บททั้งหมดของ อ้อมกอดมัจจุราช: บทที่ 71 - บทที่ 80

ชุดนอนของเขาถูกถอดออกจากร่างกายอย่างเร่งรีบ ทั้งๆ ที่เขาสวมใส่มันไม่ถึงยี่สิบนาที นัยน์ตาหวานมองเรือนร่างหนาด้วยความตื่นตาตื่นใจ แก้มขาวของเธอขึ้นสีชมพูเข้มยามที่ได้แลเห็นความเป็นชายที่ผงาดตั้งตรง ครั้งแรก ๆ ที่เธอได้ทำความรู้จักกับสิ่งนี้เพลงมีนามีแต่ความหวาดกลัวต่อความยิ่งใหญ่ตระการตา ทว่าในเวลานี้เธอกลับคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ก่อนที่เขาจะเลื่อนลำตัวมาโอบกอดร่างเปลือยเปล่าสวยงามราวกับภาพวาดจากจิตรกรชื่อก้องโลก กวินภพมอบจูบหวานๆ ซ่านทรวงให้กับเพลงมีนาอีกครั้ง ขยับตัวคร่อมทับร่างสาว ไม่ลืมที่จะใช้หัวเข่าดันแยกเรียวขากลมกลึงให้แยกออกไปทางด้านข้าง เพื่อที่เขาจะได้ทำการบางอย่างได้โดยสะดวก ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ชายร่างใหญ่แทรกกายแกร่งเข้าสู่โพรงสาวฉ่ำหวาน เติมเต็มความปรารถนาของเขาและเธอให้เป็นหนึ่งเดียว แล้วระหว่างที่เขาแทรกผ่านความนุ่มชื้นหนีบกระชับนั้น หัวใจของเขาเต้นแรงความกระสันซ่านแผ่กระจายทุกรูขุมขน ความเป็นอิสตรีเพศของเพลงมีนาแทบจะพร่าผลาญชีวาเขาได้ทุกครั้ง“อืม...เพลง” จนเขาต้องถอนจุมพิตหวานเพื่อระบายความอึดอัดที่ตนเองมี“คุณทอร์ช” เสียงหวา

แผ่นหลังบางเสียดสีกับแผงอกกว้างทุกครั้งยามที่เขากระชั้นความเป็นบุรุษรุกล้ำดงดอกไม้ และนั่นยิ่งทำให้ความร้อนกระจายไปทั่วร่างสาวได้ดีอีกทางหนึ่ง การเร่งเร้าอารมณ์ของกวินภพกำลังทำให้สาวน้อยอ่อนหัดในด้านเกมสวาททานทนรับกับความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลไม่ได้ ร่างของเธอกำลังลอยขึ้นสูงไปยังสวรรค์เบื้องบน สถานที่ที่เธอไปเยือนกี่ครั้งกี่หนก็ไม่มีเบื่อ“ขยับตัวลงมาสิเพลง ขยับลงมา...อืม”เขาเอ่ยเสียงสั่น ซึ่งเธอเองก็ทำตามที่เขาบอกแม้ว่านี่คือครั้งแรกที่เธอเป็นผู้ควบคุมเกมสวาทด้วยตนเองก็ตาม ร่างบางขยับตัวขึ้นก่อนจะกระแทกลงมาเบาๆกวินภพกลับทำในสิ่งที่เพลงมีนาไม่ชอบใจคือ ผ่อนจังหวะกายแกร่งให้ช้าลง นำพาความหงุดหงิดใจให้เธอไม่น้อย เนื่องจากแรงอารมณ์กำลังได้ที่ สวรรค์กำลังจะพุ่งตรงดิ่งเข้าใส่ ร่างอรชรจึงดึงตัวเองให้สูงขึ้นโดยยึดลำขาของเขาไว้ด้วยมือ จากนั้นก็กระชั้นร่างลงมาหนักหน่วง แรงขึ้น แรงขึ้น“คุณทอร์ช...คุณทอร์ช...อืม”เสียงครางกระเส่าแทรกด้วยเสียงฉ่ำแฉะจากส่วนที่สอดผสานเข้าออก วินาทีนี้เพลงมีนาทนรับกับคลื่นความเสียวซ่านต่อไปไม่ได้แล้ว มือทั้งสองข้าง รวมทั้งปากและลิ้นของเขากำลังทำให้เธอรู้จักคำว่าหัว

เช้าวันรุ่งขึ้นกวินภพตรงดิ่งไปยังคอกม้าทันทีโดยที่ยังไม่รับประทานอาหารเช้า เขาควบขี่ม้าให้เร็วมากขึ้นตามหัวใจที่ร้อนรุ่มไม่แพ้กัน หลังจากที่ทราบข่าวจากจตุรทิศว่า อาการของลูกม้าตัวใหม่ที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาจึงรีบเร่งมาดูโดยลืมใส่ใจเพลงมีนาที่วันนี้ตื่นสายกว่าทุกวัน “ตั้ม ลูกม้าเป็นไงบ้าง”กวินภพเอ่ยถามลูกน้องคนสนิททันทีที่กระโดดลงมาจากหลังม้าพันธุ์อาราเบียนนามว่า อเล็กซ์ “อยู่ในคอกครับ คุณเมย์กำลังดูแลอยู่ครับ” เหมือนมีใครมาฉุดรั้งเท้าที่กำลังก้าวเดิน เมื่อกวินภพได้ยินชื่อของใครบางคนลอดผ่านปากของจตุรทิศ ก่อนจะก้าวเดินไปยังคอกม้าดังกล่าวอย่างมั่นคงแม้ว่าจิตใจจะสั่นไหวบ้างเล็กน้อยก็ตามเจ้าของไร่เดินมาถึงคอกม้าคอกหนึ่งที่อยู่ด้านในสุด เขาหยุดยืนมองดูสตรีนางหนึ่งสวมชุดทะมัดทะแมงกำลังตรวจดูอาการของลูกม้าคลอดก่อนกำหนดอย่างใกล้ชิด แล้วดูเหมือนว่าเมธาวีจะรับรู้ได้ว่ามีคนลอบมอง ดวงหน้าสวยพริ้งจึงเงยขึ้นมองเจ้าของสายตาคู่นั้น“พี่ทอร์ช” เสียงหวานของเมธาวีดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะคะ”“เมย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วดำเกิงยังไม่กลับมาจากกรุ

ห้องครัวภายในบ้านพักของกวินภพหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นข้าวต้มหมูทรงเครื่อง ฝีมือของแม่ครัวมือใหม่ที่พยายามทำตามสูตรในตำราแบบตรงเป๊ะ ส่วนผสมไม่ขาดไม่เกิน เธอจึงมั่นอกมั่นใจว่า อาหารเช้ามื้อนี้จะต้องได้รับคำชมจากเจ้าของไร่แน่นอน วันนี้เธอตื่นสายกว่าทุกวัน อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนนี้ร่างกายและจิตใจถูกกระทำย่ำยีอย่างหนักจากฝีมือของเจ้าของไร่จอมโหด พอตื่นขึ้นมาอาการตึงๆ เจ็บหน่วงๆ ตรงใจกลางร่างสาวยังพอมีอยู่บ้าง ขยับตัวลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำจึงยากกว่าทุกวัน แต่พอได้รับความเย็นจากสายน้ำ น่าแปลกที่ความอ่อนเพลียถูกขจัดออกไป เหลือเพียงความเจ็บปวดที่พอจะทนไหวเท่านั้น หลังจากที่ชำระล้างร่างกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพ เธอจึงลงมายังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าที่กวินภพมักพูดเสมอว่า ไม่ได้เรื่อง แต่ก็ทานหมดทุกวัน “คุณทอร์ชมาแล้ว”เสียงโมบายที่ห้อยไว้ด้านบนขอบประตูดังขึ้น เมื่อประตูไม้สักลายสวยถูกเปิดออก เป็นสัญญาณบอกคนในบ้านว่า กำลังมีคนเข้ามาในบ้าน เพลงมีนาจึงสันนิษฐานว่า จะต้องเป็นเจ้าของไร่ เนื่องจากเขาจะกลับมาทานอาหารเช้าเสมอแม้ว่าจะออกไปทำธุระด่วนภายในไร่ มือเล็กบรรจงตักข้าวต้มหม

Chapter 81“เธอจะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ ฉันแค่เตือนเธอเท่านั้น”“ยังไงเพลงก็ขอบคุณพี่ต้อมมากนะคะที่เตือนเพลง เพลงจะระวังตัวค่ะ” แต่ถึงยังไงเธอก็รับความหวังดีจากเขา“เธอร้องไห้เหรอ” เขาถามหลังจากที่เห็นคราบน้ำตาติดตามแก้มและเอ่อล้นขอบตา เพลงมีนาจึงใช้มือปาดน้ำตาทิ้งราวกับเด็กๆ“ก็แค่คิดถึงบ้าน” สาวเจ้าแก้ตัวจักรพงษ์มองหน้าเชลยสาวของเจ้านายด้วยความสงสาร การที่เธอคิดถึงบ้านไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเพลงมีนาอยู่ที่นี่ก็เปรียบเสมือนนักโทษ ไม่ได้รับอิสระ ออกไปไหนนอกเขตไร่ไม่ได้ ติดต่อบุคคลภายนอกยิ่งไม่ได้ใหญ่“มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะคิดถึงบ้าน แต่เธอก็ต้องจำไว้เสมอว่า เธอทำให้ใครหลายๆ คนต้องไม่มีบ้านอยู่พักหนึ่ง ไม่มีงาน ไม่มีเงินเลี้ยงครอบครัว สิ่งที่เธอได้รับตอนนี้มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำกับสิ่งที่เธอทำไว้กับทุกคนในไร่นี้ เพราะมันไม่ใช่แค่มูลค่าเงินเท่านั้น ยังหมายถึงครอบครัวหลายครอบครัวที่บ้านแตกสาแหรกขาด อย่างแหลมสิงห์เป็นต้น เมียมันหนีเพราะมันมาติดพันเธอ แล้วยังจะอีกหลายคนที่เธอยั่วจนหัวปั่น ผลกระทบมันจึงกลายเป็นวงกว้างยังไงล่ะ”เพลงมีนาหน้าเศร้าลงถนัดตา ยอมรับความผิดที่ตนเองไม่ได้เป