Chapter 4

Tahimik lang ako ng ilang minuto matapos kong marinig ‘yung sinabi niya.

“Are you crazy or what?” hindi ko napigilang itanong. Halo-halo ang naramdaman ko. Shock, kaba, at disbelief sa request niya. The thought na magiging responsable ako para sa anak ng ibang tao, at live-in pa? Nakaka-overwhelm. Nakakatakot.

Umiling siya. “I’m just stating the facts. Gusto ko ikaw ang mag-alaga sa mga anak ko. And for that, I can pay any amount you wish.”

Napabuntong-hininga ako, pilit inaayos ang isip ko. “For the last time, I don’t care about money. You are a piece of shit. At ayokong magtrabaho para sa’yo.”

Ngumiti lang siya, parang natutuwa pa sa sagot ko. “Why don’t you care about money? Are you that rich?”

Napatawa ako nang mahina. Rich? Ako? Good joke. “I’m anything but rich.”

“Then you’re a fool to let go of such a great deal,” sabi niya, hindi inaalis ang titig sa akin.

“Maybe...” sagot ko, medyo may lungkot sa tono ko. “But for me, self-respect is far more important than any amount.” Hindi na ako papayag na tapak-tapakan uli.

Napakunot ang noo niya, halatang na-curious sa sagot ko. Lumapit siya, may pilyong ngiti sa labi.

“What can I do to make you work for me?” tanong niya, hindi pa rin sumusuko.

Napabuntong-hininga ako. Hindi talaga siya titigil, ano? “There’s nothing you can do,” sagot ko, diretso at matigas ang boses. “Let me go,” sabay tingin ko sa kanya.

“You can’t expect me to work for you after you kidnapped me from the airport.”

Tumawa lang siya. Lalo pang lumapad ang ngiti niya. “Kidnapped? That’s a bit dramatic, don’t you think?” tonong mapang-asar.

Napakuyom ang kamay ko, napupuno na ng inis. “Kidnap man o hindi, ang totoo niyan, dahil sa’yo, hindi ko naabutan ‘yung flight ko.”

“Look. I want you. And I will make you work for me, by hook or by crook. Ayaw mo ng pera? Then what else do you want?” sabi niya, ang kapal ng kumpiyansa sa boses niya.

Grabe talaga ang lalaking ito. Ang taas ng confidence.

Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. “Fine. But you promised to give me anything I want,” sabi ko, may kunwaring ngiti sa mukha.

“Just ask. Money, property, fame, anything,” sagot niya, confident pa rin.

Akala niya panalo na siya. Pero may plano rin ako.

“Nah. I want nothing like that,” sabay iling ko.

“Then do what you want,” sagot niya, parang wala lang.

Ngumiti ako. This time, totoo na ang ngiti. “I want you to let me go.”

“’Yan, hindi pwede...” sagot niya, sabay buntong-hininga. “What are you, crazy? I’m offering you a life-changing deal, all I’m asking is for you to take care of my kids, and you refuse?”

“Bakit ba ang hirap mong pakawalan ako?” tanong ko, halatang inis na ako.

Napailing siya, halatang frustrated. “Because my kids like you,” aniya, mahina ang boses. “I haven’t seen them that happy with anyone... That’s why I can’t let you go.”

God, is he really trying to play the emotional card now?

Hindi ko alam. Totoo naman na depressed ang mga bata. Pero sino ba ako para alagaan sila? Conversation sa airport is one thing. Pero araw-araw? Magdamag?

“See...” napahinto ako, sabay buntong-hininga. “They don’t need a nanny. They need a father who truly loves them.”

“I know. But still, I want you to take care of them,” sagot niya, halata ang desperation.

“Why are you so stubborn?” tanong ko. Pagod na pagod na ‘ko.

“Work for me. And trust me, you won’t regret it,” aniya, at sa tono niya, seryoso na siya this time.

Hindi ko na alam. Ang gulo ng utak ko. Ginulo niya lahat ng plano ko, tapos ngayon, parang pinipilit niya akong tanggapin ang isang bagong direksyon. Kahit sabihin kong wala akong pake sa pera, pero sino bang niloloko ko?

Wala naman sigurong tao na totally walang pakialam sa pera.

Pero magiging mabuting example ba ako sa mga bata? Hindi ko naman naranasan ang pagmamahal ng magulang. Hindi ko rin alam kung paano mag-alaga ng bata. Hindi ko nga alam kung tama ba ito.

God, help. Nalilito na talaga ako.

Habang lutang na lutang ang utak ko sa dami ng tanong ay biglang huminto ang sasakyan.

May lalaking lumapit at binuksan ang pinto at inabot ang kamay niya sa akin.

"What is happening here?" tanong ko sa sarili, pero nanatiling tahimik. Hindi ko pinansin ‘yung kamay niya.

“Come,” sabi niya, sabay akay sa akin papunta sa isang mamahaling elevator.

Tahimik lang ako sa tabi niya. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. Parang na-drain ako sa dami ng sagutan namin kanina sa kotse.

Napabuntong-hininga ako. At pagkapasok namin, agad ding nagsara ang pinto. Walang ibang tunog kundi ‘yung mahinang ugong ng elevator.

Sinubukan kong ayusin ang isip ko. Hanapin ang tamang salita para masira ang katahimikan.

Biglang tumunog ang phone niya. Kinuha niya ito sa bulsa at nagsimulang mag-scroll.

Napaatras ako. Tumiklop ako sa isang corner ng elevator, sumandal sa pader.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang nahihilo ako. Maybe kasi hindi pa ako kumakain simula pa kanina, or maybe… baka siya ang dahilan. Masakit na ang ulo ko sa dami ng iniisip.

Pumikit ako saglit. Gusto ko lang ng kaunting pahinga. Pero biglang may boses na gumising sa akin.

“Are you okay?” he asked, concern flickering in his eyes.

Dumilat ako, galit agad ang bumungad sa’kin.

“How can I be, when you’re standing beside me?” sigaw ko. Pero mukhang mali ‘yon, kasi bigla na lang nag-shake ang paningin ko. Nanghina ang tuhod ko, parang noodles.

"Callista!"

At bago pa ako tuluyang bumagsak, dalawang matitibay na braso ang biglang yumakap sa baywang ko para saluhin ako.

“Call our private doctor! Hurry up!" Yon lang ang narinig kong bulong niya bago tuluyang nagdilim ang paligid ko.