All Chapters of บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Chapter 101 - Chapter 110

“นี่คุณเองเหรอที่ส่งคนไปยิงชมพู่เมื่อวันก่อน ถ้าอย่างนั้นที่โทบี้ต้องตายก็เป็นฝีมือคุณด้วยน่ะสิ” จัสมินเริ่มจับต้นชนปลายเรื่องทุกอย่างได้ “ฮ่าๆๆ ฉลาดขึ้นแล้วนี่ แต่ถึงรู้ตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะยังไงพวกแกก็ต้องตายกันทุกคน แล้วความลับนี้ก็จะตายไปพร้อมกับพวกแก เหมือนความลับของฉันที่มันตายไปพร้อมกับพี่สาวของแกยังไงล่ะนังชมพูแพร” ชมพูแพรปาดน้ำตาด้วยความเสียใจที่ต้องมารับรู้ว่าพี่สาวที่รักตายไปแล้วจริงๆ “คุณมันโหดเหี้ยม คุณฆ่าพี่ฟ้าทั้งๆ ที่เขาเป็นเพื่อนของคุณ เพราะอะไร คุณฆ่าเขาทำไม คุณฆ่าพี่ฟ้าได้ยังไง” เป็นเพราะเคยเห็นรูปที่พี่สาวของเธอถ่ายกับอันนาบ่อยๆ จึงคิดว่าทั้งสองน่าจะเป็นเพื่อนที่สนิทกัน ดังนั้นเธอจึงพยายามเข้าไปเพื่อตามหาอันนาในพาราดีสคลับ ด้วยคิดว่าอันนาน่าจะทำงานที่เดียวกันกับพี่สาวของเธอ แต่ไม่นึกเลยว่าทุกอย่างมันจะผิดคาดไปหมด “ใช่ ฟ้าพราวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน แล้วที่ฉันยอมลดตัวลงไปคบกับเขาทั้งๆ ที่เขากับฉันต่างกันมาก ก็เพราะว่าเขาเป็นคนดี แล้วก็เข้าใจฉันที่สุด แต่พี่สาวของเธอดันไปรักกับมาคัส แล้วถ้าพวกเขาลงเอยกัน มีเหร

“ฮือๆๆ ตั้งแต่ที่ไม่มีเธอ ฉันไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ไม่เคยมีใครเข้าใจฉันเลยสักคน ไม่มีแม้แต่คนที่จะรับฟังฉัน ฟ้า...ฉันขอโทษ” อันนายังคงฟูมฟายอยู่กับพื้น เป็นภาพที่ใครๆ ต่างพากันสมเพช เพราะสิ่งที่อันนาทำ มันคงเกินกว่าที่ใครจะให้อภัยได้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชมพูแพรเดินเข้าไปและทรุดตัวนั่งลงข้างๆ ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น “ฉันให้อภัยเธออันนา” อันนามองหน้าชมพูแพรนิ่ง ทำเอาทุกคนถึงกับลุ้นจนแทบลืมหายใจ ด้วยกลัวว่าอันนาจะยกปืนขึ้นมาปลิดชีวิตชมพูแพร “ฟ้า...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากฆ่าเธอ แต่ฉันไม่มีทางเลือก ทุกอย่างบีบบังคับให้ฉันต้องทำ ฉันขอโทษ ฟ้า...ฉันขอโทษ” อันนาฟูมฟายพร้อมกับกอดชมพูแพรไว้แน่น ด้วยคิดว่าคนที่เห็นเป็นฟ้าพราว ทำเอาทุกคนถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก โดยเฉพาะริคาโด้ที่ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้เขาอยากจะจับเธอมาฟาดก้นให้แรงๆ โทษฐานที่ทำเขาใจหายใจคว่ำครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ต้องนับถือน้ำใจเธอจริงๆ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายฆ่าพี่สาวของเธอ แต่เธอกลับยังให้อภัย มิหนำซ้ำยังช่วยให้อีกฝ่ายหลุดพ้นจากความรู้สึกผิดบาปนั้นอีก

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก (คุณๆ อาจจะคิดว่าหนึ่งปีผ่านไป แต่ไม่ใช่ค่ะ) หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มากว่าสัปดาห์ ทุกอย่างดูจะเปลี่ยนแปลงไปหมด อย่างเช่นคู่ของมาคัสกับแคทเทอรีน ดูเหมือนความหวานของมัฟฟินจะทำพิษเข้าแล้ว ไม่ใช่ยาพิษอะไรหรอกนะ แต่มันเป็นพิษรักแรงหึงนี่แหละ ที่ทำให้พ่อคนขี้หึงตามมาเฝ้าเธอแบบไม่ให้คลาดสายตา วันดีคืนดีก็อาละวาดขึ้นมา เพียงเพราะเห็นผู้ชายคนอื่นมาคุยกับแฟนสาวของตัวเอง(อาการหนักขั้นสุด) สุดท้ายแคทเทอรีนจึงต้องตัดสินใจลาออกจากที่นี่แล้วไปทำงานที่พาราดีสคลับของเขาแทน (เข้าทางเขาล่ะที่นี้) แต่เชื่อไหมว่าตั้งแต่เธอออกมา เธอยังไม่ได้ไปทำงานที่ว่านั่นเลยสักครั้งเดียว คงไม่ต้องบอกนะว่าเพราะอะไร “อื้อ...! แคทง่วงแคทไม่ไหวแล้ว นี่ใจคอคุณจะหื่นมันทั้งวันทั้งคืนแบบนี้เลยเหรอ ถามจริงเหอะ คุณไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างเลยรึไง” แคทเทอรีนถาม เพราะเธอกำลังรู้สึกเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแล้วตอนนี้ “ก็เหนื่อยนะ แต่รู้สึกอย่างอื่นมากกว่า อืม! ตอนนี้ก็เริ่มจะรู้สึกขึ้นมาอีกแล้วด้วย” เขามองร่างเปลือยเปล่าของเธอด้วยสายตาเป็นประกาย ชนิดว่าคนถูกมองถึงกับต้องรีบดึงผ้าห่มขึ้นม

“เจ็บมากเหรอ เจ็บตรงไหนขอผมดูหน่อย” เห็นเธอทำหน้าแบบนั้น เขาก็ดันคิดว่าเธอเจ็บอีก ให้ตายเถอะ ถ้าถามว่าเจ็บตรงไหนในตอนนี้ บอกเลยว่าเจ็บตรงใจนี่แหละ “ฉันไม่เป็นไร คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ” จัสมินเอ่ยปากไล่อย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อทุกอย่างดูจะล้มเหลวเกินเยียวยา เธอจึงทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะหันไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนซื่อบื้อให้เจ็บใจอีก “เอ๊ะ! ก็บอกว่าให้ออกไปไง” เธอตะคอกเสียงห้วน เมื่อผู้ชายแสนดียังไม่ยอมออกไปไหน ถ้าเดาไม่ผิดคงกำลังหาอุปกรณ์มาเพื่อทำแผลให้เธอแน่ๆ คิดได้ดังนั้นเธอจึงหันมาตะคอกใส่เสียงดัง “ก็บอกแล้วไงว่ามะ...” แต่แล้วประโยคที่ตั้งใจจะพูดก็ถูกกลืนไปพร้อมกับน้ำลาย จัสมินเบิกตากว้าง มันไม่ใช่อุปกรณ์ทำแผล แต่มันเป็นอุปกรณ์ทำรัก “คะๆ คุณ ถะๆ ถอดทำไม” เสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกจนเกลี้ยง ทำเธอดีดผึงลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วพอๆ กับบางอย่างที่กำลังดีดเด้งท้าทาย โอวไม่! เธอกำลังตกใจ เธอกำลังกลัว กลัวจนไม่ยอมละสายตาเลยสักวินาทีเดียว แท่งมหัศจรรย์ที่เหมือนกำลังจับจ้องมาทำเอาลำคอเธอตีบตัน “ผมก็ถอดเป็นเพื่อนคุณไง หนาว

“อะเอ่อ...มะเมื่อกี้พี่ว่าถามว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ค่อยชัด สงสัยสัญญาณไม่ค่อยดี” เมื่อเห็นว่าริชาร์ดพยายามหักห้ามไม่ให้ตัวเองส่งเสียงครางออกมา จัสมินจึงต้องเริ่มมาตรการต่อไป เธอค่อยๆ เลื่อนตัวลงไปจนกระทั่งใบหน้างดงามจดจ้องอยู่ที่กายแกร่งของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาคาดโทษของเขา เธอใจกล้าขึ้นมาซะเฉยๆ ราวกับอยากจะท้าทาย ก็คนอย่างจัสมินเป็นพวกประเภทยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุนี่ ในเมื่อเขาห้าม เธอก็จะทำ “โอว...!” ริชาร์ดครางเสียงพร่าอย่างลืมตัว เมื่อกายแกร่งของเขาถูกครอบครองด้วยปากและลิ้นของเธอ (ไอ้ริชาร์ดนี่แกทำอะไรอยู่กันแน่วะ) ริคาโด้เริ่มสงสัย ในขณะที่ริชาร์ดกำลังพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายความเสียดเสียวที่เธอเป็นคนก่อ “เอ่อ...คือผมกำลัง.....โอว.....! อา....! อืม....! ซีด...!” สุดท้ายเสียงครางคงเป็นคำตอบที่อธิบายได้ดีที่สุดในเวลานี้ ด้วยสมองที่มึนเบลอจากการถูกจู่โจมแบบไม่คาดคิดของเธอ คงทำให้เขาคิดหาคำตอบดีๆ ให้พี่ชายไม่ได้แล้วล่ะ สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้ก็คือ เขาจะจัดการกับแม่สาวช่างยั่วคนนี้ยังไงดี