All Chapters of บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Chapter 81 - Chapter 90

“แต่ฉันถือนี่” เธอเบ้หน้าร้องไห้อีก ให้ตายเถอะ นี่เธอกำลังคุยอยู่กับคนปกติอยู่รึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้พูดยากพูดเย็นแล้วก็เอาแต่ใจที่สุดแบบนี้นะ “ถือไปก็หนักเปล่าๆ เอาเป็นว่าวางๆ ลงบ้างเถอะน่า” แนะ! ยังกวนอีก “ฮือ...! ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลย คิดถึงมิตรภาพของเราสิ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ต่อไปเราคงมองหน้ากันไม่ติด” เธอพยายามโน้มน้าวอีก ‘นี่ฉันต้องยกจิตวิทยามาทั้งเล่มเพื่อหว่านล้อมเขาใช่ไหม’ “ใครว่าล่ะ หลังจากวันนี้เราจะตัวติดกันจนแยกไม่ออกต่างหากล่ะ” คำพูดสองแง่สองง่ามของเขาทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที ‘ให้ตายเถอะ! คนอะไรน่ารักเป็นบ้า’ “ฮ่าๆๆ เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าผมไม่ทำอะไรคุณก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า...” เขาหยุดพร้อมกับยิ้มมุมปาก ซึ่งมันดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย “ว่า?” เธอทวนคำถาม “คุณต้องคบกับผม” “ห๊า!” อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ทำมาทั้งหมดมันคือการขอคบของเขา ‘ตกลงนี่ฉันกำลังคุยกับคนบ้าจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไปมาปุบปับจนตามไม่ทัน เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวนะ เขาขอคบกับเราทั้งที่เพิ่

“ก็ย้ายไปบ้านผมไง” คำบอกกล่าวของเขาทำเอาคนฟังอย่างเธอถึงกับทำตาโต “เฮ้ย! จะบ้าเหรอ ไปทำไม บ้านฉันก็มี อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะ...” เธอมองหน้าเขาอย่างกล่าวหา เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ “คุณเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นเหรอมะลิ ที่ผมอยากให้คุณไปอยู่ด้วยกันที่บ้านผม ก็เพราะว่าผมเป็นห่วงคุณ” สีหน้าเครียดๆ ของเขา ทำให้เธอรู้ว่านี่คงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ “เกี่ยวกับกระดาษแผ่นนี้เหรอที่ทำให้คุณกังวล ความจริงมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ โทบี้อาจจะแค่แกล้งให้ฉันกลัว เพราะว่าฉันเคยว่าเขาเอาไว้เยอะไง” คำพูดของเธอไม่ได้ช่วยให้เขาสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย “คุณว่าท่าทางเมื่อกี้ของหมอนั่นคิดอยากจะแกล้งคุณจริงๆ น่ะเหรอ” จัสมินส่ายหน้าทันทีที่เขาถาม “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าเขากำลังเตือนอะไรบางอย่างกับฉันใช่ไหมคะ” เขาพยักหน้า ซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องอะไร “ฉันอยากรู้จังว่าเรื่องอะไร มีใครคิดไม่ดีกับฉันรึเปล่า” เธอพยายามคิดหาเหตุผลว่าจะมีใครกันที่คิดจะทำร้ายเธอ เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม

“ไม่ไหวแล้วโว้ย!” เขาสบถเสียงดังก่อนจะดึงตัวตนอันแข็งขืนของตัวเองออกจากมือเธออย่างรวดเร็ว ทำเธอขัดใจไม่น้อย “ตาผมบ้างล่ะ ผมจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู” คำขู่ของเขาทำเอาเธอถึงกับถอยกรูด แต่ไม่ว่าจะขยับไปทางไหนมันก็ไม่พ้นโซฟาอยู่ดี เฮ้ย! นี่เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าห้องนี้มันเต็มไปด้วยโซฟาหลากสีหลายสไตล์ ราวกับว่ามันเป็นห้องสะสมโซฟา เพราะหลังจากวันนั้นเขาก็กลายเป็นพวกคลั่งไคล้โซฟา แต่สำหรับเธอคำว่าคลั่งไคล้คงใช้ไม่ได้กับผู้ชายคนนี้ คงมีแต่คำว่า “หมกมุ่น” เท่านั้นแหละที่เหมาะกับเขา “เริ่มจากตัวไหนก่อนดีจ๊ะเมียจ๋า” เขาถามเสียงกระเส่า แต่ก็ยังไม่เท่ากับดวงตาแดงก่ำตามแรงปรารถนาที่กำลังคุโชน คงไม่ต้องอธิบายเป็นคำพูดว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน “คนบ้า! อย่าบอกนะว่าคุณจะใช้ให้ครบหมดทุกตัว (แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว)” ถามไปแล้วก็ต้องรีบหลบสายตา ก็ดูเขามองเธอสิ มองอย่างกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว แล้วไอ้สายตาโลมเลียแบบนี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ทั้งๆ ที่เสื้อผ้าของเธอก็ยังอยู่ครบทุกชิ้น “เดี๋ยวก็รู้” พูดจบเขาก็ดันไหล่เธอให้เ

ว่าแล้วเธอจำต้องยอมสวมบทเป็นนางทาสแต่งตัวให้นายท่านอย่างเขาด้วยความจำใจ แต่เธอก็มีวิธีที่จะไม่ต้องเห็นภาพบาดตานั่น ด้วยการปิดตามันดื้อๆ นี่แหละ รับรองไม่เห็นชัวร์ (เอ่อ! แต่ไอ้การปิดตาแบบนี้ ถึงมันจะไม่เห็นแต่มันก็ยังสัมผัสได้นี่) ยังไม่ทันขาดคำ ขณะที่เธอกำลังคุกเข่าเพื่อสวมอันเดอร์แวร์ให้เขาพร้อมกับปิดตาไปด้วย และไอ้การที่เธอกำลังปิดตานี่แหละที่ทำให้เธอทำอะไรไม่ค่อยสะดวก พยายามคลำโน่นคลำนี่เงอะงะไปหมด แน่นอนว่ามันอันตรายต่อความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรของเขาด้วยเช่นกัน และเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา เขาจึงพยายามเหวี่ยงตัวหลบมือเรียวของเธอ ในขณะที่เธอกลับพยายามไล่ตามจับมันอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ให้ตายเถอะ! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเธอกำลังคลำหาอะไร แล้วเธอมาไล่จับของเขาเพื่ออะไรเนี่ย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก เขากับเธอยังคงเล่นไล่จับกันอย่างเสียวไส้ ด้วยการขยับเอวซ้ายขวาซ้าย เอ้าซ้ายขวาซ้าย ‘ซึ่งกูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกูต้องมายืนส่ายเอวอยู่แบบนี้ด้วย ให้ตายเถอะกูอยากถ่ายภาพนี้เก็บไว้จริงๆ เลย แม่คุณจะได้รู้ว่า ตัวเองกำลังตามล่าอะไรอยู่’ แต่เมื่อทำแบบนั้นไม่ได้ เขาจึงต้องส่ายเอวต

“แล้วนี่ตกลงแกไปโดนอะไรมากันแน่วะ” คำถามของมาคัสทำเอาริคาโด้ถึงกับจนด้วยคำตอบ ‘นี่มันตั้งใจให้เราจนด้วยหลักฐานชัดๆ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้มาคัส’ “เออตี..” สิ้นเสียงริคาโด้ ทุกคนถึงกับหันมาอุทานพร้อมกัน “โอว!” อุทานเสียงดังพร้อมกันซะขนาดนี้ คนโดนตี..ก็อายสิครับคุณผู้ชม ‘ว่าแต่มันชัดซะขนาดนั้นเลยเหรอวะ ถึงได้ทำท่าตกใจกันซะขนาดนี้’ พูดแล้วก็ชักอยากเห็นหน้าตัวเองเหลือเกิน จะได้รู้ว่าจะต้องลงโทษคนทำยังไงดี ‘ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ’ “แม่เจ้า! ใครกันครับที่กล้าเอาตี..ยันหน้าเจ้านายผมแบบนี้ บอกไอ้เคนมา เดี๋ยวไอ้เคนคนนี้จะรีบไปจัดการให้” เคนทำท่าโกรธแค้นแทนเจ้านาย แต่พอได้ยินคำตอบของเจ้านายเท้านั้นแหละ ถึงกับกร่างไม่ออกทันที“โน่นไง กล้าจัดการไหมล่ะ” เขาบุ้ยหน้าไปทางชมพูแพรที่ยืนทำหน้าจืดเจื่อนอยู่ข้างๆ แคทเทอรีนและจัสมิน “เอ่อ! ถ้าเป็นคนนั้นล่ะก็ เคนจะไม่ยุ่ง เคนกลัว” เคนส่ายหน้าหวือทันที ขนาดเจ้านายยังได้รอยเท้าฝากไว้บนหน้าขนาดนั้น แล้วบอดีการ์ดตัวเล็กๆ อย่างเคนไม่โดนเหยียบจมดินไปเลยรึไง “ไหนวันก่อนแกบอกว่าถ้าคุณชมพู่ฟื้น แกจะ