคนนี้ว่าอลัน อลันคือชื่อของลูกชายผมนี่หว่าหรือผมฟังผิด"แง๊ ๆๆๆ ป้าลินค๊าบ ปะป๊านิสัยม่ายดี แง๊ ๆๆ ปะป๊าบอกอลันว่าปะป๊าไม่ใช่ปะป๊าค๊าบ ฮึก ฮึก" ตอนนี้ลูกร้องไห้หนักมากจนผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกอยากเข้าไปหาก็ไม่กล้า"คินนี่เราพูดแบบนั้นกับลูกจริงๆเหรอห๊ะ ลูกอุตส่าห์กลับมาหาทำไมพูดแบบนั้นกับแก รู้มั้ยว่าน้องอลันอยากมาเจอเราแค่ไหนน่ะ เป็นพ่อประสาอะไรแย่มากไร้จิตสำนึกสมแล้วที่ผ้าแพรผ้าล

อคิน....จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ผมจูบผ้าแพรด้วยความรู้สึกโหยหา นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้กอดไม่ได้จูบไม่ได้สัมผัสกับร่างกายนี้ จูบครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งที่ผ่านๆมา ผมไม่เคยลืมว่าที่ผ่านมาที่เรามีความสัมพันกันเป็นเพราะผมหลอกเธอเป็นเพราะความแค้นความอยากเอาชนะอยากให้เธอเจ็บปวด แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่มันเกิดจากความรักจริงๆความรักที่ผมมีให้เธอเต็มหัวใจผมอยากชดเชยความผิดพลาดของตัวเองผมอยากทำให้เธอรู้ว่าตั้งแต่นี้ต่อไปผมจะมอบความรักที่ดีให้กับเธอ"แพร...คินรักแพรนะ" ผมกระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะจูบลงไปที่ซอกคอของเธออย่างแผ่วเบามือไม้ของผมเริ่่มอยู่ไม่สุขผมลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผ้าแพร ถ้าผมไม่อยากหยุดแค่จูบเธอจะว่าอะไรผมหรือเปล่านะเพราะตอนนี้เจ้าน้องชายของผมมันเริ่มตื่นตัว อาจจะเป็นเพราะผมห่างหายไปจากเรื่องอย่างว่ามานานมันก็เลยตื่นเร็ว ก็ตั้งแต่ที่ผมรู้ใจตัวเองว่าผมรักผ้าแพรแล้วก็ตามไปอยู่กับเธอที่น่านผมยอมอยู่อย่างลำบากเพราะอยากใกล้ชิดดูแลผ้าแพรกับลูกจนผมอดแปลกใจตัวเองว่าผมอยู่ได้ยังไงเพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยอยู่อย่างลำบากมาก่อนไม่เคยนอนห้องที่ไม่มีแอร์ ไม่เคยนอนฟูก ไม่เคยทำกับข้าวไม่เคยซักผ้า ไม่เค