บทที่6 ช่วงเวลาที่ค่อยๆผ่านไป

ตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอเลือกเดินกลับบ้านกับผม เราก็เริ่มใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น

ไม่ใช่แบบคนรัก... แต่ก็ไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดา

เป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่หัวใจเริ่มเต้นแรง โดยที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด

หลังจากวันนั้น กลุ่มของพวกเราก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น มีผม — คัตสึยะ, ชิซากิ, โคโมริ, คิยามะ และเพื่อนสนิทของชิซากิคนหนึ่งชื่อว่า ชิโนโมริ เร็นกะ

เร็นกะเป็นผู้หญิงที่ร่าเริง สดใส และพูดเก่งจนบางครั้งก็เอาชนะการเถียงของคิยามะได้อย่างง่ายดาย เธอมีผมยาวสีน้ำตาลทองอ่อนและดวงตาสีฟ้าใส ดูคล้ายตุ๊กตาที่มีชีวิต

และทันทีที่เธอแนะนำตัวกับคิยามะในวันแรก... “ฉันชื่อเร็นกะ ชิโนโมริ เรียกเร็นก็ได้~” คิยามะก็ยืนค้างเหมือนโลกหยุดหมุนอยู่สามวินาที ก่อนจะหันมากระซิบผมว่า “ฉันว่าฉันชอบเธอแล้วว่ะ…”

ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหว ส่วนชิซากิที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็แอบยิ้มบาง ๆ เหมือนจะรู้ทันว่าเกิดอะไรขึ้น

สายตาของผมหันไปเห็นโคโมริที่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ แต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไป

พักเที่ยงของแต่ละวัน กลายเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุดของพวกเรา

เสียงหัวเราะจากเร็นกะและคิยามะ เสียงแซวจากโคโมริ และสายตาที่บางครั้งเผลอมองกันโดยไม่รู้ตัว...ระหว่างผมกับชิซากิ

แม้จะยังไม่ได้พูดออกไป แต่หัวใจของเราทั้งคู่...ก็เต้นอยู่ในจังหวะเดียวกันทีละนิด

เย็นวันศุกร์ ฝนตกปรอย ๆ เราทั้งห้าคนยืนหลบฝนกันอยู่หน้าโรงเรียน

“น่าจะรออีกสักพัก ฝนก็น่าจะหยุดแล้วล่ะ” โคโมริพูดพลางมองไปบนท้องฟ้า

ผมยืนอยู่ข้างชิซากิ ส่วนด้านหลังเป็นคิยามะที่กำลังพูดคุยกับเร็นกะอย่างออกรส เหมือนโลกของเขาทั้งคู่มีแค่สองคน

ผมหันไปมองชิซากิ เธอก็หันมามองผมพอดี “รู้ไหม เวลาที่อยู่กับทุกคนแบบนี้ มันรู้สึกดีมากเลยเนอะ”

“…อืม ฉันก็คิดแบบนั้น”

เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยตั้งแต่วันแรกที่เจอกันใต้ต้นซากุระ

แม้จะยังไม่มีคำว่า “รัก” แต่ช่วงเวลาเหล่านี้ — ที่เราได้อยู่ด้วยกันกับกลุ่มเพื่อน

มันอาจเป็นรูปแบบหนึ่งของความรักที่แสนอ่อนโยน และมั่นคงที่สุดแล้วก็ได้

ผมกลับมาถึงบ้าน แต่มีข้อความนึงส่งมาจาโคโมริ เขาบอกให้ผมออกไปเจอกับเขาที่สวนสาธารณะ

เมื่อผมอ่านข้อความก็รีบวิ่งออกไปทันที ผมวิ่งมาถึงก่อนจะมองหาเขาและเห็นเขากำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้

เขาหันมาหาผม ก่อนจะเรียกให้ผมไปนั่งด้วยกันและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ไม่กดดัน

“คัตสึยะ นายรู้ใช่ไหมว่าฉันก็ชอบชิซากิเหมือนกัน”

ผมหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ เขา บรรยากาศเงียบ มีเพียงเสียงลมเบา ๆ ที่พัดลอดมาตามโถงทางเดิน

“ฉันรู้...ว่านายเองก็ชอบ” เขาส่งกระป๋องเครื่องดื่มมาให้

ผมรับมาและกล่าวขอบคุณ โคโมริพูดขึ้นต่อ "จริง ๆ แล้วเราอาจจะเหมือนกันมากกว่าที่คิดนะ"

ผมหันไปมองด้วยความสงสัย "ที่ว่าเหมือนกันนี่ คงเป็นเรื่องความรู้สึกสินะ"

เขาหันมายิ้มบางๆให้ผมเหมือนกำลังเจ็บปวด "ใช่แล้ว แต่ต่างกันตรงที่ชิซากิเลือกนาย...ไม่ใช่ฉัน"

คำพูดของเขาฟังแล้วเจ็บนิด ๆ แต่ก็จริง เพราะเวลาที่ชิซากิมองผม ผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่แค่เพื่อน

“ฉันไม่โกรธนายหรอกนะ คัตสึยะ” โคโมริเงยหน้าขึ้นมองด้วงจันท์ที่ค่อยๆสว่าง

“คนที่คู่ควรกับชิซากิ...อาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่ควรเป็นคนที่เธอเลือกจะอยู่ด้วยต่างหาก”

"'งั้น...นายจะทำยังไงต่อละ” ผมมองไปที่โคโมริอย่างเข้าใจ

โคโมริหันมายิ้มบางๆให้ผมอีกครั้งอย่างเป็นมิตร

"ฉันสารภาพรักกับเธอไปแล้ว...แต่เธอปฏิเสธ ก็คงต้องยอมแพ้แล้วละนะ"

ผมประหลาดใจกับคำพูดนั้น แต่ไม่ทันได้พูดอะไรโคโมริก็พูดต่อ

"เธอบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว...แต่เธอไม่อยู่กับผู้ชายคนไหนแบบสนิทสนมเท่านายเลย"

โคโมริเอนตัวพิงกับกับม้านั่งก่อนจะถอนหายใจ ในหัวผมตอนนี้ยังคงวนเวียนกับคำพูดนั้น

"ฉันแพ้แล้วละนะคัตสึยะ...เพราะสายตาของเธอไม่เคยมองมาทีฉันแต่เป็นนาย"

ผมชะงักกับคำพูดนั้นเหมือนจุดประกายบางอย่างในหัวใจ ผมยิ้มให้โคโมริ

"ฝากนายดูแลเธอด้วยนะ...คัตสึยะ ไฮยาโตะ"

โคโมริลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือมาหาผม ผมจับมือนั้นไว้และลุกขึ้น เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยังเข้าใจกัน

"งั้น ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะคัตสึยะ" โคโมริเดินหันหลังจากไปพร้อมโบกมือ ผมยืนยิ้มมองโคโมริเดินจากไปก่อนที่ผมจะเดินกลับบ้าน

แม้เราทั้งคู่จะเคยแอบชอบผู้หญิงคนเดียวกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเป็นศัตรูกัน

บางครั้ง ความเข้าใจที่ดี… ก็สร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้งได้ยิ่งกว่าการแย่งชิงกันเสียอีก

วันที่โคโมริสารภาพรัก คือวันที่ชิซากิเลือกที่จะกลับบ้านกับคัสสึยะ