Lahat ng Kabanata ng อ้อมกอดรักในฤดูใบไม้ผลิ: Kabanata 1 - Kabanata 6

ความรักคืออะไร... ผมถามกับตัวเองอยู่ทุกวัน ไม่เคยตกหลุมรักใครมาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่าแค่สบตาก็ทำให้หัวใจเต้นแรง ...จนกระทั่ง เย็นวันเปิดภาคเรียนฤดูใบไม้ผลิวันแรกลมเย็นพัดผ่าน พร้อมกลีบดอกซากุระที่ปลิวล่องไปกับแสงอาทิตย์อ่อน บรรยากาศยามเย็นอบอุ่นอย่างประหลาด — อบอุ่นจนเหมือนฤดูใบไม้ผลิกำลังโอบกอดใจผมไว้ผมกำลังจะเดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน แต่สายตากลับหยุดนิ่ง ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ของโรงเรียน... เธอยืนอยู่ตรงนั้นผมสีชมพูหม่นของเธอสั่นไหวตามแรงลม ดวงตาสีม่วงเข้มดูสงบ เยือกเย็น และ...อบอุ่น มันช่างเข้ากันจนเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดผมหยุดยืน มองเธออยู่อย่างนั้น แล้วลมก็พัดมาอีกครั้ง—เบา ๆ พอจะปลุกหัวใจให้ตื่นขึ้นเธอหันมามองตรงมา เราสบตากัน...และเธอยิ้มรอยยิ้มบางเบาที่ทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุนในพริบตา ผมยืนนิ่ง ยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำใด เธอก็หมุนตัวเดินจากไป กลีบดอกไม้ปลิวตามหลังเธอไปอย่างช้า ๆ ...นี่สินะ ความรู้สึกของการตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบวันที่สองของการเปิดภาคเรียนแสงแดดยามเช้าส่องลอดกระจกเข้ามาตามโถงทางเดิน ผมเดินไปตามทางอย่างง่วง ๆ ราวกับคนนอนไม่พอ ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบเบ

ร้านค้าภายในโรงเรียนช่วงเที่ยงแน่นขนัดไปด้วยนักเรียนที่เบียดเสียดกันเลือกซื้อของกิน ผมฝ่าฝูงชนเข้าไปอย่างยากลำบาก สุดท้ายก็ได้ขนมปังเมล่อนกับนมกล่องมาจนได้ขณะที่กำลังจะหันหลังกลับ สายตากลับไปสะดุดเข้ากับขนมปังครีมสตรอเบอร์รี่ในมุมวางขาย ไม่รู้ทำไม...แต่ภาพของเธอก็ผุดขึ้นมาในหัวโดยอัตโนมัติผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหยิบมันเพิ่มใส่ถุงไปอีกชิ้นผมขึ้นมาบนดาดฟ้าโรงเรียน อากาศเย็นสบาย ลมพัดเอื่อย ๆ ราวกับฤดูใบไม้ผลิกำลังโอบกอดโลกทั้งใบผมนั่งลงบนพื้นคุ้นเคย หยิบขนมปังเมล่อนมากินพลางดื่มนมกล่องเงียบ ๆ จนเสียงเปิดประตูดาดฟ้าดังขึ้น ผมหันไปมอง...เธอเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม“อยู่บนนี้จริง ๆ ด้วย” เสียงใสของเธอทำให้หัวใจผมกระตุกเล็กน้อยเธอเดินมานั่งข้าง ๆ เว้นระยะพอสมควร กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่ลอยมาแตะจมูก เป็นกลิ่นนมบลูเบอร์รี่ที่คนทั่วไปก็น่าจะใช้กัน แต่กับเธอ...มันกลับเข้ากันอย่างน่าประหลาด“ชิซากิจังมาหาผม มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?” ผมถามขณะหันไปสบตากับเธอ ดวงตาสีม่วงคู่นั้นยังคงงดงามไม่เปลี่ยนเธอนั่งพิงกำแพงแล้วเอนตัวเล็กน้อยเหมือนกำลังผ่อนคลาย“แค่อยากมาหาเฉย ๆ น่ะ…เพรา

ช่วงสายของวันจันทร์ อากาศอบอ้าวเล็กน้อยราวกับเตือนให้หัวใจคนบางคนไม่อยู่ในจุดเดิมอีกต่อไปผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างประจำตำแหน่ง แต่อารมณ์วันนี้กลับไม่สงบเหมือนเคย ภาพในหัวมีแต่ใบหน้าของชิซากิ...กับแววตาเยือกเย็นของผู้ชายคนนั้นโคโมริ เซนช่วงพักกลางวัน ผมเดินผ่านโถงอาคารหลัก เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากอีกฟากของทางเดินสายตาผมเผลอมองไป และต้องหยุดชะงักเธอ...ชิซากิ กำลังยืนคุยกับโคโมริอยู่ตรงมุมบอร์ดประชาสัมพันธ์ของนักเรียน ทั้งคู่ถือแฟ้มคนละเล่ม และดูเหมือนกำลังหารืออะไรบางอย่างอย่างตั้งใจเธอหัวเราะกับประโยคบางอย่างที่โคโมริพูด เขาหัวเราะตาม แต่ยังคงแววตาเฉียบคมและสงบนิ่งแบบคนที่มีความมั่นใจทั้งคู่เหมือนภาพที่ลงตัว…"เหมาะสมกันมากจริง ๆ" ผมคิดในใจโดยไม่รู้ตัวทันใดนั้น หัวใจของผมเหมือนโดนบีบ ไม่ใช่เพราะโกรธ ไม่ใช่เพราะหึง แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในเงามืดของความรักความรู้สึกว่า...เธออยู่ไกลเกินไปสำหรับคนอย่างผมผมเดินหลบออกจากตรงนั้น เงียบ ๆ ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้าตามลำพังอีกครั้ง"ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะ" "ไม่ได้ฉลาด ไม่ได้เก่งอะไรเหมือนโคโมริคุง"ผมพึมพำกับต