Semua Bab บทเรียนลับคลับชั้นสูง: Bab 41 - Bab 50

“ผมจะเอาคืน จะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู” เสียงหัวเราะบวกกับหน้าหื่นและลายของเขาในตอนนี้ ดูไม่จืดเอาซะเลยให้ตายสิ มันให้อารมณ์เหมือนกำลังดูหนังฆาตกรโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ “อี๋! ไอ้โรคจิต” เธอเบ้หน้าให้ แต่ใครจะสนในเมื่อในหัวเขาตอนนี้มีแต่เรื่องเอาคืน ‘หึๆๆ ให้เสื้อนม ได้นม แล้วถ้าให้กางเกงใน ก็ต้องได้...’ คิดได้ดังนั้น เขาจึงไม่รีรอที่จะเรียกพนักงานคนเดิมกลับมาอีกครั้ง “ช่วยจัดกางเกงชั้นใน เอ่อ! หรือจะเป็นจีสตริงก็ได้ เอาให้เข้าชุดกับเสื้อชั้นนม เอ๊ย! เสื้อชั้นในเมื่อกี้ด้วย อืม! เอามาอย่างละสิบตัวเลยดีกว่า ผมอยากเอาคืน” พอสั่งพนักงานเสร็จ เขาจึงหันมายิ้มร้ายกาจให้เธอที่ยืนอึ้งอยู่อีกครั้ง “คนบ้า นี่ใจคอคุณจะคิดแต่เรื่องหื่นๆ ใช่ไหมเนี่ย โรคจิตชัดๆ” เธอสะบัดพรืด จากนั้นจึงเดินออกไปรอเขาที่หน้าร้าน ซึ่งมีโคดี้และเคนยืนถือของรออยู่แล้ว และทันทีที่เห็นเจ้านายตัวเองเดินตามออกมา ทั้งคู่ถึงกับตะลึง “เย้ย! ไปฟัดกับแมวที่ไหนมาครับนาย ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้” เคนเห็นแล้วยังอดสยองด้วยไม่ได้ “เออ! แมว แมวตัวใหญ่ด้วย แล้วก็ดุมากด้

“เสื้อผ้าฉันล่ะ นี่! คุณจะเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันไม่ใช่เหรอ รีบส่งมาสิ” เธอขัดใจไม่น้อย เมื่ออีกฝ่ายทำท่ายึกยักไม่ยอมส่งเสื้อผ้าให้เธอง่ายๆ “อยากได้เหรอ ผมเปลี่ยนใจไม่ให้ละ ไหนๆ ผมก็ไม่อยากให้คุณไปอยู่แล้ว เอาเป็นว่าคุณก็ไม่ต้องไปละกันนะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะถือไพ่เหนือกว่า ในขณะที่เธอก็โผล่ออกมาได้แค่หัวและแขนข้างหนึ่งเท่านั้น แต่แม่คุณก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามเอื้อมมือคว้าเสื้อผ้าในมือเขาให้ได้ “อ๊ะๆๆ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับคุณผู้หญิง” ชมพูแพรกัดฟันกรอด เมื่ออีกฝ่ายยังพยายามยั่วโมโหเธอไม่เลิก “อยากได้เหรอ ถ้าอยากได้ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ” เธอละเกลียดไอ้คำนี้ของเขาจริงเชียว เอะอะๆ ก็ยื่นข้อเสนออย่างเดียวเลย แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมเธอจะต้องยอมรับข้อเสนอของเขาทุกครั้งด้วยก็ไม่รู้ “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร” เธอทำหน้าไม่ไว้ใจ เมื่อเห็นเขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ “หอมก่อนสิ แล้วจะบอก” นั่นไง ขนาดจะบอกข้อแลกเปลี่ยน ยังต้องขอแลกเปลี่ยนก่อนอีก อย่างนี้ไม่ให้เรียกว่าเจ้าเล่ห์ ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว “นี่! จะบ้าเหรอ ฉันอยู

“อุ๊ย!” เธออุทานหลังจากเสียหลักล้มตึงลงไปบนโซฟาตัวเขื่อง และเมื่อไม่มีทางหนีได้จึงเป็นโอกาสของเขาบ้าง “จะทำอะไรน่ะ ถอยไปนะ” บอกตามตรงว่าเห็นหน้าเขาตอนนี้แล้วก็อดที่จะกลัวไม่ได้ ยิ่งเขาใช้แขนทั้งสองข้างกักตัวเธอไว้แบบนี้ก็ยิ่งใจคอไม่ดี “ก็จะมองอย่างที่คุณอยากให้มองไง ไหนล่ะ อยากให้ผมมองส่วนไหนของคุณก่อนดี หรือจะให้ผมเป็นคนเลือกเอง” ว่าแล้วเขาก็ไม่รอฟังคำตอบใดๆ อีก แต่กลับเอื้อมมือพยายามที่จะปลดเชือกเส้นเล็กๆ ที่คล้องอยู่บนไหล่ทั้งสองข้างของเธอ “ไม่เอา ไม่ให้ดูแล้ว ถอยไป อย่าทำแบบนี้เลย ฉันกลัว” เธอพยายามห้าม แต่คนที่กำลังหน้ามืดด้วยความโกรธก็ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แล้วทำไมเขาถึงต้องหวงเธอมากอย่างที่ไม่เคยหวงใครแบบนี้ด้วย อะไรที่เคยชอบ พอมาอยู่บนตัวเธอเขากลับไม่ชอบมันอีก แค่คิดว่าจะมีผู้ชายหน้าไหนได้ชื่นชมผิวขาวๆ นี้ เขาก็ยิ่งแทบคลั่งจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ กระทั่ง...แควก! สายเสื้อทั้งสองข้างที่ถูกเขายื้อยุดฉุดกระชากขาดวิ่น จนเสื้อตัวสวยหลุดร่วงลงไปเผยให้เห็นทรวงสร้างเต่งตึงภายใต้

“เอ้า! ทำไมเร็วนักล่ะครับ หรือว่าเบื่อ” เคนถามอย่างแปลกใจ ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะอยู่นานจนต้องสะกิด แต่ที่ไหนได้ เข้ามายังไม่ทันไรแม่คุณก็เบื่อซะละ “ก็คงงั้นมั้ง ก็ที่นี่ไม่เห็นมีอะไรที่น่าสนใจเลยนี่นา ฉันว่าเราไปที่อื่นกันต่อดีกว่าค่ะ แต่เอ๊ะ!” ขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากที่นี่ พลันสายตาก็ไปปะทะเข้ากับใครบางคนที่เธอกำลังตามหา “นั่นมัน... เอ่อ! ฉันเปลี่ยนใจละ ไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว อยู่ต่ออีกสักหน่อยแล้วกันเนอะ ความจริงที่นี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกัน” สองหนุ่มถึงกับงงกับความปลี่ยนแปลงปุบปับของคุณเธอ ‘เฮ้อ! ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ’ “เอ้อครับ” จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเธอบอกว่าน่าสนุก พวกเขาก็คงต้องเออออด้วยน่ะสิ ถึงแม้จะยังงงอยู่บ้างก็เหอะ และยังไม่ทันจะหายงงก็ต้องมางงมากขึ้นอีก เมื่อแม่คุณเดินลิ่วๆ ไปทางหนึ่งโดยไม่รอหรือบอกอะไรให้พวกเขาได้รับรู้“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” นี่คงเป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความซุ่มซ่าม แต่เกิดจากความตั้งใจของเธอโดยตรง และเชื่อเถอะว่า ถ้าเป็นเรื่องนี้เธอทำได้แนบเนียนไม่มีใครจับได้แน่ (ก็สถานการณ์แบบนี้เธอเจอมาบ่อย เรีย

“ครั้งแรกก็ปฏิเสธกันทุกคนอย่างนี้แหละ ครั้งต่อไปขี้คร้านจะเรียกหาเอง เชื่อไหมว่าทันทีที่ผมเห็นหน้าคุณ ผมก็คิดจะทำแบบนี้กับคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”‘ถ้ากูรู้ กูก็จะฆ่ามึงตั้งแต่ครั้งนั้นเหมือนกัน’ ริคาโด้ได้แต่คิดในใจ ด้วยไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูดอีก “คุณมีอะไรที่น่าค้นหาอย่างบอกไม่ถูก แล้วคุณก็ดูมีเสน่ห์จนผมอยากจะกลืนกินคุณทั้งตัว” ‘ฉิ..หาย! มึงอย่ากินกูนะ กูไม่อร่อย เนื้อกูเหนียวเคี้ยวยาก โอว! ไม่สิ ยิ่งเหนี่ยวมันอาจจะยิ่งชอบ’ ริคาโด้แทบกลั้นหายใจ เมื่ออีกฝ่ายพยายามจะลูบไล้มาบนตัวเขา “ตอนแรกผมก็คิดว่าจะพาคุณขึ้นไปหาความสุขกันบนห้อง แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจละ ไหนๆ ห้องนี้ก็มีแค่เราสองคน ผมก็จะทำให้ที่นี่เป็นสวรรค์ของเรา รับรองว่าไม่มีใครเข้ามากวนเราได้แน่ เพราะผมสั่งเด็กข้างนอกไว้แล้ว (ถึงว่าสิ ไม่มีบ๋อยเข้ามาบริการกูสักคน) พร้อมจะเซ็นสัญญากับผมรึยังครับริค”‘ไอ้เวรเอ๊ย! กูไม่มีปากกา หรือมันจะใช้ของมันวะ ฉิ..บ! เวรแล้วไหมไอ้ริค ตัวมันใหญ่ขนาดนี้แล้วปากกามันจะขนาดไหน เฮ้ย! ไส้กูไม่ทะลักเลยรึไงวะเนี่ย’ คิดได้ดังนั้นเขาจึงรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายยันขาถีบอกอ