บทที่4 ความรู้สึก

วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึงเร็วกว่าที่คิด

แสงแดดอุ่นส่องลอดผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่น เสียงนกร้องจางๆ ข้างนอกเหมือนกล่อมให้บรรยากาศผ่อนคลายกว่าทุกวัน

ผมนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่เงียบๆ จู่ๆ ข้อความในมือถือก็ดังขึ้น

"วันนี้ว่างไหม ไปเดินเล่นด้วยกันได้รึป่าว?" – ชิซากิจัง

หัวใจผมเต้นแรงโดยอัตโนมัติ

แม้จะตอบอย่างมีมาดว่า “ก็พอว่างอยู่นะ”

แต่ในใจนั้นลิงโลดไปหมด

---

สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในเมือง

กลีบซากุระร่วงลงบนพื้นหญ้าราวกับสร้างพรมสีชมพูอ่อน

เธอใส่เสื้อคลุมบางสีขาวและกระโปรงพริ้วสีพีช เดินตรงมาหาผมพร้อมรอยยิ้มที่คุ้นเคย

“ขอโทษที่ให้รอนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เพิ่งมาเอง”

เราสองคนเดินเคียงข้างกัน บางช่วงก็เงียบ แต่ไม่รู้ทำไมความเงียบแบบนี้ถึงไม่อึดอัดเลย

ระหว่างที่เดิน เธอหยุดมองร้านเค้กเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างทาง แล้วพูดขึ้นเบา ๆ

“ตอนที่โคโมริคุงพามาที่นี่...ฉันนึกถึงนายขึ้นมาทันทีเลยล่ะ”

เธอยิ้มให้ ผมหันไปมองเธออย่างช้าๆ

“เพราะว่านายชอบดาร์กช็อกโกแลตไม่ใช่เหรอ?”

ผมพยักหน้าช้า ๆ

ใจหนึ่งดีใจ...แต่ก็อดรู้สึกตึงในอกไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อของเขาอีกครั้ง

---

เราแวะนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้

เธอยื่นขนมเค้กที่ซื้อมาให้ผมชิ้นหนึ่ง

“ฉันซื้อมาเผื่อเลยนะ คิดว่านายอาจจะชอบ”

ผมกล่าวขอบคุณและรับมาก่อนจะเงียบไปพักหนึ่ง แล้วรวบรวมความกล้าพูดออกมา

“ชิซากิจัง...เธอคิดว่าโคโมริคุงเป็นคนยังไงเหรอ?”

เธอเงียบไปนิดหน่อย แต่ไม่ได้หลบสายตา

“เขาเป็นคนดี...ใจเย็น แล้วก็เก่งมากเลยล่ะ”

เธอมองผมแล้วยิ้มบาง ๆ

“แต่คนที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ...ไม่ใช่เขา”

คำพูดนั้นเหมือนหยุดเวลาของผมไว้ชั่วขณะ

“ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร...แต่มันอบอุ่น แล้วก็รู้สึกสบายใจและปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้นาย”

---

เราเงียบกันอีกครั้ง

คราวนี้...ไม่ใช่ความเงียบแบบอึดอัดหรือประหม่า แต่เป็นความเงียบที่หัวใจต่างพูดแทนกัน

ช่วงเย็น เราแยกกันกลับบ้าน

ผมเดินไปอีกทาง ส่วนเธอเดินไปยังสถานี

แต่ก่อนจะลับสายตา เธอหันกลับมายิ้มให้ พร้อมโบกมือ

“ขอบคุณนะ คัตสึยะคุง...ที่ยังเป็นนายคนเดิมเสมอมา”

ผมมองเธอจนลับตา

ใบหน้าร้อนผ่าว...หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

---

คืนนี้ พระอาทิตย์ตกช้าเป็นพิเศษ

หรืออาจเป็นเพราะผม...ยังอยากอยู่ในช่วงเวลานั้นให้นานอีกหน่อย

แม้จะยังไม่มีคำนิยามที่ชัดเจนสำหรับความรู้สึกนี้

แต่หัวใจของเราก็กำลังเดินใกล้กันทีละก้าว...

หลังจากที่ผมเดินแยกกับชิซากิ ผมยังคงยืนอยู่ตรงหัวมุมถนน มองแผ่นหลังของเธอที่ห่างออกไปทีละนิด

ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“ชอบเวลาที่อยู่กับนายที่สุด...งั้นเหรอ”

ผมพึมพำกับตัวเอง แล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

“เธอพูดแบบนั้นกับนายเหรอ?”

ผมหันกลับไป

เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวดูเรียบหรู ยืนพิงเสาไฟอยู่ตรงนั้น — โคโมริ เซน

เขาสวมสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเจือรอยสงสัยและเฉียบคม

ผมไม่รู้ว่าเขามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ชัดเจนว่าเขาได้ยินประโยคนั้น

“ฉันไม่เคยเห็นชิซากิจังยิ้มแบบนั้นมาก่อนเลยนะตอนอยู่กับเพื่อนในห้อง”

เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ คล้ายกำลังจับจังหวะบางอย่างจากสีหน้าผม

“ดูเหมือนเธอจะสนใจนายไม่น้อยเลยนี่”

ผมไม่ได้ตอบอะไร

หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง—ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเขิน แต่เป็นเพราะบางอย่างคล้ายกับแรงต้านที่เริ่มพุ่งขึ้นมา

“ก็ไม่แปลกหรอก” โคโมริพูดต่อ “เพราะฉันเอง…ก็สนใจเธอเหมือนกัน”

เขาพูดพร้อมกับเดินผ่านหน้าผมไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายของการประกาศศึกที่ไม่ใช้เสียงตะโกน

ผมกำมือแน่น—ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะรู้สึกชัดเจนขึ้นมาว่า...

ฉันไม่อยากเสียรอยยิ้มนั้นให้ใคร