บทที่5 ไม่คู่ควร

ช่วงสายของวันจันทร์

อากาศอบอ้าวเล็กน้อยราวกับเตือนให้หัวใจคนบางคนไม่อยู่ในจุดเดิมอีกต่อไป

ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างประจำตำแหน่ง

แต่อารมณ์วันนี้กลับไม่สงบเหมือนเคย

ภาพในหัวมีแต่ใบหน้าของชิซากิ...กับแววตาเยือกเย็นของผู้ชายคนนั้น

โคโมริ เซน

---

ช่วงพักกลางวัน ผมเดินผ่านโถงอาคารหลัก

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากอีกฟากของทางเดิน

สายตาผมเผลอมองไป และต้องหยุดชะงัก

เธอ...ชิซากิ กำลังยืนคุยกับโคโมริอยู่ตรงมุมบอร์ดประชาสัมพันธ์ของนักเรียน

ทั้งคู่ถือแฟ้มคนละเล่ม และดูเหมือนกำลังหารืออะไรบางอย่างอย่างตั้งใจ

เธอหัวเราะกับประโยคบางอย่างที่โคโมริพูด

เขาหัวเราะตาม แต่ยังคงแววตาเฉียบคมและสงบนิ่งแบบคนที่มีความมั่นใจ

ทั้งคู่เหมือนภาพที่ลงตัว…

"เหมาะสมกันมากจริง ๆ" ผมคิดในใจโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น หัวใจของผมเหมือนโดนบีบ

ไม่ใช่เพราะโกรธ ไม่ใช่เพราะหึง

แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในเงามืดของความรัก

ความรู้สึกว่า...เธออยู่ไกลเกินไปสำหรับคนอย่างผม

---

ผมเดินหลบออกจากตรงนั้น เงียบ ๆ

ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนดาดฟ้าตามลำพังอีกครั้ง

"ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะ"

"ไม่ได้ฉลาด ไม่ได้เก่งอะไรเหมือนโคโมริคุง"

ผมพึมพำกับตัวเอง

มือกำขอบกล่องข้าวแน่น ทั้งที่ความจริงไม่ได้หิวเลยด้วยซ้ำ

---

เสียงฝีเท้าคุ้นเคยดังขึ้น

พร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่นมบลูเบอร์รี่ที่เริ่มคุ้นใจ

เธอ...ชิซากิ เดินมานั่งลงข้าง ๆ อีกครั้ง

"คัตสึยะคุง! ฉันหาอยู่นานเลย..."

เธอยิ้มกว้าง และหอบเค้กชิ้นเล็ก ๆ มาด้วย

ผมหันไปสบตาเธอ ดวงตาสีม่วงที่ยังคงมีประกายเหมือนเดิม

แต่ไม่รู้ว่าทำไม...ผมกลับรู้สึกว่ามันอยู่ไกลกว่าที่เคย

"วันนี้...งานหัวหน้าห้องเยอะไหมครับ?" ผมถามเสียงเรียบ

เธอพยักหน้ายิ้ม ๆ "ก็พอได้เหนื่อยนิดหน่อย แต่โชคดีมีโคโมริคุงช่วย เลยเร็วขึ้นเยอะ"

หัวใจของผมกระตุกอีกครั้ง

แม้เธอจะพูดเหมือนไม่มีอะไร

แต่น้ำเสียงของเธอ...อบอุ่นและสบายใจเกินกว่าจะมองข้ามได้

---

“คัตสึยะคุง?”

เสียงของเธอเรียกผมกลับมา

ผมหันไปยิ้มฝืน ๆ ก่อนจะรับเค้กจากมือเธอ

“วันนี้ทำเค้กมาเองเลยนะ อยากให้นายลองเป็นคนแรก”

หัวใจของผมยังคงสั่น แต่ผมพยายามไม่แสดงออก

เพราะถึงแม้จะรู้สึกห่างไกล...แต่ผมก็ยังอยากอยู่ข้างเธอ

แม้จะต้องรู้สึกเจ็บเพียงลำพังก็ตาม

ช่วงบ่ายของวันจันทร์ แสงแดดตกกระทบกระจกห้องเรียนเป็นประกายอบอุ่น

แต่ภายในใจของผมกลับรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับอยู่ใต้เงาเมฆหนา

ในระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องสมุดเพื่อเอาหนังสือ

ผมบังเอิญเห็นชิซากิกำลังพูดคุยกับโคโมริ เซนอยู่หน้าโต๊ะกิจกรรมของนักเรียน

ทั้งคู่มีแฟ้มงานอยู่ในมือ ท่าทางคุยกันอย่างราบรื่น รอยยิ้มของเธอดูสบายใจและจริงใจ

รอยยิ้มแบบที่ผมเคยคิดว่าเป็นของผมเพียงคนเดียว

"นายชอบเธอสินะ"

เสียงทุ้มเรียบของโคโมริดังขึ้นจากด้านข้าง

เขาหันมามองผมด้วยแววตาตรงไปตรงมา ไม่มีเย้ยหยัน ไม่มีรอยยิ้ม

"มันเห็นได้ชัดจากแววตาของนายทุกครั้งที่มองเธอ"

ผมนิ่งเงียบ หัวใจเต้นแรงแต่ไม่กล้าปฏิเสธ

ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเล็กน้อย

"แล้วนายล่ะ..."

ผมถามกลับ แม้ในใจจะกลัวคำตอบ

"แน่นอน ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน"

"เธอเป็นคนที่น่ารัก และอยู่ในจุดที่เหมาะกับฉันทั้งฐานะและความสมบูรณ์แบบ"

คำพูดของเขาชัดเจน ตรงไปตรงมา และไม่มีความลังเล

เขามั่นใจ...เหมือนกับที่ผมไม่มั่นใจในตัวเอง

"บางที..." ผมพูดออกไปทั้งที่ไม่แน่ใจว่ากำลังถามหรือพูดกับตัวเอง

"บางทีคนอย่างฉัน อาจจะไม่เหมาะกับเธอก็ได้"

โคโมริมองผมอยู่นิ่ง ๆ สายตาไม่ได้เย่อหยิ่ง แต่ก็ไม่ปลอบใจ

"คำถามไม่ใช่ว่าใครเหมาะกับเธอมากกว่า"

"แต่ว่า...ใครที่กล้าเดินเข้าไปอยู่ข้างเธอโดยไม่หนี"

"ยังไงชิซากิก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีสำหรับตัวเธอด้วยตัวเองอยู่แล้ว"

เขาพูดเพียงเท่านั้น แล้วเดินจากไป ทิ้งผมไว้กับคำพูดที่ก้องอยู่ในหัว

---

ช่วงเย็น หลังเลิกเรียน

ผมกำลังหยิบรองเท้าที่ล็อกเกอร์ช้า ๆ อย่างไร้จุดหมาย

แต่ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นชิซากิยืนอยู่หน้าโรงเรียน

เธอกำลังพูดคุยกับใครบางคน

โคโมริ เซน

เขายิ้มบาง ๆ และเอ่ยปากบางอย่างที่ผมไม่ได้ยิน

แต่เดาได้ว่า...เขาชวนเธอกลับบ้าน

หัวใจของผมกระตุกทันที

เหมือนถูกดึงลงเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เธอชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และตอบเบา ๆ

"ขอโทษนะ ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้วน่ะ"

แล้วเธอก็หันมาทางผม

ผมเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

รีบเดินออกจากหน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ทันได้ก้าวไปไกลนัก

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นตามหลังมา

"คัตสึยะคุง! เดี๋ยวสิ!"

เธอวิ่งมาขนาบข้าง ผมหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

"ฉันไม่ได้ตอบตกลงเขานะ" เธอพูดขึ้นลอย ๆ

"เพราะฉันอยากกลับบ้านกับนายมากกว่า"

ผมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบตาไปมองเธอเล็กน้อย

เธอยิ้ม รอยยิ้มที่เหมือนกับวันแรกที่ผมตกหลุมรักเธอใต้ต้นซากุระ

"เธอ...ไม่ได้คิดว่าเขาเหมาะกับเธอมากกว่าเหรอ"

เธอส่ายหัวเบา ๆ

"ฉันไม่เคยมองว่าเรื่องของหัวใจมันเกี่ยวกับความเหมาะสมหรอกนะ"

เธอยิ้มกว้างขึ้น

"เพราะเวลาที่อยู่กับคัตสึยะคุง ฉันรู้สึกว่าสบายใจที่สุด"

หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

แม้จะยังไม่กล้าคิดว่าเธอรู้สึกเหมือนกันกับผม

แต่อย่างน้อย...เธอก็เลือกเดินข้างผมในวันนี้

เราเดินกลับบ้านไปด้วยกันช้า ๆ

พูดคุยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และหัวเราะกันเหมือนเพื่อนสนิท

แม้ความรู้สึกลึก ๆ จะมากกว่านั้น

แต่แค่ได้เดินข้างเธอ...ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันนี้

ทางด้านของโคโมริที่ยืนมองทั้งคู่เดินไปด้วยกัน

"รอบนี้เธอคงเลือกนายสินะ..."

โคโมริพูดกับตัวเองเบาๆ...แต่สายตาไม่ได้รู้สึกเสียใจ...แต่กลับเป็นสายตาที่มุ่งมั่น..

"คราวนี้ฉันแพ้...แต่คราวหน้าฉันต้องชนะ"

โคโมริพูดเบาๆคนเดียว...ก่อนจะเดินไปจากตรงนั้น...

ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายของศึกตัดสินความรู้สึกที่ค่อยๆเริ่มขึ้น...