All Chapters of The Nanny And The Billionaire's Agreement : Chapter 1 - Chapter 5

“Gano’n pa ba talaga kadami ang kailangan kong tiisin?” bulong ko habang umiiyak mag-isa sa loob ng airport bathroom.Tumutulo lang ang luha ko, hindi ko na napigilan. Sa loob lang ng isang linggo, sobrang nagbago ang takbo ng buhay ko. Hindi ko na nga alam kung ako pa ba ‘yung taong kilala ko nung nakaraang linggo.Gano’n na ba talaga kabigat ang lahat?Lamali akong ampon, at noon pa man, isa lang talaga ang pangarap ko... ang magkaroon ng sarili kong pamilya. Pero ngayon, parang pati ‘yon, imposible na rin. Akala ko noon, wala nang mas hihirap pa sa pinagdadaanan ko, pero nagkamali ako. Lahat ng ‘to ay kasalanan ko rin naman. Sarili kong mga desisyon ang nagdala sa’kin dito. Kaya ngayon, kailangan kong harapin lahat ng consequences.Alam kong kailangan kong bumangon ulit. Kailangan kong lumaban. Kailangan kong magsimula ulit kahit wala na akong matibay na pundasyon. Simula ngayon, gusto ko na lang ng bagong simula. Bagong lugar. Bagong ako.Tumunog ang cellphone ko. Tumigil ako sa p

“You can’t leave,” sabi niya habang hinila ako palabas ng airport. Mabilis ang tibok ng puso ko habang lalo pang humigpit ang hawak niya sa braso ko. Pilit akong kumakawala.“What the fuck?” singhal ko, pilit binubunot ang braso ko mula sa pagkakahawak niya. “Let me go.” Halo-halong takot at gulo ang nararamdaman ko habang mabilis ding nag-iisip kung paano ako makakatakas.“Hindi mo ako pwede pigilan umalis!" sigaw ko uli habang tinutulak siya palayo, pero para akong bumangga sa pader. Hindi siya natinag. Dun ko narealize na wala akong ligtas at nakakulong ako sa pagkapit niya.“Come with me,” utos niya habang hinihila niya ako papalabas ng airport.“What do you want?” tanong ko, halos mapaatras nang igiya niya ako papasok sa isang mamahaling kotse. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko habang sumasara ang pinto. Lalo akong ninerbyos.Sa rearview mirror, nagkatinginan kami. Yung tingin niya ay sobrang lamig, parang sinusukat ako. Alam kong kung ano man ang pakay niya, hindi ‘yon simplen

Hindi ko alam kung ilang minuto, segundo, o oras na ang lumipas mula nang mawalan ako ng malay. Pero hindi ko magawang idilat ang mga mata ko. Umiigting na ang sakit ng ulo ko, at parang may kumakalat na hapdi sa buong katawan ko. Ang dilim sa paligid ko, parang sinasakal ako, lalo pang pinapahirap bumangon mula sa pagkakahimlay.May naririnig din akong mga boses sa paligid.“She seems to be sleep-deprived, Mr. Arguelles... and possibly malnourished. Other than that, there’s nothing seriously wrong with her,” one voice said, as if they were assessing me from a distance.“May kailangan ba akong asikasuhin?” tanong ng isa, pero hindi ko makilala kung sino ang nagsalita.“Wala naman masyado. Pakainin lang siya ng maayos. Fruits, vegetables, and hayaan mong makatulog siya nang sapat. Okay na siya nun,” sagot ng isa, may halong pag-aalalang nakakagaan ng loob.Habang nagpapatuloy ang pag-uusap nila, unti-unting naglaho na naman ang malay ko. Dinala ako ng antok pabalik sa lalim ng tulog, t