Semua Bab บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Bab 91 - Bab 100

“คิดว่าได้นะ” แคทเทอรีนตอบเสียงอ่อยๆ ถ้าจะให้ตอบจริงๆ เธอคงตอบว่าไม่ ก็ขนาดหลงเข้าไปในห้องเขาแค่แป๊บเดียวยังเกือบถูกเขาจับกิน แล้วถ้าต้องเข้าไปอยู่กับเขาที่นั่นทุกวันๆ เธอจะรอดได้ยังไง “งั้นก็แล้วแต่แกแล้วกัน ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว โตๆ กันแล้วนี่ พูดมากๆ เดี๋ยวก็หาว่ายุ่งอีก อยากทำอะไรก็เชิญเลย” จัสมินทำเสียงงอนๆ “แกอ่ะ อย่างอนสิ ไม่งั้นฉันร้องไห้จริงๆ นะ” ด้วยไม่รู้จะทำยังไงดี แคทเทอรีนจึงขู่ซะเลย เลียนแบบมาคัสที่ชอบขู่เธอไง (แต่ขู่ของเขากับขู่ของเธอเนี่ย มันต่างกันมากเลยนะ) “อีบ้า! นี่แกขู่ฉันเหรอ ขู่ว่าจะร้องไห้เนี่ยนะ อยากจะบ้า” ก็ว่าจะโกรธอยู่แล้วเชียว แต่เห็นแบบนี้จัสมินก็อดขำเพื่อนไม่ได้อีก “สรุปว่าแฟนใครแฟนมัน ดูแลกันเอาเองก็แล้วกัน” มาคัสสรุปอย่างอารมณ์ดี ทำเอาเพื่อนอย่างริคาโด้อดหมั่นไส้บ้างไม่ได้ “ไหนบอกไม่ชอบกินเด็กไง แล้วนี่อะไรวะ” ริคาโด้เอาคำพูดที่อีกฝ่ายเคยลั่นวาจาไว้มาย้อนกลับไป แต่มาคัสกลับยักไหล่ไม่แคร์ “ก็เด็กมันอยากน่ากินเองนี่หว่า ไม่งั้นพวกแกคงไม่ติดกันงอมแงมแบบนี้หรอกจริงไหมล

“ก็มันเป็นโปรโมชั่น ให้ใจแล้วก็ยังแถมตัวด้วย นี่มันโอกาสทองเชียวนะ มีแต่ได้กับได้แบบนี้ ยังไม่รีบคว้าเอาไว้อีก” เฮ้อ! เมื่อกี้ยังทำซึ้งอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวหื่นขึ้นมาซะละ “บ้า! ใครเขาอยากได้กันโปรโมชั่นแบบนี้” เธอว่าให้อย่างอายๆ ทำเอาเขาถึงกับมองด้วยความชอบใจ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ชอบมองเวลาที่เธอเขินนัก ที่สำคัญ ให้ตายเถอะ! หน้าแดงๆ ของเธอมันทำให้เขามีอารมณ์ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “ก็ผมมันเป็นพวกชอบยัดเยียด ยิ่งไม่อยากได้ ผมยิ่งอยากให้ไม่รู้เหรอ” เขาพูดชิดใบหู ทำเอาคนฟังถึงกับขนลุกซู่ “โรคจิต! ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ” เธอพยายามดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดอันตรายของเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมง่ายๆ น่ะสิ “แต่ผมยังกินนมไม่เสร็จเลยนะ” เธอหน้าแดงเป็นลูกตำลึง เมื่อเขายังวกกลับเข้าเรื่องหื่นเดิมๆ “คือว่าฉัน เอ่อ..ฉัน...” เธออึกอัก ด้วยรู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่มันยังเร็วเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งคบกันอย่างเธอ ซึ่งดูเหมือนเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอด้วยเช่นกัน “เรื่องเซ็กส์สำหรับ

“นี่! หยุดได้แล้ว ไม่เห็นรึไงว่าแกร้องไห้ใหญ่แล้ว” จัสมินออกแรงผลักอีกฝ่ายออก จากนั้นก็เอาตัวเองเป็นเกราะกำบังไม่ให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัวเด็กน้อยได้อีก ซึ่งนั่นเป็นการกระทำที่ทำให้อันนาโกรธจนถึงขีดสุด และตั้งใจจะจัดการกับเธอให้ถึงที่สุด แต่ยังไม่ทันที่จะทำอย่างที่ตั้งใจไว้ มือใหญ่ของริชาร์ดก็คว้ามืออันนาเอาไว้ได้ก่อนที่มันจะจิกลงบนหัวของจัสมิน อันนาถูกเหวี่ยงออกไปจนกระทั่งล้มลงไปกองกับพื้น “ออกไปจากบ้านผมซะ ก่อนที่ผมจะพลั้งมือฆ่าคุณขึ้นมาจริงๆ แล้วจากนี้ต่อไปอย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ผมจะไม่ยอมให้ลูกอยู่ใกล้แม่ใจยักษ์อย่างคุณอีก ออกไปจากชีวิตเราซะ ออกไป!” ริชาร์ดตะโกนไล่เสียงดังด้วยความเดือดดาล อดโทษตัวเองไม่ได้ที่ทำให้ลูกต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้โดยไม่เอะใจเลยสักนิด เป็นเพราะความคิดผิดๆ ของตัวเองแท้ๆ ที่คิดว่าลูกอาจจะโหยหาความรักจากอ้อมอกแม่ ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นการผลักให้ลูกต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ใครจะไปคิดล่ะว่าคนเป็นแม่อย่างอันนาจะทำเรื่องร้ายกาจกับลูกแท้ๆ ของตัวเองได้ลงคอ “อย่านึกนะว่าฉันจะยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ ไม่มีวัน พวกแกทุกคน

“คนบ้า! อย่าน่ารักไปกว่านี้ได้ไหมเล่า แค่นี้ฉันก็รักจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่เขาจะรักเราบ้างไหมนะ เฮ้อ! หรือเราจะรักเขาข้างเดียว” หลังจากเขาออกไปแล้ว เธอจึงได้ครุ่นคิดเรื่องระหว่างเธอกับเขาต่อ “ช่างเถอะ! ขอแค่เราได้รักเขาก็พอแล้วนี่นา ไปเตรียมอาหารไว้รอเขาเลยดีกว่า เขาบอกว่าจะกลับมาชิมฝีมือเรานี่นา คนอะไรน่ารักที่สุด เฮ้ย! ไอ้ชมพู่ แกทำกับข้าวเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตายแล้ว! ดันไปบอกเขาว่าจะทำมื้อเย็นไว้รอ ทั้งๆ ที่ทำอาหารไม่เป็นเนี่ยนะ แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ชมพูแพร เอาไงดีล่ะทีนี้ ออกไปไหนก็ไม่ได้ซะด้วยสิ แล้วถ้าเขากลับมาแล้วไม่มีมื้อเย็นอย่างที่รับปากเอาไว้ล่ะ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ฮือ...! เอาไงดีๆ นึกออกแล้ว!” ชมพูแพรกระหยิ่มยิ้มย่องกับความคิดของตัวเอง เมื่อในที่สุดก็คิดได้ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดี ติ๊งต่อง... ชมพูแพรรีบวิ่งไปเปิดประตู ทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งนั่น “แกคิดจะทำอะไรของแกเนี่ยชมพู่ ไหนแกลองบอกเหตุผลดีๆ มาสักข้อซิที่แกให้พวกเราสองคนลางานแล้วก็ซื้อของสดพวกนี้เข้ามา เพื่ออะไร” จัสมินหันมาจ้องจับผิดเจ้าของห้องทันทีที่เข้ามาในห้อ

“ความฟินทำให้แกกล้าขนาดนี้เลยเหรอมิน” แคทเทอรีนทำหน้าปลื้มปริ่ม อย่างน้อยมันก็ทำให้เพื่อนเธอทะเยอทะยานที่จะมีชีวิตรอดต่อไป “เออ! พอใจรึยัง” จัสมินหันมาตอบประชดเพื่อนเสียงดัง “หึๆๆ ฮ่าๆๆ” ว่าแล้วชมพูแพรก็หลุดขำออกมา หลังจากที่พยายามกลั้นเอาไว้แทบแย่ “หัวเราะอะไร” จัสมินหันมาถามเพื่อนอย่างหัวเสีย เมื่อคิดว่าชมพูแพรกำลังหัวเราะเยาะเธออีกคน “ก็..ก็แกลองคิดดูสิ ขนาดหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ แต่พวกเรายังมานั่งคุยกันเรื่องนี้ เหมือนพวกหื่นกามยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ นี่สรุปพวกเราสามคนหื่นกันทุกคนเลยใช่ไหมเนี่ย” คำพูดของชมพูแพรทำเอาเพื่อนๆ ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยเหมือนกัน “เออ! นั่นสิ ความหื่นทำให้พวกเราหายกลัวขึ้นเยอะเลยนะ โดยเฉพาะแกยัยแคท” ไม่วายที่จัสมินจะหันมาเหน็บเพื่อนอีก “ถ้างั้นพวกเราจะทำยังไงกันต่อดีล่ะ เรายังไม่รู้เลยนะว่าพวกมันจับพวกเรามาไว้ที่ไหน แล้วอย่างนี้พวกผู้ชายจะมาช่วยเราได้ยังไง” ชมพูแพรทำหน้าเครียดอีกครั้ง แค่คิดว่าทุกอย่างมันมืดมิดไปหมด หัวใจก็หดหู่ลงอีกครั้ง แค่คิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก