All Chapters of อ้อมกอดมัจจุราช: Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 82รุ่งเช้าวันต่อมาก็เหมือนวันอื่นๆ ที่ผ่านมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก จะมีเปลี่ยนก็คือทีท่าหมางเมินของกวินภพ ปกติเขาจะทานอาหารกลางวันพร้อมกับเธอที่บ้าน รวมทั้งอาหารเย็นแต่เมื่อวานนี้ไม่ใช่ กวินภพออกไปกับเมธาวีตั้งแต่ตอนสาย กลับมาถึงบ้านก็ราวเที่ยงคืนเศษ ซึ่งเธอก็ไม่ถามไถ่ว่าเขาไปไหนเพราะอาจถูกตอกกลับมาว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอก็เป็นได้ จึงแสร้งทำเป็นหลับไม่รับรู้การกลับมาบ้านของเขา แม้ว่ากวินภพจะทำเหมือนกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ในโลก เพลงมีนาก็ทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ ทำอาหารเช้ารสชาติไม่ได้เรื่อง แต่ทำด้วยใจให้เขาทาน “วันนี้ทำอะไรให้นายทานล่ะเพลง”บัวผันคนงานสาวที่ทำหน้าที่ทำงานบ้านหลังใหญ่เอ่ยถาม ย่นคิ้วชะโงกมองอาหารหน้าตาไม่น่าทานในหม้อ“ทำโจ๊กหมูน่ะ ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้ามาเคี่ยวโจ๊กเลยนะ รับรองอร่อยเหาะ” แม่ครัวสาวมือใหม่แต่ใจไม่ถอยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เช้านี้เพลงมีนาตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพราะตั้งใจจะทำโจ๊กหมูตามสูตรที่ป้าพิณบอก ข้าวหอมมะลิเม็ดสวยจึงถูกตวงใส่หม้อ ซาวน้ำหนึ่งครั้ง ใส่น้ำตามสูตรที่ได้มา จากนั้นก็ต้มข้าวจนแตกมัน หรี่ไฟเพื่อเคี่ยวต่อจนเละเหมือนโจ๊ก ส

เป็นเวลาร่วมห้าวันที่เมธาวีเข้ามาทำหน้าที่เป็นสัตวแพทย์ดูแลลูกม้า และเป็นอีกห้าวันที่เธอเข้ามามีบทบาทต่างๆ ในไร่พฤกษา หรืออีกนัยหนึ่งคือทำตัวเหมือนนายหญิงของที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นการดูแลกวินภพในเรื่องอาหารการกินทุกมื้อ ทำตัวราวกับว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ในไร่พฤกษาด้วยการเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์หรือของตกแต่งบ้านไปไว้ในจุดที่ตนเองพอใจ โดยที่กวินภพไม่ห้ามปรามแต่อย่างใด ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจทุกอย่างยังไม่หมดเพียงแค่นี้ เมธาวียังจะเข้ามามีบทบาทในการทำงานในไร่มากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นขอดูบัญชีรายรับรายจ่ายของไร่พฤกษาทั้งหมด รวมถึงการควบคุมการเบิกจ่ายเงินของไร่อีกด้วย คนงานทั้งหลายจึงคิดไปในทางเดียวกันว่า พวกเขาคงจะได้นายหญิงเร็วๆ นี้และตลอดหลายวันที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างกวินภพกับเพลงมีนาเกิดช่องว่างมากขึ้น เขาพูดกับเธอน้อยลง บางวันก็แทบจะไม่มองหน้า กลับบ้านก็ดึกดื่นค่อนคืน แม้แต่เพลิงเสน่หาที่แสนเร่าร้อนก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย ต่างคนต่างนอนหันหลังให้แก่กัน บางคืนเขาก็ไปนอนห้องรับรองห้องข้างๆ คล้ายกับว่าไม่ต้องการนอนร่วมเตียงเดียวกับเธอ สร้างความเสียใจและน้อยใจให้กับเธอยิ่งนัก รวมทั้งความอึด

เพลงมีนากับจักรพงษ์เดินมาถึงเพิงพักท้ายไร่ ทว่าทั้งคู่ไม่ได้หยุดนั่งเหมือนกับที่ควรจะเป็น แต่กลับเดินไปยังหลังพุ่มไม้ใหญ่ที่เป็นแนวเขตป่า เขาและเธอเดินไปตามทางเล็กๆ ที่ทอดยาวไปยังจุดหมาย ตลอดสองข้างทางมีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นรกครึ้ม เถาวัลย์ห้อยระโยงระย้า เสียงนกที่อาศัยอยู่ร้องประสานเสียง กระรอกตัวน้อยวิ่งไปตามกิ่งไม้ ลิงห้อยโหนไปมาจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังต้นไม้อีกต้นหนึ่ง บ่งบอกถึงธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์สองหนุ่มสาวเดินมาจนถึงน้ำตกที่มีความสูงห้าร้อยเมตร เป็นน้ำตกที่ไม่มีคนงานคนใดมาใช้ เนื่องจากต้องเดินเท้าเข้ามาราวสองร้อยเมตรกว่าจะถึง คนงานในไร่จึงหันไปใช้น้ำตกที่อยู่ใกล้กับคอกม้ามากกว่า อยู่ใกล้และเป็นน้ำตกที่ใหญ่กว่า“ดูสิพี่ต้อม มันออกดอกแล้วนะ ต้นโน้นก็ออกผลแล้วด้วย”เพลงมีนาชี้ไปยังพืชผักสวนครัวที่เธอแอบมาปลูกไว้ โดยมีจักรพงษ์เป็นคนหาสถานที่ในการเพาะปลูก และหาต้นกล้ามาให้เธอ ใบหน้าตื่นเต้นดีใจ ปลื้มอกปลื้มใจกับการออกดอกออกผลของพืชผักและต้นไม้เหล่านั้น“ดีใจอย่างกับเด็กไปได้ กะอีกแค่ต้นมะลิออกดอกกับต้นมะเขือมันออกลูก” จักรพงษ์ปากร้ายใจดีอดที่จะเหน็บแนมสาวร่างเล็กคนนี้ไม่ได้“แหม...ก็ค

กวินภพทนเห็นภาพนั้นไม่ไหว เขาทนไม่ได้ที่มือเล็กๆ และร่างกายของเพลงมีนาสัมผัสและใกล้ชิดกับชายอื่น ทนได้ยินคำพูดที่ว่าเธอจะหนีจากเขาไปไม่ได้ ความหึงหวงจึงกระตุ้นให้เขาทำในสิ่งที่ใครๆ ไม่คาดคิด มือใหญ่กระชากแขนเรียวเล็กอย่างแรง แรงจนกระดูกข้อต่อตรงหัวไหล่กับแขนแทบหลุด จากนั้นก็ทั้งลากทั้งกระชากร่างบอบบางไปยังน้ำตกตูม...เสียงของมีน้ำหนักกระทบกับน้ำเย็นเฉียบ น้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง ร่างของเพลงมีนาลอยละล่องมากระทบกับสายน้ำในลำธาร คนที่โยนร่างงามก้าวลงมาในน้ำ เดินลุยน้ำไปยังร่างของคนที่โผล่พ้นน้ำ ไอแค่กๆ สำลักน้ำหน้าดำหน้าแดง“จำใส่หัวเอาไว้ด้วยว่า เธอคือเมียของฉัน เป็นของฉันคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์”มือใหญ่ของคนขี้หึงจับตรงกลางศีรษะของเพลงมีนา แล้วจับกดจนใบหน้าสาวอยู่ใต้ผิวน้ำ เธอดิ้นรนสุดชีวิต มือทุบลงบนผิวน้ำจนน้ำกระจายกระเซ็นเป็นวงกว้าง เธอไม่ใช่ปลานะที่หายใจในน้ำ เพลงมีนาจึงสำลักน้ำและหายใจไม่สะดวกแล้วพอเขาดึงศีรษะเธอขึ้นมาเหนือน้ำ เพลงมีนาเกิดหอบหายใจแรง สูดลมหายใจเข้าไปในปอด ยังไม่ทันที่เธอจะสูดลมหายใจเต็มอิ่ม เขาก็กดศีรษะของเธอลงไปในน้ำใหม่“อื้อ...อื้อ...” เธอดิ้นและร้องอื้ออึงใน

เจ้าของไร่พฤกษายอมรับว่า อาหารฝีมือของเพลงมีนาไม่ได้เรื่อง แต่สีสันของผักกลับดูน่ารับประทาน เมื่อได้ชิมรสชาติก็หวานกรอบ เสมือนเพิ่งเด็ดมาจากต้น ทว่ากวินภพไม่คิดว่าเธอจะปลูกเองกับมือ อีกทั้งยังโขลกพริกแกงเอง ทำอาหารให้เขาด้วยใจ พัฒนาฝีมือการทำกับข้าวให้เขาพอใจและตลอดหลายวันมานี้อาหารรสชาติไม่ได้เรื่องของเพลงมีนาไม่ได้ตกถึงท้องเขาเลย เขาเพียงชายตาแลมองไม่คิดจะตักขึ้นมาชิมเหมือนก่อน จะเลือกรับประทานอาหารฝีมือเมธาวีมากกว่า หลายครั้งที่เขาเห็นน้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาของเพลงมีนา เธอคงน้อยใจและเสียใจที่เขาไม่รับประทานอาหารรสชาติห่วยแตกฝีมือของเธอ กวินภพละที่จะสนใจความรู้สึกของแม่ครัวความจำเสื่อม เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของแผนที่ต้องการให้เธอเกิดความเจ็บช้ำ เป็นการล้างแค้นเพลงมีนาอีกทางความรู้สึกผิดเกาะกินใจกวินภพโดยไม่รู้ตัว เขาย้อนคิดถึงการกระทำของตนเองเมื่อวานนี้ เพลงมีนาโดนเขาทำร้ายจิตใจและร่างกายอย่างหนัก ราวกับมัจจุราชร้ายไร้ความปรานีที่ฉีกกระชากร่างสาวมอดไหม้เป็นธุลีกวินภพกำลังคิดว่า สิ่งที่เขาทำกับเพลงมีนาทั้งหมดนั้น มันมากพอกับสิ่งที่เขาสูญเสียไปหรือไม่ มากพอที่จะทำให้ความแค้นในครั้งนั้นลด