Lahat ng Kabanata ng รีเทิร์นรักร้ายนายแฟนเก่า: Kabanata 11 - Kabanata 20

อลิซ...."มันสายไปแล้วเต เรื่องของเรามันผ่านมานานเกินไป ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นที่เราเลิกกันใหม่ๆ ฉันหวังว่าสักวันนึงนายจะคิดได้นายจะไปง้อฉันที่โน่นแล้วพาฉันกับน้องติณณ์กลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ นายรู้มั้ยว่าฉันรอนายทุกวันด้วยความหวังรอว่าเมื่อไหร่นายจะมาคุยกับพ่อกับแม่เพื่อให้ท่านยกโทษให้และบอกกับท่านว่านายยังรักฉันอยู่ต้องการฉันกับลูกอยู่แต่เปล่าเลยฉันรอเก้อฉันหวังลมๆ แล้งๆหวังในสิ่งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังแอบหวัง สุดท้ายฉันก็รู้แล้วว่าฉันหวังมากเกินไปหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าเพราะอะไรนายถึงมาขอโอกาสฉันตอนนี้เพราะคำพูดของลูกใช่ไหมถ้าลูกไม่พูดแบบนั้นนายก็คงไม่พูดแบบนี้""ลิซ""สามปีที่ผ่านมาฉันรับรู้เรื่องราวของนายตลอด นายคบใครเลิกกับใครฉันรู้หมด นายมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตนายดูมีความสุขมากเลยนะ ความสุขของนายที่ไม่มีฉันอยู่ ซึ่งต่างจากฉันฉันไม่กล้าเปิดใจให้ใครไม่กล้าก้าวออกจากความรู้สึกเดิมๆที่เคยมีให้นาย และการที่นายมาขอโอกาสจากฉันตอนนี้นายไม่คิดว่ามันสายเกินไปเหรอเต สามปีเลยนะที่เราเลิกกัน""จะเลิกกันมากี่ปีแล้วไงวะ ในเมื่อเธอเองก็ยังรักฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ""...

เตวิช....ผมจัดการเคลียร์ปัญหากับวีวี่และตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธอรวมถึงผู้หญิงทุกคนที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วยเพราะตอนนี้เพราะผมคิดได้แล้วว่าตัวเองควรทำหน้าที่พ่อที่ดีให้กับน้องติณณ์สักทีซึ่งตอนแรกวีวี่ไม่ยอมท่าเดียวแต่ผมก็ขู่เธอไปว่าถ้าเธอไม่ยอมผมจะเอาเรื่องของเธอกับไอ้วินมาแฉเพราะทั้งคู่กำลังดังและไอ้วินอะไรนั่นก็มีแฟนแล้ว ถ้าเรื่องสองคนนี้ถูกเปิดเผยอนาคตดับทั้งคู่แน่ๆทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของผมแต่ถ้าผมไม่พูดแบบนั้นผมมั่นใจเลยว่าวี่วี่ไม่ยอมจบกับผมง่ายๆแน่ และขณะที่ผมกำลังจะสตาร์ทรถเพื่อกลับคอนโดของตัวเอง มือถือผมก็สั่นพอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นอลิซ แปลว่าเธอปลอดบล็อกเบอร์ผมแล้วสินะ ผมรีบกดรับทันทีด้วยความดีใจที่เธอโทรมา"มีอะไร คิดถึงฉันเหรอถึงโทรหาตอนนี้น่ะ""เอ่อ คือลูกตื่นมาแล้วไม่เจอนาย""ปะป๊าค๊าบบ ฮือออ ปะป๊าปะป๊า" เสียงร้องไห้ของติณณ์ที่ดังแทรกเข้ามาทำให้ผมรีบถามอลิซด้วยความร้อนใจ หรือลูกไม่สบาย"ลูกร้องไห้ทำไมลิซ""คือแกตื่นมาแล้วไม่เจอนายน่ะแกก็เลยร้อง ฉันก็เลยโทรหานายเพื่อให้นายคุยกับลูก" "น้องติณณ์ร้องไห้ทำไมครับ ไม่ร้องนะครับคนเก่งของปะป๊าเดี๋ยวปะป๊าจะรีบไปหานะครับ" ผมพู

อลิซ...ฉันกับน้องติณณ์นั่งรอเตประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็เดินเข้าร้านพร้อมกับใบหน้าที่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดจนฉันอดถามไม่ได้"เป็นยังไงบ้างมีปัญหาอะไรหรือเปล่า""อืม มีแต่ช่างมันเถอะไว้ค่อยคิด ตอนนี้ฉันว่าเราพาลูกไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะ" ว่าแล้วเตวิชก็กวักมือเรียกพนักงานมาคิดเงินค่าขนมกับเครื่องดื่มที่ฉันกับลูกทานไป จากนั้นเขาก็อุ้มน้องติณณ์ออกมาจากร้านตรงไปยังลานจอดรถ พอถึงบนรถมือถือเขาก็ดังขึ้น "ครับ""อ่อเหรอครับคุณหมอแจ้งว่าให้ออกจากโรงพยาบาลได้เลยเหรอครับ ครับ ถ้างั้นขอเป็นพรุ่งนี้ได้มั้ยครับเพราะผมยังไม่รู้จะทำยังกับเธอดีเหมือนกัน ครับ ขอบคุณนะครับ" พอวางสายเสร็จเขาก็ถอนหายใจ"เห้ออออ""เป็นอะไรถอนหายใจทำไม""ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี""เรื่องอะไร""ก็ผู้หญิงที่ฉันชนน่ะสิเขาไม่มีที่ไปเขาขอให้ฉันหางานให้บอกจะขอไปเป็นแม่บ้าน แต่ฉันไม่ได้ต้องการแม่บ้าน ฉันก็เลยไม่รู้จะช่วยยังไง" จากนั้นเตวิชก็เล่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้นให้ฉันฟังว่าเธอชื่อ วิมล อายุ22ปี เธอมีปัญหากับกับคนรักคนรักของเธอนอกใจเธอก็เลยไล่เธอออกจากบ้าน พอเธอกลับมาหาพ่อกับแม่ก็ถูกไล่อีกเธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะเธอไม่มีที่ไปก็เ

อลิซ....คือพอฉันได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างแล้วฉันรุ้สึกสงสารน้องมุ่ยมากๆ แต่แกยังโชคดีที่คนในครอบครัวต่างรักและให้ความสำคัญกับน้องมุ่ยทุกวันนี้น้องมุ่ยจะเรียกพี่มาร์ชกับยัยเมย์ว่าอา พี่มาร์ชบอกว่าถึงยังไงน้องมุ่ยก็คือลูกสาวของเขาแม้แกจะเรียกเขาว่าอาก็ตาม"พี่กับลิซเราก็ไม่ต่างกันเลยนะพี่เองก็มีลูกติดเหมือนกันเพราะฉะนั้นลิซจะมาอ้างอะไรอีกไม่ได้แล้วนะ""..........""หรือลิซยังรักเตอยู่ลิซถึงพยายามปฏิเสธพี่""ก็..คือ...." ฉันไม่รู้จะปฏิเสธพี่มาร์ชยังไงเพราะมันคือความจริง"งั้นไม่เป็นไร ถือว่าพี่ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเราก็แล้วกันเนอะ" เสียงพี่มาร์ชซึมลงจนฉันรู้สึกได้"พี่มาร์ชคะ คือลิซยอมรับว่าลิซยังรักเตอยู่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลิซจะอยากกลับไปหาเค้า..เอางี้มั้ยคะเราลองศึกษาดูใจกันก่อนลองคุยๆกัน" ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันพูดออกไปแบบนั้น แต่ฉันก็พูดออกไปแล้ว"ลองคุย หมายถึง...""ก็ลองคุยไงคะ ถ้า เอ่อถ้าไปกันได้เราก็ค่อยว่ากันอีกที" ฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ฉันควรจะตัดใจจากเตได้สักทีและคนที่ฉันจะลองเปิดใจก็คือพี่มาร์ช มันคงไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันทำแบบนี้ถึงมันจะไม่แฟร์กับพี่มาร์ชที่รักฉันมาตลอดแต่ฉันไ

อลิซ...."พี่พูดตามตรงนะ เอ่อคุณมลอย่าว่างั้นงี้เลยนะ คือผมก็ไม่เคยรู้จักคุณประวัติความเป็นมาของคุณผมก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้พวกมิจฉาชีพมันเยอะผมไม่รู้ว่าผมจะไว้ใจคุณให้ดูแลลูกสาวผมได้หรือเปล่า" ฉันเข้าใจที่พี่มาร์ชพูดนะ ฉันก็ลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย"คุณมาร์ชสามารถโทรไปสอบถามเนิสเซอรี่ที่มลเคยทำงานได้เลยค่ะ มลทำที่นั่นสามปีก่อนจะลาออก" วิมลตอบพี่มาร์ชด้วยสายที่ไม่มีพิรุจใดๆ"แล้วคุณลาออกจากที่นั่นมาทำไมหรือคุณไปทำร้ายเด็กเหมือนที่เคยเห็นในข่าวว่าพี่เลี้ยงเด็กทำร้ายเด็ก" พี่มาร์ชถามเหมือนกำลังจับผิดวิมล"ฉันไม่เคยทำร้ายเด็กๆ แต่พ่อแม่ฉันเห็นว่าเงินเดือนที่นั่นมันน้อยไม่พอกับค่าใช้จ่ายค่ะ ท่านก็เลยให้ฉันไปทำงานเป็นแม่บ้านบ้านเสี่ยคเจ้าของบ้านเช่าที่ครอบครัวฉันเช่าอยู่ค่ะ แต่..." วิมลพูดก่อนจะหยุดเหมือนเธอกำลังสกัดกลั้นความรู้สึกกับน้ำตา"แต่อะไรเหรอ บอกพวกเราได้มั้ย""เสี่ยคนนั้นปล้ำมลค่ะ""ห๊ะ!!!""แต่มลหนีรอดออกมาได้ค่ะ มลใช้แจกันฟาดหัวเสี่ยไปทีนึงก่อนจะหนีกลับมาบ้าน พอเล่าให้พ่อกับแม่ฟังแทนที่ท่านจะเห็นใจมล แต่เปล่าเลยค่ะ พ่อกับแม่ด่ามลบอกว่าทำไมไม่ยอมๆ เสี่ยไปเพราะถ้ามลได้เป็นเมียเสี่ยพ่อกับ