All Chapters of อ้อมกอดมัจจุราช: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 43แรงกระแทกของกวีวัชน์ที่อัดใส่ไม่ยั้ง ทำงานกับปากหนาที่ก้มลงอ้าอมปลายถัน ไล้เลียด้วยลิ้นดุนดันอย่างสำราญ เร่งเร้าอารมณ์สาวให้เดือดพล่าน และนั่นเองที่ทำให้เธอค้นพบกับสรวงสวรรค์ เธอจึงรีบตะเกียกตะกายคว้าความสุขที่โหยหานั้นทันที“กรี๊ดดดดดดดดด พี่ท็อป”“สุดยอดรัมภา ตอดอย่างนี้แหละดีเหลือเกิน ขมิบได้สุดยอดมาก โอ้ว...”เขาครางเสมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะถูกฆ่า กายสาวบีบรัดตัวตนอย่างหนัก ไม่เพียงแค่บีบรัดเท่านั้น ยังตอดขมิบเป็นจังหวะตุ้บๆ อีกด้วย ขยับเคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่า ช่วงเวลานี้เองที่สุดแสนจะมันสำหรับบุรุษ เพราะความแน่นขนัดที่ได้รับมันกระชากใจชาย ยิ่งเคลื่อนไหวเวลานี้ความเสียวสุดพุ่งทะลุเพดาน“โอ้ว...พระเจ้า สุดๆ รัมภา...เธอสุดยอดมากเลย”เสียงห้าวครางอย่างพอใจ กระแทกกระทั้นกลีบดอกกุหลาบงามต่อไปไม่หยุดพัก แม้ว่าเธอจะก้าวผ่านความสุขนั้นไปแล้ว แต่เขายังไม่ถึงและที่สำคัญ เขารู้ว่าฤทธิ์ยาในร่างของเพียงรัมภายังไม่หมด ยังมีเหลือเฟือสำหรับบทรักครั้งต่อๆ ไป“พี่ท็อป...อ๊า” สะโพกงามยกขึ้นสูง ส่ายร่อนบั้นท้ายรับแรงจังหวะที่เขาโถมเข้าใส่ ปากก็ร้องครางกระเส่า มือเรียวนุ่มล

Chapter 45หลังจากที่ล่อลวงคนงานไปทำงานในไร่ปลายฟ้าก่อนเวลาเก็บผลผลิตหนึ่งวันได้สำเร็จ ผลพวงจากสิ่งที่น้องหนูทำนั้น ทำให้กวินภพเก็บผลผลิตไม่ทัน เนื่องจากขาดคนงาน เจ้าของไร่พฤกษาเสียเงินค่าปรับในการส่งสินค้าไม่ทันตามกำหนดไม่พอ ยังถูกเยาะเย้ยจากกวีวัชน์คู่อริคนสำคัญ ที่ไม่มีใครรู้เลยว่า ทั้งสองเคยเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนรักกันมาก่อน แต่ต้องมาขัดใจกันเพราะ กวินภพไปหักอกลูกพี่ลูกน้องสาวคนสวยของกวีวัชน์ ซึ่งญาติสนิทคนนี้กวีวัชน์รักมาก และนั่นทำให้ความเป็นเพื่อนของทั้งสองขาดสะบั้น กลายเป็นคู่อริร้ายเรื่อยมาพอกวีวัชน์รู้ข่าวว่ากวินภพมาซื้อที่ดินแปลงนี้เพื่อทำไร่เกษตรกรรม เขาก็มาซื้อที่ดินใกล้เคียงกับไร่พฤกษา กวินภพปลูกอะไร กวีวัชน์ปลูกอย่างนั้นบ้าง ชิงดีชิงเด่นกันทุกทางเท่าที่จะทำได้ ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ ใครเป็นผู้แพ้ก็ต้องได้รับการเยาะเย้ยจากผู้ชนะเสมอ แล้วดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่มีวันลงรอยกันด้วยและสิ่งที่ทำให้กวินภพแค้นใจมากที่สุดก็คือ เขาต้องแบกหน้าไปหาบิดาเพื่อขอเบิกเงินตามราคาค่าปรับที่ต้องจ่าย ซึ่งมันสูงมากจนเขาตกใจ แต่ก็ต้องจ่ายตามสัญญาที่ระบุไว้ กวินทร์ผู้เป็นบิดาให้เบิกเงินในส่วนที่เ

Chapter 47รถทัวร์ 32 ที่นั่งที่วิ่งระหว่างจังหวัดลำปางมุ่งตรงสู่กรุงเทพมหานคร วิ่งไปตามถนนสายหลักด้วยความเร็วตามปกติ คนที่นั่งอยู่ในรถบางคนนอนหลับพักผ่อน บางคนนั่งฟังเพลงจากเครื่องเล่นที่นำติดตัวมา บางคนนั่งทานขนมพร้อมกับมองไปยังด้านนอกตัวรถชมวิวข้างทาง แต่มีอยู่สตรีนางหนึ่งเอาแต่นั่งปาดน้ำตาเม็ดใสที่รินไหลลงมาไม่หยุด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆที่มาของน้ำตานั้นยังคงฝังรากลึกในจิตใจของเพียงรัมภา ความเสียใจมากพูน เป็นความเสียใจที่ไม่อาจหลุดออกไปจากหัวใจง่ายๆ ด้วย จะมีใครขจัดความเสียใจไปได้ เมื่อรู้ตัวว่าความสาว ความบริสุทธิ์ที่เพียรรักษาไว้ ถูกกระชากไปด้วยฤทธิ์ยากนรกนั่น แม้ว่าชายคนที่พรากสิ่งนั้นไปคือผู้ชายที่เธอรักก็ตามวันนี้ราวเที่ยงเศษร่างสาวที่นอนหลับใหลบนเตียงอย่างมีความสุข สะดุ้งตัวตื่นมาก็พบว่า ตนเองอยู่ในอ้อมกอดของกวีวัชน์ชายที่ตนเองรักวินาทีนั้นเพียงรัมภาทั้งตกใจ อื้ออึงและสับสน คิดว่าเป็นแค่เพียงความฝัน ลองหลับตาแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม พอตั้งสติได้เพียงรัมภาก็นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น นึกเท่าที่จะนึกได้และแล้ว

Chapter 49เอกวิทย์กับเดชดวงไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของเขา กวีวัชน์จึงไม่สามารถสั่งสอนดังใจคิดได้ เขาจึงเดินทางไปหาครอบครัวของสองหนุ่ม พร้อมกับบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ได้รับรู้“ที่ผมพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง มันก็ขึ้นอยู่กับว่าทางพวกคุณจะอบรมสั่งสอนหรือทำยังไงให้ลูกหลานของพวกคุณหลาบจำ แต่ถ้าพวกคุณไม่มีจิตใต้สำนึกเหมือนกับสองคนนี้ ผมก็จนปัญญาที่จะพูด แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่แปลกที่สองคนนี้จะมีความเลวติดอยู่ในสายเลือด เพราะความเลวคงจะถ่ายทอดมาจากพันธุกรรม แก้ไม่หายรักษาไม่ได้ก็ต้องชั่วไปจนตัวตาย ผมขอตัวนะครับ ขอตัวไปจัดการกับน้องเลวๆ ที่บ้านก่อน” กวีวัชน์พูดได้อย่างเจ็บแสบ และทำให้อีกฝ่ายสะอึก มองหน้าชายหนุ่มหน้าตาดีที่เดินจากไปอย่างอื้ออึง ยังไม่ทันที่เขาจะเดินผ่านประตูบ้านดี เสียงดุด่า เสียงทุบตีก็ดังขึ้น ครอบครัวของเดชดวงและเอกวิทย์ กำลังสั่งสอนลูกหลานให้หลาบจำ ซึ่งเขาเองก็กำลังจะกลับไปสั่งสอนกวีชาติที่บ้านเช่นกัน“พี่ท็อป ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจเดชกับโอมมันยุผมครับ” คนที่เพิ่งถูกทำร้ายและถูกว่ากล่าวพนมมือร้องขอความเห็นใจ พร้อมกับขอโทษเสียงสั่น“มึงไม่ต้องเอาความชั่วใส่คนอื่น ถ

Chapter 51สองสัปดาห์ต่อมา ณ ไร่พฤกษา“คุณทอร์ชเร็วๆ หน่อยสิคะ ชักช้าอืดอาดอยู่ได้”เสียงหวานของเพลงมีนาเร่งเจ้าของไร่หนุ่มที่กำลังสวมใส่รองเท้าหน้าหงิกหน้างอ รองเท้าบูทคู่เก่งของเขาไม่ได้ใส่ยากใส่เย็นอะไรเลย แต่กวินภพกลับสวมใส่มันนานราวเกือบสิบนาที“จะรีบร้อนไปไหน ในเมืองมันไม่ถูกธรณีสูบไปวันนี้หรอก”เขาเงยหน้าเอ่ยบอกเพลงมีนาที่หน้าง้ำอยู่ข้างรถกระบะคันเก่ง ยานพาหนะที่จะนำร่างของทั้งคู่ไปยังตัวเมือง“รองเท้าคู่นี้ก็ใส่อยู่ทุกวี่ทุกวัน ปกติเห็นใส่มันไม่ถึงนาที แต่ทำไมวันนี้ใส่ช้าจังหรือว่าแกล้งคะ?” เพลงมีนาตั้งข้อสงสัย“ใครบอกว่าฉันแกล้ง ที่ฉันใส่ช้าเพราะมดมันไต่อยู่บนรองเท้าต่างหาก ฉันไม่อยากทำบาปฆ่ามันตาย เพราะไม่รู้ว่ามดมันตัวเมียหรือว่าตัวผู้ ไม่รู้ว่าเป็นเด็กหรือว่าผู้ใหญ่ ฉันไม่อยากทำบาปถ้าหากใช้มือปัดมันแรงไปมันก็อาจจะตายได้ แล้วถ้ามันไม่ตายแต่กลับพิการ มดตัวนี้ก็ต้องลำบากเข้าไปใหญ่ ใครจะดูแลมันฉันก็เลยต้องปล่อยให้มันเดินไปจนกว่าจะออกไปจากรองเท้าของฉันเองไง”เพลงมีนาค้อนขวับทันทีที่ได้ยินคำกล่าวอ้างที่ไม่สมเหตุสมผลแต่อย่างใด เป็นคำพูดที่กวนประสาทมากกว่า อย่างเขานี้หรือจะกลัวบาป