All Chapters of สัญญารักร้ายนายเจ้าชู้ : Chapter 31 - Chapter 40

วาตะ....ตอนนี้เขาอุ้มลูกสาว (ที่เพิ่งรู้ว่ามี) ตามเนยมาที่ห้องนอนของนานะซึ่งอยู่บนชั้นสอง ห้องนอนที่ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูสลับฟ้า ภายในห้องมีแต่ตุ๊กตาหมีเต็มไปหมดรวมถึงบนเตียงนอนเจ้าหญิง"พี่เอาลูกนอนตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวเนยจะหาชุดมาเปลี่ยนให้แกก่อนเพราะถ้าให้นอนแบบนี้เดี๋ยวแกจะไม่สบาย"เขาทำตามที่แม่ของลูกบอกทุกอย่าง เขาพานานะมานอนตรงโซฟาและยืนมองเนยเดินไปเดินมาหาเสื้อผ้ามาเปลียนให้ลูกที่ยังนอนหลับไม่ยอมตื่น ขนาดโดยเนยจับเปลี่ยนเสื้อผ้าขนาดนี้แกยังไม่ยอมตื่นเลย ขี้เซาเหมือนแม่ไม่มีผิดจริงๆ เขามองตามแล้วก็ยิ้ม เขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้้ เรื่องลูกเขาไม่เคยวางแผนไว้เลยว่าจะมีไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวของเขาเลย ในตอนนั้นที่เขากลัวว่าเนยจะท้องเนยยืนยันว่าตัวเองไม่ท้องแน่ๆเขาก็เลยคิดว่าคงไม่มีแน่ๆ แต่พอมีแล้วก็ทำตัวไม่ถูกเขาเริ่มกลัวและกังวลว่าตัวเองจะเป็นพ่อที่ดีให้ลูกได้หรือเปล่าตอนนี้ลูกสาวของเขาโดนจับเปลี่ยนชุดพร้อมกับทาครีมทาแป้งจนหอมฟุ้งไปทั้งห้อง เนยยืนมองผลงานของตัวเองก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มลูกสาวที่ยังนอนหลับอยู่ เขาก็อยากหอมแก้มลูกบ้างจังแต่คงต้องขออนุญาตจากผู้เป็นแม่ก่อ

วาตะ....ตอนนี้เขากำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกที่ห้องรับแขก เขาหยิบกล่องตุ๊กตาหมีที่พ่อฝากมาให้ เขาเข้าใจรู้แล้วว่าพ่อฝากมาให้ใคร กลับไปเขาต้องโทรไปถามพ่อว่าทำไมไม่บอกเรื่องนานะให้เขารู้ ลูกเขาอายุขวบครึ่งแล้วโดยเขาไม่รู้อะไรเลย ถามว่าโกรธไหมก็โกรธครับที่ทุกคนปิดบังเขามาตลอด"ปะป๊าาา""ค๊าบบลูก""ตุ๊กตาของน้อง" เธอชี้ไปที่กล่องตุ๊กตาที่เขายังไมไ่ด้แกะให้"ใช่ครับของนานะ ที่ไงมีชื่อนานะด้วย" เขารีบแกะกล่องตุ๊กตาให้ลูกสาวทันทีพอแกได้ไปแกก็รีบเอาไปกอดทันที"ตุ๊กตาน้อง คุงปู่ใจดี" ลูกผมรู้ด้วยครับว่าพ่อผมฝากมาให้"พี่นายจะส่งมาให้ทุกอาทิตย์ค่ะแล้วก็จะปักชื่อมาด้วยนานะเลยจำได้ตัวไหนมีชื่อแกปักไว้แกจะรู้ทันทีว่าเป็นตุ๊กตาของคุณปู่ให้เธอมา" เนยคงรู้ว่าผมสงสัยเธอเลยอธิบายมาซะละเอียด"แปลว่าทุกคนรู้เรื่องนานะกันหมดสินะ มีแต่พี่ที่โง่ไม่รุ้อยุ่คนเดียว""แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วไงคะ""ที่จริงมันต้องเป็นพี่รึเปล่าที่ต้องรู้เป็นคนแรกอ่ะ" ตอนนี้เขาเริ่มไม่โอเคกับความรู้สึกของตัวเอง มันน้อยใจพ่อน้อยใจเนยน้อยใจทุกคนที่เขาคิดว่ารู้เรื่องนี้"พี่ขอตัวกลับก่อนนะ" เขาอยู่ไม่ไหวแล้วครับตอนนี้ขอกลับไปสงบสติอารมณ์ที่ห

วาตะ....ในขณะที่เขากำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อเข้านอนเพระายังรู้สึกง่วงๆ ก็มีเบอร์ใครคนนึงโทรเข้ามาหาผมยัยหมูอ้วนเบอร์นี้ไม่เคยโทรมาหาเขาเลยสักครั้งแต่ทำไมวันนี้ถึงโทรมา หรือว่าจะมาง้อเขาเพราะรุ้ว่าเขาน้อยใจอยู่ เขาจะเล่นตัวดีไหม ไม่รับสาย แต่ถ้าเธอไม่ง้อเขาต่อล่ะ.....รับก็ได้วะ"พี่อยู่ไหน" ทำไมเสียงดูร้อนรนแปลกๆ"อยู่คอนโด""พี่ว่างมั้ย""ก็ไม่ค่อยว่างเดี๋ยวจะออกไปเที่ยวมีอะไร" ขอเล่นตัวหน่อยเหอะ"งั้นไม่กวนละค่ะแค่นี้นะ/ ฮือออปะป๊าาาาาน้องจะหาปะป๊า" เอ๊ะ นั่นมันเสียงนานะ แล้วแกร้องไห้ทำไม"เดี๋ยวๆ ว่าแต่ลูกร้องไห้ทำไม""ลูกตัวร้อนไม่สบายเลยร้องไห้น่ะ เดี๋ยวเนยดูแลแกเองพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรแค่นี้นะคะ""เห้ยยย เดี๋ยวๆ ว่างๆพี่ไม่ได้ไปไหน""ไหนเมื่อกี้บอกจะออกไปข้างนอก""ก็แค่ประชดน่ะ คิดว่าเนยจะมาง้อ""แล้วตกลงพี่จะมาหาลูกมั้ย""เดี๋ยวพี่แต่งตัวเสร็จจะออกไปเลยไม่เกินครึ่งชั่วโมง""เร็วไปป๊ะ..คอนโดพี่ตั้งไกลไม่ต้องรีบขับนะ""ห่วงพี่ใช่มั้ยครับ""เปล่า เอ่ออ แค่นี้นะเนยไปดูลูกก่อนตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดแม่ของลูกวางสายไปละครับ ตอนนี้อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเลยแค่ได้ยินเสียงหวานๆของเมีย

น้องเนย....ไม่รู้อะไรดลใจให้เรายอมให้โอกาสพี่วาตะ อาจเป็นเพราะทุกคนไม่ว่าจะป๊าหรือแม่ที่ทำให้เราอยากให้โอกาสพี่วาตะอีกสักครั้ง เราไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไงมันจะดีขึ้นหรือว่าจะเลวร้ายกว่าเดิม เราขอลองดูสักครั้ง แต่ถึงแม้เราจะให้โอกาสแต่ไม่ได้หมายความว่าเราพี่วาตะจะต้องอยู่ด้วยกันหรอกนะก็ยังต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมจนกว่าเราจะมั่นใจริงนั่นแล่ะ มันจะเป็นการทดสอบพี่วาตะว่าถ้าไม่ได้อยู่กับเราเค้าจะยังทำตัวเหมือนเดิมอยู่มั้ยเค้าจะมีความอดทนแค่ไหน เราไม่ใจร้ายเดินไปใช่ไหมตอนนี้เราพาพี่วาตะมาหานานะที่ห้องค่ะ แกตื่นพอดี พอเจอหน้าปะป๊าก็เริ่มเบะปากร้องไห้ทันที อ้อนป๊าล่ะสินะ"ปะป๊าาา ฮือออปะป้ามาแล้ว" พี่วาตะรีบเดินไปหานานะที่เตียงพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยมานั่งบนตักและแตะไปที่หน้าผาก"ตัวยังร้อนอยู่เลยนะ" พี่วาตะหันมาพูดกับเราด้วยสีหน้าเป็นกังวลคงเพราะห่วงลูกนั่นแล่ะ มาเจอกันวันแรกลูกสาวก็เป็นไข้ซะแล้ว"เดี๋ยวอีกสักหนึ่งชั่วโมงค่อยทานยาอีกรอบค่ะ ตอนนี้ทำได้แค่เช็ดตัวให้ก่อนเพื่อระบายความร้อนออกจากร่างกาย""ทำยังไงพี่จะทำให้แกเองเนยดูแลแกตั้งแต่เช้าแล้วพี่ขอทำบ้างนะ""ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเนยไปเอาผ้า

วาตะ....เขากระซิบคุยกับนานะโดยที่เนยไม่ทันสังเกตุเพราะกำลังแต่งหน้าทำผมอยู่"นานะครับป๊าขอความช่วยเหลือหน่อยได้มั้ยครับ""อาไรคะปะป๊า"นานะหันมามองหน้าผมด้วยความสงสัย"นานะขอไปส่งมี๊ที่มหาลัยนะแล้วบอกให้ปะป๊าไปส่งแล้วตอนขากลับปะป๊าจะพาไปซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่""อืมมม.... น้องไม่เคยไปเลยค่ะน้องอยากไป""งั้นนานะก็ไปบอกมี๊นะครับป๊านั่งรอตรงนี้นะ" เขาปล่อยให้นานะลงจากตักแล้วนานะก็วิ่งไปหามี๊ของเธอ ไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน สักพักเนยก็หันมามองหน้าเขาพร้อมกับทำตาขวางใส่ก่อนจะส่ายหน้าเหมือนเอือมละอาอะไรสักอย่าง หวังว่าไม่ใช่เขาหรอกนะ สักพักนานะก็วิ่งกลับมาหาเขา เขาเลยถามว่าสำเร็จมั้ยและคำตอบที่ได้คือ......"น้องบอกมี๊แล้วค่าว่าปะป๊าบอกให้น้องมาบอกมี๊ว่าน้องอยากไปส่งมี๊ที่มหาลัย""ห๊ะ!!! เอ่อน้องบอกมี๊ว่าปะป๊าบอกเหรอครับ""ช่ายยค่าาาา น้องเก่งมั้ยคะ""เอ่ออ ครับเก่งมากๆเลยลูกสาวปะป๊า..... เห้อออ"แต่สุดท้ายเขาก็ได้มาส่งเนยที่มหาลัยเพราัคงทนลูกตื้อของนานะกับเขาไม่ไหว ตอนนี้เขาขับรถมาถึงมหาลัยของเนยแล้วครับส่วนนานะก็นั่งตักเนยและมองไปรอบๆมหาลัยอย่างตื่นเต้นเพราะไม่เคยมา"มี๊เรียนที่นี่เหรอคะมี๊""ใช่ค่