All Chapters of บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Chapter 61 - Chapter 70

ในขณะที่ทางบริษัทกำลังวุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ก็เป็นเรื่องจนได้ เอ๊ะ! ยังไง เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องไปแล้ว แล้วเขาก็จัดการกันได้แล้ว คงมีแต่ท่านประธานบริษัทและเลขากระมังที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เหตุเพราะยังนอนไม่ตื่นกันนั่นเอง “อืม...!” ชมพูแพรส่งเสียงครางขับไล่ความเมื่อยขบจากการกรำศึกมาอย่างหนักเมื่อคืนนี้ “โอ๊ย! ทำไมมันเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้เนี่ย อย่างกับไปรบราฆ่าฟันกับใครมาอย่างนั้นแหละ” เธอบ่นพึมพำอย่างลืมตัว จนกระทั่งเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอไปรบมาจริงๆ “เฮ้ย! เมื่อคืน” เธอดีดตัวลุกขึ้นหลังจากลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ได้ “ไม่ใช่ความฝันนี่” เธอครางเบาๆ หลังจากก้มมองเนื้อตัวเปลือยเปล่าของตัวเอง ยิ่งเห็นรอยจ้ำๆ บนเนินอกขาวๆ ก็ยิ่งแน่ใจว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง “ฮือ...! นี่เราเสียตัวให้ผู้ชายหื่นๆ ไปแล้วเหรอเนี่ย อ๊าย! ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย ฮึ่ย! เป็นเพราะอีตาหื่นนั่นคนเดียวเลย หื่นจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน หื่นจนปวดไปหมดทั้งตัว ฮือ...! แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขาโดนวางยานี่นา ไม่แน่ว่าเขาอาจจะจำเ

“ถ้าอยากรู้ว่าจริงไหม คุณต้องให้ผมพิสูจน์ด้วยการโหมโรงกันอีกสักครั้งสิ” นี่ก็ขอกันซึ่งๆ หน้า ไม่กระดากเลยสักนิด “ฮือๆๆ” ริคาโด้ทำหน้างง เมื่อจู่ๆ แม่คุณก็ร้องขึ้นมาแบบไม่ปีมีขลุ่ยอีก “เอ้าเฮ้ย! แล้วคุณจะร้องอีกทำไมเนี่ย” “ก็ฉันเหนื่อย ฉันเพลีย แล้วฉันก็หิวมากด้วย” มันเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย แต่มันกลับทำให้เขาหัวเราะออกมาได้ “ฮ่าๆๆ โอ๋ๆๆ แม่เด็กน้อยของผม เอาเป็นว่าผมไม่ทำอะไรคุณแล้วก็ได้ แต่คุณต้องหอมแก้มผมทีนึงก่อน” เขายื่นข้อเสนอพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนจะยื่นแก้มไปชนแก้มเขาเบาๆ จากนั้นก็วิ่งหนีเข้าห้องน้ำทันที แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงโวยวายของคนหื่นที่ยังไม่รู้จักพอดังตามมา “แบบนี้มันขี้โกงกันนี่ ไอ้ที่คุณทำเมื่อกี้เขาไม่เรียกว่าหอมสักหน่อย อย่ามาขี้โกงนะชมพูแพร” เขายืนโวยวายอยู่หน้าห้องน้ำ ในขณะที่เธอยืนเขินหน้าแดงอยู่ด้านใน แต่ก็ยังไม่วายส่งเสียงตอบกลับมาด้วย “คนบ้านี่ จะไปไหนก็ไปเลย ฉันจะอาบน้ำแล้ว” โดนไล่ตรงๆ แบบนี้ คนโดนไล่จึงได้แต่บ่นพึมพำ ก่อนจะยอมอ

“ไอบ้า! ฉันยังไม่ตาย พิสูจน์อัตลักษณ์บ้าบออะไร ว่าแต่เขาลงรูปฉันทำไมอะ ฉันดังขนาดนั้นเลยเหรอ” ทั้งจัสมินและแคทเทอรีนถึงกับเบ้หน้าพร้อมกันกับความดังของเพื่อน “แต่ฉันว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่ริคาโด้ เขาคงไม่เอารูปแกไปลงให้เปลืองพื้นที่เขาหรอกมั้ง” แคทเทอรีนเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง หลังจากทนฟังเงียบๆ มานาน “ชิ! ฉันก็ไม่ได้อยากลงสักหน่อย ดูซิลงอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระสิ้นดี” ชมพูแพรเบะปาก จากนั้นก็ทำท่าจะเดินหนีไปดื้อๆ แต่มีเหรอที่เพื่อนรักทั้งสองคนจะรู้ไม่ทันเกมเพื่อนที่คบหากันมาหลายปีอย่างเธอ “อ๊ะๆๆ อย่ามาเนียนนะชมพู่ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามีอะไรที่พวกฉันสองคนยังไม่รู้ อธิบายมาให้ละเอียดเร็วๆ เลย ไม่งั้นอย่าหวังว่าพวกฉันจะยอมปล่อยแกไป” จัสมินขู่ฟ่อ “แต่เรื่องมันยาวนะ” “ฉันมีเวลามากพอ ต่อให้แกใช้เวลาเล่าทั้งวัน ฉันก็จะฟัง” ชมพูแพรทำหน้าปูเลี่ยน ด้วยไม่รู้จะเลี่ยงคำถามของเพื่อนได้ยังไง “มันก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ปาปารัสซีก็ดันเขียนให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาก็เท่านั้นเอง” ชมพูแพรเลือกที่จะตอบคำถามแบบเลี่ยงๆ จากนั้นก็เด

“แค่น้ำผลไม้ธรรมดา คงไม่ทำให้ท่านประธานต้องเจ็บตัวถึงขนาดนี้มั้งคะ” จัสมินเสริมขึ้น ด้วยไม่เชื่อที่เขาบอกมา “ความจริงมันก็ไม่ธรรมดา เพราะมันเป็นผลไม้หมัก” นี่ก็เลี่ยงได้อีก “น้ำผลไม้หมัก หมายถึงไวน์น่ะเหรอคะ” จัสมินถามขึ้น แต่เมื่อเห็นเขาพยักหน้ารับทำเอาสองสาวถึงกับหน้าตื่นอีกครั้ง “ซวยแล้ว! พี่ต้องรีบเอาไวน์นั่นคืนมาจากยัยชมพู่เร็วที่สุดเลยนะคะ ไม่อย่างนั้นพวกเราซวยกันหมดนี่แน่” ริคาโด้ทำหน้างงสงสัยในคำพูดของแคทเทอรีน ตอนนี้คงไม่มีใครซวยเท่าเขาแล้วล่ะ และถ้าจะไม่รอดก็เห็นจะมีเขาคนเดียวอีกเช่นกัน “ทำไมล่ะ มีอะไรเหรอ” สองสาวทำหน้าหนักใจก่อนจะพูดออกมา “ก็ยัยนั่นเขาแพ้แอลกอฮอล์ ทางที่ดีเอาไวน์นั่นออกให้ห่างจากยัยชมพู่เป็นดีที่สุดค่ะ” จัสมินรีบเตือน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายกลับคิดไปอีกแบบ “แพ้แอลกอฮอล์ ยังไงเหรอ ขึ้นผื่นหรือว่าหายใจไม่ออก” ริคาโด้ถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่ใช่ทั้งสองอย่างค่ะ เอาเป็นว่าพี่อย่าให้พวกเราอธิบายเลยค่ะ แคทว่าเรารีบเอาไวน์นั่นออกมาก่อนเถอะค่ะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป” แ

หลังจากจัดการกับสภาพยุ่งเหยิงของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินตรงไปยังห้องทำงานของท่านประธานที่นัดกันไว้ แต่การจะเข้าห้องท่านประธานได้จะต้องผ่านโต๊ะเลขาก่อน ซึ่งแน่นอนว่าเลขาอย่างเมเบลไม่ยอมให้ผู้หญิงหน้าไหนที่ไม่มีธุระสำคัญกับเจ้านายได้เข้าไปในห้องนั้นง่ายๆ แน่ “จะไปไหน” เมเบลถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ห้องท่านประธานค่ะ” ชมพูแพรตอบตามตรง “เธอคิดว่าที่นั่นเป็นอะไร เป็นซ่องที่เธอคิดจะเข้าไปอ่อยเขาตอนไหนก็ได้งั้นสิ เมื่อกี้ก็ทีนึงแล้วนะ อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้เธอเข้าไปได้ง่ายๆ อีก แล้วเธอจะทำอะไรตามใจชอบได้ ถ้าไม่อยากมีปัญหา กลับไปนั่งทำงานของเธอซะ” เมเบลขู่ “ค่ะ” เลขารุ่นพี่ยิ้มสมใจเมื่อเห็นรุ่นน้องเชื่อฟังดี แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อชมพูแพรไม่ได้เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองอย่างที่เข้าใจ แต่กลับเดินไปที่ประตูห้องท่านประธานอีก “นี่นังชมพูแพร แกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง ฉันบอกว่าไม่ให้เข้าก็ไม่ให้เข้าสิ กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ” ขณะที่เมเบลกำลังฉุดกระชากลากถูตัวชมพูแพรกลับมาที่โต๊ะ จู่ๆ ประตูห้องท่านประธานก็ถูกเปิดออก โดยเจ